Σαδισμός

Η μέθοδος Mπράιγ με εξογκώματα από παγάκια ή καρφίτσες μπηγμένες με τις ακίδες προς τα πάνω.

Οι στοίβες  των cds απ'τις οποίες δεν  μπορείς να ανακαλέσεις το ονόματα για πάνω από 40 tracks.

Tα βιβλία που βρίσκεις αξιομνημόνευτα και που αν σου ζητήσουν να γράψεις την υπόθεση δεν θα γέμισεις  παραπάνω απ'το πίσω μέρος μιας καρτ-ποστάλ

Τα σώματα που σήμαιναν τα πάντα και τώρα θα τσαντιζόσουν αν σου έκλεβαν τη σειρά στο σούπερ-μάρκετ.

Οι ονειρεμένες δουλειές με τους ανυπόφορους συναδέλφους

Η αδιαθεσία από άγνωστες μικρολοιμώξεις μετά το σεξ με αγνώστους

Η ανία μετά το ασφαλές σεξ με γνωστούς

Το χώμα κάτω απ΄την άσφαλτο

Οι ιδέες που τις αρθρώνουν άλλοι καλύτερα λίγο πριν ή λίγο μετά

Οι πράξεις που είναι πάντα αμίμητες

Τα ετεροχρονισμένα ή προπετή λόγια

Η πρωινή τηλεόραση που είναι πάντα "πρωϊνάδικη"

Αυτοί που λένε σωστές κουβέντες χωρίς κόπο

Αυτοί με τα σωστά σώματα χωρίς κόπο

Το προηγούμενο σκαλί που πια δεν καταδέχεσαι να καθαρίσεις

Το παραπάνω σκαλί που δεν σ'αφήνουν να συνηθίσεις

Η φοβία πως την επόμενη φορά που θα αγγίξεις πληκτρολόγια και χορδές δεν θα βγει τίποτα

Ο ιδιωτικός χρόνος και το τιτάνιο έργο να γενικευτεί

Οι φασιστικοί τοίχοι των ξενοδοχείων ημιδιαμονής - θέλω να δω τί κάνουνε!

Τα αυτοκίνητα ως προσωπικοί χώροι - οι μηχανές ως συμβολικά άλογα με τις ανάλογες δόσεις ελευθεριότητας

Τα θέρετρα με τις φατρίες των μετοίκων

Τα βιβλία που καταναλώνονται βραδύτερα απ'τους δίσκους και συχνά σου αφήνουν ισόποση απογοήτευση

Οι λόγιοι που συνεντευξιάζονται μπροστά από ξέχειλες βιβλιοθήκες

Η επόμενη φορά που δεν έρχεται ποτέ

Η επόμενη φορά που είναι κατώτερη της προηγούμενης

Τα εθιμοτυπικά στα εορταστικά τραπέζια

Οι συγγενικές συμβουλές που μοιάζουν με προσβολές

Το κρύο απ΄τα aircondition που φεύγει με ανοιχτή την πόρτα

Τα θηλαστικά που θα 'πρεπε να πετάνε αντί των πτηνών

Το γήπεδο και οι λοιπές κουλτούρες του ψεύδους

Ο sadismos που  κανείς δεν καταλαβαίνει πως σημαίνει "θλιψισμός: η φιλοτέχνηση της φθοράς" 

Το ψεύτικο θέατρο και οι αληθινότατες επιδράσεις του πάνω στον ψυχισμό

Ο ουρανός την ώρα που μπαίνεις στα χωράφια του κατά την απογείωση του αεροπλάνου 

Οι ονειρικοί ταξιδιωτικοί προορισμοί που σε κάνουν χειρότερο άνθρωπο, ξερόλα και ελιτιστή 

Η πολιτική σκακιέρα που αποδεικνύεται "φιδάκι" 

Τα μέρη που δεν εξανίστανται και δεν εκσφενδονίζουν παράταιρο

κόσμο από πάνω τους

Η στωικότητα και η επιμονή που αποδεικνύονται  καταφανώς κατώτερες απ΄την ωμή βία

Αυτοί που θα αρκεστούν να ρίξουν το σωστό βλέμμα κι όχι τα σωστά λόγια

Το φλερτ στον αέρα και η χαρμάνα των λοιπών στοιχείων

Οι άνθρωποι που γευματίζουν δίπλα στη θάλασσα μπριζόλες με καλαμάρια 

Τα σκυλιά που ξύνουν μανιωδώς την άσφαλτο με τα νύχια - είναι αυτό ευφυία;

Τα αδέσποτα που είναι ρωμαλέα και ψωραλέα

Τα υπερκαταστήματα που δεν δείχνουν ποτέ τα προιόντα στην φυσική τους σκονισμένη κατάσταση

Η αγάπη που νικάει τα πάντα ιμπεριαλιστικά χωρίς να την προκαλέσει κανείς

Η ζωή που αφήνεται στα χέρια του ίδιου της του εαυτού σαν νούμερο της γυναίκας λάστιχο

Το πορνό όλο και χειρότερο με λαδωμένα πλαστικά ποντίκια που τα ξεχωρίζεις μόνο απ'τα γεννητικά

Η μνήμη με τις άπειρες ζωές και τις ισάριθμες ημερομηνίες λήξης

Η ζωή με την κεκρυμμένη μία και μοναδική ημερομηνία λήξης

  

Ανθρωποεκτρώσεις

αναντιρρήτα πραγματικοί, αναντίρρητα πολλοί

όλοι με ένα ίδιο χέρι κρεμάστηκαν στο αποφλυωμένο κάγκελο της κουπαστής του Λοιμωδών

κάποια στιγμή στη ζωή,

 από αφραγκιά, από παραπομπή, από ανθρωπολαγνεία,

όλοι για μια μυρμηγκιά

κάτω απ΄το νερό βλέπεις τα πιο αγύμναστα μέρη του κόσμου, τα απείθαρχα απ΄το

κοινωφελές κοίταγμα και μέσα στα ημιυπόγεια καθώς περνάς δίπλα στις χαραμάδες

που έχουν για παράθυρα οι εξαερωμένες οικογένειες ζέχνουν και μυροβολούν την πιο δίκαιη ερώτηση-βρισιά της γης: "γιατί  με κοιτάς ρε μαλάκα, γιατί με καταγράφεις;"

Νέα είδη τουρισμού:

απ΄το σούρουπο ως την αυγή,

να μένεις μόνο στα αεροδρόμια, 

να αναζητάς τις φαμελιές και τα γενεολογικά αντικειμένων στα μήκη και στα πλάτη

-ταξιδεύω κυνηγώντας τα ιστορικά ίχνη των παζλ-, 

άλλος πάλι,με κλειστά τα μάτια συνοδευόμενος από έμμισθους ατζέντηδες -αυτό το λένε cecitourism- αγγίζει πετσοκομμένα πουλιά κούρων και κρύους γλουτούς επίκτητα τυφλός, νέες εμπειρίες κουτσουρεύοντας την υπεροπλία των αισθήσεων, χέσε μας ρε απηυδισμένε φραγκάτε ή έστω διευρυμένε Gurdjief, ποιόν νομίζεις ότι πείθεις; Ο κόσμος δεν έρχεται ποτέ στα μέτρα σου μέσα από καλομελετημένες μπροσούρες και μικρά γκρουπ οπλισμένα με φονικές φωτογραφικές, ο κόσμος σου αποκαλύπτεται συνέχεια, παντού,αν είσαι εξοπλισμένος με ένα σακουλάκι εμετού πτήσεων και δεν ντρέπεσαι να ξερνάς δημόσια

μέσα στην πόλη όλοι κοιτιούνται,αγκαλιάζονται, γαμιούνται αλλά δουλεύει ο ένας για τον άλλο ή με τον άλλον, δεν υπάρχει "δουλεύονται" κι ας είναι η μόνη κυριολεξία κι αυτό είναι αποκάλυψη και ένα αστείο και λίγο γελοίο και μια ψιλή χαζό

Το αστείο δεν με ενδιέφερε ποτέ, το βλάσφημο και το γελοίο ήταν πάντα ο στόχος Τσιτάτα γελοία λέξη γι'αυτό την αγαπώ, Τσίτα βλάσφημη λέξη θα τη σκοτώσω

όλοι είναι αξιέραστοι και αξιαγάπητοι για κάποιους, ποιοί είναι αυτοί που το παραβλέπουν, ποιοί είναι αυτοί που θεωρούν το δικό τους δίκτυο σημαντικότερο, οι ιερές αποστάσεις με κάνουν και κλαίω, σαν μεγαλειωδώς απλό τραγούδι που δεν θα γράψω ποτέ, όπου τις δω, για όσο τις δω, και στα μάτια του χειρότερου εχθρού όταν κοιτάει το παιδί του, έρμαιο του Αρχαίου, κάλλιστα θα μπορούσε να με σκοτώσει εκείνη την ώρα,χωρίς πολλά πολλά, ανήμπορος μπροστά στη δύναμη των συγχορδιών.

Τα πάντα τελείωνουν αλλά στη μουσική μόνον,μπορεί να μην υπάρξει τελευταία νότα αλλά τελευταία συγχορδία, γι'αυτό και είναι η ανώτερη τέχνη.  

Αυτό θα πω για να φλερτάρω και να κερδίσω το ξεμάτιασμα της εμπειρίας, σε κείνον εκεί που φαίνεται να τα διαθέτει όλα και γοριλίσιους ώμους και στυβαρά μπούτια και ταυρίσιο σβέρκο και ροδάκινο για πιγούνι και ...για στάσου ε ξέρεις τώρα που άνοιξες το στόμα η οδοντοστοιχία σου έχει κάτι το θηλυκό, μου θυμίζει κάτι θείες που έβγαζαν γλυκό κουταλιού και μου εύχονταν καλή πρόοδο άσε κι αυτό το μπαστό μέτωπο δεν σε είχα προσέξει στο μισοσκόταδο, κι αν είχα ακούσει τον τόνο της φωνής σου απ΄την αρχή σίγουρα δεν θα είχα ξεστομίσει τόσες μαλακίες στο νετ, πού να σε κυκλοφορήσω έτσι, κι όσο για τα ενδότερα δεν έχω ξαναδεί πιο γυναικείο κώλο σε άντρα πήγα να ξεράσω κι αυτά τα ξίγκια απ'τη περιτομή σου ούτε ιεραπόστολος δεν πρόκειται να τα δει  συμπαθητικά ποτέ, πουλί μέτριο - με δυο τρεις φορές το 'χεις συνηθίσει,αντοχή μηδέν, χύνεις λίγο, οι ραγάδες στα μπούτια σου είναι σαν από τρακτέρ , αυτά τα λένε στο profile αγαπητέ, άλλη φορά να μην ταλαιπωρείς έτσι κόσμο,δεν με νοιάζει που με κοιτάς σαν να είμαι βιτρίνα ζαχαροπλαστείου και γω έχω κοιτάξει έτσι άλλους και πήρα τ'αρχίδια μου, μεγάλα παιδιά είμαστε!Το καλό για σένα και για μένα είναι πως με τα χρόνια δύσκολα λαθεύω, με ενδιαφέρει να κατευνάσω τη φιλοπεριέργειά μου για πλάσματα που  αργά η γρήγορα θα ξεθυμάνουν όχι μοιρολατρικά, ρεαλιστικότατα και μέχρι εκεί...Και έπειτα τί; Τα σπάνια χαρτάκια, οι ημιεπαγγελματίες, οι στρατευμένοι, οι ακριβοθώρητοι , οι ζευγαρωμένοι, οι παρτουζιάρηδες, οι ημίκρυφες, οι φιλάρεσκοι, οι απρόσιτοι, οι ψηλά, τα καλά κομμάτια; Άκου τα κομμάτια! Όλοι για όλους, μερικοί για κάποιους, λίγοι για έναν και συ ύαιανα ψωριάρα να παρακαλάς για ένα ξεροκόμματο,για μια απαγωγή ζωικού πορνό, με δράμα, με οδυρμό, με σισσύφεια ανακίνηση; Όχι, φίλοι μου! Κάτι έχετε παρερμηνεύσει.Κάπου, κάπως, κάτι, έχει παρακρατηθεί και θα το βρω, μέχρι τότε, ας υπακούσουμε στην απόλυτη  αλήθεια, το πρωταρχικό αξίωμα που υπαγορεύει πως για να γίνουμε στοιχειωδώς άνθρωποι θα πρέπει να αρχίσουμε να ζούμε γυμνοί και μουγγοί!  

To μυρμήγκι

«Τί έκανες παιδάκι μου,κατάπιες το σαμπουάν;».Η νεαρή γυναίκα με το λιγδιασμένο κότσο και την αντρική κλασική φόρμα με την άσπρη ρίγα στο πλάι, όρμησε και σχεδόν ξέσκισε την ημιδιφανή κουρτίνα του μπάνιου παρακινούμενη απ'τα πνιχτά ρεψίματα που ηχούσαν δυσοίωνα από πίσω της, εδώ και λίγα λεπτά. Ο μικρός πρίγκηψ της οικογένειας στεκόταν ολόγυμνος μέσα στη σμαλτένια κούρμπα με καλυμμένα τα επίμαχα από μια παχουλή σβουνιά αφρού και το βλέμμα θολό απ'τα δάκρυα.«Είσαι με τα καλά σου;» στρίγλισε εν εξάλλω η γυναίκα και του άρπαξε το μπουκάλι απ΄τα χέρια.Ερευνώντας,έπειτα, τη στάθμη διαπίστωσε με τρόμο πως ήταν κατεβασμένη κάτω απ΄τη μέση.Εκσφενδονίζοντας μακριά το προϊόν,έχωσε τις παλάμες της μέσα στα γλιστερά μπράτσα του παιδιού και άρχισε να το ταρακουνάει πέρα δώθε μέχρι που εισέπραξε μια τολύπη αφρώδους εμετού ίσια στο μάγουλό της. «Θεέ μου, τσίριξε», πόσο ήπιες; Το μικρό λες και δεν την έβλεπε κοίταξε ίσια στα πλακάκια του μπάνιου και μουρμούρισε με φωνή που ίσα που ακούστηκε «Έπρεπε να το κάνω.Με ανάγκασε!». Η γυναίκα ανακτώντας προς στιγμήν το νεύρο της, έκλεισε σαν μέγγενη τα παιδικά μάγουλα με τα κατακόκκινα νύχια της και έκρωξε «Ποιός παιδί μου; Ποιός σε ανάγκασε;». «Το μυρμήγκι» ψέλλισε το παιδί χωρίς δισταγμό, αφήνοντάς την να πλέει σε πελάγη εμβροντησίας.«Το ποιό;» κατάφερε να αρθρώσει.«Το μυρμήγκι» είπε το παιδί για δεύτερη φορά και σαν να μην έφτανε αυτό συνέχισε «Το μυρμήγκι, που κατοικεί πίσω απ'το πλακάκι». Η γυναίκα είχε πάρει μια κακομοιριασμένη τρομοκρατημένη όψη,ώστε έμοιαζε με χήρα που έκανε συμφωνία με το διάβολο κι αντί να της αναστήσει το σύζυγό της, επανέφερε στη ζωή το χρυσόψαρό της. Το παιδί φαινόταν επίσης σε κακά χάλια, είχε ελαφρώς αποχρωματιστεί και τα δάχτυλα του ήταν μπλάβα και τρεμούλιαζαν έντονα.«Γρήγορα» πήρε φόρα η γυναίκα,«τον πατέρα σου, το 166, στο νοσοκομείο, γρήγορα».Το παιδί στήλωσε δυνητικά τα μάτια του πίσω απ΄το κεφάλι της και έπειτα χάθηκε απ'το οπτικό της πεδίο.Ο κρότος του σβέρκου του στο κοίλο της μπανιέρας επανέφερε πλήρως την ετοιμότητά της.

Ήταν μερικούς μήνες αφότου το παιδί πέθανε όταν η γυναίκα σχεδόν με τη βία πλεύρισε την πόρτα του μπάνιου και έριξε μια λοξή ματιά. Ο άντρας της,είχε πάρει τον ομματιών του εδώ και ένα 15ήμερο και το μόνο που ήξερε με βεβαιότητα ήταν πως αυτός σίγουρα δεν είχε ξεγραψει τους κανόνες υγιεινής ,αφού,και δεν είχε παραστεί στο συμβάν και απ'την κοινή τους ζωή ήταν σίγουρη πως αδυνατούσε να εξατομικεύσει οποιαδήποτε εμπειρία είχε παραλήπτη το τομάρι κάποιου τρίτου, ακόμα, και του ίδιου του παιδιού. Όχι, πως δεν λυπήθηκε, είχε σαραβαλιαστεί πριν σαρανταρίσει, πάκο τα τσιγάρα και το αλκοόλ, αλλά δεν είχε αυτό που η γυναίκα του έλεγε στα λιγοστά πια τηλεφωνήματα εγκάρδιων φωνών,πως νιώθει σαν να αναβιώνει τη σκηνή με το ίδιο της το σώμα.Με ρίγος λοιπόν γύρισε το πόμολο στο μέχρι πρότεινος πιο αδιάφορο μέρος του σπιτιού της και ατένισε, σαν να ρίχνει το βλέμμα στον ορίζοντα πάνω από ένα γκρεμό, την μπανιέρα στο βάθος του δωματίου. Πάνε μήνες που χρησιμοποιούσε το μικρό βοηθητικό wc αλλά ελλείψει δεύτερης μπανιέρας και αρνούμενη όλες τις συγγενικές παραχωρήσεις,είχε μείνει άπλυτη απ΄τη μέρα του θανάτου. Το σώμα της μύριζε ελεϊνά και ο κόσμος παραπάταγε στο διάβα της.Οι συναλλάγες κρατούσαν όσο το δυνατόν λιγότερο πάνω στη πρεμούρα της να αγοράσει χωρίς οσφρητικές  προσβολές στους γύρω της, τα ελάχιστα που ήθελε για να βγάλει τη μέρα της. Χάπια,ψωμί, κονσέρβες καμιά φυλλάδα και τσιγάρα, πολλά τσιγάρα.Το μόνο στο οποιό δεν έκανε καμιά παραχώρηση ήταν τα σημεία συνδιαλλαγής.Γέννημα θρέμμα παθητική και συνεποχούμενη,πλήρωνε τώρα τα δεινά της αδιαφορίας της για ένα δίπλωμα οδήγησης. Τραβούσε με τα πόδια, κάθε μέρα, όλο και πιο μακρυά σε ξένες άγνωστες γειτονιές, παραχωμένες στις συνοικίες αποτραβηγμένες από λεωφορειόδρομους και κεντρικούς ,όπου έβρισκε απομονωμένα παντοπωλεία και ψιλικατζίδικα.Επέλεγε κάποια συγκεκριμένα, πάντα με το κριτήρια της περασμένης ηλικίας των ιδιοκτητών,σκάναρε απ'τη βιτρίνα ήδη τα σημεία που υπολόγιζε πως τα ποθητά προιόντα ήταν στοιβαγμένα,περίμενε να φύγει και ο τελευταίος πελάτης, ενώ παράλληλα ήλεγχε τους γύρω δρόμους για ύποπτους διαβάτες κι έπειτα ορμούσε μέσα.Εκτελούσε απτόητη τη χορογραφία της, αψηφώντας πρόθυμες προσφορές για βοήθεια και με δέκα το πολύ αιλουροειδείς κινήσεις είχε μαζέψει τη λεία της και κατευθυνόταν καταλαγιασμένη στο ταμείο.Εκεί, από απόσταση μισού μέτρου απ'όπου είχε τσεκάρει πως η μπόχα της άφηνε αδιάφορα ακόμη και εφηβικά ρουθούνια, ζήταγε τη μαρκά της σε πολλαπλές δόσεις, πέταγε ένα χαρτονόμισμα,αρπάζε τη σακούλα και καθώς ήδη κάλπαζε προς στην έξοδο φώναζε στον ιδιοκτήτη να κρατήσει τα ρέστα.

Εκείνη τη μέρα,λοιπόν, μπήκε στο μπάνιο με κλιμακούμενη ταραχή.Έσκασε ένα ηχηρό σκαμπίλι στο λαμπτήρα που έκανε σαδιστικά να ανάψει κάποια επώδυνα δευτερόλεπτα πετώντας προειδοποιητικές λάμψεις στο χώρο.Μέσα σε εκείνες τις αναλαμπές που στους κινηματογράφους οι λάτρεις των ταινιών τρόμου αρέσκονται να προσμένουν φασματικούς μακαρίτες και κακοπαθημένα θύματα φονικών να κάνουν την εμφάνιση τους ,σαν κακοπρογραμματισμένο priming, εκείνη είδε κάτι που την ώθησε να κινηθεί ακαριαία προς τη χαίνουσα μπανιέρα.Ναι, η όρασή της δεν της έπαιζε περίεργα παιχνίδια, ένα κατάμαυρο σημάδι έτρεχε ολοτρόγυρα σαν μηχανόβιος στο γύρο του θανάτου, μέσα στη μπανιέρα. Η γυναίκα μολυσμένη απ'το μένος άρπαξε το χεσμένο καθαριστικό βουρτσάκι της τουαλέτας και άρχισε να πατικώνει όλο τον πάνλευκο ανάστροφο θόλο, όπου το μάτι της έπιανε κάποια παράταιρη απόχρωση. Λες και ήθελε να διατρήσει το σμάλτο,το κακοπαθημένο φαιό  σκουπάκι ανεβοκατέβαινε ίδιο πιστόνι στον πυθμένα αλλά έτσι άτσαλα και ενστικτώδικα που το πυροδοτούσε η αφέντρα του μέσα στο αμόκ της, το κινούμενο στίγμα είχε καταφέρει να γλιτώσει το θάνατο αρκετά εύκολα ίσαμε με πάνω από καμιά εκατοστή κατολισθήσεις του δυσώσους φονικού όπλου και τώρα κατευθυνόταν νικηφόρο ,θα έλεγε κανείς, με θριαμβευτική σιγουριά προς το φιλόξενο σιφόνι. Η γυναίκα πάσχιζε να σκεφτεί κάτι απελπισμένα. Ο δολοφόνος του παιδιού ήταν έτοιμος να διαφύγει.Μαρμάρωσε προς στιγμήν στη θέση της με τα μηλίγκια να έχουν πάρει φωτιά λες και τρόμπαραν όλο της το αίμα στον εγκέφαλο. Έπειτα με ορμή επιστράτευσε τρία αξιολάτρευτα, θηλυκά, καλλίγραμμα δάχτυλα και χωρίς να λαθέψει, βούλωσε με μια κίνηση τις ισάριθμες τρύπες του σιφονιού. Ο φονιάς άλλαξε αμέσως πορεία και άρχισε να σκαρφαλώνει παραπλεύρως της μπανιέρας με ασύλληπτη ταχύτητα.Η γυναίκα μούγκρισε χαιρέκακα που επιτέλους είχε προκαλέσει μια συγκινησιακή αντίδραση στο κτήνος και με νιόκοπη δυναμικότητα κατάφερε απανωτά χαστούκια στο σημείο που διένυε αλαλιασμένο το έντομο.Τυφλή απ'την υστερία δεν σταμάτησε παραμόνο όταν ένα μελανό υφάδι άρχισε να απλώνεται κάθετα στον πλακόστρωτο τοίχο. Προς στιγμήν, έδειξε να παραληρεί από δικαίωση μουγκρίζοντας κατί που απ'τον τρόπο που άνοιξαν τα χείλη της και τα σαγόνια της παρέπεμπε σε γέλιο που όμως εξανεμίστηκε αίφνης όταν με τρόμο διαπίστωσε τη σταλάζουζα πληγή κάτω απ΄τη βέρα της, που τόση ώρα βάθαινε αβοήθητη. Με νέα απελπισία εξέτασε την παλάμη της ικετεύοντας έστω για ένα ελάχιστο λάφυρο ακρωτηριασμού, μια κεραία, ίσως και όλο το κεφάλι αν ήταν τυχερή. Μάταιο.Το αίμα της έβαφε άτσαλα τις μοιρολατρικές διακεκομμένες της παλάμης της σαν ατάλαντο παιδί που γέμιζε μπλοκ ιχνογραφίας και πουθενά και ποτέ, όπως ευλογοφανώς καταμαρτυρούσε η γραμμή της μοίρας, αυτή η γυναίκα δεν θα διέπραττε φόνο σε αυτήν τη ζωή.Τυραννισμένη απ΄την υπερπροσπάθεια αλλά με άκαμπτο ηθικό όρμηξε έξω απ΄το μπάνιο με ζηλευτή ταχύτητα και ξέχωσε μέσα απ΄την εφεδρική αποθήκη το μεταλλικό κουτί που ο εξαφανισθείς συμβίος της,έκρυβε τα αποτροπιαστικά όργανα για τα μαστροχαλάσματά του. Παραπατώντας απ΄το βάρος,γύρισε στον τόπο του φονικού κραδαίνοντας μια πελώρια βαριά μέσα στα καταματωμένα της χέρια. Η βέρα της, την πέθαινε εδώ και ώρα κι έτσι παραπατώντας τη βαριοπούλα στον μπιντέ, έβγαλε το, έτσι κι αλλιώς, μαγαρισμένο δαχτυλίδι και το ξαπόστειλε με δύναμη στην προεξοχή που η οικογένεια πάντα έβαζε τα καλλυντικά και τα εξαρτήματα του μπάνιου. Το κόσμημα διέγραψε μια ηρωική ημικυκλική πορεία, χτύπησε στο λείο τοίχο και προσγειώθηκε μέσα σε ένα ξέσκεπο μπουκάλι σαμπουάν, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση άνηκε στην ίδια μάρκα με το εργαλείο του φόνου. Η γυναίκα χωρίς να παρατηρήσει το γεγονός άρπαξε τη βαριά και με σημάδι το αιματοβαμμένο πλακάκι άρχισε να φέρνει το εργαλείο όλο και πιο πίσω απ΄τους ώμους της ώσπου με μια απότομη κατωφερική χτυπιά αξιοζήλευτης σκοπευτικής δεινότητας διάνοιξε μια τρύπα στον τοίχο ίδια με μία μπάλα του μπάσκετ.Το αποτέλεσμα την ικανοποίησε βαθιά, παράτησε τη βαριοπούλα και πλησίασε τη μαυρισμένη απ΄την υπερένταση μούρη της στο κυκλικό άνοιγμα με τα ζέστα χαλάσματα απ΄το πρόσφατο χτύπημα.Σε απόσταση επικίνδυνη για τους βολβούς σάρωσε κόλπους και κοιλίες, όρη και πεδιάδες των σπασμένων τούβλων χωρίς αποτέλεσμα.Κόκκινος ερημικός πηλός και σκοτεινές σήραγγες γέμισαν το νου της. Θόλωσε. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν η εκτέλεση του υπαίτιου.Άρπαξε τη βαριά και βγήκε στο μπαλκόνι.Παραμέρισε μια θεόχοντρη γιούκα και έμεινε να κοιτά μετωπικά το άνοιγμα.Με δυο χτυπήματα κτηνώδους βίας και απίστευτης δύναμης διεύρυνε την τρύπα τόσο όσο να παρεί τις διαστάσεις ενός κουβά.Όρμηξε και με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού πασπάτεψε τα ξεγυμνωμένα τούβλα, έπειτα στην άλλη μεριά, πάνω,κάτω, ένιωθε τα νύχια της, να ξύνονται και να σπάζουν στις άκριες όσο οι απόπειρες της να αγγίξει κάτι ανεπαίσθητα κινούμενο, αποτύγχαναν η μια μετά την άλλη.Πλέον ούρλιαζε ακατάπαυστα,είχε βάλει και τα δυο χέρια και χτύπαγε την εσωτερική πλευρά με τα πλακάκια εκατέρωθεν με λύσσα.Στο τέλος χωρίς να το συνειδητοποιήσει διείσδυσε με  το  κεφάλι μέσα απ΄τον κακοφτιαγμένο κύκλο, τα μάγουλα της έτρεξαν αίμα και οι ώμοι της με τα απλωμένα χέρια σφίχτηκαν οδυνηρά, μάνιαζε και κουνούσε πέρα δώθε τους αγκώνες σαν ξεχαρβαλώμενες αντέννες.Αν κάποιος έμπαινε τώρα στο σπίτι και άνοιγε απότομα την πόρτα του μπάνιου, μάλλον θα του δινόταν η εντύπωση πως απ΄τον τοίχο εισέβαλλε κάτι που έμοιαζε συγκλονιστικά με ένα πελώριο μυρμήγκι.

Ψευδοτσιτάτο no.12

"Η κατάνυξη  είναι ένα φωτισμένο περίπτερο που σε περιμένει ανοιχτό βαθιά μέσα στη νύχτα" Ιceman των δρόμων

Είδα,είδα

τον εαυτο μου, έντρομο, να περιμένει το κύμα πόνου μετά το απότομο χτύπημα του μεγάλου δαχτύλου στην άκρη του κρεβατιού και μετά την παρέλευσή του, είδα πάλι εμένα να ευγνωμονώ που ο φόβος με κατέλαβε ,ακριβώς,πάνω, στην έναρξη ενός συμβάντος

Είδα,είδα

τον παγοπώλη να προπηλακίζει έναν ένοικο που φώναξε ένα κομματάκι στέρεο νερό της παγοθήκης
"αγάπη μου"

Είδα,είδα

τον περιπτερά να δέρνεται σαν παιδί σε προαύλιο με τον πωλητή φωτιστικών για ποιό απ'τα δύο,
 το χρώμα ή το φως είναι υπεύθυνο για την κατάνυξη

Μπήκα και γω στον καβγά, αλλά χρειαζόμουν μουσική για να είμαι αποτελεσματικός έτσι δεν πήρα απόλυτα θέση μόνο έβαλα ένα θαμπό ψυχρό techno σαν τους παγόδρομους του Ιceman για να μην υπερθερμανθώ και άρχισα να παρεμβαίνω χρωματίζοντας με ανεπαίσθητο μουσικό τονισμό τις πιο ουδέτερες λέξεις της πρόζας:

«Γεύσεις,πρακτικές και διεκπεραιωτικές,έξυπνες,κρουασάν λαστιχένια, αποτροπιαστικές συνθέσεις στις γεύσεις τσίχλας,προφυλακτικά σε άγνωστο στάδιο σήψης,μέντες και καραμελομένοι περιπτεράδες διαιωνίζουν τον αστικό θρύλο πως  συνάπτουν συμφωνία με τον εξαποδώ πριν τα εγκαίνια για να τους ανοίξει για την ανάγκη τους μια τρύπα τούρκικη μυστική κάτω απ΄το καρεκλάκι τους που φτάνει ως τα έγκατα του πλανήτη,μοναδικό αντάλλαγμα να βγαίνουν τελετουργικά με τον κώλο έκθετο στο κύμα της κυκλοφορίας. Δεν υπάρχουν χαρμόσυνες τσίχλες,περιοδικά πραγματικά άξια συλλογής,τσιγάρα νοτερά-εκκλησίες για αιρέσεις που συστήνονται και διαλύονται αυθημερόν.
Ως το φάτνωμα του περιπτέρου, δεν σε οδηγεί η νοσταλγία αλλά η ανάγκη,όμως, αυτές οι άρτι πληρωθείσες ανάγκες και οι μικροποσότητες δημιουργούν την απαξία και τον εθισμό,όσο, και τη γλυκιά ρουτίνα και την αστική θαλπωρή.Δεν μπορείς να εθιστείς σε μια υπερβολική δόση,όπως δεν μπορείς να δεχτείς και την πολυγαμία ευθύς εξαρχής, κάποτε είπα σε έναν "αν ήταν έτσι θα βγαίναμε ερωτικά ραντεβού κατά ομάδες σε προσκοπικά τραπέζια",

η άμπωτη του έρωτα φέρνει την πλημμυρίδα του εθισμού,
σε μεγάλες δόσεις μόνο ο θάνατος και η νοσταλγία δημιουργούνται

Φωτιστικά,λαμπατέρ,πολυέλαιοι,γραφείου, νυκτός, κομοδίνου, φανερά, κρυφά, επιδαπέδια, εναέριες φισουνοειδείς όχθες,εκβολές του τεχνητού βολτ,μεγαλοσχήμονα κύματα κοπιάρουν τις κολυμβητικές ασκήσεις του Θεού, οι τάφοι όλων των ανθρώπων -συμπεριλαμβανομένου και του εφευρέτη του ηλεκρισμού - έχουν φυσικό φωτισμό, οι ζωές τους ανάμεικτο, δεν αποδεικνύει κάτι ούτε ακυρώνει, απλά βογγάς ακόμα και έξω από μεγαθηριακούς τάφους πρώην σημαινόντων για λίγη μαυρισμένη σάρκα και ένα αγαπημένο βλέμμα, κυριολεκτικά βογγάς.Έχω παει σε εκκλησίες το φως των κεριών είναι τρικ, μπορεί να συμβεί παντού.¨Ημουν και τριγύρναγα στις μεταλλικές γειτονιές της Αγ.Άννης με τα πόδια για ώρα,μέσα στις μάντρες με τα σκυλιά που διαφεντεύουν και γαβγίζουν ασταμάτητα,η νύχτα με είχε εξαθλιώσει, με είχε πήξει σαν χαλκομανία προδοτική, τα δρομάκια σπάθιζαν ολόλευκα, τρόμαζα και δυσανασχετούσα πλέον, τί είχα γίνει; ¨Ηθελα να δρασκελίσω τους συρματοφράχτες και χωθώ μέσα στη αποθήκες με τα φορτηγά, να παραφυλάξω,ατάραχος, στο είδος μου,ένα με το πολύ.Να κοίταγα τα μεγάλα γράμματα των αποθηκών που όσο πιο κοντά τα κοιτάς τόσο μοιάζουν με μέταλλα.Το χρώμα τρέχει πιο γρήγορα απ΄το σχήμα.Γι'αυτό και όλοι ερωτευόμαστε δέρματα.Αν δεις τα Αρχαία αγάλματα πριν ο επιχρωματισμός φθαρεί χάνεις πάσα ιδέα. Ήταν όλα πολεμικά κι ειρηνικά, άρρενες και θήλεα,σαν παρδαλές πουτάνες.Το Αρχαίο Πνεύμα δεν θα είχε εξιδανικευτεί αν είχε επιζήσει το χρώμα.Γι'αυτό και όλοι διαβάζουμε γράμματα μέχρι που κάποια οφθαλμική πάθηση ή ένα στερεόγραμμα θα μας αναγκάσει να τα φέρουμε κοντά και τότε θα αναγκαστούμε να αντιληφθούμε το υλικο σαν σε σφήνα ατσαλένια στο δρόμο που πάνω γράφει με μεταλλικά γράμματα "ΑΕΡΙΟ"Αλλά προς το παρόν βρίσκεσαι σε μια αθλια νυχτερινή βιομηχανική ζώνη και ψάχνεις, ψάχνεις,ψάχνεις.Παλιές όμορφες σκέψεις σε κρατούν ψύχραιμο κάτι τέτοιες ώρες, σε κάτι τέτοια μέρη, τίποτα δεν θα πάει στραβά, τα παπούτσια σου, η μουσική στη τσέπη σου, το άρωμα του μαλακτικού στα ρούχα, η ανάμνηση τι έκανες λίγο πριν, το κέφι στα τηλέφωνα στην αρχής της νύχτας, που είσαι τώρα, πόσο γρήγορα χαντακώθηκες,ευάλωτος σαν σε μουσικοθεραπευτικό session που μια Περουβιανή cheesy χλαπάτσα σε έκανε ότι ήθελε, οι επικράτειες, οι επικράτειες, οι επικράτειες έχουν ανάμεικτα σύνορα σαν το παγωτό του "Κρίνου" μια γλυψιά στο λάθος σημείο και έχεις μαγαριστεί σε δυο βασίλεια.Ολόλευκα δρομάκια με χαλίκια ανάμεσα σε σκοτεινά παραπήγματα, με μποτάκια ή πέδιλα -ανάλογα την εποχή-υπερηρωικά, θαρρετά,ξεμακραίνεις,κοιτάς δήθεν με σθένος να βρεις ένα φωτεινό ξάνοιγμα που θα χιμάει ο ήχος της λεωφόρου, και όταν το βλέπεις αρχίζεις και επιταχύνεις ώσπου το φως γιγαντώνεται, και γίνεται ευκρινές πως εκβάλλει από χιλιάδες μικρές εστίες που λαμποκοπούν με το ίδιο παθιασμένο φως, ένα κλειστό μαγαζί φωτιστικών μετά από τόσο σκοτάδι,το πρώτο πράγμα,μόνο που δεν τυφλώνεσαι,μόνο που δεν γονατίζεις,εκκλησία. 

Το χρώμα είναι ο κοινωνικός αναρτήτας της ύλης  και το φως το γνωρίζει.Απ'την άλλη,δεν θυμάμαι ποιός το είχε πει σκηνοθέτης νομίζω "Αν φωτίσεις μια κουράδα κατάλληλα την κάνεις να μοιάζει φτιαγμένη από χρυσό". Καταλήγω λοιπόν πως...

αν το χρώμα είναι ο επιτήδειος γυρολόγος της ανάγκης,
το φως είναι η μετεωρολογία των χρωμάτων,
και τα δυο μαζί πλάθουν την κατάνυξη»

...με κοίταξαν και με κέρασαν ένα περιοδικό μεταφυσικής και ένα φωτάκι νυκτός με ένα κίτρινο ανθρωπομούτσουνο φεγγάρι

Ζέστη

Tα τρένα που δεν υποδύθηκαν ποτέ καμιά προθετικότητα
συγκρούονται διαμαρτυρόμενα για τα παιδάκια και τις ανθοδέσμες
που τα περιμένουν από σταθμό σε σταθμό

Οι συγγενείς ξεψυχούν αυτοδικαίως μπήγοντας τα μικρά βέλη
που τους υπενθυμίζουν πόσο βόραγο θα χρειαστούν για το κέικ γενεθλίων τους

Τα υπόγεια πέφτουν και καταπλακώνουν γιαγιάδες
που έχουν πάψει να προσφέρουν ξεχασμένα ναυτικά πηλήκια
και καραμέλες αγορασμένες από ρέστα εκτρώσεων

Υπερφιλοδοξία και καιόμενες υλικές τρούφες,
λιώνουν με γευστικό κρότο στα πολυνησιακά κιγκλιδώματα,
και στα άναρχα αραχνιασμένα ύφαλα,
τα βρεγμένα και τα τσουρούτικα απ'την πολυχρησία του ωκεανού

Στα μεγάλα λεωφορεία με τους μετανάστες
οι εγωισμοί ξειδρώνουν στης πτυχές της κονσερτίνας
στα άκρα διπλώνουν σαν σκουλήκι το όχημα από
ταμπουρωμένο αμείλικτο συμφέρον

Τα παραδείσια πουλιά που βαλλιστικά κουνιούνται πίσω
απ'την κλειστή βιτρίνα επιζητώντας ανεφοδιασμό
 εκκολαπτήριας ηρεμίας, άραγε νιώθουν ανταγωνισμό
κι αν ναι θα μπορούσαν να μείνουν με ταχύπαλμο ράμφισμα
άσαρκα στις πλάκες μπροστά από το θρόνο του φόβου;

Βλοσυρή συγχώρεση και συγκάλυψη των πληγών της ακεραιότητας
η μπέρτα του θεού στους ώμους του παραδείσου

Ψευδοτσιτάτο no. 11 (To Λίμερικ του Θερινού Τσοντάδικου)

"Στην Ελλάδα ο ηδονισμός θα δικαιωθεί  την μέρα που θα ανοίξει θερινό τσοντάδικο" Τerry Pillow (ιδιοκτήτης θερινού κινηματογράφου "Viagra")


Σαν παίρνει ο θέρος να χυμά στου Έλληνα τη ράχη

δυο πράγματα είναι σίγουρα πως θε να βγουν εν τάχει

μαγιό και ύδωρ πρόχειρα θα είναι όλη την ώρα

μην τη δροσιά και την υγειά τις πάρει η κατηφόρα

μα όλα απλώς παρηγοριά σε μια άνιση μάχη

Έχει και χούι δεύτερο το Γκρέκο καλοκαίρι

που είναι χρόνιο και must στο κουλτουροασκέρι

τόπλες ανοίγουν οι στερνοί του Θέρους σινεμάδες

και με μασίνι ματρακά χαλούν ταινίες μυριάδες

κι  όλοι το παραβλέπουμε σαν φέσι στο τεφτερί

Έχουνε γούστο τα bonzai αυτά σινεμαδάκια
που παίζουν πλέον  στις γειτονιές σαν μόνα τους παιδάκια
πράσινα και ζουγκλοειδή με σπάνια πανίδα
και μια φοντάνα παρδαλή του κιτς η παλλακίδα
το κλου πάντα είναι,βέβαια, ο θόλος με τ'αστράκια

Οι γύρω οι περίοικοι στα άτυπα θεωρεία
τον κόσμο επιθεωρούν με έκδηλη ανία
της περιπέτειας τα εφφέ τ'αυτιά τους θα πληγιάσουν
γαμούν και ώρα και στιγμή που εκεί 'βραν να νοικιάσουν
μα είναι δίκαιη θαρρώ στο τζάμπα τιμωρία

Ο Τέρι Πίλλοου μια φορά σαν ήρθε από τις ΗΠΑ
στα ύψη ήθελε να δει του σινεμά την τσίπα
μόνο ποιότητα και φως ήθελε να προβάλλει
σαν άκουγε "Λουί Ντε Φινές" μπορούσε να αποβάλλει
και σ'όποιονα του άρεσε, δεν είχε είπα, ξείπα

Είχε μπαϊλντίσει ο φτωχός σαν δούλεψε στα movies
που είδε κόσμο πλαστικό σαν το κιμά των Goody's
γόνος Κρητών μεταναστατών γένος "Μαξιλαράκη"
οπερατέρ εσπούδασε στο βλάχικο Κεντάκι
μα η μοίρα του ,τον ήθελε με θερινό στο Γούδη's

Για χρόνια έκλαιγε κρυφά μέσα στο προβολείο
βασίλευε στο "σινεφίλ" χρωμάτων μαυσωλείο
προσκύναγε Βισκόντηδες, λάτρευε Bella Tarr
και τους λοιπούς τους σνόμπαρε σαν βάρβαρο ταρτάρ
τη μπίζνα του λογάριαζε για ήθους προξενείο.

Ήρθαν όμως δύσκολοι καιροί για μέρη ρομαντζάδας
οι άνθρωποι μισέψανε απ'το αίμα της Παλλάδας
3D γυαλιά και ένα κουβά ξέχειλο στα ποπκόρνια
λιγωτικά κλωθογυρνούν σαν το ψοφίμι όρνια
στα multiplex στοιβάζονται σαν φράουλες Μανωλάδας

Όταν σιμά τον έφτασε του χρέους η κακτρακύλα
ο Τέρυ ήδη σε βαθιά πελάγωνε σπαρίλα
κέφι δεν είχε να κοιτά ούτε τα stills στο τζάμι
στο πόστερ του "Μετρόπολις" κολλούσε σαν πλοκάμι
όλα του μοιάζαν άνοστα,χοντρή είχε φάει νίλα

Μια μέρα εκεί που έστριψε  στου κέντρου ένα σοκάκι
ενα μουνί πετάχτηκε σαν τον τρελλό στο σκάκι
σε μια αφίσσα extra large καλούσε ανοιγμένο
δια αντιτίμου πενιχρού ποίμνιο καβλωμένο
και η γριά μες στο γκισέ έδιωχνε ένα πρεζάκι

Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο Τέρυ στο αστέρι
στα μαύρα σκότη τρύπωσε κι ας ήταν μεσήμερι
μια οσμή αίφνης τον κατέκλυσε από ιδρώ και σπέρμα
μες σε ντουμάνια καπνιστών έψαχνε κάποιο έρμα
τέλος σε ένα κάθισμα τον τράβηξε ένα χέρι

"Είσαι καλά,αγόρι μου;" φαίνεσαι απ'αλλού,
του 'πε αυτό που αμυδρά έμοιαζε με παππού
έλα να κάτσουμε εδώ να δούμε την ταινία
και να τραβήξουμε μαζί μια special μαλακία
και τον καβάλο του έτριβε σαν άξεστος Ζulu

"Να ΄σαι καλά γερόντιο" απήντησε σεμνά
 "μόνο κοράσια αρέσκομαι να μασουλώ γυμνά.
Μείνε εδώ με επιμονή να ψάχνεις τη μπερέτα,
και σκάγια εύχομαι να πιεις σαν αλμυρή γαλέτα"
είπε και προς την εξόδο κινήθηκε σκυφτά

Τα "Αχ!" και "Βαχ!" στο ξόδι του γράψαν ένα σονέτο
και οι "μπαγκέτες"  στο πανί σκόραραν σαν το Λέτο
με έξαψη και σιχασιά τον χτύπησε το ήλιοφως
και όρκίστηκε "ποτέ, άλλοτε, δεν θα νικούσε ο ζόφος"
και τάχυνε το βήμα του να φύγει απ΄το ghetto

To ίδιο βράδυ πέρασε απ'της πλατείας τα Village
μιλλιούνια του "Πιπινισμού" οι πιο εκλεκτές guerrilas
του μίκρυνε το άλλοθι, του γινε σαν φασόλι
δρόμος πολύς δεν έμενε για να ψωνίσει βόλι
τονωτικό χρειαζότανε σαν του Ποπάυ το spinach

¨Ολο το βράδυ γύριζε στο ημίδιπλο κρεβατί
τις ενόχες του έδερνε σαν στα καπούλια το άτι
μέχρι το χάραμα είχε βγει το exit poll στην κάλπη
κι  όποιος γουστάρει ας τόλμαγε να τον φωνάξει "κάλπη"
το θερινό θα έβαζε άμεσα αμανάτι

Σε τρίμηνο Ανοιξιάτικο εντάθηκε το rhythm
και οι μαστόροι  έλειωσαν χωρίς καν κλαψ! και λυγμ!
Ρεκλάμα vintage σήκωσε  με νέον γραμματάρες
στη λέξη "Viagra" γούρλωσαν των διαβατών ματάρες
η γειτονιά, φουρτούνιαζε γεννιόταν νέο schizm

Πρώτη Μαίου εξέγερσης σημαδιακής γιορτάσι
έγιναν τα εγκαίνια με guest την Τίνα Σπάθη
πλήθος συνέρρευσε να δει το νέο city trend
στο facebook το σινεμά πλημμύρισε στο friend
όλα ,καταπώς έδειχναν, θα γινόταν νέα τάση

Δειλά,δειλά  ξεκίνησαν οι πρώτες προβολές,
τα media τους προστάτευαν απ΄τις έξω βολές
τί λίκνο απελευθέρωσης, τί άρση υποκρισίας
νυχθημερόν παιάνιζαν για το άντρο μαλακίας
το προσωπείο των σοβαρών είχε γεμίσει ουλές

Περίοικοι το τόλμησαν με σαγιονάρα να 'ρθουν
μ' εφημερίδες έπαψαν τα αχαμνά να βάφουν
ξεθαρρεμένοι έτειναν χαιρετισμό στο πλήθος
καθώς τα υπομόχλια μάλαζαν χωρίς ήθος
του 60' οι μέρες φαίνονταν πως πίσω θα ξανάρθουν

Σιγά σιγά διαπλέκονταν σε άγριες αμαρτίες
σαν τα τσαμπιά εκρέμμονταν στις πάνω κατοικίες
νερό και γλάστρες πέταγαν οι πιο συνεσταλμένοι
μα κάτω του αίσχους τα παιδιά,φάρα αφηνιασμένη
κόχλαζαν για ευάερες ρομαντικές βακχείες

Όχι πια ghetto και παράς, όχι πια κόμμα κι αίμα
ότι είναι μόνος ο καθείς να φτάσει εις στο τέρμα
χωρίς πανό, και γραφικά μαντριά και γκειχώρια
ούτε και ζεύγη νιόπαντρα που έκλεισαν τα στόρια
όλοι μια νέα προσφυγιά στης ηδονής το νεύμα

Ο Τέρυ τις παραγγελιές δεν πρόφταινε  να κλείνει
ως και ο ίδιος έτρεχε καπότες για να δίνει
το lub σαν τους σωνότανε και μένανε ξηροί
δεν δίσταζαν να βάζουνε των Nachos το τυρί
στο συντριβάνι έπλεναν τα "τάνκερ" πριν τη "δίνη" ;)

Άρχισαν να ναυλώνονται και από επαρχία γκρουπ
με δώρο πριν την είσοδο μια εφηβαίου κουπ
ταινίες πια γυρίζονταν μόνο για το "Viagra"
οι σκηνοθέτες έτρεχαν προς νέας σάρκας άγρα
στη πόρτα πήραν φουσκωτό με το όνομα Φαρούκ

Βραδιές γυναίκας φτιάχτηκαν που για κακό σκοπό
τσουλιά,κυρίες μπλέκονταν και υγραίναν το λωτό
τσιρίζαν και οργάζονταν κοιτώντας τα στηλιάρα
που ανταύγειες έριχναν εκεί που διάβαζαν καμάρια
 έχασε το Μετσόβειο πέρυσι  ένα σκασμό

Η ντόπια αυτοδιοίκηση το είχε για ατραξιόν
νοικοκυρές κατέβαζαν στους σύζυγους ζαμπόν
αν γλίτωναν το κέρατο με ένα film του κώλου
κάλλιο να το κατάπιναν σαν βίτσιο του διαβόλου
κατ'ουσίαν το θερινό είχε γενεί "ταμπόν"

Κρούσεις απ΄το εκκλησίασμα είχανε βρει σε τοίχο
στο ντόπιο το παπαδαριό χαμήλωσαν τον ήχο
ας ήτανε όλοι υγιείς την κάβλα τους να κάνουν
κι αντί για τα τσιγάρα τους τις πούτσες τους να πιάνουν
και γω σαν κάτι μου 'πανε έκανα ό,τι βήχω

Έτσι έως τα σήμερα ρολάρει το "Viagra"
και οι γύρω πια νοικιάζουνε εν γνώση τους τα πάντα
πριν σκοτεινιάσει κάθονται γιάπις και γεροντάκια
τα¨"όπλα" καθαρίζουνε με χαρτομαντηλάκια
τα βογγητά υψώνονται μίλια πάνω απ'τη μάντρα

Συχνά πυκνά στο διάλλειμα μπαίνουνε συγγενείς
καμιά σακούλα δίνουνε και φεύγουν ευτυχείς
πολλοί μετά οργανώνονται να δούνε κανα ματς
στην έξοδο μαφιόζικα φιλιούνται μ'ενα ματς
αυτοί ω!, είν' του ηδονισμού οι πάνφυλοι εκδρομείς

Νεοπαροιμία no.9

"Η ισότητα είναι κάτι συγκυριακό, η ομοιότητα κάτι παρηγορητικό και η μεταμόρφωση κάτι θεϊκό"

Το βρέφος του panda παίζει με το μωρό της γάτας
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω ο ασπρόμαυρος σβέρκος
θα κυρτώσει σκίζοντας ένα ασφυκτικό κουστούμι
για να αποκολλήσει τον παιδικό φίλο απ΄το πέλμα

Ο μικρός Χατζιδάκις τρώει μια κατακέφαλα απ΄τον bully του σχολείου
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω ο ένας θα μεταμορφωθεί σε μαγικό εφήμερο
 κι ο άλλος σε βουρκώδη εφημερίδα

Δυο μικρές αερόμπαλες στα μάτια του παιδιού ο Ήλιος και η Σελήνη
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω η ανεπανόρθωτη ζημιά απ΄το απρόσεχτο κοίταγμα στη σφαίρα
θα γιατροπορεύεται μάταια στο ψυχρό νοσοκομείο του δίσκου

Πατέρας και γιος καταργούν με αόρατη  συννενόηση την προσφώνηση "μπαμπά"
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω η λέξη θα ξαναπετάξει πάνω απ΄τα πάνφωτα γήπεδα
για να σκουπίσει τα ούρα πάνω στο γρασίδι ενός άδειου γκολ ποστ

Το χαμόγελο του ακροατή πλαταίνει καθώς το σουξέ
εθίζει με αλλεπάλληλες επαλείψεις το φλοιό του
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω το άγριο κέρατο του ενός
και η αποκάλυψη της ανύπαρκτης περιουσίας του άλλου
θα αποτελέσουν τις βασικές αιτίες χωρισμού

Το πτερύγιο κόβει βόλτες γύρω απ΄το κεφάλι του λουόμενου στο στρώμα
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω η κηλιδωμένη θάλλασα απ'το αίμα
θα γίνει για τον έναν ακούσια αιμοδοσία  και για τον άλλον λαφυραγωγημένος κυνηγότοπος

Το αναμνηστικό μπρελόκ με την πυραμίδα σε απόσταση κάποιων χιλιομέτρων
κρύβει υψωμένο το σχήμα της κανονικής
έχουν ακριβώς στο στάδιο αυτό το ίδιο μέγεθος

εν ευθέτω χρόνω μια μούμια contortionist θα προσπαθήσει κωμικοτραγικά να χωρέσει στη μικρή
,ενώ, το κλειδί της ταράτσας θα λιώσει απ΄τον ήλιο προσπαθώντας να βρει την κλειδαριά
 επάνω στην πεπλατυσμένη κορυφή της μεγάλης

Ψευδοτσιτάτο no.10

"Μπορεί να βρεις έναν πολιτισμένο άνθρωπο που να μην ξέρει πως να ασκεί φυσική  βία, αλλά,
δεν θα βρεις ούτε έναν πολιτισμένο άνθρωπο που να μην ξέρει πως να ασκεί συναισθηματική βία"

Κίτσος Ριντικιούλης (Ψυχολόγος με ειδίκευση στην Κοινωνική Μελέτη Συμπεριφορών-Ερασιτέχνης animateur)

Ο Κ.Ρ  βγαίνει απ΄το σπίτι αγουροξυπνημένος. Στη Μιχαλάκοπουλου τον σφηνάρει ένας απ'τα δεξιά , τα ΄παίρνει και επιταχύνει μέχρι που  τον φτάνει στο επόμενο φανάρι, γυρνάει και τον καρφώνει - καμιά αντίδραση- κατεβάζει το τζάμι και του μιλάει έντονα -ούτε καν γυρνάει να τον κοιτάξει -τον στολίζει - κερδίζει ένα ελαφρύ στρίψιμο κεφαλιού- απηυδησμένος βγάζει το σημειωματάριό του και στο επόμενο φανάρι γράφει: "ΠΡΟΣΠΟΙΗΤΗ ΑΓΝΟΗΣΗ"

Ο Κ.Ρ τα πίνει με τους φίλους του, τα έχουν βάλει με ένα κολλητό που αθετεί μονίμως το λόγο του, όταν εμφανίζεται τελικά οι μισοί τραβιούνται πίσω, τα μασάνε, αφήνουν τον Κ.Ρ να τα "χώσει" ενώ αυτοί εμφανίζονται συνθηκολογημένοι και μετριοπαθείς. Σε ανύποπτο χρόνο ο Κ.Ρ αποθηκεύει ένα text στο κινητό του: "ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΔΙ'ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ"

Ο Κ.Ρ συζητάει με την εδώ και ένα χρόνο κοπέλα του για το πού θα πάνε στο Σάββατο, πέφτει στο τραπέζι η ιδέα για συναυλία, δεν της πολυαρέσει αλλά τον ακολουθεί για να μην του χαλάσει χατήρι. Σε διάστημα 2-3 ημέρων με μαθηματική βεβαιότητα θα ακολουθήσει πρόταση απ'την αντίθετη πλευρά για κάτι εφάμιλλα δύσφορο για τον Κ.Ρ (η Ιστορία αποδεικνύει πως αυτού του είδους οι αντιπροτάσεις είναι μεθοδευμένες και ουδέποτε συγκυριακές). Ο Κ.Ρ πειθαναγκάζεται αλλά σημειώνει πάνω στο χαρτί τουαλέτας του Καραόκε bar : "ANTIΠΟΙΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ" (ισχύει εντονότερα και στα εργασιακά περιβάλλοντα)

Ο Κ.Ρ έχει ένα συγγενή που όταν είναι οι δυο τους είναι μειλίχιος, νουνεχής, διαλλακτικός, ευρύνους, φιλόζωος,φιλεύσπλαχνος,νεωτεριστής. Οι κουβέντες που κάνουν είναι συγκαταβατικές και εντός ορίων.Με τον καιρό ο Κ.Ρ έχει διαγνώσει πως όλοι αυτοί οι δείκτες συγκατάβασης ενεργοποιούνται ως πειστήρια αθωότητας για να τον βάλουν σε εξομολογητικό mode όπου ό,τι "ευαίσθητο" καταθέσει εν ευθέτω χρόνο θα το δει να πετιέται υπονομευμένο από μάτια, μισόλογα και άτσαλες συμπερίφορες των πιο απίθανων μελών του περιγύρου τους. Ο  Κ.Ρ έχει καταχωρήσει το συγκεκριμένο άτομο στο κινητό του ως ο: "Ο,ΤΙ ΠΕΙΣ ΘΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ"

Ο Κ.Ρ έχει συναγελαστεί πολύ κόσμο στη ζωή.Σε μερικές περιπτώσεις άνθρωποι συστήνουν μικροσέκτες,ομάδες,φιλικές συντροφιές υπό την κοινή σημαία ενός γνωρίσματος,αθλήματος, hobby, ιδεολογίας, έξης και μιλάνε μόνο για γι'αυτό,ασχολούνται μόνο μ'αυτό,ζούνε μόνο γι'αυτό.Όταν τους συναναστρέφεσαι είναι σαν να παρακολουθείς μια επίδειξη προιόντος (τους λέω ανθρωποτάπερ), τους ξενίζει αφόρητα να τους διακόπτεις για να ρωτήσεις κάτι, δυσανασχετούν όταν συνεισφέρεις κάτι απ΄το δικό σου εμπειρικό δισάκι, δεν σε ρωτάνε ποτέ τίποτα για σένα, αρέσκονται σε εσωτερικό χιούμορ, δεν εξατομικεύονται, συνήθως δρουν αγελαία,έχουν ιεραρχία και αρχηγικό επιτελείο. Ο Κ.Ρ έχει ηχογραφήσει φεύγοντας από μια τέτοια συντροφιά στο mp3 player: "Ο ΜΟΝΟΣ ΡΟΛΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ  ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΗ"

Ο Κ.Ρ έχει ενα φίλο που είναι φιλόζωος στα όρια του Τζαϊνισμού, έχει συνείδηση καταπράσινη σαν κόκκους απορρυπαντικού, είναι υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης και αμείλικτος πολέμιος της ρέκλας και της οκνηρίας.Ο Κ.Ρ στα χρόνια που τον συναναστράφηκε έχει δεχτεί λεκτική επίθεση για μια πεταμένη γόπα στην παραλία, διαπόμπευση σε συντροφιά για δερμάτινα παπούτσια, υποτιμητικά σχόλια για τις διατροφικές του συνήθειες, "τραμπουκισμό" για κινδύνους που διατρέχει ανά πάσα στιγμή η υγεία του: Ο Κ.Ρ έβγαλε το πόρισμα πως το να νιώθεις δυσφορία και πίεση από κάποιον δεν έχει καμία σχέση με το κοινωφελές αμπαλάζ, και είναι απλά δυσφορία και πίεση κι έτσι τον έκοψε μαχαίρι: Στην μαρμαρένια ταφόπλακα της φιλίας τους σμίλεψε με καλέμι την επιγραφή "Ενθάδε κείται ένας KOMΠΛΕΞΙΚΟΣ ΒULLΥ ΜΕ ΡΟΠΑΛΟ ΑΠΟ POLITICAL CORRECTNESS!"

Ο Κ.Ρ έζησε στο πατρικό του σπίτι για πόλλά χρόνια. Μια γειτόνισσα ερχόταν και έτρωγε μαζί τους κάθε μεσημέρι,έτσι χωρίς λόγο κάποιο γεγονός, απλά δεν μαγείρευε. Στην αρχή ήταν υποφερτά, μεχρί που ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΙΑ ΥΠΟΦΕΡΤΑ. Έβλεπε στα μάτια του πως δεν είναι και ιδιαιτέρως πρόσχαρος όσο παλιά, σηκωνόταν απότομα απ΄το τραπέζι, έπαιρνε το φαγητό του και έτρωγε στο σαλόνι, αλλά η ίδια δεν άλλαζε ρότα.Ίσα ίσα του τσάκιζε το νευρικό σύστημα με κάτι μελιχρά ξεραστικά καλωσορίσματα. Στο κάτω κάτω δεν του έπεφτε λόγος της μητέρας του φιλενάδα ήτανε.Τελικά κάποια στιγμή κατάλαβε ότι αυτή η συνεχής παρουσία δεν ήταν και ιδιαίτερα επιθυμητή ,ενώ,μέχρι τότε όπως έχει ψελλίσει ο Κ.Ρ χτυπώντας ένα μεσημέρι την πόρτα του δωματίου του "ΠΟΝΤΑΡΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ"

Ο Κ.Ρ εργάστηκε ένα φεγγάρι σε βιβλιοπωλείο ως υπάλληλος μαζί με το γιο του αφεντικού. Τα πήγαινε καλά, όταν ξαφνικά υπό την παρουσία του αφεντικού ο συνάδελφος άρχισε να επιδεικνύει μια παρεμβατική συμπεριφόρα στη δουλειά του, με νύξεις, επισημάνσεις,τυχαίες ερωτήσεις για παραλείψεις και  ηχηρές υπενθυμίσεις -στρατηγικότατα τοποθετημένες. Ο Κ.Ρ έκανε τατουάζ στο κώλο της αγαπημένης γάτας του τη φράση "ΠΛΑΓΙΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ"

Μια απ΄τις χειρότερες περιπτώσεις συναισθηματικής βίας είναι αυτή της κεκρυμμένης αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε σκελετούς στην ντουλάπα μας, πράγματα που πονάνε και μας πονάνε. Υπάρχουν περιπτώσεις λοιπόν που κάποιος εικάζει και πολλές φορές δικαίως πως μια πτυχή ή συμβάν της ζωής τον υπονομεύει κρυφά στη γενική ετυμηγορία που διατηρούν οι άλλοι για το άτομο του π.χ ότι δεν έχει πάει στρατό, ότι κάποτε είχε μπλέξιμο με ναρκωτικά, ότι μιλαέι "αριστερά" ενώ έχει φράγκα. Τα άτομα αυτά συνηθίζουν να πολώνουν και να πυροδοτούν κουβέντες που απ'έξω απ΄έξω αγγίζουν τα εν λόγω θέματα τόσο όσο να διαγνώσουν τη στάση που κρατούν οι άλλοι ή ακόμα χειρότερα  θέλοντας εμπλακούν σε μια κατα μέτωπον επίθεση με τους εν δυνάμει επικριτές τους για να τους ανασκευάσουν τις πεποιθήσεις. ¨Οπως είχε κραυγάσει μην αντέχοντας άλλο ο Κ.Ρ σε έναν απ'αυτούς ¨"ΨΑΧΝΕΙΣ ΤΟ ΘΥΤΗ ΣΟΥ!"

Για το τέλος η μητέρα όλων των μορφών συναισθηματικού βιασμού.Είναι η πασίγνωστη κλισέ χειροβομβίδα "ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ" ή ακόμα χειρότερα το  "ΑΣ ΤΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΟΛΑ!". Οι άνθρωποι είναι αρρωστάκια ,σε γαμοσταυρίζουν  στη δουλειά, σε φιλοφρονούν στην παρουσίαση της εταιρίας, σου τρώνε την άδεια, σε καλούν μετά για ποτό, στη λένε μες στα μούτρα, σε ψάχνουν μετά στα κινητά για να σε ρωτήσουν κάτι, σε αφήνουν σύξυλο σε ραντεβού, σου κάνουν παρατήρηση μετά ότι ξέχασες τα γενέθλια τους, αντιπερισπασμοί, μικροπολιτικές, κρατούμενα, αλληλοεπικαλύψεις, νοθεία, παραχάραξη, παράνοια, σφαγή με το βαμβάκι, υπόνοιες, μπηχτές, υφάκια,ψευδοδιλήμματα,υπεκφυγές,,χειριστικότητα, χειραγώγηση,ματάκια,ωμάκια, παγωμένα στοματάκια,δεύτερες σκέψεις, ανταγωνισμός, δολιοφθορά ,εκδικητικότητα.Ρε πάμε καλά; Μετά μας φταίει το Μνημόνιο. Το ΑΛΑΦΡΟ ΜΜΗΜΟΝΙΚΟ μας φταίει.

P.S (ή ΨΙΤ) H συναισθηματική βία δεν είναι μετρήσιμη, ούτε αποτυπώσιμη γι'αυτό και διαιωνίζεται. Δεν ξέρω αν οι κοινωνίες θα άλλαζαν αν κάποιος δημιουργούσε δείκτες και μονάδες ικανές να απομονώσουν αυτά τα φαινόμενα, ο άνθρωπος δεν αλλάζει απλά μαθαίνει να κρύβεται καλύτερα.Ίσως, κάτι τέτοιο θα έκανε μονάχα την πιθηκοειδή πλευρά της ανθρωπότητας πιο εφευρετική και ελικτική.Αν πάλι διδασκόμασταν να επισημαίνουμε και να αποκαλύπτουμε τέτοιες οξειδωτικές δηλητηριώδεις συμπεριφορές μπορεί γρήγορα να έπεφταν στη δυσμένεια που τους αρμόζει. Προς το παρόν είναι terra incognita,επιστημονικά δεν έχουν καν όνομα.

Twittoem Ioύνιος 2011: Η πατούσα που ξεπροβάλλει κάτω απ΄το σεντόνι είναι το παγκόσμιο σύμβολο της ευτυχίας!

(Στο τέλος κάθε μήνα  σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα  tweets της προσωπικής μου φωλεάς και τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut μηνιαίο αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)


Μήνας που ξεκινάει η ιμπεριαλιστική λαίλαπα των κατσαρίδων.
Φέτος είναι οργανωμένες σε μικρές φάλλαγγες από μικρόσωμες κομμάντο.

Ανοίγω το φως και βλέπω μία πάνω στο εντομοκτόνο,
η κατάληψη εχθρικού στόχου ματαιώνεται οριστικά,
με τη χρήση του ίδιου του στόχου.

Η ζέστη αρχίζει να σφίγγει γλυκά
σαν βόας που δεν ξέρει αν θέλει ένα σνακ ή κανονικό γεύμα

Επανεκτιμώ τις ντουζιέρες, είναι μεγάλη εφεύρεση,
αυτές και τα αντρικά πέδιλα, μαζί με την άθληση,αποτελούν τους
τρεις πιο αβλαβείς εθισμούς στη ζωή του ανθρώπου

Ηλίθιοι θάνατοι,
προσπαθώντας να απαγγείλεις όλες τις στροφές του Εθνικού Ύμνου
κάτω απ΄το νερό,
προσπαθώντας να κάνεις graffitti και γύρο του θανάτου ταυτόχρονα,
απαντώντας στον υπνωτιστή που κάλεσες στην εκπομπή σου στην ερώτηση
"Και, τώρα πείτε μας,σας παρακαλώ,κύριε, ποιά είναι η πραγματική γνώμη σας για το κοινό σας;"


Οι μελετητές κητοειδών είναι παντελώς αφερέγγυοι,
αν δεν κολυμπήσουν έστω και μια φορά με ένα playmobil στην κοιλιά τους.
Έτσι, σκέφτηκε ο πρωθυπουργός και ζήτησε να του φέρουν έναν Αγανακτισμένο
σε ατσάλινο κλουβί για να τον παρατηρήσει από κοντά. Προσπάθησε να είναι διαλλακτικός,
αλλά μέσα του χαιρόταν που δεν είχε τίποτα κοινό με αυτό το σίχαμα.Στο τέλος είπε να τον
πάρουν από μπροστά του και ζήτησε να τοποθετηθούν επιπρόσθετα αποσμητικά χώρου στο γραφείο του.

Οι κατσαρίδες είναι ευλογημένες απ΄το θεό να περπατάνε στον τοίχο,
bright twitterάδες μου υπενθυμίζουν πως πετάνε κιόλας.Υπερδυνάμεις!
 Όπως του Batman, του Spiderman, του  Γιούγκερμαν

Όταν οι μπαλονάδες γυρίζουν σπίτια τους και αφήσουν απ΄το χέρι το εμπόρευμα
κάνουν αυτόματα μια αντανακλαστική πιρουέτα. Όλα τα επαγγέλματα αφήνουν
κουσούρια από την επαναληψιμότητα κινήσεων. Οι πολιτικοί π.χ όταν μιλάνε στο σεξ πρέπει να
κόβουν κομμάτια γλώσσας απ΄τον απροσδόκητο αυθορμητισμό.

Διαβάζω ανελλειπώς το Αθηνόραμα.Το classic size του,
σου επιτρέπει να έχεις πάντα μια πόλη του κώλου στην κωλότσεπη.

Βλέπω βραβεία, βλέπω τελικούς reality. Φανερά σημάδια κόπωσης στο lifestyle στρατόπεδο.
Διαβάζω freepress, διαβάζω bloggers, φανερές αρρυθμίες και ευφυής  -κατά Σιοράν-αμφιβολία στους ποιοτικούς,
έτσι, για να μην έχει ηχορύπανση στα εγκαταλελειμένα λαγούμια που άφησαν οι σκύλοι των Λειμώνων στη  no man's land, εκεί, όπου, πάντα στήνουν το λαμπορατόριο τους οι πραγματικοί
άνθρωποι του πνεύματος.

-Οι πραγματικοί πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα πρέπει να είναι βία 100 και μένουν όλοι στην Επαρχία -

Μια νύχτα μπερδεύουμε μουσική  με ταινίες, στερεύω όπως ξεκίνησα, χωρίς να το καταλάβω,
όπως όταν κάνεις εμετό, γελάω με τα μικρά μπλε ανθρωπάκια, με τις μυτερές φαβορίτες και τις λαϊκές φωνές: τα Στρουμσφακιανάκια!

Φεύγει ημιγκομενικό sms: "Ραντεβού το Σεπτέμβρη" σαν τα χειμερινά σινεμά.Πολλά μας τα 'κανε.
Πρέπει να με ενέπνευσε η ενέργεια περνώντας έξω από ένα σχολείο, αν είμασταν μια αποτρόπαιη
κοινωνία τα παιδιά θα ήταν ζεμένα σε τεράστιους παιχνιδότοπους-εργοστάσια  με τροχούς και θα παρήγαγαν όλη την ηλεκτρική ενέργεια που χρειαζόμαστε.

Είμαι αρκετά σκληρός με τους έρωτες, νομίζω πως ο άνθρωπος είναι αυθεντικός μόνο όταν κάνει μαλακίες με τους κολλητούς του, οπότε αυτά τα φούμαρα για την αποκαλυπτική  δύναμη του έρωτα όπου τα δω τα ξεφτιλίζω...Μέσα μου ξέρω, βέβαια, πως ο κυνισμός είναι η προσευχή του πεσσιμιστή.

Στο κολυμβητήριο έχει τόσο κόσμο που κολυμπάμε σε ρυθμούς ενάλιων αρχαιολόγων που σαρώνουν το βυθό, ούτε καν σκέφτομαι με τι τρόπο πρόκειται να  χρησιμοποιήσω τα γυαλάκια σε λίγες μέρες,
πλέω και προσέχω να μην εμβολίσω θρασείς εκπροσώπους τις τρίτης ηλικίας, μέσα κι έξω απ΄το νερό.

Λυπάμαι τις μεταφράστριες  της Νοηματικής στο Κοινοβούλιο,
απάνθρωπη δουλειά,να προσπαθείς να δώσεις σχήμα στο χάος,
ξεθεωτική

'Ένας αθλητής χοροπηδάει σε ένα τραμπολίνο στρωμμένο με αχινούς,
παρηγοριέται πως τα αγκάθια που θα μείνουν στα πόδια του ίσως μετουσιωθούν
σε κάτι πολύτιμο, όπως τα μαργαριτάρια μέσα στα όστρακα. Τί σουρεαλιστικό
όνειρο, σκέφτηκε καθώς ξύπνησε.Έπειτα,βγήκε στο μπαλκόνι και είδε τους ninja να ξανακατεβαίνουν με τους γάντζους στο δρόμο, γύρισε χαμογελώντας και θαύμασε το "Καλημέρα" με σουρικέν
που του είχαν γράψει στον τοίχο. Ευτυχισμένος έκοψε ένα αιωρούμενο μπουκαλάκι νερό απ΄το κενό
και ένιωσε ευγνωμοσύνη για τη κρατικοδίαιτη φύση που πάντα τις ζεστές μέρες προνοεί για την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη διαβίωση των πολιτών

Μέρα της έκλειψης Σελήνης. Μοιάζει με μούτζα απ΄΄την αθέατη όψη του φεγγαριού.

"Πού είναι το πόνυ μου ρουφιάνα γελαδάρισσα;" ωρυόμαστε ζητώντας λάθος πράγματα από λάθος ανθρώπους

Κατεβαίνω στους Αγανακτισμένους. Η επανάσταση δεν θα τηλεμεταδοθεί, αλλά θα τσικνιστεί.Μολοταύτα, συνεχίζω να πηγαίνω, κάτι με τραβάει.

Φτάνει το διήμερο που ψηφίζετα το μνημόνιο.Τα πράγματα αγριεύουν, το μαλόξ γίνεται η αγαπημένη μου μυρωδιά, άνθρωποι μάχονται οριζόντια για να υψωθούν πάνω απ΄τον φόβο, πρωτοφανές, μένω όσο αντέχω στο tutorial, στο κυρίως παιχνίδι έχω κάνει τα κουμάντα μου, όχι τόσα για έναν πόλεμο βέβαια.Κερδίζω μια φράουλα με αμυγδαλόψιχα και μια αίσθηση δικαίου  πως έμεινα όσο άντεχε το σώμα μου και η λογική μου, μετά από κάποιο σημείο έγινα ένα κομμάτι σκακιέρας για να παιχτεί ένα παρακρατικό παιχνίδι στο οποίο δεν θα μπορούσα να προσφέρω τίποτα παραπάνω απ'το πρόστυχο recording ενός ηδονοβλεψία

Την επομένη  με ξυπνούν οι οιμωγές που σηκώνονται από όλα τα Αθηναϊκά μπουρδέλα. Το "έγινε της πλατείας" εκθρόνισε τις πουτάνες πανηγυρικά!

Είμαι άρρωστος, βήχω συνέχεια,
αν  έχω θέσει τις βάσεις για μια μελλοντική καρκινογένεση με τόσα χημικά ,θα ήθελα για παρηγοριά να μου φυτρώσουν  ,επίσης, πουά φτερά!

αλλά ως γνωστόν θεός δεν υπάρχει
αλλά ως γνωστόν το "όλα εδώ πληρώνονται"
υπάρχει και παραυπάρχει

Έπεσαν τόσα χημικά που οι φωτογράφοι όταν έβγαλαν τα αρνητικά θα πρέπει να αντίκρυσαν εμφανισμένες φωτογραφίες.

Αυτό το καλοκαίρι είναι κάτι μεταξύ Χειμώνα που έμεινε μετεξεταστέος και Φθινοπώρου φορεμένου ανάποδα, γι'αυτό διαλέγω μια εικόνα ειρήνης για να υποδεχτώ τον Ιούλιο, την απομόνωσα σε μια νύχτα αυπνίας κοιτώντας μια ανοιχτή μπαλκονόπορτα

Η πατούσα που ξεπροβάλλει κάτω απ΄το σεντόνι είναι το παγκόσμιο σύμβολο της ευτυχίας!