Ζω σχεδόν αλλού

Kαι τώρα χρειαζόμαστε ένα καινούριο δρόμο
με υλικά διάνοιξης κ σημάνσεως,
γιγαντωμένα ηχητικά κύματα δίσκων βινυλίου

Χρειαζόμαστε παλμούς,χρειαζόμαστε κατήφεια
και μια μεγάλη μυρωδιά κάστανου να διαρρεύσει
πάνω και μέσα και κάτω απ'τις πόλεις μας

Οι ονειρικοί κόσμοι επιβαίνουν στην άμαξα
κ με γαντοφορεμένα χέρια υμνούν το κρύο
της αμίλητου κουμπιού που κάνει τα αόρατα
υπαρκτά

Με πλεγμένα χέρια,μακαρονοποιούμαστε,
με πλεγμένα μάτια,εξαερωνόμαστε σε μολυβένιες
σίτες που αφήνουν το εντομοδιάκοσμο να μένει
στάσιμος και πυοροών

Γευματίζαμε και μας διέκοψες μικρό παντεσπάνι,
τελοςπάντων που πήγαν οι ήμεροι κ σεπτοί σου τρόποι
αύριο θα σε κηδέψουμε μέσα σε μια ραμμένη
μπανανοφλουδα με κλωστές από φασόλια

Που πήγαν οι σεπτοί και ήμεροι τρόμοι σου
ανθρωποκόπαδο,διποδολίβαδο,οντομεϊντάνι

η κουίντα,η κουίντα,η κουίντα ανοιγεί κ
αποκαλύπτει λίγο πορτοκαλοκόκκινο φως τυλιγμένο
σε μια φασκιά από ατημέλητο βήμα

Ποσοστιαία αμήχανα τραμ,τιριραμ,τραμ
πάνω απ'τα βράχια βλέπω τα πανώ να τυλίγουν
τα απόκρυφά σου και τον ήλιο να γελοιποιεί το συμβάν
με μια επινοημένη κρούστα από καραμελωμένη σάρκα και
Τριωδιο,ιωδιο,τετραδιο,διοδιο,ασσοδιο φως
 χτυπητά ταξί,φάροι,φάροι,φάροι,ρούμι,χύσε στα ταξί,
ρούμι,ρούμι,ρούμι,κάνε απόσβεση στων διακοπτών τα κλικ

Είμαστε ψυχραμένοι και έμψυχοι κι όταν ψύχουμε την ψίχα
το ψωμί γίνεται παγετώνας και μια μικρής εμβέλειας ιεροκύρηξ
κι ακόμα λίγο πάνω μου,ζωή λίγο ακόμα πάνω μου

Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω αγαπημένε μου φρένοβλαμμένε;
Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω λατρεμένε μου παρτενερωμένε;
Ταχύτης,με τι ταχύτητα τρέχεις ω λαβωμένε μου μάγεμενεμενε;

Παγκόσμιοι πόλεμοι,ξεκινούν και λήγουν μέσα σε
βρώμικες ζουμερές μπανιέρες κ τα χρώματα ξεβάφουν
πάνω μας απ'όλων των ειδών τα σαπούνια κ σφουγγάρια
και μένουν στους πυθμένες να χτενιζόμαστε με άρρωστα
στραβωμένα κλειδοκύμβαλα ως της μέρας τη μεγάλη νότα

Αποκόμματα από μάπες,γυρνούν και μας κοιτούν
πριν το κράνος φορέσουν κ εξαφανιστούν
και μόνο έτσι έχει λίγο δίκαιο να πεις και απόψε
το νησί θα παραπατήσει ως τη κουπαστή του κρεβατιού
και θα μασήσει το μαλακό εικονοστάσι σε μεταξοσκουληκιασμένο
υφαντό

σαν τρύπες σε
στόχο Αγγλικής pub
δεν θα σε ξεχάσω ποτέ
κανέναν σας και σένα ειδικά

Αβορίγινας

Μες στα αγγλικά τραγούδια,

συγκρατούμε,άλλα ντ'άλλων,άλλα ντ'αντιλάλων,
λάλων,λάλων,λάλων,λάλλων,λάλλων,

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

& νεροπαίδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

Δεν αλλάζει-γελώντας-δεν αλλάζει,

-καγχάζοντας-δεν αλλάζει-υπομένοντας-

δεν αλλάζει-βλαστημώντας-δεν αλλάζει,

περιμένει να τη βάλεις στο στόχο,

για να δέσει στη μάπα της αυτή την καρναβαλίστικη

μουτσούνα κ να πει τις ατάκες της.

Κανείς δεν πρέπει να αρρωσταίνει,αν

πρόκειται να μισοαναρρώσει,καλύτερα

να αρρωσταίνει τόσο βαριά ώστε να μη νομίζει

πως μπορεί να αναλαμβάνει ευθύνες και

να μη χαλάει λεφτά,κρατάει τις τύχες μας,δώσαμε στο κοριτσάκι

κουκλόσπιτο με αληθινά κουκλάκια.Μιλάμε για σακούλες

σε όλο το σπίτι σακούλες,άθικτες,τις αγοράζει,

δεν τις ανοίγει ποτέ,τις αφήνει έτσι,σαν οδοφράγματα,

δίπλα στο κρεβάτι,σαν παράξενα ζώα φρουρούς,που δεν θέλει να τις πειράζει

κανείς ποτέ,αυτή κάποια στιγμή λέει θα το κάνει,

έχουν περάσει χρόνια,20 χρόνια επιστρέφει θριαμβεύτρια απ΄τον

ίδιο Ψυχίατρο-καμιά κρυφαδελφή θα είναι κι αυτός όπως όλοι τους,

καρκίνο να πάθει κι αυτός και τα παιδιά του-

αν αυτό ονομάζει βελτίωση,αν αυτό ονομάζει αποθεραπεία,

της πιπιλάει το μυαλό,την κάνει να νιώθει μοναδική,

ας είχε βρει γκόμενο,καλύτερη δουλειά θα της έκανε,εγγυημένα,

έχω τα κωλογονίδια,το λιγοψύχισμα,εν ευθέτω χρόνο,

μια ματαιότητα για τα πάντα,μια ανοστιά,πιο διεκδικητικός βέβαια,

πιο παρεμβατικός,πιο γυμνασμένος,με πολλά ωραία ενδιαφέροντα και σχετικές Σπουδές για

μπω στο σπίτι του εχθρού τρομάρα μου,αλλά άνευ διαδρόμου απογείωσης και με σκλήθρες παραλυτικού φόβου που φωταγογούνται σε κάθε στροφή της καθημερινότητας σαν βιοφωταυγή πλάσματα

Μπλόκα σε όλο μου το σώμα,όλο κ κάτι θα βρω να με καθηλώσει,

κάτι δερματικό,κάτι οδοντικό,τα μαλλιά της κεφαλής,η ψυχολογία της ψωλής,

το προκοίλι,οι ραγάδες στο κώλο και σε ποιές στάσεις τσιτώνουν κ δεν φαίνονται

Μπλόκα σε όλο μου το σπίτι,όλο και κάτι θα βρω να με διαολίσει,

η ετοιμοπαράδοτη γιαγιά κατάκοιτη που θα τσιρίξει μες στη νύχτα,η φωνή του πατέρα μου

όταν μιλάει στο τηλέφωνο για δουλειά,όταν δεν μιλάει ποτέ,ο διαχειριστής και η θεούσα,η οικιακή βοηθός,

που δεν χτυπάει πόρτες,η σκόνη που δεν τη προλαβαίνεις

Μπλόκα σε όλη μου τη χώρα,όλο και κάτι θα βρω να με γαμήσει,το πτυχίο που θα

έπρεπε να έχω αναγνωρίσει,η οδήγηση που θα έπρεπε να έχω κατακτήσει,το κουστουμάκι

που θα πρέπει να βάλω,η κρίση,οι απεργίες,η κίνηση,οι πορείες,τα ΜΑΤ,οι Αναρχικοι,οι 

χυλόπιτες

Δεν σκέφτομαι την αυτοκτονία,την πιθανολογώ,αλλά νομίζω πως αν προέκυπτε ποτέ,θα ήταν 

από καθαρά θέμα μπαιλντισμένης αξιοπρέπειας κ έλλειψης ζωτικού χώρου,δεν μου αρέσουν 

οι δουλειές,δεν μου αρέσει καμία δουλειά που βγάζει λεφτά κι οι δουλειές που μου αρέσουν κ μπορώ να κάνω,δεν βγάζουν τόσα λεφτά ώστε να μπορείς να ανεξαρτητοποιηθείς άρα φτάνεις στο ίδιο αποτέλεσμα.Πόσο χυδαίο είναι  να αφήνεις το παιδί σου να πνίγεται επειδή "αδυνατείς" να σηκώσεις μια σακούλα απ'το πάτωμα,να μη χαρίζεις λίγη γαλήνη σε ένα ήδη επιβαρυμένο τοπίο,ακόμα και αφορμή να είναι,

κάνε το χρέος σου μαλακισμένη,ήδη έχω αρχίσει κ χάνω μαλλιά,ζωή χάνω χρόνια,αλλά χέστηκα,ούτε καν μπαίνω στον κόπο να κάνω καλλιεπές αυτό το κείμενο,να βρω ωραίες λέξεις,να γκουγκλάρω αυτές που πιθανολογώ πως θα το κάνουν να κάτσει καλύτερα μέσα στο μυαλό του αναγνωστή,ποιού αναγνώστη;Άγχη,αγωνίες,σιφυλλιάσματα του ενός προς τον εαυτό του,γι'αυτό που πιθανολογεί πως θα τον κρίνει,ο αόρατος εαυτός.Ποιός είναι;Ισορροπία τρόμου,μέχρι να βρουν οι καταξιωμένοι,έξυπνοι από τι πέθανα,να πουν α έφταιξε αυτό,αυτό,αυτό και να συνεχίσουν περιχαρείς να σκατώνουν τα στόματα και τις κωλάρες τους για άλλα 10-15 χρόνια,δεν θέλω να καταστρέψω κανέναν,ούτε να κάψω,ούτε να δείρω,αφού αισθάνομαι ανεπαρκής σε 100 μεριές -σάμπως όμως είχα ποτέ και κάποιον δάσκαλο της προκοπής-αλλά αισθάνομαι και αφόρητα γενικευμένος,αφόρητα κοιταγμένος και ερμηνευμένος από σάπια παλιά μυαλά,από ηλίθια καινούρια,από μοχθηρά κυρίως.Κι απ'την άλλη υπάρχουν χαρές,μεγάλες χαρές μέσα σε μικρές όλη την ώρα.Γι'αυτές κρατιέμαι στη ζωή μέχρι η ασχημιά να με ζώσει,είτε από μέσα προς τα έξω,είτε από έξω προς τα μέσα.Ο μόνος λόγος που νιώθω ηττημένος κι διασκεδαστικά απορημένος ταυτόχρονα είναι πως δεν πίστεψα ποτέ πως ήρθα να ζήσω έναν πόλεμο συμφερόντων μέσα κι έξω απ΄το ίδιο μου το σπίτι...Έμαθα αργά πως με πολεμάνε,αλλά κι απ'την άλλη δεν πολυφταίω είναι οι τρόποι μας τόσο τεχνιέντως ύπουλοι,τόσο βιοκοινωνικά στρατηγικοι.Είναι για γέλια,γέλια Αβορίγινων που τους παίρνουν τη γη τους κι αυτοί χτυπούν με τα boomerang τα λευκά κεφάλια κ πριν προλάβουν να καταλάβουν τι είναι αυτά τα μακρουλά μέταλλα που τους σημαδεύουν αφήνουν ένα θριαμβικό παιδικό καγχασμό,για τέτοια γέλια είναι  :)

ποτε δεν θα μεταφέρουμε νερομάνες

με νερόπαιδα με υγροκέρινο βλέμμα

σαν τα φωτιστικά που το σωθικό

τους ενώνεται,λιώνει κι ανεβοκατεβαίνει

και κάνει φούρλες κ αντεροσχέδια

και γιγαντοτσιχλόφουσκες

επακριβώς

ιν λιμβο

Γλίτσα στους κυνηγότοπους,βγήκαν οι γυμνοσάλιαγγες και κυνηγάνε λιοντάρια,

άντε να αποσπάσουν καμιά ριπή ξερατού απ'το θεριό

ενώ στο μεταξύ χιονίζει

Ο θάνατος δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό από μόνος τους,

όπως το THE END στις ταινίες,

πάτα όλα τα μικρά κουμπιά στα πλακουτσά τηλεχειριστήρια

ταυτόχρονα και θα πάρεις μια ιδέα απ'τα τηλεγούστα του Δημιουργού

Όσοι υποφέρουν από νοσταλγία νοσηλεύονται στα σα-να-'ταν-τώρια

και κοιτούν τη βροχή να παθαίνει ποπ-κορν και να γίνεται υπερπολλαπλάσια νιφάδα

Δεισιδαιμονικά κρεμαστά,ψόφια περιστέρια έξω απ'τις πρωινές βιτρίνες,

έλα να κάνουμε έρωτα μέσα στο χαρτόκουτό σου άγριε άστεγε,

το γήπεδο του

μπάσκετ γέμισε,απ'το πάρκο στο παρκέ,όλοι εμείς βροντοκοπανάμε

τα κάγκελα για να τους δούμε,να τους πετάξουμε καλούδια και γάλατα,

αν δεν μας αφήσουν,αν τα εισιτήρια εξαντληθούν,στη μαύρη μοίρα θα

αγοράσουμε διπλοτιμοίς  ίδια επαγγελματικά βλέμματα,

ίδιες αμείλικτες ματιές ευθύνης,κρισιμότητας

ενώ στο μεταξύ χιονίζει,

φθονώ όλους τους ζευγαρωμένους,με τα αχνιστά αμάξια με τα ζεστά χοντροδάχτυλα που

αγγίζονται σαν πάνε την ίδια ώρα να αλλάξουν ραδιοσταθμό κι αφήνουν απάνω τους ένα φιλμ

αγάπης σαν γελή για μύκητες,

μέγαλη υπόθεση η αντικριστή ζωή,μεγάλη υπόθεση και οι συγκλονιστικές ωθήσεις

αυτές τις εποχές καταμετρώ ουλές,μετά γίνομαι πάλι ασσασίνος

το επιτρέπω στον εαυτό μου μια φορά το χρόνο,έτσι για λίγο,

όσο κρατάει μια παρασκευή Νεουορκέζικου burger,όσο κρατάει

το τρέμουλο μετά από διαπληκτισμό με άγνωστο στο δρόμο,

τόσο μου επιτρέπω να μέμφομαι τις επιλογές μου πλέον,

όλα τα άλλα είναι  υποκινούμενα,από νέους που σκέφτονται γέρικα,

από γέρους που καβλώνουν νοτερά.