Twittoem Δεκέμβριος 2011:Θέλω συντέλεια στην εντέλεια!

Θέλω συντέλεια στην εντέλεια!
Να μην μείνει κουκκίδα,να μη μείνει τελεία
Να μείνει μόνο ο "μεγατόνος" πάνω απ'το θαυμαστικό (!)

Θέλω ράμματα για τη γούνα των σκύλων
ενώ είναι ζωντανά κι οργανωμένα,
ενώ λυμαίνονται το κέντρο,
ενώ γίνονται mainstream επαναστάτες,
οι νέοι "σκυλάδες"!

Θέλω ανισότητα,ανάμεσα στους μικρούς και τους μεγάλους,
τάφρο με σκυλόψαρα,να μην βλέπουν,οι μεν τους δε,
να μην ξέρουν πως  υπάρχουν,απλά να περνούν
απ'το ένα στο άλλο στρατόπεδο και να ξεχνούν ολότελα
που βρίσκονταν,που θα ξαναβρεθούν!

Θέλω χρόνο,όχι χρόνια
μέσα σε νύχτες πρωινές,
ξαπλωμένος σε στήθη δασιά
ν'ακούω καντήλια βλαστημημένα
μέσα από παπαδίσια στόματα

Θέλω συναίνεση απ'όλους,
για το εκλεκτό,που σε λίγο θα είναι το τίποτα,
για το κυρίως,που σε λίγο θα είναι έκθεμα,
για το πολύ,που σε λίγο θα λέγεται αλλιώς
γι'αυτό δεν θέλω ου ,αλητάκια

Θέλω εσένα μέσα σ'όλους τους
να δίνουμε μαζί την ιερότερη των μαχών
του ανθρώπου,να μην καταλάβει ποτέ κανείς
πως ο καθένας μας είναι απόρροια
πολλών μυαλών

Θέλω να ζήσω για να με καμαρώσω νεκρό,
και μετά να προβώ σε αλλαγή καριέρας,
να γίνω ξεναγός χρονομηχανής,δηλαδή Ιστορικός του
μέλλοντος,προς το παρόν είμαι μια
τσόντα που θα ΄θελε να είναι
ρομαντική κομεντί

Θέλω να γίνω και γω γέρος έχοντας
ρουφήξει καλοτυχία απ΄τους προγενέστερους,
και σεβάσμια παιδιά να με κοιτάνε στοργικά
αγνοώντας τη βαμπιρική φύση όλων όσων γέρασαν ποτέ

Θέλω να ζήσω ερασιτεχνικά με επαγγελματική
διαύγεια,κάνοντας τη ώρα μου αερολέσχη για σαιτόμορφες
ιδέες,να διάγω βιος θερισμένο στα πελάγη των οδών κ
στους λειμώνες των ορόφων,με χρυσά αγάλματα
αποθησαυρισμένα σε αχνιστά κρεβάτια

Θέλω να δουλεύω για σένα
και να με πληρώνεις με φρέσκο σπέρμα στο στόμα,
κι όχι άλλοι με χαρτιά για να αποστηθίζω
παλίμψηστες παραλλαγές στο ίδιο θέμα,
χρόνο με το χρόνο πιο ξεθυμασμένες,πιο στυφές
που κάνουν το μνημονικό μου κόπρανο

Θέλω η ζωή μου να γίνει διαφημιστικό,
να ερμηνευτώ από έναν υποτιμημένο ηθοποιό
που θα αστράψει μια φορά και θα ξαναχαθεί
 κι όταν όλα θα κατουρηθούν για ομορφιά
να είμαι εκεί για να γεμίσω τα κρυστάλλινα
ποτήρια ως πάνω

Θέλω αρχαίους πολιτισμούς,να με κοιτάξουν κατάματα,
και να μου πουν "εμείς τα σκατώσαμε χειρότερα"
και μεις με ένα "γιατί" στο στόμα πεθάναμε
κ έπειτα να δώσουμε μια τεράστια χειραψία,
ο ένας στο κωλομέρι του άλλου,σαν γράπωμα αγάπης,
και να δούμε τον ήλιο να δύει για τελευταία φορά

To καπέλο (Τα σκυλιά είναι μεγάλα πουστράκια)

Τα σκυλιά δεν σε πειράζουν αν δεν τα πειράξεις…Ναι,όσο οι γκόμενοι δεν σε κερατώνουν αν τους έχεις στα όπα-όπα,αν ψεξαχνίζεις τη σχέση σου,τη ρένεις κάθε τόσο με μύρο από εύοσμες τονωτικές σπονδές μικρών εκπλήξεων,δίνεις χώρο και χρόνο στον άνθρωπό σου για να σου αποδείξει πως όλα αυτά είναι τόσο μεγάλες ΜΑΛΑΚΙΕΣ όσο και οι ονειροπαγίδες ή κάθε λογής χαϊμαλιά νευροπαθών προσήλυτων!Ειλικρινά σας σιχαίνομαι όλους εσάς τους άκριτους ζηλωτές της αποφένειας.Επιστημολόγοι,εγκυκλοπαιδιστές,ιδεαλιστές,ιστορικοί,μιντιάδες,τζογαδόροι,μύστες,ιεροφάντες,μαθηματικές ιδιοφύες που ανιχνεύετε αδιάσειστες αιτιάσεις και προμελετημένη συνδεσμικότητα παντού στη φύση και στον ρου της κοινωνικής ζωής.Χαίρομαι όταν καταλήγετε να αυτοκτονείτε ημίτρελλοι πνιγμένοι στο σκατό σας απ΄την αλαζονεία και την υπερπροσπάθεια να αποδείξετε κάτι που σας ξεπερνάει, γιατί απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

   Ποιος αποκάλεσε αυτούς τους τετράποδους ημιπαράφρονες ευφυείς,ευθύς εξ’αρχης;Ποιο αρχίδι;Ποιά βουκόλα που μεγάλωσε με τσοπανόσκυλά,ποιος μεγαλοαστός που λάτρευε το κηνυγόσκυλό του πιο πολύ κι απ΄τη γυναίκα του,ποια μοντέρνα μικροαστική παρήχηση μεγαλομανούς ηγετικού μάνεκιν που θέλει να διαφευντεύει στο φέουδο των 60 τ.μ δίποδους και τετράποδους υπήκοους και να τσιμπάει και εξ’ αντανακλάσεως το πλάγιο ego booster του απαστράπτοντος ΙQ του πιο πιστού του φίλου; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΥΠΝΑ! Είναι ημιπερατά, ημιεξημερωμένα, αμφίθυμα, θολά, με τα φεγγάρια τους,ύπουλα όπως όλοι οι δούλοι και αφοσιωμένα σε ένα πρόσωπο όπως επίσης όλοι οι δούλοι!Ανοίγουν πόρτες,κουβαλάνε εφημερίδες,πιάνουν ιπτάμενα κούτσουρα,γλύφουν χέρια,προγκάνε τον Παπά και τον Αλβανό,καταλαβαίνουν κάποιον απ΄το μαρσάρισμα της μηχανής του αυτοκινήτου.(Ναι βρε ζώον,αν είχες εύρος ακοής τόσα Hz παραπάνω θα άνηκες στους καθυστερημένους αν δεν καταλάβαινες τον ήχο των βημάτων της γκόμενάς σου απ’την είσοδο της πολυκατοικίας κιόλας) Κι απ’την άλλη σκάβουν την άσφαλτο για να χέσουν (ιδιοφυές),μυρίζουν τους κώλους τους,γαβγίζουν αναίτια,αλαφιάζονται και σκούζουν,είναι κοιλιόδουλα,μαδάνε,έχουν ασθένειες,βρωμάει η ανάσα τους και κυρίως ΔΑΓΚΩΝΟΥΝ! Τέλος πάντων για να τελειώνουμε και να περάσουμε και στα γεγονότα τα σκυλιά είναι το απόλυτο παράδειγμα του τι θα γινόταν ο άνθρωπος αν ζούσε σε δυο παράλληλα σύμπαντα ταυτοχρόνως και στο ένα μάλιστα εκτελούσε και χρέη δουλακίου ολκής με αμπαλάζ σύντροφου,σύμμαχου,εξομολογητή,γούτσου-γούτσου toy για διαολόπαιδα και δε συμμαζεύεται.Θα ήταν μια πουτάνα σε ρόλο της καλόγριας!

  Ήμουν λοιπόν και περιδιάβαινα κατά την προσφιλή  μου συνήθεια μόνος σ’αυτό το συφοριασμένο λεκανοπέδιο και τα βηματά μου με έβγαλαν στη ρίζα της Ακροπόλεως σε αυτόν τον κακάσχημο δρόμο με τις φαβέλες τη Διονυσίου Αρεοπαγήτου!Και εκεί που ανέβαινα αμέριμνος την πλακόστρωτη ανηφόρα απόλαμβάνοντας το κρύο και τη μουσική στ’αυτάκια μου τα σκουφοσκεπασμένα ξάφνου λίγο πριν στρίψω για το Μουσείο Ακροπόλεως βλέπω μια αγέλη από 5-6 σκατοτετράποδους μόρτηδες να κοντοστέκεται και να με κοιτάει βαθιά,εξεταστικά,προειδοποιητικά.Ναι εκεί μάσησα,δεν ήταν μόνο ότι χέστηκα πρώτη φορά στη ζωή μου από ζώο αλλά ήταν τόσο στοχευμένο το βλέμμα τους,σαν να ήλεγχε ποια επρόκειτο να είναι η επόμενή μου κίνηση ουτοσώστε να οργανώσει ανάλογα την καταλληλότερη επίθεση.Έμεινα ακίνητος και τότε εντελώς απρόκλητα (σαν bullies,σαν ΜΑΤ ξέρω και γω σαν τι) μου την έπεσαν στεγνά.Γαβγίσματα,τεντώματα λαιμών,γρυλίσματα,αποκαλύψεις σιελοσταγών  κοφτερών  οδοντοστοιχιών μέχρι που ένα αηθέστατο ασπρότριχο πουστράκι -που να πιάσει τσιμπούρια μέχρι και στο εσωτερικό απ’το γλιτσερό κόκκινο παπάρι του-μου έριξε μια στα πισινά,πάνω απ΄το παλτό ευτυχώς,πισώπλατα και άτιμα!Συνήλθα σχετικά γρήγορα ομολογώ και θα το είχα ξεχάσει το περιστατικό αν σήμερα στο πρωί στο Ζάππειο δεν μου συνέβαινε το sequel!

    Κατεβαίνω ωραία ωραία απ’το λεωφορείο,τραλαρί,τραλαρό και μόλις περνάω τη στάση λίγο πριν την κεντρική πύλη του Ζαππείου,αισθάνομαι ότι έχω παρέα,κοιτάω κάτω,δυο κουμάσια πάλι,έτοιμα για τσαμπουκά.Γιουρούσι κανονικό,ούτε που πρόλαβα να αντιδράσω.Δαγκωνιές!Πολλές αυτή τη φορά!Είχα βάλει τα χέρια μέσα σε ένα θεόχοντρο παλτό που το σέρνω πάνω μου απ΄τον καιρό της Αγγλίας και με έχει σώσει από κρύα και δρολάπια και φώναζα κάτι τρομακρατημένα «Εεεε!» μην μπορώντας να τα αναχαιτίσω!Κάτι Κινέζες κοίταζαν έντρομες απ’τη στάση του λεωφορείου και ξεπατίκωναν όπως,όπως τα «Εεεε» μου –σιγά μην αυτοσχεδίαζαν-Κινέζες γαρ- μέχρι που ο εφιάλτης έληξε όπως ξεκίνησε εντελώς απρόκλητα!Τη σκαπούλαρα με μια μικρή εκδορά στο καρπό.Εκεί που κάνω να προχωρήσω κατεβαίνει μια τύπισσα που είχε παρακολουθήσει το συμβάν απ’το ασφαλές,προστατευμένο περιβάλλον του τρόλλει που επέβαινε και μου πετάει ένα μετριοκρατικό,αποστασιοποιημένο,συγκαταβατικό,φιλοζωοοπαδικό,ΑΘΛΙΟ:«Το καπέλο σας φταίει!Τα σκυλιά τρελλαίνονται με κάτι τέτοια!Μάλλον τους θυμίζετε κάποιον που τα έχει πειράξει!»….Δεν βιαιοπράγησα,δεν έβρισα,δεν έφτυσα ήμουνα αξιοθαύμαστα εγκρατής,της είπα και για το άλλο περιστατικό όπου φορούσα τον ίδιο ακριβώς σκούφο και την παρακολούθησα να χάνεται με μια στωϊκότητα κουνώντας το κεφάλι που τώρα που τα θυμάμαι απορώ γιατί δεν βιαιοπράγησα,δεν έβρισα,δεν έφτυσα!

    Το καπέλο μου λέει!Που δεν είναι καπέλο!Το κυνηγετικό μου το σκουφί!Το χακί με το γείσο!Που δεν το βγάζω από πάνω μου!Που είναι δεύτερο δέρμα στο κεφάλι μου!Που το χω για ληρί!Για έμβλημα!Για θηραιό!Που ολοκληρώνει το προφίλ του urban aboriginal πιο τέλεια απ’όλα τα μουστάκια κι όλα τα γιλέκια των hipsters!Και γιατί αυτό,γιατί όχι αυτά τα ροζ χτυπητά με τα πον-πον που φοράνε τα μικρά,γιατί όχι τα άλλα τα σακουλιαστά που φοράνε τα ρασταφάρια και παραμαζεύουν μέσα όλα τα τσιβωτά τους κοτσίδια,γιατί όχι τα ημίψηλα,τις τραγιάσκες,τα αγιοβασιλιάτικα,το δικό μου βρήκανε να τους γυρνάει το μάτι,που να τους βγει σαν λουκουμάς;Και τώρα τι δηλαδή θα πρέπει να βγάινω απ’τις εξόδους τους μετρό και να κρατάω στα χέρια το μονακριβό μου πριν εποπτεύσω περισκοπικά ολοτρόγυρα για μαλλιαρούς κοντούς όγκους και μακρινά γαβγίσματα;Ζωή θα είναι αυτή,να τρέμεις όχι  μη πας από οπλισμένη σπείρα μεταναστών,μην πας από διασταυρούμενα πειρά ληστών,συμπλοκή,γκλοπιά αλλά μήπως σε φάνε οι σκύλοι μες στην ίδια την Πρωτεύουσα; Και τι μνημονικό χνάρι να υπερίσχυσε απ’την άλλη μέσα στα βλαμμένα κεφάλια τους και τα μετέτρεψε σε δολοφονικά αρπακτικά.Ποιός τα βασάνισε;Μπορεί κάποιο αταβιστικό σχηματικό μοτίβο προαιώνιου εχθρού να πυροδοτεί την επιθετικότητα μέσα στα πεπιεσμένα μυαλά τους!Ίσως τους μοιάζω με υπερφυσικό θήραμα ίσως με υπερφυσικό θύτη.Και πόσο ΗΛΙΘΙΑ μπορεί να είναι να μπερδεύουν το μπόγια που τα σάπισε στο ξύλο με κάποιον τυχαίο διαβάτη που απλά φοράγε κάτι παρεμφερές στο κεφάλι του!Και όλα αυτά μόνο στη περίπτωση που δεχτούμε την λογικοφανή αιτιολογία της λεγάμενης ώς ορθή.Αλλίως αποκλείεται να μην υπάρξουν κι άλλα κρούσματα με αυτά τα ξετσίπωτα.Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος πλέον τα σκυλιά είναι μεγάλα πουστράκια!