Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 4: Περιθώριο

Ακολούθησα με το βλέμμα μια περήφανη ροζ ποδοσφαιρική εμφάνιση

να χάνεται στη νύχτα και χαμογέλασα πίσω απ΄τη λευκή στρώση της sambuca,

τεράστιοι θελκτικοί φοβισμένοι άνθρωποι,

για πάντα.

Και οι πιο δύσκολες λέξεις στο άκουσμα ,

πάντα γράφονταν ευκολότερα απ'όσο πίστεψα αρχικά

Το κορίτσι που κέρωσε με το χέρι υψωμένο και δεν εκσφενδόνισε

το βότσαλό της, για να περάσω ανάμεσα σε κείνο και τη θάλασσα,

ήταν μια σπάνια εικόνα ενήλικης ευσπλαχνίας,

στραβώθηκε η ψυχή μου όταν γύρισα και είδα στο πρόσωπο της

τη στυβαρότητα,το χρέος,την αποφασιστικότητα,

για πόσο ακόμα;

Η κοινή γνώμη πέφτει μέσα σε ό,τι υποψιάζεται 

δεν ξέρω πώς το κάνουν αλλά το πετυχαίνουν, 

υποκλίνομαι και αηδιάζω,το να τρέφεσαι με επικεφαλίδες

μάλλον θα πρέπει να προκαλεί τρομερή κολίτιδα,γι'αυτό κι

όταν τους απαντάς με τον τρόπο που δεν περιμένουν

παγώνουν σαν να τους έρχονται ξαφνικές εντερικές σουβλιές,

 τέρατα, θα ήθελα να σας δω τιμωρημένους με όλο σας

το φαντασιακό σε κοινή θέα

Έζησα στο σπίτι ενώ έφυγε για να εγχειριστεί

πρόβαρα το θάνατο της, αυτό δεν ήταν αγάπη,

ώσπου με γονάτισε η πρώτη κρίση πανικού

μετά από χρόνια, βαθιά μέσα στη νύχτα,

ούτε αυτό όμως ήταν αγάπη

Η αγάπη είναι το όνομα που έδωσαν οι τύραννοι

στην υποδουλωμένη ελευθερία

"Θα 'θελα μόνο να σε ζήσω λίγο,μ'όποιο τρόπο θες"

είναι το όνομα που της δίνω εγώ  

Στο περιθώριο της σελίδας,

θα βρίσκονται  πάντα  οι σημειώσεις

Στο περιθώριο, του ίδιου του βιβλίου

θα βρίσκεται για πάντα,

ο ποιητής και ο αναγνώστης του

P.S (ή ΨΙΤ) υπό Dustin O'Halloran - Lumiere

Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 3: Patterns

τυροπιτάδικα,μαγαζιά με ανταλλακτικά, ιατρεία

τι πακτώνει το υπόδειγμα σε συγκεκριμένους δρόμους;

τι μας κάνει να επιλέγουνε εν γένει αυτό απ΄το άλλο;

γιατί δεν γκρεμίζουμε τα εκτρώματα στην είσοδο του χωριού;

αφού όλοι συμφωνούμε, τι μας κρατάει;

το παιδικό πάπλωμα που ακολουθείς με το μάτι
μικραίνει τα σχεδιαστικά του πλέγματα ως κάτω στη κόψη του κρεβατιού

το παλιό τέλος του κόσμου είχε ένα αγαπημένο μοτίβο 

για να θερμαίνει το μυαλό σου πριν ψυχθεί φαντασιωμένο 

το σερνάμενο πειρατή στο πάτωμα  

μπουρδέλα,τσοντάδικα,λέσχες
τι τα συσπειρώνει; τι ρίχνει το επίπεδο μιας γειτονιάς,

τι ανεβάζει το επίπεδο σε μια άλλη,

η πυξίδα,το κλίμα, η τυχαιότητα;

το χώμα, το δέρμα, η μαύρη συντροφικότητα.

Δεν αλλάζει τίποτα, ριζώματα, πουλόβερ που ξηλώνεις

και η ικανόποιηση σε ηλεκτρικό τρόμο μετατρέπεται σαν 

 ανακαλύπτεις πως στην άκρη είναι δεμένα τα σωθικά σου

Δοξολογίες και επικές νίκες,

τους άλλαξες μυαλά, συμπλέατε το 'βλεπες,

παρακάτω θα ξαναμονταριστούν σε μια νέα πρόταση,

σε ένα νέο κώδικα, νέο μείγμα, σαν τοίχος παθητικά θα σου επιτεθούν,

με νέα συμφέροντα, δισυπόστατοι, πολυκέφαλοι, γιγαντωμένοι,

μόνο όταν φοβούνται και πονάνε ιδιωτεύουν σε μια πιο οικουμενική προσέγγιση,

άντε κι όταν αποτυγχάνουν αν και είναι εξώφθαλμο πως απλά γλύφουν πληγές  

σαν αντένδειξη στη επιταγή του savoir vivre "ποτέ μην κάνεις το ίδιο

κομπλιμέντο σε δυο γυναίκες παρούσια η μία της άλλης"

όλοι τους η ζωή αυτό, τα ίδια λόγια, οι ίδιες πενιχρές λεξολογικές τοποθετήσεις,

τα ίδια κομπλιμέντα, σε έναν όμοιό σου, λίγο παρακάτω, σε μια καλύτερη version που

θα τους τιμολογήσει ψηλότερα

Και η Μητέρα Τερέζα αν έμπαινε στα πόδια της

μια όμοια, θα σφάζονταν στο όνομα της προσφοράς,

Ποιός αντέχει τον όμοιό του;

Ο πραγματικός εχθρός είναι ο όμοιος

Δεν αλλάζει τίποτα,

γεννιόμαστε σαν πατημένες συγχορδίες,

πολλοί μαζί, σαν γραμμικό tile σε κάναβο,

 ζεμένοι στον ίδιο ιδιόσυχνο άσκοπο σκοπό,

στον ίδιο χρήσιμο τρόπο, μαγικοποιημένοι

σαν παγάκια που μέχρι να εκτοξευθούν μέσα στο

αναψυκτικό πίστευαν στη μοναδικότητα, την

ευλογοφάνεια και την αιτιολογία

άνδρες,φίλοι,γκόμενοι,οπαδοί,

άνθρωποι,γιοι,πατεράδες,γείτονες

ράτσες και γένη,ταυτοχρόνως

Όμως,τον πλανήτη θα σεργιανάει πάντα ΕΝΑΣ άνθρωπος.

Από ποιούς για ποιούς;

Όμοιος, αυτή είναι η αμαρτία

Ομοιογενής, αυτή είναι η λήθη

Ορμώμενος,αυτή είναι η απορία

Ορμητικός, μόνο αυτή είναι η χαρά

Αναμνήσεις ενός καλοκαιριού στο περιθώριο 2: Αφαιρέστε τα ρολόγια σας, είναι ώρα!

Αφαιρέστε τα ρολόγια σας είναι ώρα,

οι παλμοί όλο το Χειμώνα αποσοβήθηκαν οριακά

απ'το να αποκτήσουν την περιοδικότητα των δευτερολέπτων

Και μέσα στον  βαθουλωμένο ,απ΄τη βαριά εργαζόμενη μπαγκαζιέρα ,

ουρανό του αυτοκινήτου οι αστραπές απ΄τα

κουτσομπολιά περίμεναν σθεναρά να ανοίξει η κοιλιά του πλοίου

για να εξανεμιστούν μέσα στον ψευδότοκο ηλιόλουστο πολιτισμό

της μνημονικής συμπαιχτικής χαράς ανάμεσα σε πλαστικά

σπιτάκια μεταφοράς κατοικιδίων και ταλαιπωρημένα στομάχια

απ'τους καφέδες και τα διεκπεραιωτικά  τοστ με τα ζαμπονοτύρια

Μαζί μεγαλώσαμε, μόνος μου αποκαλύφθηκα

οριζόντια εξέλιξη,κάθετη εξέλιξη, όχι δεν είναι θέμα γούστου,

το πάπλωμα παρατραβήχτηκε απ΄την πλευρά του θεόχοντρου υπερτριχωμένου

αν δεν μου δώσεις αυτό που μου ανήκει θα σου απανθρακώσω το εύφλεκτο δασωμένο  κωλομάγουλο με την

πυρακτωμένη λάμπα του πορτατίφ αμέσως μόλις τελειώσω το κεφάλαιο

απ'το αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας που με κρατάει ξάγρυπνο,

ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ

Έχω την άισθηση πως δεν σας έχει απομείνει  αίσθηση

άλλη  απ΄τη ναυτία που για να νιώσει ανακούφιση  πασχίζει να εντοπίσει 

 κεφάλια ημιπνιγμένων μέσα στα

ταραχώδη νερά να εκλιπαρούν φτύνοντας και κλαίγοντας

Όλο το μίσος που ένιωσα ποτέ ήταν απόρροια αντίληψης της  έλλειψης κανονιστικότητας αποστάσεων

ορμώμενων  από μια μέσαιας ικανότητας κοινωνικής παιδείας

αυτή αιτήθηκα, αυτή παραναγνώσατε με τόση σιγουριά ως παραίτηση και υπεκφυγή

αυτή μετατράπηκε σε μια εκβαχευτική χαρά καταστρατήγησης των κοινωνικών κανόνων

Είχε τόση πλάκα Θεέ μου, απλά αν καθύστερούσα να απαντήσω, να σιγοντάρω, να ρίξω αλλού το

βλέμμα και αμέσως ενεργοποιείτο μια εποπτική περίπολος για να δει το τι και πως έκανε τη θέση μου

υπολειτουργούσα και απείθαρχη μέσα στο pattern της κυψέλης.Θα μπορούσα να είμαι ακόμα εκεί να υποδαυλίζω λογικά κενά και σουρεαλιστικές σφήνες μέσα στην ήδη υπερεαλιστικό κλίμα των υπερανθρώπων που ξαποσταίνουν σε ένα θέρετρο και στο μεσοδιάστημα μέχρι να σώσουν τη ντόπια οικονομία και την παγκόσμια ειρήνη επιδίδονται σε μόστρα των πανκαίνουριων κουτσούβελων και των πανάκριβων ρολογιών τους, ξεχνάνε πάθη και έριδες, ξαναμοιράζουν τράπουλες -εξίσου σημαδεμένες με τη σήμανση των μαύρων πτυχών των παιχτών, όχι των φιγούρων βέβαια - μέχρι πάλι να εξωκοίλουν απ'τα ποτά και η αρχομανία τους να αναδυθεί αύτανδρη και μονήρης σε μια γελοία στοχοποίηση πλησίου που ούτε τους τη ζήτησε, ούτε τη χρειάστηκε, ούτε και τον ενδιαφέρει

Η χυδαιότητα δεν είναι το ίδιο το ρολόι,είναι το ότι φοριέται σε μια τόσο ερωτογενή ζώνη όσο

ο καρπός.... ο κάθε καρπός

Αναμνήσεις ενός Καλοκαιριού στο περιθώριο 1: Νεκρά ζώα

                                            Νεκρά ζώα

Μέσα στο  κασόνι ένα κουτάβι ψάχνει τη ρώγα της μάνας του,

κανείς δεν ξέρει ποιά ήταν τα κριτήρια που το ξεχώρισαν στο ανθρώπινο μάτι

και δεν πέθανε κι αυτό από ασφυξία μέσα στο σακί με τα άχρηστα αδέλφια του.

Συνήθως επιλέγουν τα ξανθωπά, τα εύρωστα,τα αρσενικά.

Ανθρωπομορφικός ευγονισμός ή μακρόχρονια σύττιση με  Αμερικανικές σειρές;

Ποιός μπορεί να τοποθετηθεί με ασφαλεία;

Την προγιαγιά μου, τα παιδιά της γειτονιάς τη  φώναζαν φόνισσα καθώς τραβούσε 

 με στο σφιχτοδεμένο τσουβάλι κατά 

το μόλο, αλλά κανείς δεν θέλησε ποτέ ούτε να υιοθετήσει κανένα, ούτε να προτείνει κάποια λύση  

Στην άσφαλτο βλέπεις ξεκοιλιασμένα κουφάρια, κάνουμε μπλιαξ, και με μια μικρή κλίση στο τιμονί

συνεχίζουμε για τις χρυσαφένιες  αμμουδιές, αστειεύομαι πως είναι ένας τρόπος για να μάθουμε

την πανίδα του τόπου μας και πάντα οι φιλόζωοι  αποτροπιάζονται

Έχω παρακολουθήσει θανάτους και εκτελέσεις ζώων.

Ένα  κατσίκι με τραβηγμένη μαχαιριά στο λαρύγγι  να εκτοξεύει

ανεξέλεγκτους πίδακες πάνω στο τζιν ενός ορεσείβιου,

τα ματιά του ήταν άκρως "επικοινωνιακά"

γατιά που γεννήθηκαν με αναπνευστική πάθηση και έμεναν να ασθμαίνουν πάνω στο τσιμέντο

όλο και πιο κουρασμένα ώσπου βουβαίνονταν.

τα κακόμοιρα 

ένα φίδι δίπλα στο παπούτσι μου σε μια εκδρομή στο βουνό -δεν εξετάσαμε καν αν ήταν δηλητηριώδες, του πετροβολήσαμε το κεφάλι που πάσχιζε οξύμωρα να το προφυλάξει κάτω από μια πέτρα -

ένιωσα ανακούφιση όταν το ξεπαστρέψαμε

ένα  ποντίκι που έβαλε ο θείος  μου σε ένα κουβά μαζί τη φάκα και του έριξε νερό με το λάστιχο,

ώσπου σταμάτησε να βγάζει μπουρμπουλήθρες,

ΉΤΑΝ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ

 τελικά ό,τι κι αν δεις απ'όποια οπτική κι αν το εξετάσεις ποτέ,θα είναι πάντα απάνθρωπο

Τwittoem Ιούλιος 2011 Πού χάθηκες; Παντού!

-Που χάθηκες;

-Παντού!

(Στο τέλος κάθε μήνα  σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα  tweets της προσωπικής μου φωλεάς και τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut μηνιαίο αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)

"Τα ταξίδια είναι το όπιο του ξερόλα"

-λίγο πριν την νιοστή εξόρμηση στην πατρώα γη-

Ένας μήνας γεμάτος τσιτάτα σαν βαρύ αντιηλιακό,

γράφω από καφετέρια με wireless και έχω πάθει το "σύνδρομο του ντροπαλού αδένα"

αυτό που σε πιάνει όταν πας να κατουρήσεις με ανοιχτή την πόρτα,

νομίζεις πως κάποιος σε κοιτάει και δεν βγαίνει σταγόνα

Πρέπει να ρυμουλκήσω τα χυμώδη tweets του Ιουλίου

μέχρι την παρόχθια καφετέρια του νησιού όπου θα διαμείνω για ένα μήνα

ως ανέργος, ως βαριά ανάπηρος, ως ζάμπλουτος, ως εργαζόμενος στον τουρισμό,

ως τζιτζίκι,διαλέχτε!

Η Παναγία είναι η Παρθένα που τεκνοποίησε και η Τέχνη η παρθένα που

παρθενοράφτηκε ,στεφτόμουν ακόμα περίκλειστος από τρετράτοιχα έστω και υπερυψωμένα,

μάλλον είναι αλήθεια, τόση οπλοτεχνική λεπτοδουλειά για κάτι τόσο ρέον που καταλήγει

αέανα αμυνόμενο, όλα τα δόκανα ξεφτιλισμένα και η αθωότητα ανάγλυφος  σταυρός

στον αιθέρα -αχαρτογράφητος και εντελώς αμνήμων- διαφυλάττει το θησαυρό σβήνωντας όλες τις διακεκκομένες

Η κωλοχαρτομαντεία είναι η νέα Ελληνικότητα, αδιαμφησβήτητα,

ίχνη κοπράνων μας έχουν μείνει να οιωνοσκοπούμε,με αυτό καταγινόμαστε

Ο γύρος της κοσμάρας σε μια ζωή

μέσα σε ένα πειρατικό ταξί χωρίς φωτεινή επιγραφή

να τρέχει ανέμελο σαν 60άρα που νομίζει πως πέτυχαν οι πλαστικές της

και να ακκίζεται με κίβδηλη αυτοπεποίθηση,

είναι μια διέξοδος, μια προσφυγιά, μια απεργία

απ΄την ισοπεδωτική αλήθεια

Κάποιες φόρες τo tweeting μετατρέπεται σε τικ,

βγες πρώτος, πες την καλύτερη εξυπνάδα, 

ακόλουθοι σαν χαρτάκια της panini, μασκοφόροι,

γνωστοί άγνωστοι σε γελοίες ιντερνετικές παρενδυσίες,

που να ξέρες πως ξέρω ποιός υπήρξες προ δεκαετίας,

άλλοτε πάλι φουσκώνει σαν χείμαρρος

κι άλλοτε σαν πουλί που τραβάς το κομμάτι ψωμί μπροστά απ΄το ράμφος του

και αυτό συνεχίσει να πελεκίζει την πλάκα της πλατείας,

όταν το παθαίνω σταματάω, έχω αρχίσει και μιλάω με λογοπαίγνια

Η Μπλιπλίκη στη χώρα του Pacman,

καταβροχθίζοντας  άσπρες σειρές  από κούνελους κλώνους και  πολύχρωμα οδοντωτά φαντάσματα σε σχήμα ρόμβων, καρδιών και καρώ,

καλή διασκευή, πού άραγε μπορείς να τη προτείνεις;

Η Candy Candy στα ΜΑΤ.

Έγραψα ότι θα διέπρεπε -αν είσαι αρματωμένος, οπλισμένος και πετάς χημικά

κι αυτή μπορεί , ίσως αν της ξέμενε λίγη καλότητα να άλοιφε τα ληγμένα ασφυξιογόνα της με

μέλι, το μέλι που δεν έχει ημερομηνία λήξεως θα έκανε σίγουρα ωραία αντίθεση στα λαιμά μας, στα μυαλά μας,στις ψυχές μας πρωτίστως

Δέντρα από μεταμορφωμένα βιβλία που απέτυχαν να σε μαγέψουν, εισιτήρια

αλχημικά μεταλλαγμένα από σελίδες που σου δημιούργησαν απλώς ζαλάδα

To μόνο μέρος που φαίνεται να νικάει τις Κυριακές είναι το ημιυπόγειο με την οικογένεια μεταναστών που ετοιμάζεται για φαγητό, έγραψα ένα μεσημέρι

1.Οι Κυριακές νικούν αλλά τελεύταια κατεφέρνω να τους προκαλώ σοβαρά τραύματα

2.Το humor είναι το έμφυτο λιπαντικό της ανθρώπινης ύπαρξης

3.Το σεξ είναι βρώσιμο

4.Μετά την πρωκτική λέυκανση , η επόμενη λέξη στις πλαστικές επεμβάσεις θα είναι

τα μουνιά σε ΜΑΤ αποχρώσεις

5.Το μνημόνιο είναι σαν να φουσκώνεις σταδιακά ένα προφυλακτικό με αέρα με σκοπό να διεισδύσεις σε μια πουτάνα με rigor mortis.

...

Πόσα τσιτάτα έγραψα μέσα σε ένα μήνα; Σε τι μετατρέπομαι; Τα πιστεύω όλα, πάντως.Τα ζω, τα σεριανάω, συδαυλίζω μ'αυτά το τώρα μου. Είναι τα μάντρας της μικροθρησκείας μου, παλεύω μ'αυτά την παράνοια των στιγμών, το φασίστα της καθημερι-νεότητας, τις σφιχτές γροθιές και τις βλαστήμιες στην κόψη της γλώσσας, μόνο το φακελάκι με το σιρόπι της καραμελέ ώρας δεν μου

αποκαλύπτεται εύκολα, γι'αυτό και ήρθα ξανά στον τόπο που πολώνει η συχνότητα εμφάνισης του φαινομένου. Η "καραμελέ ώρα" σου διαφεύγει όταν στήνεσαι μπροστά από μνημεία, όταν φωτογραφίζεις τοπία, όταν μιλάς για ενδιαφέροντα θέματα, όταν γδυνείς ορεκτικά σώματα, η "καραμελέ ώρα" σου χιμάει και σε σβερκώνει κάτω υπό το καθεστώς φύσης σχεδόν πάντα. Είναι ένα θετικό, ποθητό θαρρείς χαμήλωμα του διακόπτη λίγο πριν την ολική συσκότιση, είναι σαν λιώσιμο, ένας ακύμαντος ληθαργικός παλμός, έχω βάσιμες υποψίες πως η παρουσία θάλλασας και βαθέως μουχρώματος τον υποκινεί, θα το ψάξω λίγο πριν ή λίγο μετά με κατακλύσει, εκεί,πια, δεν μπορείς να βγάλεις τίποτα απ΄τις τσέπες, κανένα όργανο ακριβείας, κανένα μετρητή , κανέναν  καταγραφέα.Είσαι,μόνος, ασύλληπτος και συλλημένος ταυτοχρόνως.

P.S (ή ΨΙΤ) Δύσκολη υπόθεση να γράφεις με υπόκρουση το κύμα σε πετάει η στροφή πανεύκολα, δύσκολο και να γράφεις για ένα μπαγιάτικο μήνα στα τρυπώματα του πιο ακριβοπληρωμένου του χρόνου, επιοίκεια σε όλους μας