Tα γλυκά παράθυρα του κόσμου

Στις μεγάλες εξαντλητικές βόλτες
κάθε λίγο και λιγάκι καλέσματα επενεργούν,
τα σκιερά κτίρια,οι φωτισμένες είσοδοι,
κάνουν ένα παράξενο καλό,κάτι αναζωογονούν,
σε ωθούν να καταλάβεις

Ένας βαρύς όγκος που βηματίζει γοργά
μέσα σε βαριά παλτά,κρύα χέρια κ ένα καλώδιο
που χάνεται στη μια τσέπη,από κει στραγγίζει
άγρια μουσική μέσα στο κεφάλι,ώσπου τα μάτια
αρχίζουν να καλυτερεύουν

Φως αχνίζει από τρύπες,εσωτερικά φατνωμάτα,
πάντα κάτι επίκειται,κάτι γιγαντώνεται,κάτι παρέρχεται
η στατική θαλπωρή σε φουσκώνει,η αλλότρια γλύκα,φρουρός
κάθε σπιτιού μια ράτσα μαλλιαρού χνώτου

Σ'όλα ένα ντουλαπάκι με χάπια,σ'όλα κάτι γλυκό στα ψυγεία,
αριθμοί κοιμούνται σ'εκκλησίες,τρομεροί ετοιμάζουν
πρωινά,αφροδίσιοι βουτάνε σε σεπτές μεριές κρεβατιών

Ποτέ τρελλός ήχος,ευγενείς αργοί Θεοί,ενυδρεία,πλανητάρια,κινουμενες νεκρές
φύσεις,τα πόστερ μου,με τα ζώα,με τις αγέλες,
απ'έξω,αργά,αργά,καταπλέω στον ακάλυπτο αέρα,διογκωμένος

Ψάχνω μυστήρια,ενάρξεις,σε σαλόνια γιατρών,πηδηχτότοπους,
γκισέ,στάσεις λεωφορείων,γιαπιά,εσωτερικά αυτοκινήτων,χαμόσπιτα,βίλλες,
προαύλια,κλειστα κολυμβητήρια,τόπους μνήμης-μαρτυρίου,λαϊκές κ υπεραγορές,βιτρίνες,μπαρμπέρικα,αεροδρόμια,λιμάνια,νοσοκομεία,
δωμάτια,εκεί με το σακί γυρνάω κι αραδιάζω την αληθινή συγκομιδή:
Χώροι-χοροί,ανοιχτωσιά-ανυχτοσιά!

Έτοιμος για τις φλούδες τις νύχτας,το καυτό ρευστό σφαιρίδιο σοκολάτας
 απ'τα γεμιστά χιόνια των άλλων;Έξω απ΄τις χαμοκέλες,
τα ακριβόσπιτα,τις λεωφόρους πάντα κάποιος,μόνος περπατά,
ρουφώντας ζωή απ΄τα γλυκά παράθυρα του κόσμου

Τwittoem Νοέμβριος 2011 Ξεχνάω

Ξεχνάω ένα σωρό χρήσιμα πράγματα
που θα με έκαναν πιο ενδιαφέρων
πληροφορίες,λεπτομέρειες,ιστορικά γεγονότα,ημερομηνίες,ονόματα σημαινόντων,
γενικές γνώσεις,απίθανα τρίβια,ανέκδοτα και γρίφους,διευθύνσεις και παράδρομους χωρίς κίνηση,γενέθλια και γιορτές,επαιτείους και παγκόσμιες ημέρες-συνειρμικά κλειδιά που θα με οδηγούσαν στο αστείο,την ένθερμη άποψη,το βραβείο

Ξεχνάω να μετρήσω πόσο χρόνο
θέλει το όνειρο που θυμόμουν φαρσί να χαθεί
σα γλυστερό ψάρι στα αβύσσεια σκότη 
θέλω να κάνω τον ουρανίσκο μου post it,τη γλώσσα μου
γραφίδα και το σάλιο μου κυανή μελάνη,
ίσως έτσι προλάβω

Υπάρχουν πράγματα που δεν έχει σημασία
να τα ξεχάσεις,γιατί σου υπενθυμίζουν αυτά
την ύπαρξή τους,σαν σεισμοί,σαν Σάββατα,
σαν διαφημίσεις και σαν τελειωμένες μπαταρίες

Παρεμβαίνουν σαν εικονογραφημένο κοφτερό
ασημόχαρτο και σου τυλίγουν το εσωτερικό του κεφαλιού σου
με στιλπνάδες και παρηχήσεις από ζωοπραξισκοπικούς στρόμβους,
αυτά δεν θα τα ξεφορτωθείς ποτέ

Πολλά πράγματα δεν θα ξεφορτωθείς ποτέ,
αυτό είναι η ενηλικίωση,το να ζεις με πράγματα που ξέρεις
πως πια δεν θα ξεφορτωθείς ποτέ

Μερικές νύχτες γεμίζει το δωμάτιο μια τετραπέρατη ηρεμία,λίγο πριν ξημερώσει
είναι σαν να έχω υψωθεί με την άνωση πάνω στον αφρό της πόλης,το κρεβάτι
μαγικό χαλί αγγίζει ελαφρά κεραίες και ταράτσες και πλαταγίζει μεταίωρο μέσα στο ψύχος,τότε είναι σαν να έχεις ξεχάσει πόσο άσχημο είναι να ξεχνάς,αλλά και κανείς δεν σου ζητάει να θυμηθείς κάτι,ούτε καν να σκεφτείς το ο,τιδήποτε,βέβαια

Ποτέ δεν θα πιστέψω πως η χώρα μου αξίζει αυτούς τους κατοίκους,
θα ήθελα να τη δω μια μέρα όπως τη φαντασιώνομαι κι ας είμαι ο πρώτος
απ΄αυτούς που θα σκοτώσουν για να ξεσκαρτάρουν τη βιοσαβούρα,
-αλλά κάνω πως το ξεχνάω-

Στα λεωφορεία ακούς ξεκαρδιστικά και εξοργιστικά λόγια
μερικές φορές είμαι στο τσακ να κάνω καβγά,είναι τόσοι
άνθρωποι που καταστρατηγούν τους κοινωνικούς κανόνες καλής γειτονίας
που έχεις τα χίλια δίκια του Θεού,αλλά το δίκιο είναι σαν το Θεό,όλοι το αναζητούν
κι όλοι το κατέχουν,όπως οι μύωπες που ψάχνουν τα γυαλιά τους ενώ ξεχνούν πως τα φορούν

Ξέχναω και πράγματα που χαίρομαι που τα ξέχασα,
θέλω να πω,θυμάμαι αμυδρά περί τίνος επρόκειτο,αλλά
δεν είναι το ίδιο με την πρώτη στιγμή που εντυπώνονται μέσα σου
εκεί είναι σαν να σε σουβλίζει βελόνα τατουάζ,μετά είναι σαν να αφαιρείς απότομα
ένα κάπαλο,λίγο περιέργεια,λίγο αψηφισιά,πολύ εθιστικότητα
Ο άνθρωπος αποτελείται από 99% εθιστικότητα και 1% αυταπάτη

Ξεχνάω περίπλοκες λέξεις-ξεχνάω κι εύκολες που ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί,όσες φορές κι αν τις κοιτάξω στο λεξικό θα τις ξεχάσω,απλά δεν θέλουν να μείνουν μόνιμα μέσα μου,έτσι απλά...ούτε καν θυμάμαι αν έχουν αρνητική ή θετική σημασία,όπως η λέξη "despodent"

Αλλά έχω και ένα μυστικό:έχω ανθρωπομνήμη,ό,τι που πει άνθρωπος το θυμάμαι,θυμάμαι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες,από άτομα που συναναστράφηκα έστω κ μια φορά,ο τόνος της φωνής,ο φωτισμός, η κίνηση,δεν ξέρω,μου τις καρφώνουν στο κεφάλι για πάντα,άχρηστες ηλίθιες τοιχογραφίες,σαν να πας σε μια προιστορική σπηλιά και κάποιος να έχει ζωγραφίσει στο τοίχωμα μια πόρτα,αλλά είναι εκεί ,δεν βγαίνουν,σαν ινφοχωματερή

Ξεχνάω,αλλά τελευταία δεν με νοιάζει,
είμαι σίγουρος πλέον πως το κάνω επίτηδες