Twittoem Σεπτέβριος 2011: Let's go all ninjas!

(Στο τέλος κάθε μήνα  σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα  tweets της προσωπικής μου φωλεάς και τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut μηνιαίο αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)

Let's go all ninjas
παιδιά της χώρας του δύοντος ηλίου
ας σφίξουμε τα δυο κορδόνια γύρω απ΄τη μάσκα μας
κι ας πάρουμε τα σουρικέν από marshmellows

Let's go all ninjas
είμαστε το μανίκι στο πουλόβερ που παλεύει
να αποκεφαλίσει τη λαιμόκοψη με μια κατάνα
ελληνική ,την "Κατάντια"

Let's go all ninjas
ας επιβιβαστούμε στην αιμόπτηση,οι ατζέντες μας
είπαν πως πάντα καταλήγει σε αεροπορικό
αλλά ποιός ξέρει ,ίσως όχι αυτή τη φορά

Let's go all ninjas
ας αναποδογυρίσουμε τα χέρια των προσευχητών
σε χέρια καταδυτών από βατήρα κι έπειτα ας
πείσουμε τους νεκροθάφτες να απεργήσουν

Let's go all ninjas
είμαστε φανατικοί και μας λυπούνται οι τρελλοί
είμαστε νεογέννητοι και μας στήνουν στα 4 πόδια
ζεστές γλώσσες του twitter

Let's go all ninjas
πριν το ρόγχο μας θα κάνουμε την αυτοκριτική μας
για όλες τις σφαγές και τις δολοφονίες πολεμικών παιχνιδιών
πιο πριν απαγορεύεται γιατί θα καταλήξουμε  ή παπάδες ή αριστεροί

Let's go all ninjas
ας ξεκαρδίσουμε με το τηλερωτικό μας χιούμορ
αυτούς που δεν θα έχουμε ποτέ και ήδη θα τους
εχουμε συλλήσει παρουσία συντρόφου

Let's go all ninjas
ας γίνουμε ουραγοί του πνεύματος
μόνο έτσι θα μείνουν τα καπούλια μας αλώβητα από
αφηρημένους ομότεχνους εφαψίες

Let's go all ninjas
ας κουφάνουμε κολοκύθες κι ας φτιάξουμε σκιαχτικά
φωτιστικά κι ας εξαπολύσουμε επίθεση με ψευδά φωνήεντα
στα χείλη των βραδινών newscasters

Let's go all ninjas
οι θρήσκοι και οι τηλεορασάκηδες ακόμα μασουλάνε
δυο προιόντα που έχουν λήξει,ας του το γνωστοποιήσουμε
με ένα somersault καρφί στο Λιμβικό πέλαγος

Let's go all ninjas
ας κρατήσουμε όμηρο τον Παρθενώνα
είναι το μόνο για το οποίο θα νοιαστούν
κι ας ζητήσουμε για λύτρα τους πιο διαστρεβλωτικούς
βιογράφους του εξωτερικού

Let's go all ninjas
ας προπονηθούμε εξαντλητικά στην ανεργία
στη χώρα που σε τιμά όσο αμοίβεσαι πενιχρά
ας ρίξουμε τους μεσάζοντες στο βαθύ παν-σοκ που τους
αξίζει

Eνυδρείο

όλες  οι μουσικές που εξέπεμψα ήταν διασταλτικές ομιλίες
ανθρώπων που κουτσομπολεύαν πάνω απ΄το νερό

όλη η αχρησιμοποίητη ικανότητα δεν με βοήθησε να
μετριάσω την αστραπιαία απέχθεια για την φωνή του πατέρα μου
όταν μιλάει για δουλειά στο τηλέφωνο

Και μέσα σ'αυτό το ενυδρείο το πρόσωπο μου γίνεται σαν καρικατούρα
στην κοίλη πλευρά κουταλιού,
ζηλεύω τα ψάρια γιατί βλέπουν την ομιλία τους,
θα θελα να μη γράφω λέξεις αλλά να λέω φουσκωτές,ανυψωτικές,γυαλιστερές
μπουρμπουλήθρες,το σχήμα είναι το νόημα,πάντα ήταν

Κυνήγησα τον εαυτό μου να βρεθεί σε ένα μεγάλο υδραυλικό σπίτι
που ζούσε τεχνητά μια Belunga το πιο όμορφο ζώο του πλανήτη και το πιο καλοσυνάτο
και το πιο ανθρωπομορφικό,περιδιάβαινε μπρος πίσω σε όλο το βάθος τις υαλικής
δεξαμένης αλλά όταν ήρθε κοντά και άρχισε τα παιχνίδια με τα μικρά παιδιά της Ισπανίας
είδα το ευδιάκριτο μουνί της.Αηδίασα.Όλο η παραμυθία γέμισε ρωγμές.Σκέφτηκα κύκλους
ωορηξιών,υποβρύχιες πείνες,σιωπηρά σκότη μετά τις ώρες επισκεπτηρίου,καυτές επιελισσόμενες κορδέλες αίματος σε υποβρύχιες γέννες,τέραστια ακυβέρνητα κουφάρια κολλημένα στην επιφάνεια με την κοιλιά εκτεθειμένη, αλλά ούτε μια
στιγμή δεν σκέφτηκα την απελευθέρωση,μόνο τη βιολογική αποστολή και τη θνητότητα,τον ρόλο πίσω απ'το ρόλο,το καλό ζωό αυτό που σώζει παιδιά στα ναυάγια,που πηδάει στεφάνια, που τραγουδάει,που κταβυθίζεται,που τρώει ψάρια αμάσητα, που είχε φάτσα σαν να γελάει,οφείλει να μην έχει μουνί.

Μέσα στου κόσμου τα κάθετα ενυδρεία
όλες οι βιτρίνες είναι εκκλησίες αφού
έχουν μια πλευρά έκθετη στο πραγματικό νερό

Μέσα στα σπίτια οι άνθρωποι προετοιμάζονται
για την είσοδο στο νερό, στο ρεόν,στο καμπύλο
κουμπώνονται και παίρνουν ομπρέλες όχι για το κρύο
αλλά για να εξακοντίσουν τα υδάτινα ρεύματα
των συνοικιών,να μείνουν απροσβλητοι στο βρέξιμο
του ωκεανού που έφτασε,μας έχει καλύψει

Και το παιδί που αφέθηκε ζαλισμένο στο κενό
όπως σε τόσα ατυχήματα έμοιαζε να μην έχει τίποτα,
μαι βαθουλωμένη οροφή αυτοκινήτου,4 όροφοι κατάδυση
θα έπαιρνες όρκο αν δεν έβλεπες το αίμα και τη οριζόντια
χαρακιά που διέσχισε το πρόσωπό του,πως απλά
βούιζαν τ'αυτιά του,ένας φίλος που του μοιαζε με το
πρόσωπο κολλημένο στο κούτελό του και οι
τραυματιοφορείς να του περνάνε σαμάρια και νάρθηκες,

ποιός βγάζει το νερό στους αυτόχειρες τη στιγμή που πηδάνε;
όλοι μόνο για κάνουνμπάνιο πηγαίνουν

Σε τέτοιες περιπτώσεις όταν πας  να τους αγγίξεις
 καταλάβαινεις πως εχουν ριζώσει,πως το βάρος του έχει φτάσει να
γίνει ίδιο με ένός χωμάτινου διαύλου στο σχήμα του σωματός του
που φτάνει σαν φόρμα γλυκού από πλεξιγκλάς ως κάτω στο καυτό μάγμα,
αλλιώς όλα τα άλλα του, τα σέα του,τα μέα του,τα μάτια του,τα δικά μας, τα καθ ήμας,
ανήκουν κατά κράτος στο νερό της επιφάνειας ακόμα,
δεν μπορείς να του πεις έπρεπε να κολυμπούσες
θα σε δέσουν,αλλά κάποια μέρα η τεχνολογιά
θα μας το επιτρέψει να το λέμε

Τα μαγνητάκια στην πλάγια πλευρά του πλανήτη
πως αλλιώς θα τολμήσουν το οριζόντιο βήμα,
που θα στερεωθεί στο κενό και θα τα αποκολλήσει,
αν δεν καταλάβουν πως ζουν ήδη μέσα στο νερό;

Συντριβάνι

Και τα συντριβάνια στα λιμνάζοντα ύδατα κατατάσσονται...

Συντριβάνι by PseudoNeo

To ξεβράκωμα

Πήγαινα βόλτα και είδα τη βιτρίνα.Είχε δυο μάνεκιν. Το ένα φωτισμένο, το άλλο σβηστό.Έβγαλα το κινητό και άρχισα να βγάζω.Την άκουσα «Ε! Κύριος!».Γύρισα και κοίταξα ψηλά σε ένα μπαλκόνι του πρώτου.Μια 45αρα με πιτζάμες.Η φωνή της ήταν ήρεμη αλλά από κάτω τριζοβόλαγε μένος που πετιόταν και άνοιγε μικρές τρύπες σαν από κάφτρες στο στρωτό τόνο του λόγου της.«Γιατί βγάζετε φωτογραφίες.Το μαγαζί είναι δικό μου».»«Βιτρίνα είναι κυρία μου,τι θα πει γιατί βγάζω;Τι έχετε πάθει όλοι τελευταία με τις φωτογραφίες;».«Μα αυτη δεν είναι δα και κάποια βιτρίνα από κάποιο μαγαζί πολυτελείας,δεν έχετε λόγο να την φωτογραφίζετε.Τι σας αρέσει δηλαδή τόσο;» είπε ειρωνικά.«Φωτογραφίζω κάτι εσώρουχα για να τα δείξω στον ενδιαφερόμενο» έκανα να δικαιολογηθώ βλακωδώς.«Αυτά, να τα πείτε αλλού όχι σε μένα.Αν δεν φύγετε αμέσως θα καλέσω το 100».Αυτό ήταν.¨Ενα μοιραίο λάθος από μέρος μου,ένα από εκείνης.Προσπάθησα να διαφύγω δια του ψεύδους,εκείνη έβγαλε στη φόρα την πραγματική της εικόνα για μένα.100 παρανοηδείς προβλητικές πετάχτηκαν μες στο κεφάλι μου για το τι πίστευε πως εκπροσωπώ στο δρόμο,στη ζωή,στην ίδια την ύπαρξη ακόμα,και οι 100 οδήγησαν ραγδαία στον ακόλουθο πακτωλό:«Αντε γαμήσου μωρή τρελλή μαλακισμένη,που έχεις γεμίσει το κρανίο σου σκατό απ΄το φόβο!Θα σου μαγαρίσω τα σώβρακα;Ή θα τα στείλω στη συμμορία να δει αν εγκρίνει τη λεία να έρθει να στα βουτήξει!Παλιοκυράτσα αρχομανή!»«Να πας!» κατάφερε να ψελλίσει αποσβωλομένη.Μάλλον η ευγένειά της και το τακτ με το οποίο είχε περιχύσει την τέχνη του  να απειλεί ανθρώπους με αστυνομίες επείδη βγάλαν φωτογραφία μια σωβρακοβιτρίνα δεν εμπεριείχε plan b για καταστάσεις διαχείρισης ανάλογων αντιποίνων.Με κρίνεις αξιόποινο,θα σου φερθώ έτσι ώστε να το αξίζω και να το υποστηρίζω.Δεν είμαι καλός άνθρωπος,καιρός να το μάθουν κι άλλοι!

Resort

Αρώματα από φτηνά λάδια μέσα στο φτωχό δωμάτιο του μασέρ
ογκοδέστατη αγάπη,υπαινικτική όσο κι ο χυμένος ιδρώτας αφού στεγνώσει πάνω στη μπλούζα

και οι πιο θυμωμένοι απ'όλους με τα στιλπνά δάπεδα των νοσοκομείων είναι οι πατινέρ
άοκνοι συρισμοί έξω απ΄το δωμάτιο με τον αξονικό, μέχρι που βγαίνει μια με φιστικί
φόρμα να παρατηρήσει και βλέπει την ομάδα σε γεωμετρικούς σχηματισμούς εμπνευσμένους
απ΄το google earth να κάνουν καμποτάζ στη βραδυνή σίτιση

Η υπατοτοξικότητα και τα χτυπητά χρώματα στις πλάτες των τροπικών βατράχων
οι λέξεις που ταξιδεύουν σαν ξιπασμένο ζευγάρι μεσήλικων τουριστών
παραλημένοι,παραλήδες,παρεπιδημούντες,παράταιροι,
και μέσα στα tikis  των ζωών στοιβάζεται ακόμα μια ελπιδοφόρα πόζα
πως αφού γυρίσουν αυτό που θα αντικρύσουν θα είναι αυτό που γύρεψαν
εν πρώτοις,ίσως και καλύτερο,αυξημένο δόλια σαν βουλιαγμένη αιχμή  μέσα στο ζωμό
της ζωοτοξικότητας

Τα εκλησάκια,στα πιο ιδανικά σημεία,μέσα στα κρουαζιερόπλοια με τάματα καπότες,οδοντοβουρτσες μια χρήσης,φιαλίδια ουίσκι και αντηλιακά καρότου.Τα λευκά αθλητικά  ισίωνουν,οι στρουμπουλές λευκές κάλτσες καμπυλώνουν και τα ψαρά κεφάλια σε έναν ηλιοκαμμένο θεό προσφέρουν τους στάσιμους καρκίνους τους πριν βγουν με υγρά μάτια,ψευτοξέγνοιστοι να αστραποβοληθούν στους ασβεστωμένους ανακλαστήρες των νησιών.

Μια βαλίτσα πάνω στην προκυμαία στον στέρεο τσιμεντένιο μόλο,
δίπλα στο τιτάνειο όγκο του πιο ρουτινιασμένου δρομολογίου,
και πάλι η ίδια βαλίτσα δίπλα στη βρωμερή ανοιχτωσιά του πράσινου κάδου,
να περιμένει,να περιμένει, το ίδιο ακριβώς ταξίδι

Ζευγάρια που κρατιούνται σαν να μη σπάσουν,μέσα στα επιβατικά πλοία
που θα τους προσφέρουν ηρεμία,τροφή και ψυχαγωγία και κάτω η σαμποτέρ θάλασσα
με τη σπυριασμένη πλάτη την κατάστικτη από πανίδα κουκουλωμένη στην τεχνουργία της,
τελεί τις δικές της τελετές ως κάτω εκεί που τα πλάσματα στο συντετριμμένο σκότος
ξαναγίνονται φωτοβόλα αφ'εαυτού

Και πριν λαλήσει η κορή του ματιού η έλξη θα χιμήξει μέσα απ'τα μεγάλα σιφόν
της πισίνας του resort την ώρα του Πολωνικού μπαλέτου,κρύβοντας τη θέα στο χοροδιδάσκαλο,
όλα ελεγμένα κι όλα διαφυγόντα των στρατιωτικών πυλών της ρεσεψιόν για μία ακόμη φορά

Πολύχρωμοι ναοί για όλους όσους ανταλλάσσσουν τα σπίτια τους με σπίτια άλλων
Πολύχρωμοι σταυροί για όσους ξεμακραίνουν κουβαλώντας το σπιτικό τους πρωινό ξύπνημα ως χειραποσκευή
Πολύχρωμοι θεοί για όσους ξέρουν πως η πρώτη ανάσα μετά από παρακινδυνευμένο μακροβούτι
έχει άρωμα.

Κηφήνες και Ενεχυροδανειστές

Το μυαλό μου,φιλοπερίεργο,δυστυχώς, βρίσκει διαφορές,
κάτω από τραπέζια καζινόβιων θα μείνει λιμασμένο να μεταφράζει εντολές

κι αυτό οδηγεί πάντα στη κατασκευή ορατών θαμώνων,
παραχωμένων σε  αγεωμέτρητων καταφυγίων κυτία παραπόνων

Όταν συχνάζεις για πολύ σε ένα μέρος,μαθαίνεις τα σημεία που πατώντας αλλάζει
γι'αυτό με μια σπέσιαλ παρέα,διακριτικά επιλέγεις το τραπέζι που ουρλιάζει

στη μαρμάρινη φοντάνα του προαύλιου,ο άντρας που τα 'χασε όλα κλαίει βουερά
κι αυτό είναι το σινιάλο για να βάλω τη στολή με τα αλλόκοτα φτερά

είμαι κηφήνας με μάτια μαύρα σαν έλη
 χρέος μου είναι να παρατηρώ την κυψέλη 
ψάξε με από πάνω ως κάτω δεν θα βρεις κεντρί
μην με λες νωθρό, αύριο την ίδια ώρα δεν θα είμαι στη γη*

είμαι κηφήνας και συ ένας καημένος
για όλους εκτός απ'το δικό μου γένος
κάνε αυτό που ξέρεις καλά και θα τυφλωθώ
είναι η μόνη μου οφειλή πριν για πάντα κοιμηθώ

Δες τον κιτρινιάρη που ήρθε στη γειτονιά, του οδοντιάτρου είναι μυστική κολλεγιά,
ο ένας θα στο βγάλει,αυτός θα στο εκτιμήσει,να του μιλάς σεβαστικά,

το πιο άχρηστο απ'τα μέταλλα ζητάει με πάθος,σαν το κοιτάει με το μονόκλ μοιάζει με Θεό
κάπως έτσι γίνανε όλα,κάποιοι πούλησαν για φως, τον μεσημεριανό φωταγωγό

Νομίζω πως ήρθε η ώρα στην αχρηστία να αναμετρηθώ με το χρυσό,
θα βάλω τη στολή με το βλέμμα το κυνηγετικό

θα αφεθώ να βραχώ με το ζούμι μιας οθόνης που δείχνει ντοκυμαντέρ για τον βασιλικό πολτό
εγώ ,εγώ, εγώ ,εγώ, ένα φτερωτό ζουλάπι,που πετά χωρίς σκοπό

είμαι κηφήνας με μάτια μαύρα σαν έλη
πιο άχρηστος απ΄το χρυσό,τι ξέρω για το μέλι
ψάξε με από πάνω ως κάτω ,δεν θα βρεις κεντρί
μην με λες νωθρό, αύριο την ίδια ώρα δεν θα 'μαι στη γη

είμαι κηφήνας και συ ένας άνθρωπος
τις μνήμες του κόσμου λιώνεις αδιάφορος
κάνε αυτό που ξέρεις καλά και δεν θα εκπλαγώ
που στη γη θα γυρίζεις κι αφότου φύγω εγώ


*οι κηφήνες έχουν μεγαλύτερα μάτια απ΄τις εργάτριες,δεν έχουν κεντρί,ζουν μόνο μια μέρα.

Αγάπη Κ360

Κ360 είσαι το νέο μου απόκτημα

ένα μοντέλο, θα γίνεις η αλεπού μου

ένας έξυπνος άντρας έριξε αγάπη στην αγορά

και μόνο κάτι που έχει μέσα του κάτι θερμό

μπορεί να κινήσει την υπόλοιπη ζωή

Κ360 ανοίχτηκες μια μουντή χλιαρή μέρα

όταν όλοι ξανανέβηκαν  στην πλατεία 

βρίσκεσαι σε ένα παιχνιδάδικο στην Κατοχή

και μια φωτογραφία σου,είναι προκλητική

στρατιώτες παντού, μοχθηροί στρατιώτες

Κ360 είσαι το υποβρύχιο ασανσέρ μου

είμαι ένας βρώμικος χιπατζής μπροστά στη αξιοπιστία σου

,κάπου σε ένα νησί οι καρύδες εκσφενδονίζονται

απ΄τους φοίνικες στον γαλάξια με τρομακτική ταχύτητα,

απόψε θα σε φαντασιωθώ μέσα από όλα τα  αληθινά βιτρώ

που μπόρεσα ποτέ να καταπιώ από σένα

Κ360 με σώζεις απ΄το ελεινό σπίτι,

αυτό που υπόσχεται πως θα καλυτερέψει,

είσαι ένας Θεός που μου δημιουργείς ολόκληρες πράξεις,

αυτό ήθελα πάντα, απ'όλους τους ζωντανούς,

μόνο στ'αντικείμενα το πέτυχα

Κ360 θα παλιώσεις,θα απορώ τι σου βρήκα

δεν θα με νοιάζουν οι λεκέδες και οι πτώσεις σου

θα σε θυμάμαι όσο αυτή τη στιγμή αυτό που αντικατέστησες,

δεν έχεις μέσα σου ψήγμα καλλιτεχνικής ψυχής,ηλίθιο

ξαφνικά θα τα παίξεις και θα χαλάσεις,

μάλλον το πιθανότερο,κάποια μέρα θα σταματήσεις να αποκρίνεσαι,

θα σε πετάξω χωρίς σκέψη,και τότε ο κόσμος θα θέλει ακόμα να αλλάξει