Αβορίγινας

Μες στα αγγλικά τραγούδια,

συγκρατούμε,άλλα ντ'άλλων,άλλα ντ'αντιλάλων,
λάλων,λάλων,λάλων,λάλλων,λάλλων,

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

& νεροπαίδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

Δεν αλλάζει-γελώντας-δεν αλλάζει,

-καγχάζοντας-δεν αλλάζει-υπομένοντας-

δεν αλλάζει-βλαστημώντας-δεν αλλάζει,

περιμένει να τη βάλεις στο στόχο,

για να δέσει στη μάπα της αυτή την καρναβαλίστικη

μουτσούνα κ να πει τις ατάκες της.

Κανείς δεν πρέπει να αρρωσταίνει,αν

πρόκειται να μισοαναρρώσει,καλύτερα

να αρρωσταίνει τόσο βαριά ώστε να μη νομίζει

πως μπορεί να αναλαμβάνει ευθύνες και

να μη χαλάει λεφτά,κρατάει τις τύχες μας,δώσαμε στο κοριτσάκι

κουκλόσπιτο με αληθινά κουκλάκια.Μιλάμε για σακούλες

σε όλο το σπίτι σακούλες,άθικτες,τις αγοράζει,

δεν τις ανοίγει ποτέ,τις αφήνει έτσι,σαν οδοφράγματα,

δίπλα στο κρεβάτι,σαν παράξενα ζώα φρουρούς,που δεν θέλει να τις πειράζει

κανείς ποτέ,αυτή κάποια στιγμή λέει θα το κάνει,

έχουν περάσει χρόνια,20 χρόνια επιστρέφει θριαμβεύτρια απ΄τον

ίδιο Ψυχίατρο-καμιά κρυφαδελφή θα είναι κι αυτός όπως όλοι τους,

καρκίνο να πάθει κι αυτός και τα παιδιά του-

αν αυτό ονομάζει βελτίωση,αν αυτό ονομάζει αποθεραπεία,

της πιπιλάει το μυαλό,την κάνει να νιώθει μοναδική,

ας είχε βρει γκόμενο,καλύτερη δουλειά θα της έκανε,εγγυημένα,

έχω τα κωλογονίδια,το λιγοψύχισμα,εν ευθέτω χρόνο,

μια ματαιότητα για τα πάντα,μια ανοστιά,πιο διεκδικητικός βέβαια,

πιο παρεμβατικός,πιο γυμνασμένος,με πολλά ωραία ενδιαφέροντα και σχετικές Σπουδές για

μπω στο σπίτι του εχθρού τρομάρα μου,αλλά άνευ διαδρόμου απογείωσης και με σκλήθρες παραλυτικού φόβου που φωταγογούνται σε κάθε στροφή της καθημερινότητας σαν βιοφωταυγή πλάσματα

Μπλόκα σε όλο μου το σώμα,όλο κ κάτι θα βρω να με καθηλώσει,

κάτι δερματικό,κάτι οδοντικό,τα μαλλιά της κεφαλής,η ψυχολογία της ψωλής,

το προκοίλι,οι ραγάδες στο κώλο και σε ποιές στάσεις τσιτώνουν κ δεν φαίνονται

Μπλόκα σε όλο μου το σπίτι,όλο και κάτι θα βρω να με διαολίσει,

η ετοιμοπαράδοτη γιαγιά κατάκοιτη που θα τσιρίξει μες στη νύχτα,η φωνή του πατέρα μου

όταν μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειά,όταν δεν μιλάει ποτέ,ο διαχειριστής και η θεούσα,η οικιακή βοηθός,

που δεν χτυπάει πόρτες,η σκόνη που δεν τη προλαβαίνεις

Μπλόκα σε όλη μου τη χώρα,όλο και κάτι θα βρω να με γαμήσει,το πτυχίο που θα

έπρεπε να έχω αναγνωρίσει,η οδήγηση που θα έπρεπε να έχω κατακτήσει,το κουστουμάκι

που θα πρέπει να βάλω,η κρίση,οι απεργίες,η κίνηση,οι πορείες,τα ΜΑΤ,οι Αναρχικοι,οι 

χυλόπιτες

Δεν σκέφτομαι την αυτοκτονία,την πιθανολογώ,αλλά νομίζω πως αν προέκυπτε ποτέ,θα ήταν 

από καθαρά θέμα μπαιλντισμένης αξιοπρέπειας κ έλλειψης ζωτικού χώρου,δεν μου αρέσουν 

οι δουλειές,δεν μου αρέσει καμία δουλειά που βγάζει λεφτά κι οι δουλειές που μου αρέσουν κ μπορώ να κάνω,δεν βγάζουν τόσα λεφτά ώστε να μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς άρα φτάνεις στο ίδιο αποτέλεσμα.Πόσο χυδαίο είναι  να αφήνεις το παιδί σου να πνίγεται επειδή "αδυνατείς" να σηκώσεις μια σακούλα απ'το πάτωμα,να μη χαρίζεις λίγη γαλήνη σε ένα ήδη επιβαρυμένο τοπίο,ακόμα και αφορμή να είναι,

κάνε το χρέος σου μαλακισμένη,ήδη έχω αρχίσει κ χάνω μαλλιά,ζωή χάνω χρόνια,αλλά χέστηκα,ούτε καν μπαίνω στον κόπο να κάνω καλλιεπές αυτό το κείμενο,να βρω ωραίες λέξεις,να γκουγκλάρω αυτές που πιθανολογώ πως θα το κάνουν να κάτσει καλύτερα μέσα στο μυαλό του αναγνωστή,ποιού αναγνώστη;Άγχη,αγωνίες,σιφυλλιάσματα του ενός προς τον εαυτό του,γι'αυτό που πιθανολογεί πως θα τον κρίνει,ο αόρατος εαυτός.Ποιός είναι;Ισορροπία τρόμου,μέχρι να βρουν οι καταξιωμένοι,έξυπνοι από τι πέθανα,να πουν α έφταιξε αυτό,αυτό,αυτό και να συνεχίσουν περιχαρείς να σκατώνουν τα στόματα και τις κωλάρες τους για άλλα 10-15 χρόνια,δεν θέλω να καταστρέψω κανέναν,ούτε να κάψω,ούτε να δείρω,αφού αισθάνομαι ανεπαρκής σε 100 μεριές -σάμπως όμως είχα ποτέ και κάποιον δάσκαλο της προκοπής-αλλά αισθάνομαι και αφόρητα γενικευμένος,αφόρητα κοιταγμένος και ερμηνευμένος από σάπια παλιά μυαλά,από ηλίθια καινούρια,από μοχθηρά κυρίως.Κι απ'την άλλη υπάρχουν χαρές,μεγάλες χαρές μέσα σε μικρές όλη την ώρα.Γι'αυτές κρατιέμαι στη ζωή μέχρι η ασχημιά να με ζώσει,είτε από μέσα προς τα έξω,είτε από έξω προς τα μέσα.Ο μόνος λόγος που νιώθω ηττημένος κι διασκεδαστικά απορημένος ταυτόχρονα είναι πως δεν πίστεψα ποτέ πως ήρθα να ζήσω έναν πόλεμο συμφερόντων μέσα κι έξω απ΄το ίδιο μου το σπίτι...Έμαθα αργά πως με πολεμάνε,αλλά κι απ'την άλλη δεν πολυφταίω είναι οι τρόποι μας τόσο τεχνιέντως ύπουλοι,τόσο βιοκοινωνικά στρατηγικοι.Είναι για γέλια,γέλια Αβορίγινων που τους παίρνουν τη γη τους κι αυτοί χτυπούν με τα boomerang τα λευκά κεφάλια κ πριν προλάβουν να καταλάβουν τι είναι αυτά τα μακρουλά μέταλλα που τους σημαδεύουν αφήνουν ένα θριαμβικό παιδικό καγχασμό,για τέτοια γέλια είναι  :)

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

με νερόπαιδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους ενώνεται,λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

επακριβώς