Tα γλυκά παράθυρα του κόσμου

Στις μεγάλες εξαντλητικές βόλτες
κάθε λίγο και λιγάκι καλέσματα επενεργούν,
τα σκιερά κτίρια,οι φωτισμένες είσοδοι,
κάνουν ένα παράξενο καλό,κάτι αναζωογονούν,
σε ωθούν να καταλάβεις

Ένας βαρύς όγκος που βηματίζει γοργά
μέσα σε βαριά παλτά,κρύα χέρια κ ένα καλώδιο
που χάνεται στη μια τσέπη,από κει στραγγίζει
άγρια μουσική μέσα στο κεφάλι,ώσπου τα μάτια
αρχίζουν να καλυτερεύουν

Φως αχνίζει από τρύπες,εσωτερικά φατνωμάτα,
πάντα κάτι επίκειται,κάτι γιγαντώνεται,κάτι παρέρχεται
η στατική θαλπωρή σε φουσκώνει,η αλλότρια γλύκα,φρουρός
κάθε σπιτιού μια ράτσα μαλλιαρού χνώτου

Σ'όλα ένα ντουλαπάκι με χάπια,σ'όλα κάτι γλυκό στα ψυγεία,
αριθμοί κοιμούνται σ'εκκλησίες,τρομεροί ετοιμάζουν
πρωινά,αφροδίσιοι βουτάνε σε σεπτές μεριές κρεβατιών

Ποτέ τρελλός ήχος,ευγενείς αργοί Θεοί,ενυδρεία,πλανητάρια,κινουμενες νεκρές
φύσεις,τα πόστερ μου,με τα ζώα,με τις αγέλες,
απ'έξω,αργά,αργά,καταπλέω στον ακάλυπτο αέρα,διογκωμένος

Ψάχνω μυστήρια,ενάρξεις,σε σαλόνια γιατρών,πηδηχτότοπους,
γκισέ,στάσεις λεωφορείων,γιαπιά,εσωτερικά αυτοκινήτων,χαμόσπιτα,βίλλες,
προαύλια,κλειστα κολυμβητήρια,τόπους μνήμης-μαρτυρίου,λαϊκές κ υπεραγορές,βιτρίνες,μπαρμπέρικα,αεροδρόμια,λιμάνια,νοσοκομεία,
δωμάτια,εκεί με το σακί γυρνάω κι αραδιάζω την αληθινή συγκομιδή:
Χώροι-χοροί,ανοιχτωσιά-ανυχτοσιά!

Έτοιμος για τις φλούδες τις νύχτας,το καυτό ρευστό σφαιρίδιο σοκολάτας
 απ'τα γεμιστά χιόνια των άλλων;Έξω απ΄τις χαμοκέλες,
τα ακριβόσπιτα,τις λεωφόρους πάντα κάποιος,μόνος περπατά,
ρουφώντας ζωή απ΄τα γλυκά παράθυρα του κόσμου

Τwittoem Νοέμβριος 2011 Ξεχνάω

Ξεχνάω ένα σωρό χρήσιμα πράγματα
που θα με έκαναν πιο ενδιαφέρων
πληροφορίες,λεπτομέρειες,ιστορικά γεγονότα,ημερομηνίες,ονόματα σημαινόντων,
γενικές γνώσεις,απίθανα τρίβια,ανέκδοτα και γρίφους,διευθύνσεις και παράδρομους χωρίς κίνηση,γενέθλια και γιορτές,επαιτείους και παγκόσμιες ημέρες-συνειρμικά κλειδιά που θα με οδηγούσαν στο αστείο,την ένθερμη άποψη,το βραβείο

Ξεχνάω να μετρήσω πόσο χρόνο
θέλει το όνειρο που θυμόμουν φαρσί να χαθεί
σα γλυστερό ψάρι στα αβύσσεια σκότη 
θέλω να κάνω τον ουρανίσκο μου post it,τη γλώσσα μου
γραφίδα και το σάλιο μου κυανή μελάνη,
ίσως έτσι προλάβω

Υπάρχουν πράγματα που δεν έχει σημασία
να τα ξεχάσεις,γιατί σου υπενθυμίζουν αυτά
την ύπαρξή τους,σαν σεισμοί,σαν Σάββατα,
σαν διαφημίσεις και σαν τελειωμένες μπαταρίες

Παρεμβαίνουν σαν εικονογραφημένο κοφτερό
ασημόχαρτο και σου τυλίγουν το εσωτερικό του κεφαλιού σου
με στιλπνάδες και παρηχήσεις από ζωοπραξισκοπικούς στρόμβους,
αυτά δεν θα τα ξεφορτωθείς ποτέ

Πολλά πράγματα δεν θα ξεφορτωθείς ποτέ,
αυτό είναι η ενηλικίωση,το να ζεις με πράγματα που ξέρεις
πως πια δεν θα ξεφορτωθείς ποτέ

Μερικές νύχτες γεμίζει το δωμάτιο μια τετραπέρατη ηρεμία,λίγο πριν ξημερώσει
είναι σαν να έχω υψωθεί με την άνωση πάνω στον αφρό της πόλης,το κρεβάτι
μαγικό χαλί αγγίζει ελαφρά κεραίες και ταράτσες και πλαταγίζει μεταίωρο μέσα στο ψύχος,τότε είναι σαν να έχεις ξεχάσει πόσο άσχημο είναι να ξεχνάς,αλλά και κανείς δεν σου ζητάει να θυμηθείς κάτι,ούτε καν να σκεφτείς το ο,τιδήποτε,βέβαια

Ποτέ δεν θα πιστέψω πως η χώρα μου αξίζει αυτούς τους κατοίκους,
θα ήθελα να τη δω μια μέρα όπως τη φαντασιώνομαι κι ας είμαι ο πρώτος
απ΄αυτούς που θα σκοτώσουν για να ξεσκαρτάρουν τη βιοσαβούρα,
-αλλά κάνω πως το ξεχνάω-

Στα λεωφορεία ακούς ξεκαρδιστικά και εξοργιστικά λόγια
μερικές φορές είμαι στο τσακ να κάνω καβγά,είναι τόσοι
άνθρωποι που καταστρατηγούν τους κοινωνικούς κανόνες καλής γειτονίας
που έχεις τα χίλια δίκια του Θεού,αλλά το δίκιο είναι σαν το Θεό,όλοι το αναζητούν
κι όλοι το κατέχουν,όπως οι μύωπες που ψάχνουν τα γυαλιά τους ενώ ξεχνούν πως τα φορούν

Ξέχναω και πράγματα που χαίρομαι που τα ξέχασα,
θέλω να πω,θυμάμαι αμυδρά περί τίνος επρόκειτο,αλλά
δεν είναι το ίδιο με την πρώτη στιγμή που εντυπώνονται μέσα σου
εκεί είναι σαν να σε σουβλίζει βελόνα τατουάζ,μετά είναι σαν να αφαιρείς απότομα
ένα κάπαλο,λίγο περιέργεια,λίγο αψηφισιά,πολύ εθιστικότητα
Ο άνθρωπος αποτελείται από 99% εθιστικότητα και 1% αυταπάτη

Ξεχνάω περίπλοκες λέξεις-ξεχνάω κι εύκολες που ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί,όσες φορές κι αν τις κοιτάξω στο λεξικό θα τις ξεχάσω,απλά δεν θέλουν να μείνουν μόνιμα μέσα μου,έτσι απλά...ούτε καν θυμάμαι αν έχουν αρνητική ή θετική σημασία,όπως η λέξη "despodent"

Αλλά έχω και ένα μυστικό:έχω ανθρωπομνήμη,ό,τι που πει άνθρωπος το θυμάμαι,θυμάμαι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες,από άτομα που συναναστράφηκα έστω κ μια φορά,ο τόνος της φωνής,ο φωτισμός, η κίνηση,δεν ξέρω,μου τις καρφώνουν στο κεφάλι για πάντα,άχρηστες ηλίθιες τοιχογραφίες,σαν να πας σε μια προιστορική σπηλιά και κάποιος να έχει ζωγραφίσει στο τοίχωμα μια πόρτα,αλλά είναι εκεί ,δεν βγαίνουν,σαν ινφοχωματερή

Ξεχνάω,αλλά τελευταία δεν με νοιάζει,
είμαι σίγουρος πλέον πως το κάνω επίτηδες

Ξελευθερία ή η ζωή του Στρίφουλα

είναι εκεί το μικρό box που μέσα του ζει
το τιτάνειο φλοξ, είναι εκεί το ακλόνητο dock
όπου μέσα του ζει το ζιζάνιο clock

ο κόσμος είναι βιαβόητος μα
η ψυχή του μικρή,
ομπρελοκατασκευές
για τη βροχή,
ομπρελοκατασκευές
για τη βροχή,
όμπρελόκατασκευές για
τη βροχή

στα άδεια κοτσίδια των φρυγανιών
μεγάλες λίμνες παγωμένων τηγανιών
και στα μουχρώματα άδεια ποτήρια
σφυρίζουν άπλυτα σαν γιγάντια φίδια

εγκελαδος,κάνει ρίχτερ,μέτρα τη μερκάλι,
πέψη της πυρκάλι,ετυμηγορία,ίσια μαλακία,
ντει,,ντει,ντει,ερμαφροδιτεραίοι και μέσα
στο σλιπ αυτη η μπόχα να μαθαίνει να οδηγει,
δεν της το 'χα,μύριζα,μύριζα πολιτική
πνιγμένος στα τσιρώτα,σαν άτακτο παιδί

φέρτε τη λαική να μας δώσει show
την αρετή,την αρετή μες στην οσμή του ζώου
και τα μεγάλα τα καρπούζια να φάνε
νιοτη και κουλούρια να γίνουν ένα
με τις φράουλες που είναι τίγκα στα
σπυριά και στις ουλές και 3,2,1 τώρα
 κάνει της μάγισσας η μύτη
που τσουλιθρίζει το σπουργίτι
και σπάει το πόδι της η πλάση

Παρακαλώ δεν κάνει κρύο,ας γίνει
αύριο η μαρμίτα και μες στην κρύα κουστωδία
να γίνει η καρδιά ζακέτα,έδρανα και
μαρμάρινα στασίδια,με αρχικά μιας κάποιας
περεστρόικας,χωρίς να δω δεν είδα εδώ
τα ίδια και τα γαμάτα τα αστράκια απ'τα μπουνίδια

σβιν,σβιν,σπιν,σπιν και νεογιούχα
ανατινάζοντας την τίγρη της Βεγγάλης
βεγγαλικό παρατημένο στα ουράνια
απ΄τους θυσσάνους ξεροχύνει μιας μασχάλης

μεγάλη τώρα θέλω να ρθει υστερία
να γίνει μία με τον κώλο της μαιμούς
που χάσκει ξέμπαρκος στα σένια θεωρεία
και τη σοπράνα γιαουρτώνει με φαλλούς

απρόσμενα ανοίγουμε την πόρτα
και όρθιο το δελίβερυ  γυμνό
το κόσμο του κρατάει στην απόχη
και το μικρός του το νησί σ'ενα γκρεμό

Βερβερίνοι,αβορίγινες και κρεολές
διάνοιες,ξαποσταμένες στα πιαστράκια
λεωφορείων,ανάσκελες τριβαδικές
παράνοιες  λιμνάζουν στα ρυάκια
των φορείων,

μές στη μέση,μες στη μέση
έμαθα να κάνω κοιλιώμενες και κούνιες
ταυτοχρόνως,
μες στη μέση,μες στη
μέση,καμπούριασα μ'ενα λοστό τον χρόνο,
μες στη μέση,μες στη μέση,
με αϋπνόσακο έσβησα το μάτι,
μες τη μέση,μες στη μέση,μες στη μέση,
οι εφιάλτες μου νεροτσουλήθρες στη Βαγδάτη

Κίσσα μαύρη έκλεψε δυο χορδές σπασμένες,
στη φωλιά της έκλεψε μελωδίες κλεμμένες,
μέχρι να το αρθρώσουμε,το'χουμε ξεχάσει,
πόσα θες μετασεισμέ να με αναταράξεις;

Ο ναυαγοσώστης μου γέμισε με μένος,
δίπλα στην μπανιέρα μου κάθεται ο καημένος,
έφυγε το τσίρκο μας,πήγε σ'άλλη πόλη,
το 'φαγε ένα Χερουβείμ και φτυστήκαμε όλοι

Χρυσούγεννα,λεφτούγεννα,
κοψοχρονιάρα μέρα,
απένταροι,ημιάεργοι με αιθερικό πατέρα
ζώοφιλοι,ορεσείβιοι,αστεομαγεμένοι,
περιχαρείς,υφάλμυροι,ανθρωποσυλλημένοι

Twittoem Οκτώβριος 2011: Το κούρεμα

Μην φοβάστε την αγάπη,δεν υπάρχει,
καλύτερα να πάτε για κούρεμα,
μια υπέροχη Τροικάνα,
θα σας δείξει άγριους στο κόσμο,
όσο πρέπει,για να αγαπηθούν
 μεσα απ΄τη κρίση τους,
οι ίδιοι

Μπορείτε να τραγουδάτε την ώρα
που ο κύριος με τη λευκή ποδιά
θα σας παγώνει το σβέρκο με το ξυράφι,
το κόκκινο άσπρο περιστρεφόμενο,
γάζες,αίμα και φρέσκα τηλεπεριοδικά,
ψεύδος μέσα στις γυαλάδες των ψαλιδιών
παντού γυαλάδες στα κουρεία


Παγκόσμιες ημέρες,άχρηστες,
σαν αντρικές κομμένες τρίχες,
γεμίζουν το πάπλωμα του κόσμου
και ζεσταίνουν τα πόδια των πολλών,
με πετσοκομμένη σημαντότητα και
και ακρωτηριασμένες συνθήκες,
χωρίς κάτοχο, χωρίς δημιουργό,
άσπρες και κόκκινες περιστρεφόμενες λωρίδες,
χαρά,χαρά,χαρά,χαρά,χαρά!

Ποτέ με ψαλίδι,πάντα με τη μηχανή
στη σκάλα 2,όλο το κεφάλι,
όταν με αγγίζει,γεμίζει το μυαλό δελφινοφάλαινες,
και τα παχουλά ζεστά χέρια του
είναι σαν να κάνουν εμπειρογνωμοσύνη
σε ένα υπέδαφος με ημερομηνία λήξης

Τα πιο ερωτικά επαγγέλματα ξεφεύγουν
της κοινής γνώμης,σε όλα τ'άλλα πέφτει μέσα
,γαμημένη,καινούρια πράγματα γεννιούνται
νεκρά και κυβερνούν και τρέφονται με θλίψη

Κάποτε οι κουρείς θα αντιλαμβάνονται
τηλεπαθητικά τις σκέψεις μας σαν μας
αγγίζουν τα κεφάλια με τα ψαλίδια
και τότε θα τα αφήνουν κάτω
και θα μας παίρνουν αγκαλιά

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι θέλουν να τρώνε
θαλασσινά δίπλα στο κύμα και όχι κρεατικά δίπλα στα
σφαγεία,ίσως γιατί τόπος  μαρτυρίου του καθενός
δεν είναι εκεί που πεθαίνει αλλά εκεί που καταλαβαίνει
πως τον σκοτώνουν 

Γι'αυτό ας κουρευτούμε,αναμένοντας καρτερικά το έπαθλο
της καραμέλας ούζου και με καινούρια πεταχτά αυτιά
ας κοιτάξουμε ψηλά εκεί που πετάει ο Superman,
όλο και πιο ξεθαρρεμένα,μοστράροντας το άπλυτο βρακί του
και ρένοντας με νεκρές τρίχες εφηβαίου τον κόσμο που
παραληρεί από κάτω για να τον σώσει απ'τη ναρκοθετημένη
φαντασία  

Ούτε η τέχνη,ούτε η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο
γιατί ο κόσμος δεν θέλει να σωθεί,θέλει να νικήσει

Love has made a Love tattoo

Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος

Δεν υπάρχει κάτι να αλλάξεις σ'αυτόν
Ούτε στον εαυτό σου
Όλα αυτά είναι εγκλήματα
Καινούρια

Ο κόσμος είναι ήδη ολοκληρωμένος
μόνο που είναι χρησιμοποιημένος και έχει γεράσει
σαν το λουλουδιαστό σχέδιο σε μια
τσαλακωμένη χαρτοπετσέτα μετά από γιορτινό
τραπέζι

Ο κοσμός είναι ήδη δικαιωμένος
σαν της στριγγλιά απ΄την κιμωλία στον μαυροπίνακα
όλα τα σχολεία που φτιάχτηκαν ποτέ
γι'αυτή φτιάχτηκαν

Πικετοφορώντας με παγοπέδιλα μέσα στη μπανιέρα μου
"Οι απλές κουβέντες είναι εικόνες"

Πικετοφορώντας στα μάτια που γκομενιασμένου πότη στο κωλόμπαρο
"Η αναλυτικότητα είναι λεκτικός καρκίνος"

Πικετοφορώντας ανάμεσα στην ανακάλυψη και την γραμμή παραγωγής
"Η επιστήμη δεν ξέρει να πεθαίνει με σθένος"

Πικετοφορώντας πάνω απ΄το βραχό όπου γαμάει ο άντρας που ακολούθησα έναν άλλον
"Ο έρωτας έχει κάνει τατουάζ την αγάπη"

Love has made a Love tattoo!

Βρίζουμε τους ξένους για λεξιλογική πενία
Κι όμως δεν έχουν άλλη λέξη για την
αγάπη κι άλλη για τον έρωτα
κι αυτό είναι πλούτος,σοφία και
ασυνθηκολόγητη εμπειρικότητα .

Η αμφισημία είναι ο μονόδρομος της κιβδηλότητας
Η πολυσημία είναι ο μόνοδρομος της πίστης

Η αγάπη έχει ένα τατουάζ για την αγάπη
Ο έρωτας έχει ένα τατουάζ για την αγάπη

Η αγάπη έχει ένα τατουάζ από αγάπη
Ο έρωτας έχει ένα τατουάζ από αγάπη

Η αγάπη έχει ένα τατουάζ τη λέξη "αγάπη"
Ο έρωτας έχει ένα τατουάζ τη λέξη "αγάπη"

Η αγάπη έχει ένα τατουάζ αγάπης
Ο έρωτας έχει ένα τατουάζ αγάπης

Ο έρωτας έχει τατουάζ την αγάπη
Ο κόσμος είναι ήδη τέλειος

P.S(η ΨΙΤ) υπό Dustin O'Halloran - Lumiere

Twittoem Σεπτέβριος 2011: Let's go all ninjas!

(Στο τέλος κάθε μήνα  σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα  tweets της προσωπικής μου φωλεάς και τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut μηνιαίο αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)

Let's go all ninjas
παιδιά της χώρας του δύοντος ηλίου
ας σφίξουμε τα δυο κορδόνια γύρω απ΄τη μάσκα μας
κι ας πάρουμε τα σουρικέν από marshmellows

Let's go all ninjas
είμαστε το μανίκι στο πουλόβερ που παλεύει
να αποκεφαλίσει τη λαιμόκοψη με μια κατάνα
ελληνική ,την "Κατάντια"

Let's go all ninjas
ας επιβιβαστούμε στην αιμόπτηση,οι ατζέντες μας
είπαν πως πάντα καταλήγει σε αεροπορικό
αλλά ποιός ξέρει ,ίσως όχι αυτή τη φορά

Let's go all ninjas
ας αναποδογυρίσουμε τα χέρια των προσευχητών
σε χέρια καταδυτών από βατήρα κι έπειτα ας
πείσουμε τους νεκροθάφτες να απεργήσουν

Let's go all ninjas
είμαστε φανατικοί και μας λυπούνται οι τρελλοί
είμαστε νεογέννητοι και μας στήνουν στα 4 πόδια
ζεστές γλώσσες του twitter

Let's go all ninjas
πριν το ρόγχο μας θα κάνουμε την αυτοκριτική μας
για όλες τις σφαγές και τις δολοφονίες πολεμικών παιχνιδιών
πιο πριν απαγορεύεται γιατί θα καταλήξουμε  ή παπάδες ή αριστεροί

Let's go all ninjas
ας ξεκαρδίσουμε με το τηλερωτικό μας χιούμορ
αυτούς που δεν θα έχουμε ποτέ και ήδη θα τους
εχουμε συλλήσει παρουσία συντρόφου

Let's go all ninjas
ας γίνουμε ουραγοί του πνεύματος
μόνο έτσι θα μείνουν τα καπούλια μας αλώβητα από
αφηρημένους ομότεχνους εφαψίες

Let's go all ninjas
ας κουφάνουμε κολοκύθες κι ας φτιάξουμε σκιαχτικά
φωτιστικά κι ας εξαπολύσουμε επίθεση με ψευδά φωνήεντα
στα χείλη των βραδινών newscasters

Let's go all ninjas
οι θρήσκοι και οι τηλεορασάκηδες ακόμα μασουλάνε
δυο προιόντα που έχουν λήξει,ας του το γνωστοποιήσουμε
με ένα somersault καρφί στο Λιμβικό πέλαγος

Let's go all ninjas
ας κρατήσουμε όμηρο τον Παρθενώνα
είναι το μόνο για το οποίο θα νοιαστούν
κι ας ζητήσουμε για λύτρα τους πιο διαστρεβλωτικούς
βιογράφους του εξωτερικού

Let's go all ninjas
ας προπονηθούμε εξαντλητικά στην ανεργία
στη χώρα που σε τιμά όσο αμοίβεσαι πενιχρά
ας ρίξουμε τους μεσάζοντες στο βαθύ παν-σοκ που τους
αξίζει

Eνυδρείο

όλες  οι μουσικές που εξέπεμψα ήταν διασταλτικές ομιλίες
ανθρώπων που κουτσομπολεύαν πάνω απ΄το νερό

όλη η αχρησιμοποίητη ικανότητα δεν με βοήθησε να
μετριάσω την αστραπιαία απέχθεια για την φωνή του πατέρα μου
όταν μιλάει για δουλειά στο τηλέφωνο

Και μέσα σ'αυτό το ενυδρείο το πρόσωπο μου γίνεται σαν καρικατούρα
στην κοίλη πλευρά κουταλιού,
ζηλεύω τα ψάρια γιατί βλέπουν την ομιλία τους,
θα θελα να μη γράφω λέξεις αλλά να λέω φουσκωτές,ανυψωτικές,γυαλιστερές
μπουρμπουλήθρες,το σχήμα είναι το νόημα,πάντα ήταν

Κυνήγησα τον εαυτό μου να βρεθεί σε ένα μεγάλο υδραυλικό σπίτι
που ζούσε τεχνητά μια Belunga το πιο όμορφο ζώο του πλανήτη και το πιο καλοσυνάτο
και το πιο ανθρωπομορφικό,περιδιάβαινε μπρος πίσω σε όλο το βάθος τις υαλικής
δεξαμένης αλλά όταν ήρθε κοντά και άρχισε τα παιχνίδια με τα μικρά παιδιά της Ισπανίας
είδα το ευδιάκριτο μουνί της.Αηδίασα.Όλο η παραμυθία γέμισε ρωγμές.Σκέφτηκα κύκλους
ωορηξιών,υποβρύχιες πείνες,σιωπηρά σκότη μετά τις ώρες επισκεπτηρίου,καυτές επιελισσόμενες κορδέλες αίματος σε υποβρύχιες γέννες,τέραστια ακυβέρνητα κουφάρια κολλημένα στην επιφάνεια με την κοιλιά εκτεθειμένη, αλλά ούτε μια
στιγμή δεν σκέφτηκα την απελευθέρωση,μόνο τη βιολογική αποστολή και τη θνητότητα,τον ρόλο πίσω απ'το ρόλο,το καλό ζωό αυτό που σώζει παιδιά στα ναυάγια,που πηδάει στεφάνια, που τραγουδάει,που κταβυθίζεται,που τρώει ψάρια αμάσητα, που είχε φάτσα σαν να γελάει,οφείλει να μην έχει μουνί.

Μέσα στου κόσμου τα κάθετα ενυδρεία
όλες οι βιτρίνες είναι εκκλησίες αφού
έχουν μια πλευρά έκθετη στο πραγματικό νερό

Μέσα στα σπίτια οι άνθρωποι προετοιμάζονται
για την είσοδο στο νερό, στο ρεόν,στο καμπύλο
κουμπώνονται και παίρνουν ομπρέλες όχι για το κρύο
αλλά για να εξακοντίσουν τα υδάτινα ρεύματα
των συνοικιών,να μείνουν απροσβλητοι στο βρέξιμο
του ωκεανού που έφτασε,μας έχει καλύψει

Και το παιδί που αφέθηκε ζαλισμένο στο κενό
όπως σε τόσα ατυχήματα έμοιαζε να μην έχει τίποτα,
μαι βαθουλωμένη οροφή αυτοκινήτου,4 όροφοι κατάδυση
θα έπαιρνες όρκο αν δεν έβλεπες το αίμα και τη οριζόντια
χαρακιά που διέσχισε το πρόσωπό του,πως απλά
βούιζαν τ'αυτιά του,ένας φίλος που του μοιαζε με το
πρόσωπο κολλημένο στο κούτελό του και οι
τραυματιοφορείς να του περνάνε σαμάρια και νάρθηκες,

ποιός βγάζει το νερό στους αυτόχειρες τη στιγμή που πηδάνε;
όλοι μόνο για κάνουνμπάνιο πηγαίνουν

Σε τέτοιες περιπτώσεις όταν πας  να τους αγγίξεις
 καταλάβαινεις πως εχουν ριζώσει,πως το βάρος του έχει φτάσει να
γίνει ίδιο με ένός χωμάτινου διαύλου στο σχήμα του σωματός του
που φτάνει σαν φόρμα γλυκού από πλεξιγκλάς ως κάτω στο καυτό μάγμα,
αλλιώς όλα τα άλλα του, τα σέα του,τα μέα του,τα μάτια του,τα δικά μας, τα καθ ήμας,
ανήκουν κατά κράτος στο νερό της επιφάνειας ακόμα,
δεν μπορείς να του πεις έπρεπε να κολυμπούσες
θα σε δέσουν,αλλά κάποια μέρα η τεχνολογιά
θα μας το επιτρέψει να το λέμε

Τα μαγνητάκια στην πλάγια πλευρά του πλανήτη
πως αλλιώς θα τολμήσουν το οριζόντιο βήμα,
που θα στερεωθεί στο κενό και θα τα αποκολλήσει,
αν δεν καταλάβουν πως ζουν ήδη μέσα στο νερό;

Συντριβάνι

Και τα συντριβάνια στα λιμνάζοντα ύδατα κατατάσσονται...

Συντριβάνι by PseudoNeo

To ξεβράκωμα

Πήγαινα βόλτα και είδα τη βιτρίνα.Είχε δυο μάνεκιν. Το ένα φωτισμένο, το άλλο σβηστό.Έβγαλα το κινητό και άρχισα να βγάζω.Την άκουσα «Ε! Κύριος!».Γύρισα και κοίταξα ψηλά σε ένα μπαλκόνι του πρώτου.Μια 45αρα με πιτζάμες.Η φωνή της ήταν ήρεμη αλλά από κάτω τριζοβόλαγε μένος που πετιόταν και άνοιγε μικρές τρύπες σαν από κάφτρες στο στρωτό τόνο του λόγου της.«Γιατί βγάζετε φωτογραφίες.Το μαγαζί είναι δικό μου».»«Βιτρίνα είναι κυρία μου,τι θα πει γιατί βγάζω;Τι έχετε πάθει όλοι τελευταία με τις φωτογραφίες;».«Μα αυτη δεν είναι δα και κάποια βιτρίνα από κάποιο μαγαζί πολυτελείας,δεν έχετε λόγο να την φωτογραφίζετε.Τι σας αρέσει δηλαδή τόσο;» είπε ειρωνικά.«Φωτογραφίζω κάτι εσώρουχα για να τα δείξω στον ενδιαφερόμενο» έκανα να δικαιολογηθώ βλακωδώς.«Αυτά, να τα πείτε αλλού όχι σε μένα.Αν δεν φύγετε αμέσως θα καλέσω το 100».Αυτό ήταν.¨Ενα μοιραίο λάθος από μέρος μου,ένα από εκείνης.Προσπάθησα να διαφύγω δια του ψεύδους,εκείνη έβγαλε στη φόρα την πραγματική της εικόνα για μένα.100 παρανοηδείς προβλητικές πετάχτηκαν μες στο κεφάλι μου για το τι πίστευε πως εκπροσωπώ στο δρόμο,στη ζωή,στην ίδια την ύπαρξη ακόμα,και οι 100 οδήγησαν ραγδαία στον ακόλουθο πακτωλό:«Αντε γαμήσου μωρή τρελλή μαλακισμένη,που έχεις γεμίσει το κρανίο σου σκατό απ΄το φόβο!Θα σου μαγαρίσω τα σώβρακα;Ή θα τα στείλω στη συμμορία να δει αν εγκρίνει τη λεία να έρθει να στα βουτήξει!Παλιοκυράτσα αρχομανή!»«Να πας!» κατάφερε να ψελλίσει αποσβωλομένη.Μάλλον η ευγένειά της και το τακτ με το οποίο είχε περιχύσει την τέχνη του  να απειλεί ανθρώπους με αστυνομίες επείδη βγάλαν φωτογραφία μια σωβρακοβιτρίνα δεν εμπεριείχε plan b για καταστάσεις διαχείρισης ανάλογων αντιποίνων.Με κρίνεις αξιόποινο,θα σου φερθώ έτσι ώστε να το αξίζω και να το υποστηρίζω.Δεν είμαι καλός άνθρωπος,καιρός να το μάθουν κι άλλοι!

Resort

Αρώματα από φτηνά λάδια μέσα στο φτωχό δωμάτιο του μασέρ
ογκοδέστατη αγάπη,υπαινικτική όσο κι ο χυμένος ιδρώτας αφού στεγνώσει πάνω στη μπλούζα

και οι πιο θυμωμένοι απ'όλους με τα στιλπνά δάπεδα των νοσοκομείων είναι οι πατινέρ
άοκνοι συρισμοί έξω απ΄το δωμάτιο με τον αξονικό, μέχρι που βγαίνει μια με φιστικί
φόρμα να παρατηρήσει και βλέπει την ομάδα σε γεωμετρικούς σχηματισμούς εμπνευσμένους
απ΄το google earth να κάνουν καμποτάζ στη βραδυνή σίτιση

Η υπατοτοξικότητα και τα χτυπητά χρώματα στις πλάτες των τροπικών βατράχων
οι λέξεις που ταξιδεύουν σαν ξιπασμένο ζευγάρι μεσήλικων τουριστών
παραλημένοι,παραλήδες,παρεπιδημούντες,παράταιροι,
και μέσα στα tikis  των ζωών στοιβάζεται ακόμα μια ελπιδοφόρα πόζα
πως αφού γυρίσουν αυτό που θα αντικρύσουν θα είναι αυτό που γύρεψαν
εν πρώτοις,ίσως και καλύτερο,αυξημένο δόλια σαν βουλιαγμένη αιχμή  μέσα στο ζωμό
της ζωοτοξικότητας

Τα εκλησάκια,στα πιο ιδανικά σημεία,μέσα στα κρουαζιερόπλοια με τάματα καπότες,οδοντοβουρτσες μια χρήσης,φιαλίδια ουίσκι και αντηλιακά καρότου.Τα λευκά αθλητικά  ισίωνουν,οι στρουμπουλές λευκές κάλτσες καμπυλώνουν και τα ψαρά κεφάλια σε έναν ηλιοκαμμένο θεό προσφέρουν τους στάσιμους καρκίνους τους πριν βγουν με υγρά μάτια,ψευτοξέγνοιστοι να αστραποβοληθούν στους ασβεστωμένους ανακλαστήρες των νησιών.

Μια βαλίτσα πάνω στην προκυμαία στον στέρεο τσιμεντένιο μόλο,
δίπλα στο τιτάνειο όγκο του πιο ρουτινιασμένου δρομολογίου,
και πάλι η ίδια βαλίτσα δίπλα στη βρωμερή ανοιχτωσιά του πράσινου κάδου,
να περιμένει,να περιμένει, το ίδιο ακριβώς ταξίδι

Ζευγάρια που κρατιούνται σαν να μη σπάσουν,μέσα στα επιβατικά πλοία
που θα τους προσφέρουν ηρεμία,τροφή και ψυχαγωγία και κάτω η σαμποτέρ θάλασσα
με τη σπυριασμένη πλάτη την κατάστικτη από πανίδα κουκουλωμένη στην τεχνουργία της,
τελεί τις δικές της τελετές ως κάτω εκεί που τα πλάσματα στο συντετριμμένο σκότος
ξαναγίνονται φωτοβόλα αφ'εαυτού

Και πριν λαλήσει η κορή του ματιού η έλξη θα χιμήξει μέσα απ'τα μεγάλα σιφόν
της πισίνας του resort την ώρα του Πολωνικού μπαλέτου,κρύβοντας τη θέα στο χοροδιδάσκαλο,
όλα ελεγμένα κι όλα διαφυγόντα των στρατιωτικών πυλών της ρεσεψιόν για μία ακόμη φορά

Πολύχρωμοι ναοί για όλους όσους ανταλλάσσσουν τα σπίτια τους με σπίτια άλλων
Πολύχρωμοι σταυροί για όσους ξεμακραίνουν κουβαλώντας το σπιτικό τους πρωινό ξύπνημα ως χειραποσκευή
Πολύχρωμοι θεοί για όσους ξέρουν πως η πρώτη ανάσα μετά από παρακινδυνευμένο μακροβούτι
έχει άρωμα.

Κηφήνες και Ενεχυροδανειστές

Το μυαλό μου,φιλοπερίεργο,δυστυχώς, βρίσκει διαφορές,
κάτω από τραπέζια καζινόβιων θα μείνει λιμασμένο να μεταφράζει εντολές

κι αυτό οδηγεί πάντα στη κατασκευή ορατών θαμώνων,
παραχωμένων σε  αγεωμέτρητων καταφυγίων κυτία παραπόνων

Όταν συχνάζεις για πολύ σε ένα μέρος,μαθαίνεις τα σημεία που πατώντας αλλάζει
γι'αυτό με μια σπέσιαλ παρέα,διακριτικά επιλέγεις το τραπέζι που ουρλιάζει

στη μαρμάρινη φοντάνα του προαύλιου,ο άντρας που τα 'χασε όλα κλαίει βουερά
κι αυτό είναι το σινιάλο για να βάλω τη στολή με τα αλλόκοτα φτερά

είμαι κηφήνας με μάτια μαύρα σαν έλη
 χρέος μου είναι να παρατηρώ την κυψέλη 
ψάξε με από πάνω ως κάτω δεν θα βρεις κεντρί
μην με λες νωθρό, αύριο την ίδια ώρα δεν θα είμαι στη γη*

είμαι κηφήνας και συ ένας καημένος
για όλους εκτός απ'το δικό μου γένος
κάνε αυτό που ξέρεις καλά και θα τυφλωθώ
είναι η μόνη μου οφειλή πριν για πάντα κοιμηθώ

Δες τον κιτρινιάρη που ήρθε στη γειτονιά, του οδοντιάτρου είναι μυστική κολλεγιά,
ο ένας θα στο βγάλει,αυτός θα στο εκτιμήσει,να του μιλάς σεβαστικά,

το πιο άχρηστο απ'τα μέταλλα ζητάει με πάθος,σαν το κοιτάει με το μονόκλ μοιάζει με Θεό
κάπως έτσι γίνανε όλα,κάποιοι πούλησαν για φως, τον μεσημεριανό φωταγωγό

Νομίζω πως ήρθε η ώρα στην αχρηστία να αναμετρηθώ με το χρυσό,
θα βάλω τη στολή με το βλέμμα το κυνηγετικό

θα αφεθώ να βραχώ με το ζούμι μιας οθόνης που δείχνει ντοκυμαντέρ για τον βασιλικό πολτό
εγώ ,εγώ, εγώ ,εγώ, ένα φτερωτό ζουλάπι,που πετά χωρίς σκοπό

είμαι κηφήνας με μάτια μαύρα σαν έλη
πιο άχρηστος απ΄το χρυσό,τι ξέρω για το μέλι
ψάξε με από πάνω ως κάτω ,δεν θα βρεις κεντρί
μην με λες νωθρό, αύριο την ίδια ώρα δεν θα 'μαι στη γη

είμαι κηφήνας και συ ένας άνθρωπος
τις μνήμες του κόσμου λιώνεις αδιάφορος
κάνε αυτό που ξέρεις καλά και δεν θα εκπλαγώ
που στη γη θα γυρίζεις κι αφότου φύγω εγώ


*οι κηφήνες έχουν μεγαλύτερα μάτια απ΄τις εργάτριες,δεν έχουν κεντρί,ζουν μόνο μια μέρα.

Αγάπη Κ360

Κ360 είσαι το νέο μου απόκτημα

ένα μοντέλο, θα γίνεις η αλεπού μου

ένας έξυπνος άντρας έριξε αγάπη στην αγορά

και μόνο κάτι που έχει μέσα του κάτι θερμό

μπορεί να κινήσει την υπόλοιπη ζωή

Κ360 ανοίχτηκες μια μουντή χλιαρή μέρα

όταν όλοι ξανανέβηκαν  στην πλατεία 

βρίσκεσαι σε ένα παιχνιδάδικο στην Κατοχή

και μια φωτογραφία σου,είναι προκλητική

στρατιώτες παντού, μοχθηροί στρατιώτες

Κ360 είσαι το υποβρύχιο ασανσέρ μου

είμαι ένας βρώμικος χιπατζής μπροστά στη αξιοπιστία σου

,κάπου σε ένα νησί οι καρύδες εκσφενδονίζονται

απ΄τους φοίνικες στον γαλάξια με τρομακτική ταχύτητα,

απόψε θα σε φαντασιωθώ μέσα από όλα τα  αληθινά βιτρώ

που μπόρεσα ποτέ να καταπιώ από σένα

Κ360 με σώζεις απ΄το ελεινό σπίτι,

αυτό που υπόσχεται πως θα καλυτερέψει,

είσαι ένας Θεός που μου δημιουργείς ολόκληρες πράξεις,

αυτό ήθελα πάντα, απ'όλους τους ζωντανούς,

μόνο στ'αντικείμενα το πέτυχα

Κ360 θα παλιώσεις,θα απορώ τι σου βρήκα

δεν θα με νοιάζουν οι λεκέδες και οι πτώσεις σου

θα σε θυμάμαι όσο αυτή τη στιγμή αυτό που αντικατέστησες,

δεν έχεις μέσα σου ψήγμα καλλιτεχνικής ψυχής,ηλίθιο

ξαφνικά θα τα παίξεις και θα χαλάσεις,

μάλλον το πιθανότερο,κάποια μέρα θα σταματήσεις να αποκρίνεσαι,

θα σε πετάξω χωρίς σκέψη,και τότε ο κόσμος θα θέλει ακόμα να αλλάξει

Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 4: Περιθώριο

Ακολούθησα με το βλέμμα μια περήφανη ροζ ποδοσφαιρική εμφάνιση

να χάνεται στη νύχτα και χαμογέλασα πίσω απ΄τη λευκή στρώση της sambuca,

τεράστιοι θελκτικοί φοβισμένοι άνθρωποι,

για πάντα.

Και οι πιο δύσκολες λέξεις στο άκουσμα ,

πάντα γράφονταν ευκολότερα απ'όσο πίστεψα αρχικά

Το κορίτσι που κέρωσε με το χέρι υψωμένο και δεν εκσφενδόνισε

το βότσαλό της, για να περάσω ανάμεσα σε κείνο και τη θάλασσα,

ήταν μια σπάνια εικόνα ενήλικης ευσπλαχνίας,

στραβώθηκε η ψυχή μου όταν γύρισα και είδα στο πρόσωπο της

τη στυβαρότητα,το χρέος,την αποφασιστικότητα,

για πόσο ακόμα;

Η κοινή γνώμη πέφτει μέσα σε ό,τι υποψιάζεται 

δεν ξέρω πώς το κάνουν αλλά το πετυχαίνουν, 

υποκλίνομαι και αηδιάζω,το να τρέφεσαι με επικεφαλίδες

μάλλον θα πρέπει να προκαλεί τρομερή κολίτιδα,γι'αυτό κι

όταν τους απαντάς με τον τρόπο που δεν περιμένουν

παγώνουν σαν να τους έρχονται ξαφνικές εντερικές σουβλιές,

 τέρατα, θα ήθελα να σας δω τιμωρημένους με όλο σας

το φαντασιακό σε κοινή θέα

Έζησα στο σπίτι ενώ έφυγε για να εγχειριστεί

πρόβαρα το θάνατο της, αυτό δεν ήταν αγάπη,

ώσπου με γονάτισε η πρώτη κρίση πανικού

μετά από χρόνια, βαθιά μέσα στη νύχτα,

ούτε αυτό όμως ήταν αγάπη

Η αγάπη είναι το όνομα που έδωσαν οι τύραννοι

στην υποδουλωμένη ελευθερία

"Θα 'θελα μόνο να σε ζήσω λίγο,μ'όποιο τρόπο θες"

είναι το όνομα που της δίνω εγώ  

Στο περιθώριο της σελίδας,

θα βρίσκονται  πάντα  οι σημειώσεις

Στο περιθώριο, του ίδιου του βιβλίου

θα βρίσκεται για πάντα,

ο ποιητής και ο αναγνώστης του

P.S (ή ΨΙΤ) υπό Dustin O'Halloran - Lumiere

Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 3: Patterns

τυροπιτάδικα,μαγαζιά με ανταλλακτικά, ιατρεία

τι πακτώνει το υπόδειγμα σε συγκεκριμένους δρόμους;

τι μας κάνει να επιλέγουνε εν γένει αυτό απ΄το άλλο;

γιατί δεν γκρεμίζουμε τα εκτρώματα στην είσοδο του χωριού;

αφού όλοι συμφωνούμε, τι μας κρατάει;

το παιδικό πάπλωμα που ακολουθείς με το μάτι
μικραίνει τα σχεδιαστικά του πλέγματα ως κάτω στη κόψη του κρεβατιού

το παλιό τέλος του κόσμου είχε ένα αγαπημένο μοτίβο 

για να θερμαίνει το μυαλό σου πριν ψυχθεί φαντασιωμένο 

το σερνάμενο πειρατή στο πάτωμα  

μπουρδέλα,τσοντάδικα,λέσχες
τι τα συσπειρώνει; τι ρίχνει το επίπεδο μιας γειτονιάς,

τι ανεβάζει το επίπεδο σε μια άλλη,

η πυξίδα,το κλίμα, η τυχαιότητα;

το χώμα, το δέρμα, η μαύρη συντροφικότητα.

Δεν αλλάζει τίποτα, ριζώματα, πουλόβερ που ξηλώνεις

και η ικανόποιηση σε ηλεκτρικό τρόμο μετατρέπεται σαν 

 ανακαλύπτεις πως στην άκρη είναι δεμένα τα σωθικά σου

Δοξολογίες και επικές νίκες,

τους άλλαξες μυαλά, συμπλέατε το 'βλεπες,

παρακάτω θα ξαναμονταριστούν σε μια νέα πρόταση,

σε ένα νέο κώδικα, νέο μείγμα, σαν τοίχος παθητικά θα σου επιτεθούν,

με νέα συμφέροντα, δισυπόστατοι, πολυκέφαλοι, γιγαντωμένοι,

μόνο όταν φοβούνται και πονάνε ιδιωτεύουν σε μια πιο οικουμενική προσέγγιση,

άντε κι όταν αποτυγχάνουν αν και είναι εξώφθαλμο πως απλά γλύφουν πληγές  

σαν αντένδειξη στη επιταγή του savoir vivre "ποτέ μην κάνεις το ίδιο

κομπλιμέντο σε δυο γυναίκες παρούσια η μία της άλλης"

όλοι τους η ζωή αυτό, τα ίδια λόγια, οι ίδιες πενιχρές λεξολογικές τοποθετήσεις,

τα ίδια κομπλιμέντα, σε έναν όμοιό σου, λίγο παρακάτω, σε μια καλύτερη version που

θα τους τιμολογήσει ψηλότερα

Και η Μητέρα Τερέζα αν έμπαινε στα πόδια της

μια όμοια, θα σφάζονταν στο όνομα της προσφοράς,

Ποιός αντέχει τον όμοιό του;

Ο πραγματικός εχθρός είναι ο όμοιος

Δεν αλλάζει τίποτα,

γεννιόμαστε σαν πατημένες συγχορδίες,

πολλοί μαζί, σαν γραμμικό tile σε κάναβο,

 ζεμένοι στον ίδιο ιδιόσυχνο άσκοπο σκοπό,

στον ίδιο χρήσιμο τρόπο, μαγικοποιημένοι

σαν παγάκια που μέχρι να εκτοξευθούν μέσα στο

αναψυκτικό πίστευαν στη μοναδικότητα, την

ευλογοφάνεια και την αιτιολογία

άνδρες,φίλοι,γκόμενοι,οπαδοί,

άνθρωποι,γιοι,πατεράδες,γείτονες

ράτσες και γένη,ταυτοχρόνως

Όμως,τον πλανήτη θα σεργιανάει πάντα ΕΝΑΣ άνθρωπος.

Από ποιούς για ποιούς;

Όμοιος, αυτή είναι η αμαρτία

Ομοιογενής, αυτή είναι η λήθη

Ορμώμενος,αυτή είναι η απορία

Ορμητικός, μόνο αυτή είναι η χαρά

Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 2: Αφαιρέστε τα ρολόγια σας, είναι ώρα!

Αφαιρέστε τα ρολόγια σας είναι ώρα,

οι παλμοί όλο το Χειμώνα αποσοβήθηκαν οριακά

απ'το να αποκτήσουν την περιοδικότητα των δευτερολέπτων

Και μέσα στον  βαθουλωμένο ,απ΄τη βαριά εργαζόμενη μπαγκαζιέρα ,

ουρανό του αυτοκινήτου οι αστραπές απ΄τα

κουτσομπολιά περίμεναν σθεναρά να ανοίξει η κοιλιά του πλοίου

για να εξανεμιστούν μέσα στον ψευδότοκο ηλιόλουστο πολιτισμό

της μνημονικής συμπαιχτικής χαράς ανάμεσα σε πλαστικά

σπιτάκια μεταφοράς κατοικιδίων και ταλαιπωρημένα στομάχια

απ'τους καφέδες και τα διεκπεραιωτικά  τοστ με τα ζαμπονοτύρια

Μαζί μεγαλώσαμε, μόνος μου αποκαλύφθηκα

οριζόντια εξέλιξη,κάθετη εξέλιξη, όχι δεν είναι θέμα γούστου,

το πάπλωμα παρατραβήχτηκε απ΄την πλευρά του θεόχοντρου υπερτριχωμένου

αν δεν μου δώσεις αυτό που μου ανήκει θα σου απανθρακώσω το εύφλεκτο δασωμένο  κωλομάγουλο με την

πυρακτωμένη λάμπα του πορτατίφ αμέσως μόλις τελειώσω το κεφάλαιο

απ'το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που με κρατάει ξάγρυπνο,

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ

Έχω την άισθηση πως δεν σας έχει απομείνει  αίσθηση

άλλη  απ΄τη ναυτία που για να νιώσει ανακούφιση  πασχίζει να εντοπίσει 

 κεφάλια ημιπνιγμένων μέσα στα

ταραχώδη νερά να εκλιπαρούν φτύνοντας και κλαίγοντας

Όλο το μίσος που ένιωσα ποτέ ήταν απόρροια αντίληψης της  έλλειψης κανονιστικότητας αποστάσεων

ορμώμενων  από μια μέσαιας ικανότητας κοινωνικής παιδείας

αυτή αιτήθηκα, αυτή παραναγνώσατε με τόση σιγουριά ως παραίτηση και υπεκφυγή

αυτή μετατράπηκε σε μια εκβαχευτική χαρά καταστρατήγησης των κοινωνικών κανόνων

Είχε τόση πλάκα Θεέ μου, απλά αν καθύστερούσα να απαντήσω, να σιγοντάρω, να ρίξω αλλού το

βλέμμα και αμέσως ενεργοποιείτο μια εποπτική περίπολος για να δει το τι και πως έκανε τη θέση μου

υπολειτουργούσα και απείθαρχη μέσα στο pattern της κυψέλης.Θα μπορούσα να είμαι ακόμα εκεί να υποδαυλίζω λογικά κενά και σουρεαλιστικές σφήνες μέσα στην ήδη υπερεαλιστικό κλίμα των υπερανθρώπων που ξαποσταίνουν σε ένα θέρετρο και στο μεσοδιάστημα μέχρι να σώσουν τη ντόπια οικονομία και την παγκόσμια ειρήνη επιδίδονται σε μόστρα των πανκαίνουριων κουτσούβελων και των πανάκριβων ρολογιών τους, ξεχνάνε πάθη και έριδες, ξαναμοιράζουν τράπουλες -εξίσου σημαδεμένες με τη σήμανση των μαύρων πτυχών των παιχτών, όχι των φιγούρων βέβαια - μέχρι πάλι να εξωκοίλουν απ'τα ποτά και η αρχομανία τους να αναδυθεί αύτανδρη και μονήρης σε μια γελοία στοχοποίηση πλησίου που ούτε τους τη ζήτησε, ούτε τη χρειάστηκε, ούτε και τον ενδιαφέρει

Η χυδαιότητα δεν είναι το ίδιο το ρολόι,είναι το ότι φοριέται σε μια τόσο ερωτογενή ζώνη όσο

ο καρπός.... ο κάθε καρπός

Αναμνήσεις ενός Καλοκαιριού στο περιθώριο 1: Νεκρά ζώα

                                            Νεκρά ζώα

Μέσα στο  κασόνι ένα κουτάβι ψάχνει τη ρώγα της μάνας του,

κανείς δεν ξέρει ποιά ήταν τα κριτήρια που το ξεχώρισαν στο ανθρώπινο μάτι

και δεν πέθανε κι αυτό από ασφυξία μέσα στο σακί με τα άχρηστα αδέλφια του.

Συνήθως επιλέγουν τα ξανθωπά, τα εύρωστα,τα αρσενικά.

Ανθρωπομορφικός ευγονισμός ή μακρόχρονια σύττιση με  Αμερικανικές σειρές;

Ποιός μπορεί να τοποθετηθεί με ασφαλεία;

Την προγιαγιά μου, τα παιδιά της γειτονιάς τη  φώναζαν φόνισσα καθώς τραβούσε 

 με στο σφιχτοδεμένο τσουβάλι κατά 

το μόλο, αλλά κανείς δεν θέλησε ποτέ ούτε να υιοθετήσει κανένα, ούτε να προτείνει κάποια λύση  

Στην άσφαλτο βλέπεις ξεκοιλιασμένα κουφάρια, κάνουμε μπλιαξ, και με μια μικρή κλίση στο τιμονί

συνεχίζουμε για τις χρυσαφένιες  αμμουδιές, αστειεύομαι πως είναι ένας τρόπος για να μάθουμε

την πανίδα του τόπου μας και πάντα οι φιλόζωοι  αποτροπιάζονται

Έχω παρακολουθήσει θανάτους και εκτελέσεις ζώων.

Ένα  κατσίκι με τραβηγμένη μαχαιριά στο λαρύγγι  να εκτοξεύει

ανεξέλεγκτους πίδακες πάνω στο τζιν ενός ορεσείβιου,

τα ματιά του ήταν άκρως "επικοινωνιακά"

γατιά που γεννήθηκαν με αναπνευστική πάθηση και έμεναν να ασθμαίνουν πάνω στο τσιμέντο

όλο και πιο κουρασμένα ώσπου βουβαίνονταν.

τα κακόμοιρα 

ένα φίδι δίπλα στο παπούτσι μου σε μια εκδρομή στο βουνό -δεν εξετάσαμε καν αν ήταν δηλητηριώδες, του πετροβολήσαμε το κεφάλι που πάσχιζε οξύμωρα να το προφυλάξει κάτω από μια πέτρα -

ένιωσα ανακούφιση όταν το ξεπαστρέψαμε

ένα  ποντίκι που έβαλε ο θείος  μου σε ένα κουβά μαζί τη φάκα και του έριξε νερό με το λάστιχο,

ώσπου σταμάτησε να βγάζει μπουρμπουλήθρες,

ΉΤΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ

 τελικά ό,τι κι αν δεις απ'όποια οπτική κι αν το εξετάσεις ποτέ,θα είναι πάντα απάνθρωπο

Τwittoem Ιούλιος 2011 Πού χάθηκες; Παντού!

-Που χάθηκες;

-Παντού!

(Στο τέλος κάθε μήνα  σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα  tweets της προσωπικής μου φωλεάς και τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut μηνιαίο αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)

"Τα ταξίδια είναι το όπιο του ξερόλα"

-λίγο πριν την νιοστή εξόρμηση στην πατρώα γη-

Ένας μήνας γεμάτος τσιτάτα σαν βαρύ αντιηλιακό,

γράφω από καφετέρια με wireless και έχω πάθει το "σύνδρομο του ντροπαλού αδένα"

αυτό που σε πιάνει όταν πας να κατουρήσεις με ανοιχτή την πόρτα,

νομίζεις πως κάποιος σε κοιτάει και δεν βγαίνει σταγόνα

Πρέπει να ρυμουλκήσω τα χυμώδη tweets του Ιουλίου

μέχρι την παρόχθια καφετέρια του νησιού όπου θα διαμείνω για ένα μήνα

ως ανέργος, ως βαριά ανάπηρος, ως ζάμπλουτος, ως εργαζόμενος στον τουρισμό,

ως τζιτζίκι,διαλέχτε!

Η Παναγία είναι η Παρθένα που τεκνοποίησε και η Τέχνη η παρθένα που

παρθενοράφτηκε ,στεφτόμουν ακόμα περίκλειστος από τρετράτοιχα έστω και υπερυψωμένα,

μάλλον είναι αλήθεια, τόση οπλοτεχνική λεπτοδουλειά για κάτι τόσο ρέον που καταλήγει

αέανα αμυνόμενο, όλα τα δόκανα ξεφτιλισμένα και η αθωότητα ανάγλυφος  σταυρός

στον αιθέρα -αχαρτογράφητος και εντελώς αμνήμων- διαφυλάττει το θησαυρό σβήνωντας όλες τις διακεκκομένες

Η κωλοχαρτομαντεία είναι η νέα Ελληνικότητα, αδιαμφησβήτητα,

ίχνη κοπράνων μας έχουν μείνει να οιωνοσκοπούμε,με αυτό καταγινόμαστε

Ο γύρος της κοσμάρας σε μια ζωή

μέσα σε ένα πειρατικό ταξί χωρίς φωτεινή επιγραφή

να τρέχει ανέμελο σαν 60άρα που νομίζει πως πέτυχαν οι πλαστικές της

και να ακκίζεται με κίβδηλη αυτοπεποίθηση,

είναι μια διέξοδος, μια προσφυγιά, μια απεργία

απ΄την ισοπεδωτική αλήθεια

Κάποιες φόρες τo tweeting μετατρέπεται σε τικ,

βγες πρώτος, πες την καλύτερη εξυπνάδα, 

ακόλουθοι σαν χαρτάκια της panini, μασκοφόροι,

γνωστοί άγνωστοι σε γελοίες ιντερνετικές παρενδυσίες,

που να ξέρες πως ξέρω ποιός υπήρξες προ δεκαετίας,

άλλοτε πάλι φουσκώνει σαν χείμαρρος

κι άλλοτε σαν πουλί που τραβάς το κομμάτι ψωμί μπροστά απ΄το ράμφος του

και αυτό συνεχίσει να πελεκίζει την πλάκα της πλατείας,

όταν το παθαίνω σταματάω, έχω αρχίσει και μιλάω με λογοπαίγνια

Η Μπλιπλίκη στη χώρα του Pacman,

καταβροχθίζοντας  άσπρες σειρές  από κούνελους κλώνους και  πολύχρωμα οδοντωτά φαντάσματα σε σχήμα ρόμβων, καρδιών και καρώ,

καλή διασκευή, πού άραγε μπορείς να τη προτείνεις;

Η Candy Candy στα ΜΑΤ.

Έγραψα ότι θα διέπρεπε -αν είσαι αρματωμένος, οπλισμένος και πετάς χημικά

κι αυτή μπορεί , ίσως αν της ξέμενε λίγη καλότητα να άλοιφε τα ληγμένα ασφυξιογόνα της με

μέλι, το μέλι που δεν έχει ημερομηνία λήξεως θα έκανε σίγουρα ωραία αντίθεση στα λαιμά μας, στα μυαλά μας,στις ψυχές μας πρωτίστως

Δέντρα από μεταμορφωμένα βιβλία που απέτυχαν να σε μαγέψουν, εισιτήρια

αλχημικά μεταλλαγμένα από σελίδες που σου δημιούργησαν απλώς ζαλάδα

To μόνο μέρος που φαίνεται να νικάει τις Κυριακές είναι το ημιυπόγειο με την οικογένεια μεταναστών που ετοιμάζεται για φαγητό, έγραψα ένα μεσημέρι

1.Οι Κυριακές νικούν αλλά τελεύταια κατεφέρνω να τους προκαλώ σοβαρά τραύματα

2.Το humor είναι το έμφυτο λιπαντικό της ανθρώπινης ύπαρξης

3.Το σεξ είναι βρώσιμο

4.Μετά την πρωκτική λέυκανση , η επόμενη λέξη στις πλαστικές επεμβάσεις θα είναι

τα μουνιά σε ΜΑΤ αποχρώσεις

5.Το μνημόνιο είναι σαν να φουσκώνεις σταδιακά ένα προφυλακτικό με αέρα με σκοπό να διεισδύσεις σε μια πουτάνα με rigor mortis.

...

Πόσα τσιτάτα έγραψα μέσα σε ένα μήνα; Σε τι μετατρέπομαι; Τα πιστεύω όλα, πάντως.Τα ζω, τα σεριανάω, συδαυλίζω μ'αυτά το τώρα μου. Είναι τα μάντρας της μικροθρησκείας μου, παλεύω μ'αυτά την παράνοια των στιγμών, το φασίστα της καθημερι-νεότητας, τις σφιχτές γροθιές και τις βλαστήμιες στην κόψη της γλώσσας, μόνο το φακελάκι με το σιρόπι της καραμελέ ώρας δεν μου

αποκαλύπτεται εύκολα, γι'αυτό και ήρθα ξανά στον τόπο που πολώνει η συχνότητα εμφάνισης του φαινομένου. Η "καραμελέ ώρα" σου διαφεύγει όταν στήνεσαι μπροστά από μνημεία, όταν φωτογραφίζεις τοπία, όταν μιλάς για ενδιαφέροντα θέματα, όταν γδυνείς ορεκτικά σώματα, η "καραμελέ ώρα" σου χιμάει και σε σβερκώνει κάτω υπό το καθεστώς φύσης σχεδόν πάντα. Είναι ένα θετικό, ποθητό θαρρείς χαμήλωμα του διακόπτη λίγο πριν την ολική συσκότιση, είναι σαν λιώσιμο, ένας ακύμαντος ληθαργικός παλμός, έχω βάσιμες υποψίες πως η παρουσία θάλλασας και βαθέως μουχρώματος τον υποκινεί, θα το ψάξω λίγο πριν ή λίγο μετά με κατακλύσει, εκεί,πια, δεν μπορείς να βγάλεις τίποτα απ΄τις τσέπες, κανένα όργανο ακριβείας, κανένα μετρητή , κανέναν  καταγραφέα.Είσαι,μόνος, ασύλληπτος και συλλημένος ταυτοχρόνως.

P.S (ή ΨΙΤ) Δύσκολη υπόθεση να γράφεις με υπόκρουση το κύμα σε πετάει η στροφή πανεύκολα, δύσκολο και να γράφεις για ένα μπαγιάτικο μήνα στα τρυπώματα του πιο ακριβοπληρωμένου του χρόνου, επιοίκεια σε όλους μας  

Σαδισμός

Η μέθοδος Mπράιγ με εξογκώματα από παγάκια ή καρφίτσες μπηγμένες με τις ακίδες προς τα πάνω.

Οι στοίβες  των cds απ'τις οποίες δεν  μπορείς να ανακαλέσεις το ονόματα για πάνω από 40 tracks.

Tα βιβλία που βρίσκεις αξιομνημόνευτα και που αν σου ζητήσουν να γράψεις την υπόθεση δεν θα γέμισεις  παραπάνω απ'το πίσω μέρος μιας καρτ-ποστάλ

Τα σώματα που σήμαιναν τα πάντα και τώρα θα τσαντιζόσουν αν σου έκλεβαν τη σειρά στο σούπερ-μάρκετ.

Οι ονειρεμένες δουλειές με τους ανυπόφορους συναδέλφους

Η αδιαθεσία από άγνωστες μικρολοιμώξεις μετά το σεξ με αγνώστους

Η ανία μετά το ασφαλές σεξ με γνωστούς

Το χώμα κάτω απ΄την άσφαλτο

Οι ιδέες που τις αρθρώνουν άλλοι καλύτερα λίγο πριν ή λίγο μετά

Οι πράξεις που είναι πάντα αμίμητες

Τα ετεροχρονισμένα ή προπετή λόγια

Η πρωινή τηλεόραση που είναι πάντα "πρωϊνάδικη"

Αυτοί που λένε σωστές κουβέντες χωρίς κόπο

Αυτοί με τα σωστά σώματα χωρίς κόπο

Το προηγούμενο σκαλί που πια δεν καταδέχεσαι να καθαρίσεις

Το παραπάνω σκαλί που δεν σ'αφήνουν να συνηθίσεις

Η φοβία πως την επόμενη φορά που θα αγγίξεις πληκτρολόγια και χορδές δεν θα βγει τίποτα

Ο ιδιωτικός χρόνος και το τιτάνιο έργο να γενικευτεί

Οι φασιστικοί τοίχοι των ξενοδοχείων ημιδιαμονής - θέλω να δω τί κάνουνε!

Τα αυτοκίνητα ως προσωπικοί χώροι - οι μηχανές ως συμβολικά άλογα με τις ανάλογες δόσεις ελευθεριότητας

Τα θέρετρα με τις φατρίες των μετοίκων

Τα βιβλία που καταναλώνονται βραδύτερα απ'τους δίσκους και συχνά σου αφήνουν ισόποση απογοήτευση

Οι λόγιοι που συνεντευξιάζονται μπροστά από ξέχειλες βιβλιοθήκες

Η επόμενη φορά που δεν έρχεται ποτέ

Η επόμενη φορά που είναι κατώτερη της προηγούμενης

Τα εθιμοτυπικά στα εορταστικά τραπέζια

Οι συγγενικές συμβουλές που μοιάζουν με προσβολές

Το κρύο απ΄τα aircondition που φεύγει με ανοιχτή την πόρτα

Τα θηλαστικά που θα 'πρεπε να πετάνε αντί των πτηνών

Το γήπεδο και οι λοιπές κουλτούρες του ψεύδους

Ο sadismos που  κανείς δεν καταλαβαίνει πως σημαίνει "θλιψισμός: η φιλοτέχνηση της φθοράς" 

Το ψεύτικο θέατρο και οι αληθινότατες επιδράσεις του πάνω στον ψυχισμό

Ο ουρανός την ώρα που μπαίνεις στα χωράφια του κατά την απογείωση του αεροπλάνου 

Οι ονειρικοί ταξιδιωτικοί προορισμοί που σε κάνουν χειρότερο άνθρωπο, ξερόλα και ελιτιστή 

Η πολιτική σκακιέρα που αποδεικνύεται "φιδάκι" 

Τα μέρη που δεν εξανίστανται και δεν εκσφενδονίζουν παράταιρο

κόσμο από πάνω τους

Η στωικότητα και η επιμονή που αποδεικνύονται  καταφανώς κατώτερες απ΄την ωμή βία

Αυτοί που θα αρκεστούν να ρίξουν το σωστό βλέμμα κι όχι τα σωστά λόγια

Το φλερτ στον αέρα και η χαρμάνα των λοιπών στοιχείων

Οι άνθρωποι που γευματίζουν δίπλα στη θάλασσα μπριζόλες με καλαμάρια 

Τα σκυλιά που ξύνουν μανιωδώς την άσφαλτο με τα νύχια - είναι αυτό ευφυία;

Τα αδέσποτα που είναι ρωμαλέα και ψωραλέα

Τα υπερκαταστήματα που δεν δείχνουν ποτέ τα προιόντα στην φυσική τους σκονισμένη κατάσταση

Η αγάπη που νικάει τα πάντα ιμπεριαλιστικά χωρίς να την προκαλέσει κανείς

Η ζωή που αφήνεται στα χέρια του ίδιου της του εαυτού σαν νούμερο της γυναίκας λάστιχο

Το πορνό όλο και χειρότερο με λαδωμένα πλαστικά ποντίκια που τα ξεχωρίζεις μόνο απ'τα γεννητικά

Η μνήμη με τις άπειρες ζωές και τις ισάριθμες ημερομηνίες λήξης

Η ζωή με την κεκρυμμένη μία και μοναδική ημερομηνία λήξης

  

Ανθρωποεκτρώσεις

αναντιρρήτα πραγματικοί, αναντίρρητα πολλοί

όλοι με ένα ίδιο χέρι κρεμάστηκαν στο αποφλυωμένο κάγκελο της κουπαστής του Λοιμωδών

κάποια στιγμή στη ζωή,

 από αφραγκιά, από παραπομπή, από ανθρωπολαγνεία,

όλοι για μια μυρμηγκιά

κάτω απ΄το νερό βλέπεις τα πιο αγύμναστα μέρη του κόσμου, τα απείθαρχα απ΄το

κοινωφελές κοίταγμα και μέσα στα ημιυπόγεια καθώς περνάς δίπλα στις χαραμάδες

που έχουν για παράθυρα οι εξαερωμένες οικογένειες ζέχνουν και μυροβολούν την πιο δίκαιη ερώτηση-βρισιά της γης: "γιατί  με κοιτάς ρε μαλάκα, γιατί με καταγράφεις;"

Νέα είδη τουρισμού:

απ΄το σούρουπο ως την αυγή,

να μένεις μόνο στα αεροδρόμια, 

να αναζητάς τις φαμελιές και τα γενεολογικά αντικειμένων στα μήκη και στα πλάτη

-ταξιδεύω κυνηγώντας τα ιστορικά ίχνη των παζλ-, 

άλλος πάλι,με κλειστά τα μάτια συνοδευόμενος από έμμισθους ατζέντηδες -αυτό το λένε cecitourism- αγγίζει πετσοκομμένα πουλιά κούρων και κρύους γλουτούς επίκτητα τυφλός, νέες εμπειρίες κουτσουρεύοντας την υπεροπλία των αισθήσεων, χέσε μας ρε απηυδισμένε φραγκάτε ή έστω διευρυμένε Gurdjief, ποιόν νομίζεις ότι πείθεις; Ο κόσμος δεν έρχεται ποτέ στα μέτρα σου μέσα από καλομελετημένες μπροσούρες και μικρά γκρουπ οπλισμένα με φονικές φωτογραφικές, ο κόσμος σου αποκαλύπτεται συνέχεια, παντού,αν είσαι εξοπλισμένος με ένα σακουλάκι εμετού πτήσεων και δεν ντρέπεσαι να ξερνάς δημόσια

μέσα στην πόλη όλοι κοιτιούνται,αγκαλιάζονται, γαμιούνται αλλά δουλεύει ο ένας για τον άλλο ή με τον άλλον, δεν υπάρχει "δουλεύονται" κι ας είναι η μόνη κυριολεξία κι αυτό είναι αποκάλυψη και ένα αστείο και λίγο γελοίο και μια ψιλή χαζό

Το αστείο δεν με ενδιέφερε ποτέ, το βλάσφημο και το γελοίο ήταν πάντα ο στόχος Τσιτάτα γελοία λέξη γι'αυτό την αγαπώ, Τσίτα βλάσφημη λέξη θα τη σκοτώσω

όλοι είναι αξιέραστοι και αξιαγάπητοι για κάποιους, ποιοί είναι αυτοί που το παραβλέπουν, ποιοί είναι αυτοί που θεωρούν το δικό τους δίκτυο σημαντικότερο, οι ιερές αποστάσεις με κάνουν και κλαίω, σαν μεγαλειωδώς απλό τραγούδι που δεν θα γράψω ποτέ, όπου τις δω, για όσο τις δω, και στα μάτια του χειρότερου εχθρού όταν κοιτάει το παιδί του, έρμαιο του Αρχαίου, κάλλιστα θα μπορούσε να με σκοτώσει εκείνη την ώρα,χωρίς πολλά πολλά, ανήμπορος μπροστά στη δύναμη των συγχορδιών.

Τα πάντα τελείωνουν αλλά στη μουσική μόνον,μπορεί να μην υπάρξει τελευταία νότα αλλά τελευταία συγχορδία, γι'αυτό και είναι η ανώτερη τέχνη.  

Αυτό θα πω για να φλερτάρω και να κερδίσω το ξεμάτιασμα της εμπειρίας, σε κείνον εκεί που φαίνεται να τα διαθέτει όλα και γοριλίσιους ώμους και στυβαρά μπούτια και ταυρίσιο σβέρκο και ροδάκινο για πιγούνι και ...για στάσου ε ξέρεις τώρα που άνοιξες το στόμα η οδοντοστοιχία σου έχει κάτι το θηλυκό, μου θυμίζει κάτι θείες που έβγαζαν γλυκό κουταλιού και μου εύχονταν καλή πρόοδο άσε κι αυτό το μπαστό μέτωπο δεν σε είχα προσέξει στο μισοσκόταδο, κι αν είχα ακούσει τον τόνο της φωνής σου απ΄την αρχή σίγουρα δεν θα είχα ξεστομίσει τόσες μαλακίες στο νετ, πού να σε κυκλοφορήσω έτσι, κι όσο για τα ενδότερα δεν έχω ξαναδεί πιο γυναικείο κώλο σε άντρα πήγα να ξεράσω κι αυτά τα ξίγκια απ'τη περιτομή σου ούτε ιεραπόστολος δεν πρόκειται να τα δει  συμπαθητικά ποτέ, πουλί μέτριο - με δυο τρεις φορές το 'χεις συνηθίσει,αντοχή μηδέν, χύνεις λίγο, οι ραγάδες στα μπούτια σου είναι σαν από τρακτέρ , αυτά τα λένε στο profile αγαπητέ, άλλη φορά να μην ταλαιπωρείς έτσι κόσμο,δεν με νοιάζει που με κοιτάς σαν να είμαι βιτρίνα ζαχαροπλαστείου και γω έχω κοιτάξει έτσι άλλους και πήρα τ'αρχίδια μου, μεγάλα παιδιά είμαστε!Το καλό για σένα και για μένα είναι πως με τα χρόνια δύσκολα λαθεύω, με ενδιαφέρει να κατευνάσω τη φιλοπεριέργειά μου για πλάσματα που  αργά η γρήγορα θα ξεθυμάνουν όχι μοιρολατρικά, ρεαλιστικότατα και μέχρι εκεί...Και έπειτα τί; Τα σπάνια χαρτάκια, οι ημιεπαγγελματίες, οι στρατευμένοι, οι ακριβοθώρητοι , οι ζευγαρωμένοι, οι παρτουζιάρηδες, οι ημίκρυφες, οι φιλάρεσκοι, οι απρόσιτοι, οι ψηλά, τα καλά κομμάτια; Άκου τα κομμάτια! Όλοι για όλους, μερικοί για κάποιους, λίγοι για έναν και συ ύαιανα ψωριάρα να παρακαλάς για ένα ξεροκόμματο,για μια απαγωγή ζωικού πορνό, με δράμα, με οδυρμό, με σισσύφεια ανακίνηση; Όχι, φίλοι μου! Κάτι έχετε παρερμηνεύσει.Κάπου, κάπως, κάτι, έχει παρακρατηθεί και θα το βρω, μέχρι τότε, ας υπακούσουμε στην απόλυτη  αλήθεια, το πρωταρχικό αξίωμα που υπαγορεύει πως για να γίνουμε στοιχειωδώς άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε γυμνοί και μουγγοί!  

To μυρμήγκι

«Τί έκανες παιδάκι μου,κατάπιες το σαμπουάν;».Η νεαρή γυναίκα με το λιγδιασμένο κότσο και την αντρική κλασική φόρμα με την άσπρη ρίγα στο πλάι, όρμησε και σχεδόν ξέσκισε την ημιδιφανή κουρτίνα του μπάνιου παρακινούμενη απ'τα πνιχτά ρεψίματα που ηχούσαν δυσοίωνα από πίσω της, εδώ και λίγα λεπτά. Ο μικρός πρίγκηψ της οικογένειας στεκόταν ολόγυμνος μέσα στη σμαλτένια κούρμπα με καλυμμένα τα επίμαχα από μια παχουλή σβουνιά αφρού και το βλέμμα θολό απ'τα δάκρυα.«Είσαι με τα καλά σου;» στρίγλισε εν εξάλλω η γυναίκα και του άρπαξε το μπουκάλι απ΄τα χέρια.Ερευνώντας,έπειτα, τη στάθμη διαπίστωσε με τρόμο πως ήταν κατεβασμένη κάτω απ΄τη μέση.Εκσφενδονίζοντας μακριά το προϊόν,έχωσε τις παλάμες της μέσα στα γλιστερά μπράτσα του παιδιού και άρχισε να το ταρακουνάει πέρα δώθε μέχρι που εισέπραξε μια τολύπη αφρώδους εμετού ίσια στο μάγουλό της. «Θεέ μου, τσίριξε», πόσο ήπιες; Το μικρό λες και δεν την έβλεπε κοίταξε ίσια στα πλακάκια του μπάνιου και μουρμούρισε με φωνή που ίσα που ακούστηκε «Έπρεπε να το κάνω.Με ανάγκασε!». Η γυναίκα ανακτώντας προς στιγμήν το νεύρο της, έκλεισε σαν μέγγενη τα παιδικά μάγουλα με τα κατακόκκινα νύχια της και έκρωξε «Ποιός παιδί μου; Ποιός σε ανάγκασε;». «Το μυρμήγκι» ψέλλισε το παιδί χωρίς δισταγμό, αφήνοντάς την να πλέει σε πελάγη εμβροντησίας.«Το ποιό;» κατάφερε να αρθρώσει.«Το μυρμήγκι» είπε το παιδί για δεύτερη φορά και σαν να μην έφτανε αυτό συνέχισε «Το μυρμήγκι, που κατοικεί πίσω απ'το πλακάκι». Η γυναίκα είχε πάρει μια κακομοιριασμένη τρομοκρατημένη όψη,ώστε έμοιαζε με χήρα που έκανε συμφωνία με το διάβολο κι αντί να της αναστήσει το σύζυγό της, επανέφερε στη ζωή το χρυσόψαρό της. Το παιδί φαινόταν επίσης σε κακά χάλια, είχε ελαφρώς αποχρωματιστεί και τα δάχτυλα του ήταν μπλάβα και τρεμούλιαζαν έντονα.«Γρήγορα» πήρε φόρα η γυναίκα,«τον πατέρα σου, το 166, στο νοσοκομείο, γρήγορα».Το παιδί στήλωσε δυνητικά τα μάτια του πίσω απ΄το κεφάλι της και έπειτα χάθηκε απ'το οπτικό της πεδίο.Ο κρότος του σβέρκου του στο κοίλο της μπανιέρας επανέφερε πλήρως την ετοιμότητά της.

Ήταν μερικούς μήνες αφότου το παιδί πέθανε όταν η γυναίκα σχεδόν με τη βία πλεύρισε την πόρτα του μπάνιου και έριξε μια λοξή ματιά. Ο άντρας της,είχε πάρει τον ομματιών του εδώ και ένα 15ήμερο και το μόνο που ήξερε με βεβαιότητα ήταν πως αυτός σίγουρα δεν είχε ξεγραψει τους κανόνες υγιεινής ,αφού,και δεν είχε παραστεί στο συμβάν και απ'την κοινή τους ζωή ήταν σίγουρη πως αδυνατούσε να εξατομικεύσει οποιαδήποτε εμπειρία είχε παραλήπτη το τομάρι κάποιου τρίτου, ακόμα, και του ίδιου του παιδιού. Όχι, πως δεν λυπήθηκε, είχε σαραβαλιαστεί πριν σαρανταρίσει, πάκο τα τσιγάρα και το αλκοόλ, αλλά δεν είχε αυτό που η γυναίκα του έλεγε στα λιγοστά πια τηλεφωνήματα εγκάρδιων φωνών,πως νιώθει σαν να αναβιώνει τη σκηνή με το ίδιο της το σώμα.Με ρίγος λοιπόν γύρισε το πόμολο στο μέχρι πρότεινος πιο αδιάφορο μέρος του σπιτιού της και ατένισε, σαν να ρίχνει το βλέμμα στον ορίζοντα πάνω από ένα γκρεμό, την μπανιέρα στο βάθος του δωματίου. Πάνε μήνες που χρησιμοποιούσε το μικρό βοηθητικό wc αλλά ελλείψει δεύτερης μπανιέρας και αρνούμενη όλες τις συγγενικές παραχωρήσεις,είχε μείνει άπλυτη απ΄τη μέρα του θανάτου. Το σώμα της μύριζε ελεϊνά και ο κόσμος παραπάταγε στο διάβα της.Οι συναλλάγες κρατούσαν όσο το δυνατόν λιγότερο πάνω στη πρεμούρα της να αγοράσει χωρίς οσφρητικές  προσβολές στους γύρω της, τα ελάχιστα που ήθελε για να βγάλει τη μέρα της. Χάπια,ψωμί, κονσέρβες καμιά φυλλάδα και τσιγάρα, πολλά τσιγάρα.Το μόνο στο οποιό δεν έκανε καμιά παραχώρηση ήταν τα σημεία συνδιαλλαγής.Γέννημα θρέμμα παθητική και συνεποχούμενη,πλήρωνε τώρα τα δεινά της αδιαφορίας της για ένα δίπλωμα οδήγησης. Τραβούσε με τα πόδια, κάθε μέρα, όλο και πιο μακρυά σε ξένες άγνωστες γειτονιές, παραχωμένες στις συνοικίες αποτραβηγμένες από λεωφορειόδρομους και κεντρικούς ,όπου έβρισκε απομονωμένα παντοπωλεία και ψιλικατζίδικα.Επέλεγε κάποια συγκεκριμένα, πάντα με το κριτήρια της περασμένης ηλικίας των ιδιοκτητών,σκάναρε απ'τη βιτρίνα ήδη τα σημεία που υπολόγιζε πως τα ποθητά προιόντα ήταν στοιβαγμένα,περίμενε να φύγει και ο τελευταίος πελάτης, ενώ παράλληλα ήλεγχε τους γύρω δρόμους για ύποπτους διαβάτες κι έπειτα ορμούσε μέσα.Εκτελούσε απτόητη τη χορογραφία της, αψηφώντας πρόθυμες προσφορές για βοήθεια και με δέκα το πολύ αιλουροειδείς κινήσεις είχε μαζέψει τη λεία της και κατευθυνόταν καταλαγιασμένη στο ταμείο.Εκεί, από απόσταση μισού μέτρου απ'όπου είχε τσεκάρει πως η μπόχα της άφηνε αδιάφορα ακόμη και εφηβικά ρουθούνια, ζήταγε τη μαρκά της σε πολλαπλές δόσεις, πέταγε ένα χαρτονόμισμα,αρπάζε τη σακούλα και καθώς ήδη κάλπαζε προς στην έξοδο φώναζε στον ιδιοκτήτη να κρατήσει τα ρέστα.

Εκείνη τη μέρα,λοιπόν, μπήκε στο μπάνιο με κλιμακούμενη ταραχή.Έσκασε ένα ηχηρό σκαμπίλι στο λαμπτήρα που έκανε σαδιστικά να ανάψει κάποια επώδυνα δευτερόλεπτα πετώντας προειδοποιητικές λάμψεις στο χώρο.Μέσα σε εκείνες τις αναλαμπές που στους κινηματογράφους οι λάτρεις των ταινιών τρόμου αρέσκονται να προσμένουν φασματικούς μακαρίτες και κακοπαθημένα θύματα φονικών να κάνουν την εμφάνιση τους ,σαν κακοπρογραμματισμένο priming, εκείνη είδε κάτι που την ώθησε να κινηθεί ακαριαία προς τη χαίνουσα μπανιέρα.Ναι, η όρασή της δεν της έπαιζε περίεργα παιχνίδια, ένα κατάμαυρο σημάδι έτρεχε ολοτρόγυρα σαν μηχανόβιος στο γύρο του θανάτου, μέσα στη μπανιέρα. Η γυναίκα μολυσμένη απ'το μένος άρπαξε το χεσμένο καθαριστικό βουρτσάκι της τουαλέτας και άρχισε να πατικώνει όλο τον πάνλευκο ανάστροφο θόλο, όπου το μάτι της έπιανε κάποια παράταιρη απόχρωση. Λες και ήθελε να διατρήσει το σμάλτο,το κακοπαθημένο φαιό  σκουπάκι ανεβοκατέβαινε ίδιο πιστόνι στον πυθμένα αλλά έτσι άτσαλα και ενστικτώδικα που το πυροδοτούσε η αφέντρα του μέσα στο αμόκ της, το κινούμενο στίγμα είχε καταφέρει να γλιτώσει το θάνατο αρκετά εύκολα ίσαμε με πάνω από καμιά εκατοστή κατολισθήσεις του δυσώσους φονικού όπλου και τώρα κατευθυνόταν νικηφόρο ,θα έλεγε κανείς, με θριαμβευτική σιγουριά προς το φιλόξενο σιφόνι. Η γυναίκα πάσχιζε να σκεφτεί κάτι απελπισμένα. Ο δολοφόνος του παιδιού ήταν έτοιμος να διαφύγει.Μαρμάρωσε προς στιγμήν στη θέση της με τα μηλίγκια να έχουν πάρει φωτιά λες και τρόμπαραν όλο της το αίμα στον εγκέφαλο. Έπειτα με ορμή επιστράτευσε τρία αξιολάτρευτα, θηλυκά, καλλίγραμμα δάχτυλα και χωρίς να λαθέψει, βούλωσε με μια κίνηση τις ισάριθμες τρύπες του σιφονιού. Ο φονιάς άλλαξε αμέσως πορεία και άρχισε να σκαρφαλώνει παραπλεύρως της μπανιέρας με ασύλληπτη ταχύτητα.Η γυναίκα μούγκρισε χαιρέκακα που επιτέλους είχε προκαλέσει μια συγκινησιακή αντίδραση στο κτήνος και με νιόκοπη δυναμικότητα κατάφερε απανωτά χαστούκια στο σημείο που διένυε αλαλιασμένο το έντομο.Τυφλή απ'την υστερία δεν σταμάτησε παραμόνο όταν ένα μελανό υφάδι άρχισε να απλώνεται κάθετα στον πλακόστρωτο τοίχο. Προς στιγμήν, έδειξε να παραληρεί από δικαίωση μουγκρίζοντας κατί που απ'τον τρόπο που άνοιξαν τα χείλη της και τα σαγόνια της παρέπεμπε σε γέλιο που όμως εξανεμίστηκε αίφνης όταν με τρόμο διαπίστωσε τη σταλάζουζα πληγή κάτω απ΄τη βέρα της, που τόση ώρα βάθαινε αβοήθητη. Με νέα απελπισία εξέτασε την παλάμη της ικετεύοντας έστω για ένα ελάχιστο λάφυρο ακρωτηριασμού, μια κεραία, ίσως και όλο το κεφάλι αν ήταν τυχερή. Μάταιο.Το αίμα της έβαφε άτσαλα τις μοιρολατρικές διακεκομμένες της παλάμης της σαν ατάλαντο παιδί που γέμιζε μπλοκ ιχνογραφίας και πουθενά και ποτέ, όπως ευλογοφανώς καταμαρτυρούσε η γραμμή της μοίρας, αυτή η γυναίκα δεν θα διέπραττε φόνο σε αυτήν τη ζωή.Τυραννισμένη απ΄την υπερπροσπάθεια αλλά με άκαμπτο ηθικό όρμηξε έξω απ΄το μπάνιο με ζηλευτή ταχύτητα και ξέχωσε μέσα απ΄την εφεδρική αποθήκη το μεταλλικό κουτί που ο εξαφανισθείς συμβίος της,έκρυβε τα αποτροπιαστικά όργανα για τα μαστροχαλάσματά του. Παραπατώντας απ΄το βάρος,γύρισε στον τόπο του φονικού κραδαίνοντας μια πελώρια βαριά μέσα στα καταματωμένα της χέρια. Η βέρα της, την πέθαινε εδώ και ώρα κι έτσι παραπατώντας τη βαριοπούλα στον μπιντέ, έβγαλε το, έτσι κι αλλιώς, μαγαρισμένο δαχτυλίδι και το ξαπόστειλε με δύναμη στην προεξοχή που η οικογένεια πάντα έβαζε τα καλλυντικά και τα εξαρτήματα του μπάνιου. Το κόσμημα διέγραψε μια ηρωική ημικυκλική πορεία, χτύπησε στο λείο τοίχο και προσγειώθηκε μέσα σε ένα ξέσκεπο μπουκάλι σαμπουάν, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση άνηκε στην ίδια μάρκα με το εργαλείο του φόνου. Η γυναίκα χωρίς να παρατηρήσει το γεγονός άρπαξε τη βαριά και με σημάδι το αιματοβαμμένο πλακάκι άρχισε να φέρνει το εργαλείο όλο και πιο πίσω απ΄τους ώμους της ώσπου με μια απότομη κατωφερική χτυπιά αξιοζήλευτης σκοπευτικής δεινότητας διάνοιξε μια τρύπα στον τοίχο ίδια με μία μπάλα του μπάσκετ.Το αποτέλεσμα την ικανοποίησε βαθιά, παράτησε τη βαριοπούλα και πλησίασε τη μαυρισμένη απ΄την υπερένταση μούρη της στο κυκλικό άνοιγμα με τα ζέστα χαλάσματα απ΄το πρόσφατο χτύπημα.Σε απόσταση επικίνδυνη για τους βολβούς σάρωσε κόλπους και κοιλίες, όρη και πεδιάδες των σπασμένων τούβλων χωρίς αποτέλεσμα.Κόκκινος ερημικός πηλός και σκοτεινές σήραγγες γέμισαν το νου της. Θόλωσε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η εκτέλεση του υπαίτιου.Άρπαξε τη βαριά και βγήκε στο μπαλκόνι.Παραμέρισε μια θεόχοντρη γιούκα και έμεινε να κοιτά μετωπικά το άνοιγμα.Με δυο χτυπήματα κτηνώδους βίας και απίστευτης δύναμης διεύρυνε την τρύπα τόσο όσο να παρεί τις διαστάσεις ενός κουβά.Όρμηξε και με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού πασπάτεψε τα ξεγυμνωμένα τούβλα, έπειτα στην άλλη μεριά, πάνω,κάτω, ένιωθε τα νύχια της, να ξύνονται και να σπάζουν στις άκριες όσο οι απόπειρες της να αγγίξει κάτι ανεπαίσθητα κινούμενο, αποτύγχαναν η μια μετά την άλλη.Πλέον ούρλιαζε ακατάπαυστα,είχε βάλει και τα δυο χέρια και χτύπαγε την εσωτερική πλευρά με τα πλακάκια εκατέρωθεν με λύσσα.Στο τέλος χωρίς να το συνειδητοποιήσει διείσδυσε με  το  κεφάλι μέσα απ΄τον κακοφτιαγμένο κύκλο, τα μάγουλα της έτρεξαν αίμα και οι ώμοι της με τα απλωμένα χέρια σφίχτηκαν οδυνηρά, μάνιαζε και κουνούσε πέρα δώθε τους αγκώνες σαν ξεχαρβαλώμενες αντέννες.Αν κάποιος έμπαινε τώρα στο σπίτι και άνοιγε απότομα την πόρτα του μπάνιου, μάλλον θα του δινόταν η εντύπωση πως απ΄τον τοίχο εισέβαλλε κάτι που έμοιαζε συγκλονιστικά με ένα πελώριο μυρμήγκι.

Ψευδοτσιτάτο no.12

"Η κατάνυξη  είναι ένα φωτισμένο περίπτερο που σε περιμένει ανοιχτό βαθιά μέσα στη νύχτα" Ιceman των δρόμων

Είδα,είδα

τον εαυτο μου, έντρομο, να περιμένει το κύμα πόνου μετά το απότομο χτύπημα του μεγάλου δαχτύλου στην άκρη του κρεβατιού και μετά την παρέλευσή του, είδα πάλι εμένα να ευγνωμονώ που ο φόβος με κατέλαβε ,ακριβώς,πάνω, στην έναρξη ενός συμβάντος

Είδα,είδα

τον παγοπώλη να προπηλακίζει έναν ένοικο που φώναξε ένα κομματάκι στέρεο νερό της παγοθήκης
"αγάπη μου"

Είδα,είδα

τον περιπτερά να δέρνεται σαν παιδί σε προαύλιο με τον πωλητή φωτιστικών για ποιό απ'τα δύο,
 το χρώμα ή το φως είναι υπεύθυνο για την κατάνυξη

Μπήκα και γω στον καβγά, αλλά χρειαζόμουν μουσική για να είμαι αποτελεσματικός έτσι δεν πήρα απόλυτα θέση μόνο έβαλα ένα θαμπό ψυχρό techno σαν τους παγόδρομους του Ιceman για να μην υπερθερμανθώ και άρχισα να παρεμβαίνω χρωματίζοντας με ανεπαίσθητο μουσικό τονισμό τις πιο ουδέτερες λέξεις της πρόζας:

«Γεύσεις,πρακτικές και διεκπεραιωτικές,έξυπνες,κρουασάν λαστιχένια, αποτροπιαστικές συνθέσεις στις γεύσεις τσίχλας,προφυλακτικά σε άγνωστο στάδιο σήψης,μέντες και καραμελομένοι περιπτεράδες διαιωνίζουν τον αστικό θρύλο πως  συνάπτουν συμφωνία με τον εξαποδώ πριν τα εγκαίνια για να τους ανοίξει για την ανάγκη τους μια τρύπα τούρκικη μυστική κάτω απ΄το καρεκλάκι τους που φτάνει ως τα έγκατα του πλανήτη,μοναδικό αντάλλαγμα να βγαίνουν τελετουργικά με τον κώλο έκθετο στο κύμα της κυκλοφορίας. Δεν υπάρχουν χαρμόσυνες τσίχλες,περιοδικά πραγματικά άξια συλλογής,τσιγάρα νοτερά-εκκλησίες για αιρέσεις που συστήνονται και διαλύονται αυθημερόν.
Ως το φάτνωμα του περιπτέρου, δεν σε οδηγεί η νοσταλγία αλλά η ανάγκη,όμως, αυτές οι άρτι πληρωθείσες ανάγκες και οι μικροποσότητες δημιουργούν την απαξία και τον εθισμό,όσο, και τη γλυκιά ρουτίνα και την αστική θαλπωρή.Δεν μπορείς να εθιστείς σε μια υπερβολική δόση,όπως δεν μπορείς να δεχτείς και την πολυγαμία ευθύς εξαρχής, κάποτε είπα σε έναν "αν ήταν έτσι θα βγαίναμε ερωτικά ραντεβού κατά ομάδες σε προσκοπικά τραπέζια",

η άμπωτη του έρωτα φέρνει την πλημμυρίδα του εθισμού,
σε μεγάλες δόσεις μόνο ο θάνατος και η νοσταλγία δημιουργούνται

Φωτιστικά,λαμπατέρ,πολυέλαιοι,γραφείου, νυκτός, κομοδίνου, φανερά, κρυφά, επιδαπέδια, εναέριες φισουνοειδείς όχθες,εκβολές του τεχνητού βολτ,μεγαλοσχήμονα κύματα κοπιάρουν τις κολυμβητικές ασκήσεις του Θεού, οι τάφοι όλων των ανθρώπων -συμπεριλαμβανομένου και του εφευρέτη του ηλεκρισμού - έχουν φυσικό φωτισμό, οι ζωές τους ανάμεικτο, δεν αποδεικνύει κάτι ούτε ακυρώνει, απλά βογγάς ακόμα και έξω από μεγαθηριακούς τάφους πρώην σημαινόντων για λίγη μαυρισμένη σάρκα και ένα αγαπημένο βλέμμα, κυριολεκτικά βογγάς.Έχω παει σε εκκλησίες το φως των κεριών είναι τρικ, μπορεί να συμβεί παντού.¨Ημουν και τριγύρναγα στις μεταλλικές γειτονιές της Αγ.Άννης με τα πόδια για ώρα,μέσα στις μάντρες με τα σκυλιά που διαφεντεύουν και γαβγίζουν ασταμάτητα,η νύχτα με είχε εξαθλιώσει, με είχε πήξει σαν χαλκομανία προδοτική, τα δρομάκια σπάθιζαν ολόλευκα, τρόμαζα και δυσανασχετούσα πλέον, τί είχα γίνει; ¨Ηθελα να δρασκελίσω τους συρματοφράχτες και χωθώ μέσα στη αποθήκες με τα φορτηγά, να παραφυλάξω,ατάραχος, στο είδος μου,ένα με το πολύ.Να κοίταγα τα μεγάλα γράμματα των αποθηκών που όσο πιο κοντά τα κοιτάς τόσο μοιάζουν με μέταλλα.Το χρώμα τρέχει πιο γρήγορα απ΄το σχήμα.Γι'αυτό και όλοι ερωτευόμαστε δέρματα.Αν δεις τα Αρχαία αγάλματα πριν ο επιχρωματισμός φθαρεί χάνεις πάσα ιδέα. Ήταν όλα πολεμικά κι ειρηνικά, άρρενες και θήλεα,σαν παρδαλές πουτάνες.Το Αρχαίο Πνεύμα δεν θα είχε εξιδανικευτεί αν είχε επιζήσει το χρώμα.Γι'αυτό και όλοι διαβάζουμε γράμματα μέχρι που κάποια οφθαλμική πάθηση ή ένα στερεόγραμμα θα μας αναγκάσει να τα φέρουμε κοντά και τότε θα αναγκαστούμε να αντιληφθούμε το υλικο σαν σε σφήνα ατσαλένια στο δρόμο που πάνω γράφει με μεταλλικά γράμματα "ΑΕΡΙΟ"Αλλά προς το παρόν βρίσκεσαι σε μια αθλια νυχτερινή βιομηχανική ζώνη και ψάχνεις, ψάχνεις,ψάχνεις.Παλιές όμορφες σκέψεις σε κρατούν ψύχραιμο κάτι τέτοιες ώρες, σε κάτι τέτοια μέρη, τίποτα δεν θα πάει στραβά, τα παπούτσια σου, η μουσική στη τσέπη σου, το άρωμα του μαλακτικού στα ρούχα, η ανάμνηση τι έκανες λίγο πριν, το κέφι στα τηλέφωνα στην αρχής της νύχτας, που είσαι τώρα, πόσο γρήγορα χαντακώθηκες,ευάλωτος σαν σε μουσικοθεραπευτικό session που μια Περουβιανή cheesy χλαπάτσα σε έκανε ότι ήθελε, οι επικράτειες, οι επικράτειες, οι επικράτειες έχουν ανάμεικτα σύνορα σαν το παγωτό του "Κρίνου" μια γλυψιά στο λάθος σημείο και έχεις μαγαριστεί σε δυο βασίλεια.Ολόλευκα δρομάκια με χαλίκια ανάμεσα σε σκοτεινά παραπήγματα, με μποτάκια ή πέδιλα -ανάλογα την εποχή-υπερηρωικά, θαρρετά,ξεμακραίνεις,κοιτάς δήθεν με σθένος να βρεις ένα φωτεινό ξάνοιγμα που θα χιμάει ο ήχος της λεωφόρου, και όταν το βλέπεις αρχίζεις και επιταχύνεις ώσπου το φως γιγαντώνεται, και γίνεται ευκρινές πως εκβάλλει από χιλιάδες μικρές εστίες που λαμποκοπούν με το ίδιο παθιασμένο φως, ένα κλειστό μαγαζί φωτιστικών μετά από τόσο σκοτάδι,το πρώτο πράγμα,μόνο που δεν τυφλώνεσαι,μόνο που δεν γονατίζεις,εκκλησία. 

Το χρώμα είναι ο κοινωνικός αναρτήτας της ύλης  και το φως το γνωρίζει.Απ'την άλλη,δεν θυμάμαι ποιός το είχε πει σκηνοθέτης νομίζω "Αν φωτίσεις μια κουράδα κατάλληλα την κάνεις να μοιάζει φτιαγμένη από χρυσό". Καταλήγω λοιπόν πως...

αν το χρώμα είναι ο επιτήδειος γυρολόγος της ανάγκης,
το φως είναι η μετεωρολογία των χρωμάτων,
και τα δυο μαζί πλάθουν την κατάνυξη»

...με κοίταξαν και με κέρασαν ένα περιοδικό μεταφυσικής και ένα φωτάκι νυκτός με ένα κίτρινο ανθρωπομούτσουνο φεγγάρι

Ζέστη

Tα τρένα που δεν υποδύθηκαν ποτέ καμιά προθετικότητα
συγκρούονται διαμαρτυρόμενα για τα παιδάκια και τις ανθοδέσμες
που τα περιμένουν από σταθμό σε σταθμό

Οι συγγενείς ξεψυχούν αυτοδικαίως μπήγοντας τα μικρά βέλη
που τους υπενθυμίζουν πόσο βόραγο θα χρειαστούν για το κέικ γενεθλίων τους

Τα υπόγεια πέφτουν και καταπλακώνουν γιαγιάδες
που έχουν πάψει να προσφέρουν ξεχασμένα ναυτικά πηλήκια
και καραμέλες αγορασμένες από ρέστα εκτρώσεων

Υπερφιλοδοξία και καιόμενες υλικές τρούφες,
λιώνουν με γευστικό κρότο στα πολυνησιακά κιγκλιδώματα,
και στα άναρχα αραχνιασμένα ύφαλα,
τα βρεγμένα και τα τσουρούτικα απ'την πολυχρησία του ωκεανού

Στα μεγάλα λεωφορεία με τους μετανάστες
οι εγωισμοί ξειδρώνουν στης πτυχές της κονσερτίνας
στα άκρα διπλώνουν σαν σκουλήκι το όχημα από
ταμπουρωμένο αμείλικτο συμφέρον

Τα παραδείσια πουλιά που βαλλιστικά κουνιούνται πίσω
απ'την κλειστή βιτρίνα επιζητώντας ανεφοδιασμό
 εκκολαπτήριας ηρεμίας, άραγε νιώθουν ανταγωνισμό
κι αν ναι θα μπορούσαν να μείνουν με ταχύπαλμο ράμφισμα
άσαρκα στις πλάκες μπροστά από το θρόνο του φόβου;

Βλοσυρή συγχώρεση και συγκάλυψη των πληγών της ακεραιότητας
η μπέρτα του θεού στους ώμους του παραδείσου

Ψευδοτσιτάτο no. 11 (To Λίμερικ του Θερινού Τσοντάδικου)

"Στην Ελλάδα ο ηδονισμός θα δικαιωθεί  την μέρα που θα ανοίξει θερινό τσοντάδικο" Τerry Pillow (ιδιοκτήτης θερινού κινηματογράφου "Viagra")


Σαν παίρνει ο θέρος να χυμά στου Έλληνα τη ράχη

δυο πράγματα είναι σίγουρα πως θε να βγουν εν τάχει

μαγιό και ύδωρ πρόχειρα θα είναι όλη την ώρα

μην τη δροσιά και την υγειά τις πάρει η κατηφόρα

μα όλα απλώς παρηγοριά σε μια άνιση μάχη

Έχει και χούι δεύτερο το Γκρέκο καλοκαίρι

που είναι χρόνιο και must στο κουλτουροασκέρι

τόπλες ανοίγουν οι στερνοί του Θέρους σινεμάδες

και με μασίνι ματρακά χαλούν ταινίες μυριάδες

κι  όλοι το παραβλέπουμε σαν φέσι στο τεφτερί

Έχουνε γούστο τα bonzai αυτά σινεμαδάκια
που παίζουν πλέον  στις γειτονιές σαν μόνα τους παιδάκια
πράσινα και ζουγκλοειδή με σπάνια πανίδα
και μια φοντάνα παρδαλή του κιτς η παλλακίδα
το κλου πάντα είναι,βέβαια, ο θόλος με τ'αστράκια

Οι γύρω οι περίοικοι στα άτυπα θεωρεία
τον κόσμο επιθεωρούν με έκδηλη ανία
της περιπέτειας τα εφφέ τ'αυτιά τους θα πληγιάσουν
γαμούν και ώρα και στιγμή που εκεί 'βραν να νοικιάσουν
μα είναι δίκαιη θαρρώ στο τζάμπα τιμωρία

Ο Τέρι Πίλλοου μια φορά σαν ήρθε από τις ΗΠΑ
στα ύψη ήθελε να δει του σινεμά την τσίπα
μόνο ποιότητα και φως ήθελε να προβάλλει
σαν άκουγε "Λουί Ντε Φινές" μπορούσε να αποβάλλει
και σ'όποιονα του άρεσε, δεν είχε είπα, ξείπα

Είχε μπαϊλντίσει ο φτωχός σαν δούλεψε στα movies
που είδε κόσμο πλαστικό σαν το κιμά των Goody's
γόνος Κρητών μεταναστατών γένος "Μαξιλαράκη"
οπερατέρ εσπούδασε στο βλάχικο Κεντάκι
μα η μοίρα του ,τον ήθελε με θερινό στο Γούδη's

Για χρόνια έκλαιγε κρυφά μέσα στο προβολείο
βασίλευε στο "σινεφίλ" χρωμάτων μαυσωλείο
προσκύναγε Βισκόντηδες, λάτρευε Bella Tarr
και τους λοιπούς τους σνόμπαρε σαν βάρβαρο ταρτάρ
τη μπίζνα του λογάριαζε για ήθους προξενείο.

Ήρθαν όμως δύσκολοι καιροί για μέρη ρομαντζάδας
οι άνθρωποι μισέψανε απ'το αίμα της Παλλάδας
3D γυαλιά και ένα κουβά ξέχειλο στα ποπκόρνια
λιγωτικά κλωθογυρνούν σαν το ψοφίμι όρνια
στα multiplex στοιβάζονται σαν φράουλες Μανωλάδας

Όταν σιμά τον έφτασε του χρέους η κακτρακύλα
ο Τέρυ ήδη σε βαθιά πελάγωνε σπαρίλα
κέφι δεν είχε να κοιτά ούτε τα stills στο τζάμι
στο πόστερ του "Μετρόπολις" κολλούσε σαν πλοκάμι
όλα του μοιάζαν άνοστα,χοντρή είχε φάει νίλα

Μια μέρα εκεί που έστριψε  στου κέντρου ένα σοκάκι
ενα μουνί πετάχτηκε σαν τον τρελλό στο σκάκι
σε μια αφίσσα extra large καλούσε ανοιγμένο
δια αντιτίμου πενιχρού ποίμνιο καβλωμένο
και η γριά μες στο γκισέ έδιωχνε ένα πρεζάκι

Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Τέρυ στο αστέρι
στα μαύρα σκότη τρύπωσε κι ας ήταν μεσήμερι
μια οσμή αίφνης τον κατέκλυσε από ιδρώ και σπέρμα
μες σε ντουμάνια καπνιστών έψαχνε κάποιο έρμα
τέλος σε ένα κάθισμα τον τράβηξε ένα χέρι

"Είσαι καλά,αγόρι μου;" φαίνεσαι απ'αλλού,
του 'πε αυτό που αμυδρά έμοιαζε με παππού
έλα να κάτσουμε εδώ να δούμε την ταινία
και να τραβήξουμε μαζί μια special μαλακία
και τον καβάλο του έτριβε σαν άξεστος Ζulu

"Να ΄σαι καλά γερόντιο" απήντησε σεμνά
 "μόνο κοράσια αρέσκομαι να μασουλώ γυμνά.
Μείνε εδώ με επιμονή να ψάχνεις τη μπερέτα,
και σκάγια εύχομαι να πιεις σαν αλμυρή γαλέτα"
είπε και προς την εξόδο κινήθηκε σκυφτά

Τα "Αχ!" και "Βαχ!" στο ξόδι του γράψαν ένα σονέτο
και οι "μπαγκέτες"  στο πανί σκόραραν σαν το Λέτο
με έξαψη και σιχασιά τον χτύπησε το ήλιοφως
και όρκίστηκε "ποτέ, άλλοτε, δεν θα νικούσε ο ζόφος"
και τάχυνε το βήμα του να φύγει απ΄το ghetto

To ίδιο βράδυ πέρασε απ'της πλατείας τα Village
μιλλιούνια του "Πιπινισμού" οι πιο εκλεκτές guerrilas
του μίκρυνε το άλλοθι, του γινε σαν φασόλι
δρόμος πολύς δεν έμενε για να ψωνίσει βόλι
τονωτικό χρειαζότανε σαν του Ποπάυ το spinach

¨Ολο το βράδυ γύριζε στο ημίδιπλο κρεβατί
τις ενόχες του έδερνε σαν στα καπούλια το άτι
μέχρι το χάραμα είχε βγει το exit poll στην κάλπη
κι  όποιος γουστάρει ας τόλμαγε να τον φωνάξει "κάλπη"
το θερινό θα έβαζε άμεσα αμανάτι

Σε τρίμηνο Ανοιξιάτικο εντάθηκε το rhythm
και οι μαστόροι  έλειωσαν χωρίς καν κλαψ! και λυγμ!
Ρεκλάμα vintage σήκωσε  με νέον γραμματάρες
στη λέξη "Viagra" γούρλωσαν των διαβατών ματάρες
η γειτονιά, φουρτούνιαζε γεννιόταν νέο schizm

Πρώτη Μαίου εξέγερσης σημαδιακής γιορτάσι
έγιναν τα εγκαίνια με guest την Τίνα Σπάθη
πλήθος συνέρρευσε να δει το νέο city trend
στο facebook το σινεμά πλημμύρισε στο friend
όλα ,καταπώς έδειχναν, θα γινόταν νέα τάση

Δειλά,δειλά  ξεκίνησαν οι πρώτες προβολές,
τα media τους προστάτευαν απ΄τις έξω βολές
τί λίκνο απελευθέρωσης, τί άρση υποκρισίας
νυχθημερόν παιάνιζαν για το άντρο μαλακίας
το προσωπείο των σοβαρών είχε γεμίσει ουλές

Περίοικοι το τόλμησαν με σαγιονάρα να 'ρθουν
μ' εφημερίδες έπαψαν τα αχαμνά να βάφουν
ξεθαρρεμένοι έτειναν χαιρετισμό στο πλήθος
καθώς τα υπομόχλια μάλαζαν χωρίς ήθος
του 60' οι μέρες φαίνονταν πως πίσω θα ξανάρθουν

Σιγά σιγά διαπλέκονταν σε άγριες αμαρτίες
σαν τα τσαμπιά εκρέμμονταν στις πάνω κατοικίες
νερό και γλάστρες πέταγαν οι πιο συνεσταλμένοι
μα κάτω του αίσχους τα παιδιά,φάρα αφηνιασμένη
κόχλαζαν για ευάερες ρομαντικές βακχείες

Όχι πια ghetto και παράς, όχι πια κόμμα κι αίμα
ότι είναι μόνος ο καθείς να φτάσει εις στο τέρμα
χωρίς πανό, και γραφικά μαντριά και γκειχώρια
ούτε και ζεύγη νιόπαντρα που έκλεισαν τα στόρια
όλοι μια νέα προσφυγιά στης ηδονής το νεύμα

Ο Τέρυ τις παραγγελιές δεν πρόφταινε  να κλείνει
ως και ο ίδιος έτρεχε καπότες για να δίνει
το lub σαν τους σωνότανε και μένανε ξηροί
δεν δίσταζαν να βάζουνε των Nachos το τυρί
στο συντριβάνι έπλεναν τα "τάνκερ" πριν τη "δίνη" ;)

Άρχισαν να ναυλώνονται και από επαρχία γκρουπ
με δώρο πριν την είσοδο μια εφηβαίου κουπ
ταινίες πια γυρίζονταν μόνο για το "Viagra"
οι σκηνοθέτες έτρεχαν προς νέας σάρκας άγρα
στη πόρτα πήραν φουσκωτό με το όνομα Φαρούκ

Βραδιές γυναίκας φτιάχτηκαν που για κακό σκοπό
τσουλιά,κυρίες μπλέκονταν και υγραίναν το λωτό
τσιρίζαν και οργάζονταν κοιτώντας τα στηλιάρα
που ανταύγειες έριχναν εκεί που διάβαζαν καμάρια
 έχασε το Μετσόβειο πέρυσι  ένα σκασμό

Η ντόπια αυτοδιοίκηση το είχε για ατραξιόν
νοικοκυρές κατέβαζαν στους σύζυγους ζαμπόν
αν γλίτωναν το κέρατο με ένα film του κώλου
κάλλιο να το κατάπιναν σαν βίτσιο του διαβόλου
κατ'ουσίαν το θερινό είχε γενεί "ταμπόν"

Κρούσεις απ΄το εκκλησίασμα είχανε βρει σε τοίχο
στο ντόπιο το παπαδαριό χαμήλωσαν τον ήχο
ας ήτανε όλοι υγιείς την κάβλα τους να κάνουν
κι αντί για τα τσιγάρα τους τις πούτσες τους να πιάνουν
και γω σαν κάτι μου 'πανε έκανα ό,τι βήχω

Έτσι έως τα σήμερα ρολάρει το "Viagra"
και οι γύρω πια νοικιάζουνε εν γνώση τους τα πάντα
πριν σκοτεινιάσει κάθονται γιάπις και γεροντάκια
τα¨"όπλα" καθαρίζουνε με χαρτομαντηλάκια
τα βογγητά υψώνονται μίλια πάνω απ'τη μάντρα

Συχνά πυκνά στο διάλλειμα μπαίνουνε συγγενείς
καμιά σακούλα δίνουνε και φεύγουν ευτυχείς
πολλοί μετά οργανώνονται να δούνε κανα ματς
στην έξοδο μαφιόζικα φιλιούνται μ'ενα ματς
αυτοί ω!, είν' του ηδονισμού οι πάνφυλοι εκδρομείς