Ασανσέρ

Μέχρι να τρέξει αίμα,όλα είναι χιούμορ
ο Άγιος Βασίλης κοιτάζει σαν σε περισκόπιο μέσα απ'στην καμινάδα
τις διακεκομμένες των ταξιδιών του Μάρκο Πόλο
στις Υδρογείους των παιδικών γραφείων
και μετά θαρρείς ξεθαρρεμένοι πάμε για μπάνιο
στα ψυγεία ξεφτιλισμένοι από υγεία
σπάμε τις κρούστες στις παγοθήκες με τα μεγάλα
των ποδιών μας τα δάχτυλα

Κι έπειτα όλοι πίνουμε χυμούς για τη ζαλάδα
και τα ζάρια απ'τα επιτραπέζια μασάμε κάνοντας τσιχλόφουσκες
που απάνω γράφουν τον αριθμό που θα κερδίσει
στους αγώνες ερωτικού μασάζ στον αέρα
μετά από πτώση από ρετιρέ

Έχεις αρκετά αφράτο μυαλό για να αντιπαρατεθείς
με τους καλύτερούς σου κι αυτή τη μέρα κύριε αμφισβητία της μοίρας
μπορεί σήμερα να είναι κουρασμένοι ή πολυδιασπασμένοι
ή στις καλές του ή απ'τα παιδιά τους μαλακωμένοι
και να κερδίσεις μια αιχμηρή ατάκα στο δόξα πατρί
σαν τον Σαμσών στους ώμους του Σίσσυφου
που περιμένει να βγει το συγκρότημα καλοκαίρι στο Λυκαβηττό
κι όσο περιμένει και περιμένει έχει τραγουδήσει με δάκρυα
όλα τα τραγούδια μόνος του κι ακόμη χειρότερα έχει φτιάξει και δικά του

Βίλες γύφτων  με δόντια χρυσόδετα βρομάνε οπλοχρησία,
αλλά στις πισίνες τους βλέπεις σιλουέτες επιβλητικές να ξεκοκαλίζουν
λείες από ληστρικές επιδρομές στα ζάμπλουτα περίπτερα
των προαστίων,η ροζ τσίχλα σηκώνεται στον ήλιο
για να εκτιμηθεί κι όλοι φιλιούνται στο στόμα καθώς τη μασουλούν
σαν γνήσιοι Καμοριανοί

Νομίζω ότι θα γεννήσω ένα μαρασκίνο απ'το ρουθούνι μου
είπα στον άντρα μου ενώ παίζαμε πέτρα-ψαλίδι-μολύβι-χαρτί
ο ένας με το χέρι του άλλου χωμένο στους κώλους μας

Θες να πεις κάτι άλλο;Όχι είμαι απασχολημένος κάνω το τενεκεδάκι
στο ράφι ενός λούνα παρκ,τα πυρά είναι αληθινά κ τα δώρα ζωντανά

Ήμουν καταδικασμένος να νιώθω τον έρωτα του ασανσέρ
για τους επιβαίνοντες,γι'αυτό και σ'όλα μου τα όνειρα
βλέπω οροφοδιαμερίσματα χωρίς τοίχους

Επιτραπέζιοι θρύλοι

Προσθέτοντας ένα στίχο
και διακόπτοντας για δέκα κάμψεις
Πόσο ζυγίζει το πνεύμα;
Διαιτολόγε απήγγειλε την ένδειξη της
ζυγαριάς μου

Άχρηστος σαν μια γόμα στη μέση
ενός μολυβιού,ακρυλικός με κεράτινες
αποσπώμενες άκρες,ό,τι κιτρινίζει πάνω μας
πρέπει να κόβεται

Νομίζω ότι κόκκινο πρέπει να είναι
το εναρκτήριο πλακίδιο σε κάθε επιτραπέζιο
στο τέλος απλά πρέπει να γίνεσαι το ζάρι εσύ

Τραβώντας το σκουφί σε πορσελάνινα κουκλάκια,
σηκώνοντας τα φουστάνια τους,παίρνωντας αγκαλιά τα μισοκρυμμένα
λαγουδάκια,τα σπας,ό,τι φτιάχνεται μπορεί να είναι
για πάντα μισό

Ξανθωπές τρίχες σε όλο μου το σώμα,
το αλκόολ είναι το αίμα της νύχτας,
το καλοκαίρι αποχωρεί χρωματικά από πάνω μας,
εποχή σαν ακάματος ιδρώτας,εκδίκηση ενός
Φθινοπώρου μετανάστη

Όταν έρχεσαι με ξένους ξινίζω,πρέπει να συστηθώ
σαν ξεχωριστό ενσυνείδητο μέλος που ακρωτηριάστηκε
σε τροχαίο,ευτυχώς που υπάρχουν τόσα δέντρα σ'αυτήν την αυλή,
και περηφάνια στη φωνή σου

Αισθάνομαι παντοτινός σαν τσίχλα κάτω από κάθισμα
που ακούει μόνο τους ήχους των ταινιών κι αλλάζει χρώματα
ανάλογα με το φωτισμό της δράσης
Εσύ δεν φιλάς ποτέ,το έχω πάρει απόφαση,
ας αλλάξουμε την κοινωνία,είναι πιο απλό.

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Διηγήσου μου συναρπαστικά τη ζωή μου και θα σε αγαπήσω
κ μετά θα κάνω και γω το ίδιο για σένα,

πάντα τρώγοντας σουβλάκια σε μια στάση του ΚΤΕΛ στην Κόρινθο,
εκεί μας θέλω

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Τα τοιχώματα στο κρανίο μας είναι εικονογραφημένα
κ πρέπει να ανάψουμε φωτιά στο μυαλό μας
για να δούμε τις ζωγραφιές

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Λέξεις φτιαγμένες μόνο από 7 γράμματα σαν νότες
τραγουδισμένες μέσα στο μάγμα του πυρήνα
με μια λαβίδα εξόρυξέ τες και πήξτες πάνω στην υγρή σου γλώσσα

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Χαλιά αλμπίνοι χωρίς σχέδια και πέλος
δεν ξεχωρίζεις την καλή απ'την ανάποδη
σαν χέρι παραδουλεύτρας σαγρέ απ'τα πλυσίματα
ανοίγεις την μπαλκονόπορτα και τα αφήνεις στο κενό
υπάρχει μια χρονική στιγμή που το ιπτάμενο
απ'το πεταγμένο δεν ξεχωρίζει

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Αν ο κόσμος αναποδογύριζε οι τρούλοι των εκκλησιών
θα γίνονταν αντρικά λουτρά και το μεγάλο μάτι
και χάζευε ιδρωμένα γεννητικά όργανα,αυτό που εξετάζει πάντα
απλά δεν το παραδέχεται

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Πόσο κουράζει να ξέρεις μια πόλη αδιέξοδα καλά
Θέλω να κάθομαι ανάμεσα σε ζευγάρια που βλέπουν
 τηλεόραση αργά τη νύχτα αόρατος.Μόνο από τέτοια απόσταση
ακούς τους πιο ουδέτερους διαλόγους σαν κοσμογένεση

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Οι μεγάλοι χώροι με κάνουν μπαλόνι ηλίου
χάνω την ισορροπία μου κ νιώθω πως θα απογειωθώ
σε μια έρημο θα πέθαινα από ζαλάδα,θα έχωνα
τα χέρια στην άμμο σαν σε ψευδολαβές αναρρίχησης κ
θα μενα εκεί τρέμοντας περιμένοντας τα πόδια να αρχίσουν
να ανυψώνονται

Είμαστε εδώ για τις ιστορίες

Αν βρεις σωστό αφηγητή,τι να τον κάνεις τον ιχνηλάτη;
Τους σωστούς ερμηνευτές κ να τους αγαπάς,
αυτό να κάνεις,τα συμβάντα άστα να παζαρεύουν την ιδιωτεία
του ολόκληρου

Διάυγεια

Αστέρια με συστήματα υδραντλιών διπλοποιούν  το παρελθόν
Ρασοφόροι εκδικητές ανεβασμένοι σε μέρες με αέρα πάνω στα γύρω-γύρω όλοι
κοιτούν την τρύπα του όζοντος και τη βαφτίζουν piercing του Θεού.

Μέσα στα κουτιά παραμυθένιες οντότητες
σκοτώνουν όσους τους κοιτούν με αληθινές φλεβαρίδες,τους ψιττακοποιούν
με όλα τα κανονιστικά Έι!Ψιτ αυτών που κακόμαθαν μια ζωή να εκπροσωπούν
αόρατους κατώτερους

Εκ του μακρώθεν όλοι είμαστε άξιοι για τα πάντα από κοντά
μόνο την αγάπη μπορείς να αιτηθείς όλα τα άλλα λιώνουν σαν λίπασμα μέσα
στα κορμιά των ανταγωνιστικότερων

Τα όνειρα της μνήμης τα βλέπω πάντα σε μικρές τηλεοράσεις από πορνομάγαζα του Άμστερνταμ.
Είναι το πιο ενδεδειγμένο format που μπορείς να τα πετύχεις.Μετά γίνονται γιγαντοοθόνες
σε στάδια ή μολυντικοί μικροοργανισμοί

Τόση ξοδεμένη χαρά,τόση ξοδεμένη υγεία σαν τον πεταμένο καφέ για τον οποίο
παραπονέθηκε στο μαγαζί και στον άλλαξαν αμέσως

Τις μέρες,κατέγραφε τις μέρες κράτα άρτια λεπτομερειακά ημερολόγια και θα δεις
όλη σου τη μοίρα καθαρή σαν βρισιά να ξεσκίζει και τα τελευταία ρούχα της αλήθειας
και να την αφήνει γυμνή και αιμόφυρτη να γυρίζει καβάλα σε ένα γκρίζο ρινόκερο
σε μια Εθνική φωτισμένη από παροδικά φώτα αυτοκινητιστών

Ο άντρας έχασε μια φλούδα απ΄το μυαλό του,έξυσε το κεφάλι του στην άσφαλτο
σαν πορτοκάλι στον τρίφτη του bar,ανασηκώθηκε και ένας πλακέ ημίρευστος καταρράχτης
έσκασε στην άσφαλτο,η κοπέλα με το μίνι φόρεμα άφηνε πια ασίελες παντομιμικές κραυγές και κλυδώνιζε όλο το κορμί ανάμεσα σε αναφιλητά έχοντας την αφύσικη κίνηση των ηρώων από πλαστελίνη στις ταινίες

Δεν ξέρω τι απέγιναν,έπρεπε να ξαπλώσω σε όλα τα παγκάκια της Αθήνας για να μετρήσω τη
θερμότητα των ξύλων και να πιω όσα περισσότερα μπουκαλάκια με νερό θα έβρισκα
μέχρι να κατουρηθώ αυτόματα μπροστά σε μια προτομή Εθνικού Ευεργέτη σαν σκυλί αμέτοχο,κυρτό,ανθρωποεξαρτημένο μόνο στους έμψυχους και στους παρόντες όπως θα έπρεπε να είμασταν όλοι μας.

Οι γονείς προσπαθούν να απασφαλίσουν λίγη ανεμελιά,τρέχουν σε ανθοκομικές εκθέσεις,πάνε στη
Βάρκιζα να φέρουν παγωτό και εικάζουν πως κάπου εκεί θα τριγυρνάω και γω και όντως κάπου εκεί
σκαρφαλώνω αλλά οι ζωές μας είναι τόσο ίδιες όσο του παραθεριστή στο ενοικιαζόμενο με το κατσίκι που πετρώνει και τον καρφώνει κατάματα καθώς πάει να το βγάλει φωτογραφία.

Ποιός τους άνοιξε την πόρτα; Ποιός παρήγγειλε πίτσα και έδωσε την διεύθυνσή μου;
Η θολή κοινωνική ποτίστρα μου γέμισε το στόμα βδέλλες,οι πηγές στα βουνά πρέπει να έχουν αυτοκόλλητο με τη σύσταση κολλημένη στη λιθια,οι αστοί πρέπει να έχουν τατουάζ με τη σύσταση κατάσαρκα την πλάτη.Από που έρχεσαι,που πας,τι ψάχνεις,από τι πάσχεις,τι γενετική προδιάθεση έχεις και για ποιές παθήσεις,μια εξονυχιστική βόλτα πίσω απ'τα σκαμπό ενός beach bar και μάνι μάνι όλες οι info-πλάτες εύγλωττες με μια ελεγκτική μακρόσυρτη ματιά.Αυτές είναι ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις.

Kατά τα άλλα όπως πάντα κάπου εδώ ξεκινά το διαυγές.Αλλά ποιός το αντιλαμβάνεται εγκαίρως ,για πόσο το θυμάται και πως το τιμά ως διαυγές;

Στέρεψα και γράφω βλακείες και θα συνεχίσω να γράφω βλακείες λόγω αγάπης προς την αμεσότητα

Έχεις ένα κόκκινο αυγό άξιο να πεθάνεις γι'αυτό
Να θυσιαστείς σταυρικά για να μην στο σπάσει κανείς

Στην ακροποταμιά κοιτάς πέστροφες να προσπαθούν να στο σπάσουν
με τα μικρά τους δόντια αλλά το κρατάς όλο μέσα στο στόμα

Και στα βουνά το φυγαδεύεις από θραύσματα ζώων που
κάνουν φλικ φλακ για να τρομάξουν τους παντρεμένους περιηγητές

Ειδικά η αλεπού μπορεί να απογειώνεται και να τρώει απ'τις κορυφές
των ελάτων κάμπιες και μαργαριτάρια

Και ο κόσμος κάτω αυτή η μεγάλη μυριοχαρακωμένη πλάκα
ένα ξενύχτι νεκρού πλέον σαν μια πίστα από πάγο που πάνω
παίχτηκε χορογραφημένη τσόντα από μπαλέτο νάνων

Ο πάγος το μόνο που μας έχει μείνει για να φιλοτεχνήσουμε κάτι
θα γίνει μια μέρα καλουπωμένη σφαίρα που θα εκπυρσοκροτούμε
στα ποτήρια μας με ειδικά όπλα πάνω από πύργους καταδύσεων

Λέγε με bloom καμιά φορά στο επιτρέπω

Στη ρίζα ενός βρώμικου δέντρου κάποιος τινάζει τα μυαλά του
Μια pop εικόνα με pop συνακόλουθα τα επιχειρήματα είναι πάντα
επιρρεπή στο πιασάρικο,επιχειρήματα,κουτοπόνηροι μπραβοζήτουλες

Δεν ταιριάζω με τίποτα ακριβώς γι'αυτό ζω κερδίζοντας χρήματα
εξαφανίζοντας απ'τη μνήμη μου αρνητισμό,είναι σαν να τους σκοτώνεις,
θέλουν να τους κουβαλάς σαν φόβητρα,ως την άκρη του ύπνου,να σε ελέγχουν
εξαποστάσεως να σου μαρκάρουν το μπούτι με την γνώμη τους,με την υπόνοια της
γνώμης,αγνοούν πως είμαι ένα βήμα πριν κυλίσω σε ό,τι υγρό βρω και τους το φτύσω
στη μούρη μετά το μακροβούτι όπως κάνουμε στη θάλασσα

Μα πραγματικά τι νομίζουν ότι κάνουν,
κοιτάνε πως να ηγηθούν ξεχνώντας να πεθάνουν.
Και οι καλλιτεχνικές φλέβες καίγονται κι αυτές εξαρτήματα πρεζονιών είναι.
Αφού στερέψεις καλό είναι να ξαναγίνεις κοινό ή να αλλάξεις δραστηριότητα.
Είναι ευτυχία να στερεύεις και να καταναλώνεις το ζουμί άλλων σαν μέλισσα.

Ζω σχεδόν αλλού

Kαι τώρα χρειαζόμαστε ένα καινούριο δρόμο
με υλικά διάνοιξης κ σημάνσεως,
γιγαντωμένα ηχητικά κύματα δίσκων βινυλίου

Χρειαζόμαστε παλμούς,χρειαζόμαστε κατήφεια
και μια μεγάλη μυρωδιά κάστανου να διαρρεύσει
πάνω και μέσα και κάτω απ'τις πόλεις μας

Οι ονειρικοί κόσμοι επιβαίνουν στην άμαξα
κ με γαντοφορεμένα χέρια υμνούν το κρύο
της αμίλητου κουμπιού που κάνει τα αόρατα
υπαρκτά

Με πλεγμένα χέρια,μακαρονοποιούμαστε,
με πλεγμένα μάτια,εξαερωνόμαστε σε μολυβένιες
σίτες που αφήνουν το εντομοδιάκοσμο να μένει
στάσιμος και πυοροών

Γευματίζαμε και μας διέκοψες μικρό παντεσπάνι,
τελοςπάντων που πήγαν οι ήμεροι κ σεπτοί σου τρόποι
αύριο θα σε κηδέψουμε μέσα σε μια ραμμένη
μπανανοφλουδα με κλωστές από φασόλια

Που πήγαν οι σεπτοί και ήμεροι τρόμοι σου
ανθρωποκόπαδο,διποδολίβαδο,οντομεϊντάνι

η κουίντα,η κουίντα,η κουίντα ανοιγεί κ
αποκαλύπτει λίγο πορτοκαλοκόκκινο φως τυλιγμένο
σε μια φασκιά από ατημέλητο βήμα

Ποσοστιαία αμήχανα τραμ,τιριραμ,τραμ
πάνω απ'τα βράχια βλέπω τα πανώ να τυλίγουν
τα απόκρυφά σου και τον ήλιο να γελοιποιεί το συμβάν
με μια επινοημένη κρούστα από καραμελωμένη σάρκα και
Τριωδιο,ιωδιο,τετραδιο,διοδιο,ασσοδιο φως
 χτυπητά ταξί,φάροι,φάροι,φάροι,ρούμι,χύσε στα ταξί,
ρούμι,ρούμι,ρούμι,κάνε απόσβεση στων διακοπτών τα κλικ

Είμαστε ψυχραμένοι και έμψυχοι κι όταν ψύχουμε την ψίχα
το ψωμί γίνεται παγετώνας και μια μικρής εμβέλειας ιεροκύρηξ
κι ακόμα λίγο πάνω μου,ζωή λίγο ακόμα πάνω μου

Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω αγαπημένε μου φρένοβλαμμένε;
Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω λατρεμένε μου παρτενερωμένε;
Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω λαβωμένε μου μάγεμενεμενε;

Παγκόσμιοι πόλεμοι,ξεκινούν και λήγουν μέσα σε
βρώμικες ζουμερές μπανιέρες κ τα χρώματα ξεβάφουν
πάνω μας απ'όλων των ειδών τα σαπούνια κ σφουγγάρια
και μένουν στους πυθμένες να χτενιζόμαστε με άρρωστα
στραβωμένα κλειδοκύμβαλα ως της μέρας τη μεγάλη νότα

Αποκόμματα από μάπες,γυρνούν και μας κοιτούν
πριν το κράνος φορέσουν κ εξαφανιστούν
και μόνο έτσι έχει λίγο δίκαιο να πεις και απόψε
το νησί θα παραπατήσει ως τη κουπαστή του κρεβατιού
και θα μασήσει το μαλακό εικονοστάσι σε μεταξοσκουληκιασμένο
υφαντό

σαν τρύπες σε
στόχο Αγγλικής pub
δεν θα σε ξεχάσω ποτέ
κανέναν σας και σένα ειδικά

Αβορίγινας

Μες στα αγγλικά τραγούδια,

συγκρατούμε,άλλα ντ'άλλων,άλλα ντ'αντιλάλων,
λάλων,λάλων,λάλων,λάλλων,λάλλων,

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

& νεροπαίδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

Δεν αλλάζει-γελώντας-δεν αλλάζει,

-καγχάζοντας-δεν αλλάζει-υπομένοντας-

δεν αλλάζει-βλαστημώντας-δεν αλλάζει,

περιμένει να τη βάλεις στο στόχο,

για να δέσει στη μάπα της αυτή την καρναβαλίστικη

μουτσούνα κ να πει τις ατάκες της.

Κανείς δεν πρέπει να αρρωσταίνει,αν

πρόκειται να μισοαναρρώσει,καλύτερα

να αρρωσταίνει τόσο βαριά ώστε να μη νομίζει

πως μπορεί να αναλαμβάνει ευθύνες και

να μη χαλάει λεφτά,κρατάει τις τύχες μας,δώσαμε στο κοριτσάκι

κουκλόσπιτο με αληθινά κουκλάκια.Μιλάμε για σακούλες

σε όλο το σπίτι σακούλες,άθικτες,τις αγοράζει,

δεν τις ανοίγει ποτέ,τις αφήνει έτσι,σαν οδοφράγματα,

δίπλα στο κρεβάτι,σαν παράξενα ζώα φρουρούς,που δεν θέλει να τις πειράζει

κανείς ποτέ,αυτή κάποια στιγμή λέει θα το κάνει,

έχουν περάσει χρόνια,20 χρόνια επιστρέφει θριαμβεύτρια απ΄τον

ίδιο Ψυχίατρο-καμιά κρυφαδελφή θα είναι κι αυτός όπως όλοι τους,

καρκίνο να πάθει κι αυτός και τα παιδιά του-

αν αυτό ονομάζει βελτίωση,αν αυτό ονομάζει αποθεραπεία,

της πιπιλάει το μυαλό,την κάνει να νιώθει μοναδική,

ας είχε βρει γκόμενο,καλύτερη δουλειά θα της έκανε,εγγυημένα,

έχω τα κωλογονίδια,το λιγοψύχισμα,εν ευθέτω χρόνο,

μια ματαιότητα για τα πάντα,μια ανοστιά,πιο διεκδικητικός βέβαια,

πιο παρεμβατικός,πιο γυμνασμένος,με πολλά ωραία ενδιαφέροντα και σχετικές Σπουδές για

μπω στο σπίτι του εχθρού τρομάρα μου,αλλά άνευ διαδρόμου απογείωσης και με σκλήθρες παραλυτικού φόβου που φωταγογούνται σε κάθε στροφή της καθημερινότητας σαν βιοφωταυγή πλάσματα

Μπλόκα σε όλο μου το σώμα,όλο κ κάτι θα βρω να με καθηλώσει,

κάτι δερματικό,κάτι οδοντικό,τα μαλλιά της κεφαλής,η ψυχολογία της ψωλής,

το προκοίλι,οι ραγάδες στο κώλο και σε ποιές στάσεις τσιτώνουν κ δεν φαίνονται

Μπλόκα σε όλο μου το σπίτι,όλο και κάτι θα βρω να με διαολίσει,

η ετοιμοπαράδοτη γιαγιά κατάκοιτη που θα τσιρίξει μες στη νύχτα,η φωνή του πατέρα μου

όταν μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειά,όταν δεν μιλάει ποτέ,ο διαχειριστής και η θεούσα,η οικιακή βοηθός,

που δεν χτυπάει πόρτες,η σκόνη που δεν τη προλαβαίνεις

Μπλόκα σε όλη μου τη χώρα,όλο και κάτι θα βρω να με γαμήσει,το πτυχίο που θα

έπρεπε να έχω αναγνωρίσει,η οδήγηση που θα έπρεπε να έχω κατακτήσει,το κουστουμάκι

που θα πρέπει να βάλω,η κρίση,οι απεργίες,η κίνηση,οι πορείες,τα ΜΑΤ,οι Αναρχικοι,οι 

χυλόπιτες

Δεν σκέφτομαι την αυτοκτονία,την πιθανολογώ,αλλά νομίζω πως αν προέκυπτε ποτέ,θα ήταν 

από καθαρά θέμα μπαιλντισμένης αξιοπρέπειας κ έλλειψης ζωτικού χώρου,δεν μου αρέσουν 

οι δουλειές,δεν μου αρέσει καμία δουλειά που βγάζει λεφτά κι οι δουλειές που μου αρέσουν κ μπορώ να κάνω,δεν βγάζουν τόσα λεφτά ώστε να μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς άρα φτάνεις στο ίδιο αποτέλεσμα.Πόσο χυδαίο είναι  να αφήνεις το παιδί σου να πνίγεται επειδή "αδυνατείς" να σηκώσεις μια σακούλα απ'το πάτωμα,να μη χαρίζεις λίγη γαλήνη σε ένα ήδη επιβαρυμένο τοπίο,ακόμα και αφορμή να είναι,

κάνε το χρέος σου μαλακισμένη,ήδη έχω αρχίσει κ χάνω μαλλιά,ζωή χάνω χρόνια,αλλά χέστηκα,ούτε καν μπαίνω στον κόπο να κάνω καλλιεπές αυτό το κείμενο,να βρω ωραίες λέξεις,να γκουγκλάρω αυτές που πιθανολογώ πως θα το κάνουν να κάτσει καλύτερα μέσα στο μυαλό του αναγνωστή,ποιού αναγνώστη;Άγχη,αγωνίες,σιφυλλιάσματα του ενός προς τον εαυτό του,γι'αυτό που πιθανολογεί πως θα τον κρίνει,ο αόρατος εαυτός.Ποιός είναι;Ισορροπία τρόμου,μέχρι να βρουν οι καταξιωμένοι,έξυπνοι από τι πέθανα,να πουν α έφταιξε αυτό,αυτό,αυτό και να συνεχίσουν περιχαρείς να σκατώνουν τα στόματα και τις κωλάρες τους για άλλα 10-15 χρόνια,δεν θέλω να καταστρέψω κανέναν,ούτε να κάψω,ούτε να δείρω,αφού αισθάνομαι ανεπαρκής σε 100 μεριές -σάμπως όμως είχα ποτέ και κάποιον δάσκαλο της προκοπής-αλλά αισθάνομαι και αφόρητα γενικευμένος,αφόρητα κοιταγμένος και ερμηνευμένος από σάπια παλιά μυαλά,από ηλίθια καινούρια,από μοχθηρά κυρίως.Κι απ'την άλλη υπάρχουν χαρές,μεγάλες χαρές μέσα σε μικρές όλη την ώρα.Γι'αυτές κρατιέμαι στη ζωή μέχρι η ασχημιά να με ζώσει,είτε από μέσα προς τα έξω,είτε από έξω προς τα μέσα.Ο μόνος λόγος που νιώθω ηττημένος κι διασκεδαστικά απορημένος ταυτόχρονα είναι πως δεν πίστεψα ποτέ πως ήρθα να ζήσω έναν πόλεμο συμφερόντων μέσα κι έξω απ΄το ίδιο μου το σπίτι...Έμαθα αργά πως με πολεμάνε,αλλά κι απ'την άλλη δεν πολυφταίω είναι οι τρόποι μας τόσο τεχνιέντως ύπουλοι,τόσο βιοκοινωνικά στρατηγικοι.Είναι για γέλια,γέλια Αβορίγινων που τους παίρνουν τη γη τους κι αυτοί χτυπούν με τα boomerang τα λευκά κεφάλια κ πριν προλάβουν να καταλάβουν τι είναι αυτά τα μακρουλά μέταλλα που τους σημαδεύουν αφήνουν ένα θριαμβικό παιδικό καγχασμό,για τέτοια γέλια είναι  :)

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

με νερόπαιδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους ενώνεται,λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

επακριβώς

ιν λιμβο

Γλίτσα στους κυνηγότοπους,βγήκαν οι γυμνοσάλιαγγες και κυνηγάνε λιοντάρια,

άντε να αποσπάσουν καμιά ριπή ξερατού απ'το θεριό

ενώ στο μεταξύ χιονίζει

Ο θάνατος δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό από μόνος τους,

όπως το THE END στις ταινίες,

πάτα όλα τα μικρά κουμπιά στα πλακουτσά τηλεχειριστήρια

ταυτόχρονα και θα πάρεις μια ιδέα απ'τα τηλεγούστα του Δημιουργού

Όσοι υποφέρουν από νοσταλγία νοσηλεύονται στα σα-να-'ταν-τώρια

και κοιτούν τη βροχή να παθαίνει ποπ-κορν και να γίνεται υπερπολλαπλάσια νιφάδα

Δεισιδαιμονικά κρεμαστά,ψόφια περιστέρια έξω απ'τις πρωινές βιτρίνες,

έλα να κάνουμε έρωτα μέσα στο χαρτόκουτό σου άγριε άστεγε,

το γήπεδο του

μπάσκετ γέμισε,απ'το πάρκο στο παρκέ,όλοι εμείς βροντοκοπανάμε

τα κάγκελα για να τους δούμε,να τους πετάξουμε καλούδια και γάλατα,

αν δεν μας αφήσουν,αν τα εισιτήρια εξαντληθούν,στη μαύρη μοίρα θα

αγοράσουμε διπλοτιμοίς  ίδια επαγγελματικά βλέμματα,

ίδιες αμείλικτες ματιές ευθύνης,κρισιμότητας

ενώ στο μεταξύ χιονίζει,

φθονώ όλους τους ζευγαρωμένους,με τα αχνιστά αμάξια με τα ζεστά χοντροδάχτυλα που

αγγίζονται σαν πάνε την ίδια ώρα να αλλάξουν ραδιοσταθμό κι αφήνουν απάνω τους ένα φιλμ

αγάπης σαν γελή για μύκητες,

μέγαλη υπόθεση η αντικριστή ζωή,μεγάλη υπόθεση και οι συγκλονιστικές ωθήσεις

αυτές τις εποχές καταμετρώ ουλές,μετά γίνομαι πάλι ασσασίνος

το επιτρέπω στον εαυτό μου μια φορά το χρόνο,έτσι για λίγο,

όσο κρατάει μια παρασκευή Νεουορκέζικου burger,όσο κρατάει

το τρέμουλο μετά από διαπληκτισμό με άγνωστο στο δρόμο,

τόσο μου επιτρέπω να μέμφομαι τις επιλογές μου πλέον,

όλα τα άλλα είναι  υποκινούμενα,από νέους που σκέφτονται γέρικα,

από γέρους που καβλώνουν νοτερά.

Twittoem Δεκέμβριος 2011:Θέλω συντέλεια στην εντέλεια!

Θέλω συντέλεια στην εντέλεια!
Να μην μείνει κουκκίδα,να μη μείνει τελεία
Να μείνει μόνο ο "μεγατόνος" πάνω απ'το θαυμαστικό (!)

Θέλω ράμματα για τη γούνα των σκύλων
ενώ είναι ζωντανά κι οργανωμένα,
ενώ λυμαίνονται το κέντρο,
ενώ γίνονται mainstream επαναστάτες,
οι νέοι "σκυλάδες"!

Θέλω ανισότητα,ανάμεσα στους μικρούς και τους μεγάλους,
τάφρο με σκυλόψαρα,να μην βλέπουν,οι μεν τους δε,
να μην ξέρουν πως  υπάρχουν,απλά να περνούν
απ'το ένα στο άλλο στρατόπεδο και να ξεχνούν ολότελα
που βρίσκονταν,που θα ξαναβρεθούν!

Θέλω χρόνο,όχι χρόνια
μέσα σε νύχτες πρωινές,
ξαπλωμένος σε στήθη δασιά
ν'ακούω καντήλια βλαστημημένα
μέσα από παπαδίσια στόματα

Θέλω συναίνεση απ'όλους,
για το εκλεκτό,που σε λίγο θα είναι το τίποτα,
για το κυρίως,που σε λίγο θα είναι έκθεμα,
για το πολύ,που σε λίγο θα λέγεται αλλιώς
γι'αυτό δεν θέλω ου ,αλητάκια

Θέλω εσένα μέσα σ'όλους τους
να δίνουμε μαζί την ιερότερη των μαχών
του ανθρώπου,να μην καταλάβει ποτέ κανείς
πως ο καθένας μας είναι απόρροια
πολλών μυαλών

Θέλω να ζήσω για να με καμαρώσω νεκρό,
και μετά να προβώ σε αλλαγή καριέρας,
να γίνω ξεναγός χρονομηχανής,δηλαδή Ιστορικός του
μέλλοντος,προς το παρόν είμαι μια
τσόντα που θα ΄θελε να είναι
ρομαντική κομεντί

Θέλω να γίνω και γω γέρος έχοντας
ρουφήξει καλοτυχία απ΄τους προγενέστερους,
και σεβάσμια παιδιά να με κοιτάνε στοργικά
αγνοώντας τη βαμπιρική φύση όλων όσων γέρασαν ποτέ

Θέλω να ζήσω ερασιτεχνικά με επαγγελματική
διαύγεια,κάνοντας τη ώρα μου αερολέσχη για σαιτόμορφες
ιδέες,να διάγω βιος θερισμένο στα πελάγη των οδών κ
στους λειμώνες των ορόφων,με χρυσά αγάλματα
αποθησαυρισμένα σε αχνιστά κρεβάτια

Θέλω να δουλεύω για σένα
και να με πληρώνεις με φρέσκο σπέρμα στο στόμα,
κι όχι άλλοι με χαρτιά για να αποστηθίζω
παλίμψηστες παραλλαγές στο ίδιο θέμα,
χρόνο με το χρόνο πιο ξεθυμασμένες,πιο στυφές
που κάνουν το μνημονικό μου κόπρανο

Θέλω η ζωή μου να γίνει διαφημιστικό,
να ερμηνευτώ από έναν υποτιμημένο ηθοποιό
που θα αστράψει μια φορά και θα ξαναχαθεί
 κι όταν όλα θα κατουρηθούν για ομορφιά
να είμαι εκεί για να γεμίσω τα κρυστάλλινα
ποτήρια ως πάνω

Θέλω αρχαίους πολιτισμούς,να με κοιτάξουν κατάματα,
και να μου πουν "εμείς τα σκατώσαμε χειρότερα"
και μεις με ένα "γιατί" στο στόμα πεθάναμε
κ έπειτα να δώσουμε μια τεράστια χειραψία,
ο ένας στο κωλομέρι του άλλου,σαν γράπωμα αγάπης,
και να δούμε τον ήλιο να δύει για τελευταία φορά

To καπέλο (Τα σκυλιά είναι μεγάλα πουστράκια)

Τα σκυλιά δεν σε πειράζουν αν δεν τα πειράξεις…Ναι,όσο οι γκόμενοι δεν σε κερατώνουν αν τους έχεις στα όπα-όπα,αν ψεξαχνίζεις τη σχέση σου,τη ρένεις κάθε τόσο με μύρο από εύοσμες τονωτικές σπονδές μικρών εκπλήξεων,δίνεις χώρο και χρόνο στον άνθρωπό σου για να σου αποδείξει πως όλα αυτά είναι τόσο μεγάλες ΜΑΛΑΚΙΕΣ όσο και οι ονειροπαγίδες ή κάθε λογής χαϊμαλιά νευροπαθών προσήλυτων!Ειλικρινά σας σιχαίνομαι όλους εσάς τους άκριτους ζηλωτές της αποφένειας.Επιστημολόγοι,εγκυκλοπαιδιστές,ιδεαλιστές,ιστορικοί,μιντιάδες,τζογαδόροι,μύστες,ιεροφάντες,μαθηματικές ιδιοφύες που ανιχνεύετε αδιάσειστες αιτιάσεις και προμελετημένη συνδεσμικότητα παντού στη φύση και στον ρου της κοινωνικής ζωής.Χαίρομαι όταν καταλήγετε να αυτοκτονείτε ημίτρελλοι πνιγμένοι στο σκατό σας απ΄την αλαζονεία και την υπερπροσπάθεια να αποδείξετε κάτι που σας ξεπερνάει, γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

   Ποιος αποκάλεσε αυτούς τους τετράποδους ημιπαράφρονες ευφυείς,ευθύς εξ’αρχης;Ποιο αρχίδι;Ποιά βουκόλα που μεγάλωσε με τσοπανόσκυλά,ποιος μεγαλοαστός που λάτρευε το κηνυγόσκυλό του πιο πολύ κι απ΄τη γυναίκα του,ποια μοντέρνα μικροαστική παρήχηση μεγαλομανούς ηγετικού μάνεκιν που θέλει να διαφευντεύει στο φέουδο των 60 τ.μ δίποδους και τετράποδους υπήκοους και να τσιμπάει και εξ’ αντανακλάσεως το πλάγιο ego booster του απαστράπτοντος ΙQ του πιο πιστού του φίλου; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΥΠΝΑ! Είναι ημιπερατά, ημιεξημερωμένα, αμφίθυμα, θολά, με τα φεγγάρια τους,ύπουλα όπως όλοι οι δούλοι και αφοσιωμένα σε ένα πρόσωπο όπως επίσης όλοι οι δούλοι!Ανοίγουν πόρτες,κουβαλάνε εφημερίδες,πιάνουν ιπτάμενα κούτσουρα,γλύφουν χέρια,προγκάνε τον Παπά και τον Αλβανό,καταλαβαίνουν κάποιον απ΄το μαρσάρισμα της μηχανής του αυτοκινήτου.(Ναι βρε ζώον,αν είχες εύρος ακοής τόσα Hz παραπάνω θα άνηκες στους καθυστερημένους αν δεν καταλάβαινες τον ήχο των βημάτων της γκόμενάς σου απ’την είσοδο της πολυκατοικίας κιόλας) Κι απ’την άλλη σκάβουν την άσφαλτο για να χέσουν (ιδιοφυές),μυρίζουν τους κώλους τους,γαβγίζουν αναίτια,αλαφιάζονται και σκούζουν,είναι κοιλιόδουλα,μαδάνε,έχουν ασθένειες,βρωμάει η ανάσα τους και κυρίως ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ! Τέλος πάντων για να τελειώνουμε και να περάσουμε και στα γεγονότα τα σκυλιά είναι το απόλυτο παράδειγμα του τι θα γινόταν ο άνθρωπος αν ζούσε σε δυο παράλληλα σύμπαντα ταυτοχρόνως και στο ένα μάλιστα εκτελούσε και χρέη δουλακίου ολκής με αμπαλάζ σύντροφου,σύμμαχου,εξομολογητή,γούτσου-γούτσου toy για διαολόπαιδα και δε συμμαζεύεται.Θα ήταν μια πουτάνα σε ρόλο της καλόγριας!

  Ήμουν λοιπόν και περιδιάβαινα κατά την προσφιλή  μου συνήθεια μόνος σ’αυτό το συφοριασμένο λεκανοπέδιο και τα βηματά μου με έβγαλαν στη ρίζα της Ακροπόλεως σε αυτόν τον κακάσχημο δρόμο με τις φαβέλες τη Διονυσίου Αρεοπαγήτου!Και εκεί που ανέβαινα αμέριμνος την πλακόστρωτη ανηφόρα απόλαμβάνοντας το κρύο και τη μουσική στ’αυτάκια μου τα σκουφοσκεπασμένα ξάφνου λίγο πριν στρίψω για το Μουσείο Ακροπόλεως βλέπω μια αγέλη από 5-6 σκατοτετράποδους μόρτηδες να κοντοστέκεται και να με κοιτάει βαθιά,εξεταστικά,προειδοποιητικά.Ναι εκεί μάσησα,δεν ήταν μόνο ότι χέστηκα πρώτη φορά στη ζωή μου από ζώο αλλά ήταν τόσο στοχευμένο το βλέμμα τους,σαν να ήλεγχε ποια επρόκειτο να είναι η επόμενή μου κίνηση ουτοσώστε να οργανώσει ανάλογα την καταλληλότερη επίθεση.Έμεινα ακίνητος και τότε εντελώς απρόκλητα (σαν bullies,σαν ΜΑΤ ξέρω και γω σαν τι) μου την έπεσαν στεγνά.Γαβγίσματα,τεντώματα λαιμών,γρυλίσματα,αποκαλύψεις σιελοσταγών  κοφτερών  οδοντοστοιχιών μέχρι που ένα αηθέστατο ασπρότριχο πουστράκι -που να πιάσει τσιμπούρια μέχρι και στο εσωτερικό απ’το γλιτσερό κόκκινο παπάρι του-μου έριξε μια στα πισινά,πάνω απ΄το παλτό ευτυχώς,πισώπλατα και άτιμα!Συνήλθα σχετικά γρήγορα ομολογώ και θα το είχα ξεχάσει το περιστατικό αν σήμερα στο πρωί στο Ζάππειο δεν μου συνέβαινε το sequel!

    Κατεβαίνω ωραία ωραία απ’το λεωφορείο,τραλαρί,τραλαρό και μόλις περνάω τη στάση λίγο πριν την κεντρική πύλη του Ζαππείου,αισθάνομαι ότι έχω παρέα,κοιτάω κάτω,δυο κουμάσια πάλι,έτοιμα για τσαμπουκά.Γιουρούσι κανονικό,ούτε που πρόλαβα να αντιδράσω.Δαγκωνιές!Πολλές αυτή τη φορά!Είχα βάλει τα χέρια μέσα σε ένα θεόχοντρο παλτό που το σέρνω πάνω μου απ΄τον καιρό της Αγγλίας και με έχει σώσει από κρύα και δρολάπια και φώναζα κάτι τρομακρατημένα «Εεεε!» μην μπορώντας να τα αναχαιτίσω!Κάτι Κινέζες κοίταζαν έντρομες απ’τη στάση του λεωφορείου και ξεπατίκωναν όπως,όπως τα «Εεεε» μου –σιγά μην αυτοσχεδίαζαν-Κινέζες γαρ- μέχρι που ο εφιάλτης έληξε όπως ξεκίνησε εντελώς απρόκλητα!Τη σκαπούλαρα με μια μικρή εκδορά στο καρπό.Εκεί που κάνω να προχωρήσω κατεβαίνει μια τύπισσα που είχε παρακολουθήσει το συμβάν απ’το ασφαλές,προστατευμένο περιβάλλον του τρόλλει που επέβαινε και μου πετάει ένα μετριοκρατικό,αποστασιοποιημένο,συγκαταβατικό,φιλοζωοοπαδικό,ΑΘΛΙΟ:«Το καπέλο σας φταίει!Τα σκυλιά τρελλαίνονται με κάτι τέτοια!Μάλλον τους θυμίζετε κάποιον που τα έχει πειράξει!»….Δεν βιαιοπράγησα,δεν έβρισα,δεν έφτυσα ήμουνα αξιοθαύμαστα εγκρατής,της είπα και για το άλλο περιστατικό όπου φορούσα τον ίδιο ακριβώς σκούφο και την παρακολούθησα να χάνεται με μια στωϊκότητα κουνώντας το κεφάλι που τώρα που τα θυμάμαι απορώ γιατί δεν βιαιοπράγησα,δεν έβρισα,δεν έφτυσα!

    Το καπέλο μου λέει!Που δεν είναι καπέλο!Το κυνηγετικό μου το σκουφί!Το χακί με το γείσο!Που δεν το βγάζω από πάνω μου!Που είναι δεύτερο δέρμα στο κεφάλι μου!Που το χω για ληρί!Για έμβλημα!Για θηραιό!Που ολοκληρώνει το προφίλ του urban aboriginal πιο τέλεια απ’όλα τα μουστάκια κι όλα τα γιλέκια των hipsters!Και γιατί αυτό,γιατί όχι αυτά τα ροζ χτυπητά με τα πον-πον που φοράνε τα μικρά,γιατί όχι τα άλλα τα σακουλιαστά που φοράνε τα ρασταφάρια και παραμαζεύουν μέσα όλα τα τσιβωτά τους κοτσίδια,γιατί όχι τα ημίψηλα,τις τραγιάσκες,τα αγιοβασιλιάτικα,το δικό μου βρήκανε να τους γυρνάει το μάτι,που να τους βγει σαν λουκουμάς;Και τώρα τι δηλαδή θα πρέπει να βγάινω απ’τις εξόδους τους μετρό και να κρατάω στα χέρια το μονακριβό μου πριν εποπτεύσω περισκοπικά ολοτρόγυρα για μαλλιαρούς κοντούς όγκους και μακρινά γαβγίσματα;Ζωή θα είναι αυτή,να τρέμεις όχι  μη πας από οπλισμένη σπείρα μεταναστών,μην πας από διασταυρούμενα πειρά ληστών,συμπλοκή,γκλοπιά αλλά μήπως σε φάνε οι σκύλοι μες στην ίδια την Πρωτεύουσα; Και τι μνημονικό χνάρι να υπερίσχυσε απ’την άλλη μέσα στα βλαμμένα κεφάλια τους και τα μετέτρεψε σε δολοφονικά αρπακτικά.Ποιός τα βασάνισε;Μπορεί κάποιο αταβιστικό σχηματικό μοτίβο προαιώνιου εχθρού να πυροδοτεί την επιθετικότητα μέσα στα πεπιεσμένα μυαλά τους!Ίσως τους μοιάζω με υπερφυσικό θήραμα ίσως με υπερφυσικό θύτη.Και πόσο ΗΛΙΘΙΑ μπορεί να είναι να μπερδεύουν το μπόγια που τα σάπισε στο ξύλο με κάποιον τυχαίο διαβάτη που απλά φοράγε κάτι παρεμφερές στο κεφάλι του!Και όλα αυτά μόνο στη περίπτωση που δεχτούμε την λογικοφανή αιτιολογία της λεγάμενης ώς ορθή.Αλλίως αποκλείεται να μην υπάρξουν κι άλλα κρούσματα με αυτά τα ξετσίπωτα.Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος πλέον τα σκυλιά είναι μεγάλα πουστράκια!