Ψευδοτσιτάτο νο.9

"Μείνε στην πλατεία με κάθε τρόπο. Υου 've just won a marzipan Strawberry!"

Είμαι ,εδώ, απ'τις 8 το πρώι και δεν έχω ακόμα μολυνθεί,

κάθομαι κάτω απ΄τα δέντρα της πλατείας,

κοιτώντας το σκύλο και τη ζογκλερική μπάλα στα χέρια ενός,

¨Επειτα, φαγητό χαμηλά στην Ερμού.

Ξεκινάει, χωρίς εμένα, σαν να μου τη φύλαγε.

Έπρεπε να μάθω γρήγορα το ζογκλερικά μου, στην πράξη όμως εγώ.

Γυρνάω τρέχοντας,γυαλάκια κολυμβητηρίου,εναλλάξ με τα μυωπικά,

 -ποτέ δεν πίστευα πως θα σας χρησιμοποιούσα έτσι-

επαλείψεις μαλόξ, συνθήματα, ρυθμικό βήμα με τους τυμπανιστές

μπρος, πίσω, πάνω, κάτω στα σκαλιά

κλιμάκωση, ασφυξιογόνο σαν το "μάνα" του διαβόλου ουρανοκατέβατο μέσα στα σπλάχνα του πλήθους,πνιγόμαστε όλοι, κάποιοι μαυροντυμένοι με καλές μάσκες  μένουν ατάραχοι σαν οδοδείκτες,καθώς ξεμακραίνουμε τους βλέπω με την άκρη του ματιού να πέρνουν θέση απέναντι απ'τα ΜΑΤ,θάλασσα η πλατεία που πλέον τραβήχτηκε άπ'την άμπωτη και μείνανε έκθετες μαύρες,λαμπερές, όρθιες,γαλότσες.Όποιοι κι αν είναι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.Νιώθω φρίκη σαν να κοιμήθηκα όλο το βράδυ σε μαξιλάρι που από κάτω είχε οχιά.

Χωνόμαστε σε παράδρομους,σημειωτόν κλαίγοντας και φτύνοντας, σταματάμε, ξαποσταίνουμε, μιλάμε, εικάζουμε, δεν έχει σημασία,είμαστε ήδη δευτεραγωνιστές, γινόμαστε επαίσχυντοι θεατές, ηδονοβλεψίες, προπονητές της εξέδρας,τον λόγο έχει η χημεία και το μάρμαρο σε ένα αντιαισθητικό δρώμενο, ούτε καν άγριο, ούτε καν επικίνδυνο, ξένο.

Παίρνω τηλεφωνό και βρίσκομε με τη φίλη μου, έχει ακροβολιστεί στην Ερμού.Με κοιτάει σαν φάντασμα, είσαι "μπαρουτοκαπνισμένος" μου λέει "πού νομίζεις πως ήρθες;" της απαντάω, μου βγάζει φώτο στο κινητό,μοιάζω με steampunk αεροπλόο,πολύ με γουστάρω, θα με κορνιζάρω αν και ξέρω πως είμαι μια ίνα σε μια φάσια που την χορογραφία της, αναλαμβάνουν άλλοι. Κάθε που πάω να σηκωθώ,αναμπουμπούλα, βρισιές, νέο δακρυγόνο από διμοιρία σε παράδρομο. Με τα πολλά ξανανεβαίνουμε πάνω, είναι μόνο οι αποφασισμένοι ίσως και οι αδίστακτοι,προτιμάς να μην ανασάνεις, καίγεσαι, συνέχεια επιθέσεις σε ποιούς, από ποιούς, για πόσο;

Χωρίζουμε στο μετρό, μένω πάνω στην πλατεία, μια κοπέλα γυρνάει με δίσκο και μοιράζει μάρσιπαν φράουλες. Παίρνω μια και την τρώω ανεβοκατεβάζοντας δειλά τη χειρουργική μάσκα.Φοβάμαι ότι είναι μεταμφιεσμένη μπατσίνα και θέλει να μας δηλητηριάσει,είναι έτσι κι έτσι, λίγο ξινή. Βλέπω κάνα δυο τύπους με καδρόνια.Δεν ξέρω τί εκπροσωπώ πλέον εδώ πάνω. Το έβλεπα σαν παιχνίδι, σαν video game που ξεκλειδώνεις δώρα όσο προσεγγίζεις τον στόχο:"Μείνε στην πλατεία με κάθε τρόπο", εξ'ού και η φράουλα τρόπαιο,σαν το pacman σκέφτομαι και γελάω,πλέον μου μοιάζει με  ηβηφρενικό καπρίτσιο. Το Μνημόνιο πέρασε. Δεν μπορέσαμε να τους αναχαιτίσουμε. Τώρα ρουφάω χημικά σαν βιρτουόζος βιτζιόζος από απλό πείσμα. Για να μην διαλυθεί το κίνημα. Το φιλειρηνικό; Με όλη τη πλατεία σπασμένη; Κάνω παιδικές σκέψεις. Κι αν φύγουν και ξαναγυρίσουν, και τί έγινε; Φεύγω, καίνε τα πνευμόνια μου...

Κατεβαίνω  καρφί κάτω την Ερμού, σταματάω  Θησείο και ξεπλένομαι  απ΄τα Μαλόξ με εμφιαλωμένα, νέος κόσμος, καλοντυμένος κάνει τη βόλτα του, ζευγαράκια φιλιούνται αμέριμνα στα παγκάκια με ντεκόρ το αρχαίο νεκροταφείο. Συνεχίζω προς Γκάζι. Παρέες με γυμνασμένους gay τελευταίας κοπής- όσο πιο macho τόσο πιο αξιέραστοι- τρώνε  σε μεγάλες παρέες στα ερμαφρόδιτα ταβερνογκουρμέ, δυο λεσβίες χέρι χέρι με άσπρα μούτρα περνούν  το δρόμο και βρίζουν τσαμπουκαλεμένα τους παράτολμους οδηγούς. "Είναι ακόμα υπό την πάνω επήρεια" σκέφτομαι.Σκοτεινιάζει, αττικό σούρουπο, το πιο γλυκό του πλανήτη. Μεγάλα σίγουρα βήματα, ολόκληρη ανάσα με κομματάκια βήχα απ'τα χημικά, θέλω να περπατήσω, είμαι γεμάτος πιτσιλιές απ΄τα μαλόξ που μου ψέκαζαν οι Σαμαρείτες της πλατείας. Περνάω απ'τα λοφτ που χτίζονται στην Αθηναίδα και τα κοιτάζω στωικά. Ποιοί θα μείνουν εδώ, με τί απ'έξω να συνταιριάζει με το μέσα; Πόσα μέτρα, πόσα χιλιόμετρα είναι η απόσταση ασφαλείας απ΄το περιμετρικό όλεθρο, την κυκλωτική δυστυχία; Ούτε σε έκθεση βιβλίου δεν συναντάς μεσοτοιχία τόσο διαφορετικές νοοτροπίες; Σε απόσταση τετάρτου παίζει ο κόσμος τη ζωή του κορώνα γράμματα και εδώ βασιλεύει το αιώνιο Ελληνικό καλοκαίρι.

Μπαίνω σε ένα ταξί, καταστρώνουμε σχέδιο πως θα ανέβουμε, κάνει τόσες παρανομίες που φοβάμαι πως όσο ξύλο δεν έφαγα στο Σύνταγμα θα το φάω μαζεμένο απ'τους αγανακτισμένους οδηγούς- μέσα μου τις γουστάρω, θέλω να φτάσω σπίτι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα,νιώθω εξουθενωμένος και άρρωστος,στο δρόμο βάζουμε ράδιο, τους έχουνε κλείσει στο μετρό! Τραυματίες, επιθέσεις σε τραυματιοφορείς. Τι κάθονται και κάνουνε; λέω, οι συρμοί λειτουργούν. Τί προσπαθούνε να αποδείξουν; Ο οδηγός διακόπτει τον οιρμό μου,  λέγοντας για το 85χρονο κομματόσκυλο της πολυκατοικίας του,πως δεν έχει το γνώθι σαυτόν, υπερεκτιμάει τις δυνάμεις του και θα φάει το κεφάλι του που κατέβηκε. Αυτός δεν ασχολείται με πολιτικά, συμπληρώνει. Δεν του αποκαλύπτω που ήμουνα. Σάμπως, ήμουνα; με τον τρόπο που είχα σκεφτεί; με τον τρόπο που θα 'θελα; Κοιτιέμαι στον καθρέφτη της πολυκατοικίας, μου έχει μείνει ένα ώχρα μουστάκι από Μαλόξ, μοιάζω ελαφρώς γελοίος.

Νεοπαροιμία no.8

"Ανάπηρος μένεις μόνο από ανθρώπινο δόλο"

Η αναπηρία δε ζει μακρυά απ'τον ανάπηρο
δεν είναι σαν το πνεύμα, δεν είναι σαν τη γνώση,

η ασχήμια είναι η ομορφιά που αναγκάζεται να δουλέψει,
η αναπηρία είναι η κατάργηση της ασχήμιας και της ομορφιάς

Μπορεί να υπάρχει μαύρος και σπαστικός;
Μπορεί να υπάρχει  τετραπληγικός και ζηλιάρης;
Μπορεί να υπάρχει μοχθηρός και τυφλός;
Μπορεί να υπάρχει αδελφή με σύνδρομο Down;
Μπορεί να υπάρχει κουτσός και υπερκινητικός;

Ξεκινάει πάρα πολύ νωρίς ή πάρα πολύ χαμηλά αν προτιμάτε, 

εκτινάσσεται απ'το στόμα εκείνου του  παιδιού που είδα σκαρφαλωμένο

 στα κάγκελα του ιδρύματος της Πεντέλης να ουρλιάζει

 "Το ΠΙΚΠΑ γαμάει το ΝΤΑΟΥ!"  περιλούζοντας

όλες τις κοινωνικές σχέσεις ως τα βαθιά τους γεράματα

με ακτινογραφική ευθυκρισία

Τα πόδια των ακρωτηριασμένων  κάτω απ΄το νερό της πισίνας
σε ξαφνιάζουν, είσαι προσηλωμένος στο πρόγραμμα 
αλλά προσαρμόζεις την κλίση του κεφαλιού για να τα ξανακοιτάξεις,
ενός  είναι λεπτά σαν τρία σκουπόξυλα μαζί
το στέρνο του απ'την άλλη είναι μπρούτο και τετράγωνο,
τον έχω υποβρυχίως βαφτίσει
ο άντρας  "γλυφιτζούρι"

τα τελειώματα των κομμένων μελών μοιάζουν σαν ξανακλεισμένα
σακουλάκια με καραμέλες ή  πουγγιά με λείες πειρατικές
θέλω να τους πω ένα χωρατό αλλά δεν ξέρω που θα καταταχτώ,
στους άνετους ή στους μαλάκες;
το χωρατό είναι:
"τα κολοβώματα δεν μουλιάζουν ποτέ"

Όλοι τους μου μεταγγίζουν μια προγονική ιδέα τρομακτικού πόνου
που τώρα πια  έχει κρεμαστεί σαν  μια σέπια φωτογραφία σε καλαμωτή  οικογενειακής ταβέρνας,
ασυναίσθητα δεν τους συγχωρώ που μιλάνε κανονικά για κανονικά πράγματα,
μου βγάζουν άκυρη τη θεωρία πως ο  εξωτικός εμπειρισμός είναι το μοναδικό συστατικό των πνευματικών ανθρώπων,
κι όμως το συμβάν μοιάζει ξεχασμένο και το μόνο που εμπλουτίζεται είναι η βιβλιογραφία
για τα "μέλη φαντάσματα" και οι κατάλογοι με τις νέες τεχνολογίες για καροτσάκια,

ο ψαράς που έχασε τα χέρια του απο δυναμίτη έφτιαξε τόσα αυτοσχέδια μαραφέτια-μέχρι για κυνήγι πήγαινε- που θα γέμιζαν ένα μικρό μουσείο. Έχω την αμυδρή υποψία ,βέβαια, πως, θα προσέλκυε αυστηρώς ενδάκτυλο κοινό.

ο ζητιάνος καπελώνει τον ανάπηρο,
αλλά ο ανάπηρος δεν μπορεί να σταθεί με κάποια άλλη ιδιότητα στα κέντρα των πόλεων
οι χωλοί  ζητιάνοι με τα γδαρμένα πόδια είναι απλά σιχάματα,
τους μέμφεσαι μέσα σου ότι επιδεινώνουν την κατάσταση τους για να εκλύσουν τη λύπηση,
αποστρέφεις το βλέμμα, θα τους προτιμούσες τετραπληγικές διάνοιες,
και αυτοί στην άκρη του πεζοδρομίου κοινωνούν το "λάθε βιώσας" με όλο το ασπαίρων μεγαλείο του ανέγγιχτο, ολότελα ανυπεράσπιστα πλάσματα με τα λεφτά τους σε κοινή θέα κι ούτε ένα κρούσμα, υπάρχει κάτι το δαιμονικό σ'αυτό, σαν να σου αποκαλύπτουν πως ακόμα και ο "βιαστής" αντλεί κύρος και τιμή απ'το θύμα του, το ξεσκαρτάρει και το επιλέγει με προσοχή γευσιγνώστη ακόμα και στις φαινομενικά πιο «τυφλές» επιθέσεις, κι αυτοί το ξέρουν και φωτίζουν τις κεντρικές μας λεωφόρους με την εγγαστρίμυθη αφοβιά του ανυπόληπτου.

παραπάνω απαιτήσεις,λιγότερες ευκαιρίες
ο πίνακας του κουλού και ο πίνακας του ισοβίτη,
δεν φαίνονται ποτέ πια οι ίδιοι σαν μάθεις,
και οι λειψοί  Αγώνες της μιας μέρας,
με τις νίκες μέσα τους πάντα ολάκερες

ο οικογενειακός μας φίλος είδε να ψαρεύουν το ίδιο του το πόδι απ΄τη θάλασσα
και να το πετάνε σαν ξιφία πάνω στη γέφυρα του τάνκερ,
έκτοτε κυβέρνησε Ψιλικά και φέτος του μείωσαν τη σύνταξη μετρώντας τα cm του
ποδιού του ξανά με το νέο νόμο
"Φίλε,έχεις γόνατο!" του είπαν,
 και του κουτσούρεψαν την αναπηρική

τελικά ανάπηρος δεν μένεις ποτέ από ανθρώπινο λάθος,
ανάπηρος μένεις πάντοτε από ανθρώπινο δόλο

Φωτοβόλτα 2 :3+1 σκυλιά

"Με λένε Αστέριο Φωτοβολτάτο και αυτή είναι η πειραγμένη μου φωτογραφία καθώς ουρώ τη σκιά μου, εμπνευσμένη από απόχρωση ημισχηματοποιημένου γονιμοποιημένου  κρόκου (αλλιώς έμβρυο πτηνού), παστέλ έμμηνα μετά από συστηματική διατροφή με play-doh και ξεπατικωτούρα σε κακοφωτισμένο υπερηχογράφημα εγκύου την ώρα της σύλληψης. Στόχος είναι η απελευθέρωση που πηγάζει απ'το κολλώδες ίζημα που σχηματοποιείται στο μεσοδιάστημα φτέρνας σόλας μετά από πολύωρες περιπλανήσεις καθώς πιέζει ( όπως σοφά  θα πιστοποιήσουν οι ρεφλεξολόγοι του μέλλοντος) τις νευρικές απολήξεις των κέντρων που ευθύνονται για την αναίσθητη χαύνωση της ευτυχίας"

Ο ζωομορφισμός των ανθρώπων είναι  αντικειμενικό συμπέρασμα. Υπάρχουν άνθρωποι που μοιάζουν τόσο με ζώα που τους μιλάς διατηρώντας ασυναίσθητα μια απόσταση ασφαλείας ή με άλλους πάλι θες να την εκμηδενίσεις σε μηδέν χρόνο ακριβώς για τον ίδιο λόγο. ¨Οταν γράφω τραγούδια -τρόπος του λέγειν γρατζουνάω ότι να 'ναι με ακαταλαβίστικα μουρμουρητά από πάνω- τα βαφτίζω με βόλτες στην πόλη,όποιο αντέξει το πεζοπορικό Sabbatical μπαίνει σε μόνιμη τροχιά επανακρόασης και γίνεται πιστός φίλος σαν σκύλος. Γενικά, είναι ωραίο να φτιάχνεις πράγματα που όλοι οι άλλοι αναγκάζονται να αγοράζουν ή να κατεβάζουν έστω, σαν τους παρασκευαστές ψωμιού ή τα χειροποίητα κοσμήματα, σου δημιουργεί μια άισθηση αυτάρκειας.Αυτές τις μέρες βέβαια οι ηχογραφήσεις δεν φτουράνε μία. Η Αθήνα ακούγεται  σύνθεση του Cage για χορευτικό του Merce Cunningham βασισμένη σε μια  βιασμένη μελωδία  μουσικού περιστρεφόμενου από μια χορωδία τραγουδιστών Τuva . Παλιά πίστευα πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ'το να σου τελείωνει η μπαταρία του mp3 player την ώρα που πρέπει να διασχίσεις ένα δρόμο εντελώς αδιάφορο τίγκα στις μουντές βιτρίνες παλιομοδίτικων μπουτίκ, κλειδαράδικα και τράπεζες. Είναι σαν να σου τελειώνουν οι μπουκάλες οξυγόνου ξαφνικά μέσα σε μια υποβρύχια σπηλιά.Ίσα που προλαβαίνεις να σηκώσεις το χέρι για ταξί πριν πεθάνεις από υπερβολική δόση πραγματικότητας. Πλέον τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Η επανάσταση αποκλήρωσε τη μουσική. Η επαναστατημένη πόλη εξοστράκισε τη μουσική. Και γω ο ίδιος δεν ακούω τόσο πια, μέχρι και το blog που έφτιαξα θέλησα  να βγάλω τις βοηθητικές και να το κρατήσω πεισματικά μακρυά απ'τις φτερούγες της καλής  νεράιδας.

   Το Σύνταγμα το βρίσκω απωθητικό, αυτή είναι η αλήθεια.Όσο και να πιέζω τον εαυτό μου να πηγαίνει, όταν βρίσκομαι εκεί πάνω νιώθω δυσφορία και αποστροφή. Η τσίκνα λειτουργεί πιο αποτρεπτικά κι από δακρυγόνο. Οι κατασκηνωτές μοιάζουν σαν διακτινισμένα χιπαριά που ξεκαλοκαιριάζουν στην Ίο. Βλέπω κάτι τέτοιες εικόνες και θέλω να κόψω λάσπη:

Σε ποιά ευνομούμενη κοινωνία θα βρεις τη δουλειά και το μισθό που σου στερούνε Χριστιανή μου, έτσι;Στη Neverland;Δεν ξέρω πως ήτανε οι έγκλειστοι στο Πολυτεχνείο αλλά νομίζω πως ο ρομαντικός τεχνοκρατισμός ήταν αυτός που οδήγησε το κίνημα να μην γίνει ένα κοινόβιο στην Goa. Κατέρριψα στερεότυπα άλλου είδους . 'Οταν είδα τους μαύρους πλανόδιους να προπηλακίζονται απ΄τους καντινιέρηδες ένιωσα πόσο συσσωρευμένη απόγνωση έχουν. Ενός τα μάτια  πέταξαν φωτιές, αν ήταν μόνος με τον τύπο που του σήκωσε άγαρμπα τη μαιμού λουί βιτόν για να τον διώξει, θα τον σκότωνε, το εγγυώμαι. Ο παραδίπλα του, απ'το πουθενά κι ενώ όλα φαίνονταν να έχουν ησυχάσει ξέσπασε σε κάτι υστερικούς θρηνητικούς μηκυθμούς σαν Σισιλιάνα χήρα. Έμοιαζε σαν να τον χτύπησε ετεροχρονισμένα η οργή. Φρικτές εικόνες.

  Έτσι περιφέρομαι σαν σκύλος χωρίς τραγούδια και αγώνες εδώ κι ένα 20 ήμερο σαν το Λουκάνικο που το σετάρουν με την επανάσταση κι αυτουνού "άγνωσται αι βουλαί" του, μπορεί κάτι  Παβλωφικό να του κάνουν τα κατσαρολικά,να του θυμίζουν μαγειρίο στου Ψυρρή όταν τα είχε δει εν δράσει περιφερόμενος λάθρα στα μέσα τραπέζια.Αυτός ο ανθρωπομορφισμός! Έγκλημα κατά της πανίδας, και γενικά.Είδα το Cars 2 και γυρίζοντας νόμιζα πως μου γελάνε οι αεροτομές, φαντάσου τα παιδάκια, τα φαντασιόπληκτα επιρρεπή παιδάκια. Πάντα αυτά την πληρώνουν.

  Στην Κλαυθμώνος, συνάντησα,  τον καπιταλιστή στυγνό μαυραγορίτη εκμεταλλευτή δοσίλογο δυνάστη των επι της γης Λουκάνικων. Πρέπει να ήταν τρελλό κωλόβυσμα αυτός ο σκύλος για να μην του την είχαν πέσει όλοι οι μόρτηδες του κέντρου για να πάρουν νουμεράδα την κοκκάλα του. Από τί να 'ταν άραγε; Από γόνατο Τρικεράτωπα,να υποθέσω:

΄

Καιρό το λιγουρευόμουν το σκυλίσιο άγαλμα του πεζόδρομου. Πηγα Φωκίωνος που μου αρέσει να την κατεβαίνω από ψηλά έως τη ρίζα χαζεύοντας τις πολυκατοικίες του 50'. Πήρα παγωτό απ΄τα Max Perry, σορμπέτ Ρόδι και Φράουλα  που είχε γέυση  μαλακτικό με αφρόλουτρο,και αν έληγαν τα συγκεκριμένα προιόντα, θα ήταν σίγουρα απ'τα ληγμένα. Μετά είδα το σκύλο και μου πέρασε. Και μετά είδα δυο παιδάκια να έρχονται με άγριες διαθέσεις να τον καβαλάνε και ξανατσαντίστηκα γιατί στη φωτογραφία θα έβγαιναν κι αυτά,και τελικά όχι μόνο βγήκαν, αλλά του έκρυψαν και το μάτι. Έμαθα και την ιστορία του αγάλματος από ένα κύριο που ήταν εκεί με τον πραγματικό του Σκύλο, που μοιάζει στη φωτογραφία λες και τον έφερε σε Σκυλίσιο τέμενος να προσευχηθεί στο σκυλοθεό του. Αυτός ο κύριος είναι ένας ηθοποιός που είχε παίξει και  στα Εγκλήματα, τον αναγνώρισα αμέσως αλλά δεν είπα τίποτα, για να μου πει όλες τις λεπτομέρειες και να μην πάθει το "σύνδρομο του Διάσημου ασθενούς" -απ΄την ανάποδη και σε κοινωνικό φορμάτ-μαγγωθεί και τα πει μισά. Μου ΄διηγήθηκε  λοιπόν πως μια κυρία είχε ένα μωρό στο καρότσι. Εκεί, που μίλαγε με τις φίλες της ο σκύλος που βρισκόταν εκεί τριγύρω είδε ένα φορτηγάκι που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα κατά πάνω στο καρότσι,όρμηξε τότε  το έσπρωξε μακρυά και το παιδί σώθηκε. Το φορτηγάκι όμως χτύπησε τον σκύλο και τον σκότωσε. Ετσί, η κυρία από ευγνωμοσύνη έβαλε να φτιάξουν το άγαλμα του σκύλου που άπ'τις διαστάσεις φαίνεται πως πρέπει να της πήγε αρκετά χρήματα, μάλλον για Μολλοσός μοιάζει.Τώρα, τί έχω παραχαράξει απ΄τη διήγηση ένας θεός ξέρει, αλλά ότι το σκυλί έσωσε το παιδάκι είναι de facto.Αυτό είναι το ευχαριστώ λοιπόν, να έχεις άλλα παιδάκια να σου κατσιάζουν το μνήμα:

Μια δροσερή πινελιά για το κλείσιμο. Επί της Πατησίων είναι μια πολύ ωραία πλατεία που έχει πάνω τα απογεύματα μετανάστες και ντόπιους που συμβιούν αρμονικά-όσες φορές έχω περάσει τουλάχιστον. Εκεί ένα παιδί πέταγε ένα ξύλο μέσα στο συντριβάνι και ο σκύλος του έπεφτε μέσα και το έπιανε...αυτό.Δεν βρίσκω κάποια εξυπνάδα ή κάποιο λογοτεχνικό ευφυολόγημα να γράψω ή κάποια μεταφορά ή ένα φιλοσοφικό συμπέρασμα ή ένα σύνδεσμο για να κάνω αναφορά στην πολιτική ή να συνεισφέρω μια αποκαλυπτική  Ιστορική λεπτομέρεια ή να μοστράρω μια σπάνια εμπειρία ζωής  ή να πουλήσω πλάγια ένα προιόν ή ένα μαγαζί μέσα απ'αυτό.Απλώς αυτό.Γαβ!Γαβ! είπα.ΓΑΒ, ΓΑΒ, ΓΑΒ!:

Η αθέατη όψη του καλοκαιριού

"O αφορισμός και η αγιοποίηση έχουν την ίδια κατάληξη:ένα άλιωτο πτώμα"

είπε και θάφτηκε ζωντανός μέσα στον αμμώδη λόφο της παραλίας των γυμνιστών,

έτσι,κανείς,ποτέ, δεν θα μπορέσει  να πει με σιγουριά τί υπήρξε απ'τα δύο.   

Τα ωκεάνεια ρεύματα χειροδίκησαν στο κεφάλι μιας χελώνας,

τόσο βάναυσα, που πέθανε. Στην πραγματικότητα, τα ρεύματα απλά φέρθηκαν στην ουρά

και το κεφάλι της το ίδιο.

Τα χέλια αναπαράγονται μέσα στο ποτάμι,γύρω απ'τα ακάλυπτα πόδια του δασοφύλακα,

Αυτός εν πλήρει αταραξία τα αρπάζει  και τα πετάει έξω απ'τον νερό κουλουριασμένα μεταξύ τους

ψηλά στο εκτυφλωτικό ηλιακό φως,

κάπως έτσι καταλήγουν όλες οι επιτυχημένες αναζητήσεις του πνεύματος

Τα τροχόσπιτα δίπλα στην παραλία φέρουν την ηχητική ταυτότητα

των εκπατρισμένων  που θέλουν να μεταναστεύσουν με όλους τους ήχους τους ανέπαφους

Βαθιά αναμμένα στο σούρουπο με τα κατσαρολικά να χτυπούν δίπλα στο κύμα

είναι σαν διαδήλωση με αίτημα την αποκατατάσταση των πόλεων ως φωλιές των ανθρώπων

Οι γριές με τα ξεχειλωμένα κορμιά και τα παλιακά μπανιερά φοράνε όλες ηλιακά ρολόγια

φυτεμένα στους καρπούς τους, τους τα δωσε η κυβέρνηση και τα συγκρίνουν γελώντας στριγγά

οι μπάλες των εγγονιών τους πέφτουν πάνω στις ακίδες και σκάνε με κρότο,

τα μικρά τότε κλέβουν τις λίμες απ΄τα νεσεσέρ και καρφώνουν τον σκιερό ωροδείκτη
 στο Εδώ και το Τώρα

Το διάβασμα στην παραλία σε εξουθενώνει,
οι λέξεις χάνουν την ερμηνεία τους και γίνονται μαύρα γλυπτά
δεν υπάρχει πιο κουραστικό πράγμα απ'το να προσπαθείς
να αναδείξεις  δισδιάστατα γλυπτά

Πιστεύω πως έχω δακρύσει μέσα στη θάλασσα, αλλά δεν το καταλαβαίνεις,
 όπως και τον ιδρώτα στο νερό.

Το Χειμώνα έρχονται στα βράχια οι οικογένειες με τα ανάρριχτα jackets
 και τα χοντρά παιδιά και με δείχνουν με το δάχτυλο σαν αν είμαι φώκια.
Τους κοιτώ στην ακτή με θρίαμβο.Είναι η αρχή από 10 εκατομμύρια πλην έναν.

Δεν υπάρχουν χειμερινοί κολυμβητές στην επαρχία,

κι αν υπάρχουν εκεί θα λέγονται κάπως αλλιώς

η μισή αξία της χειμερινής κολύμβησης

είναι η θέα των φωτισμένων πολυκατοικιών

Τα νεκροταφεία του μέλλοντος θα φτιάχνονται σε παραλίες

οι θαλασσοφαγωμένοι τύμβοι θα αποτελούν την καλύτερη φωλιά  για καβούρια ,

τα σκυλιά θα ξεθάβουν πανευτυχή κόκκαλα,

οι βιβλιοφάγοι θα διαβάζουν τα επιτύμβια γνωμικά,

τα παιδιά θα πίνουν παγωμένους χυμούς μέσα από κρανία με παγάκια  

ενώ απ΄το νερό θα βγαίνουν οι ψυχές μαυρισμένες

και θα μαζεύουν τα μπουκάλια σιχτιρίζοντας,

έπειτα όλοι μαζί θα φτιάχνουν γλυπτά στην άμμο προτομές
επηρεασμένες απ΄τους ωραιότερους  εαυτούς των νεκρών
 υπό την αμείλικτή επίβλεψη των ίδιων.
Ο Πικάσσο κάποτε απάντησε σε κάποια που γκρίνιαξε
πως δεν της μοιάζει το πορτραίτο της:
"Θα σου μοιάσει"

Οι νεκροί μπορεί να έχουν τα χίλια στραβά αλλά γνωρίζουν
ένα πράγμα,ξέρουν ποιά υπήρξε η ομορφότερη στιγμή τους
και μπορούν να επιβλέπουν και να καθοδηγούν
σαν πεπειραμένοι  εργοδηγοί τους θνητούς της παραλίας,
που πασχίζουν κάθιδροι για μια ικανοποιητική ρεπροντιξιόν.

-Κυρία, τί είναι η Via Dolorosa;*

-Κυρία, τί είναι η Via Dolorosa;

-Κλουβάκι για αγρίμι.

Η τίγρη της Βεγγάλης πρέπει να ταϊστεί  στις 12 ακριβώς με ένα μεσαίου μεγέθους ελάφι,αλλιώς, γίνεται οξύθυμη.

Κλουβάκι για οικόσιτο ωδικό.

Tο καναρίνι Stafford πρέπει να έχει νερό στην ποτίστρα του καθόλη τη διάρκεια της μέρας,αλλιώς, πεθαίνει.

Προστασία και Προστατευτικότητα, πού κοιτάς;

Άνοιξε το χέρι σου, άρπα αυτή, πρέπει να σου ανοίξω μια πύλη εισόδου για το μυαλό.

Τις σπασμένες πορτές τις θυμόμαστε πιο έντονα απ΄τις ξεκλειδωμένες.

Μια μέρα θα καταλάβεις γιατί  το έκανα.

Πάμε πάλι.Προστασία και Προστατευτικότητα.

¨Ανθρωποι που δεν φυλάσσουν σε ξεχωριστά σεντούκια  αυτές τις δυο έννοιες,
δεν ξεστρατίζουν ποτέ απ'τη Via Dolorosa, το κατάλαβες τώρα;

Άκου,ακόμα κάτι,και τα ανθρώπινα όντα μπαίνουν σε κλουβιά
όταν εκτίθενται σε  ένα ανοίκειο στοιχείο,
το νερό και ο αέρας φερ'ειπείν,
οι μεγάλοι ατσαλένιοι  κλωβοί καταβυθίζονται ανάμεσα στα πτερύγια,
τα μικρά τουρμπινοφόρα ανυψώνονται ενάντια  στα ράμφη των μεταναστευτικών
ακόμη,και οι φυλακισμένοι,ξέρεις ποιο στοιχείο τους εγκλείει;
η πικρία  πως ακόμη δεν έχει εφευρεθεί ένα κλουβί για να επισκέπτονται  τη φωτιά

Είχα ένα γνωστό.Δούλευε σε κλίβανο για κλουβιά.Είχε πάρει όρκο σιωπής.
Μια μέρα μέσα στο φουρνάκι είδε ένα πλέγμα να χωρίζεται,
έτσι του ήρθε στο μυαλό η ιδεά  για τα pick-up-sticks παιχνίδια
-σήκωσε όσα συνδέονται με τα δικά σου και μην κουνήσεις τα ξένα-
μόνο από ένα ατύχημα κάποιου που λειώνει κλουβιά θα μπορούσε να προκύψει αυτή η ιδεά,
στην αρχή του φάνηκε εξαιρετικό, βήμα προς τα μπρος,ένα είδος επιλεκτικής αθανασίας,τελικά αυτοκτόνησε από μαρασμό, αφού δεν μπόρεσε να στελεχώσει επαρκές επιχειρηματολόγιο για την ανισοτροπική του λυσιτέλεια.Δεν περιμένω να καταλάβεις αυτά τα τελευταία, απαιτώ όμως να μην παίξεις ποτέ ξανά pick-up-sticks.

-Kύρια, κυριά! Τί είναι αυτοί οι θόρυβοι;

-Τίποτα καλό μου, ένας ελατοσκέπαστος δρόμος εδώ πιο κάτω έριξε  τη σκιά του στ'αστρα και ξαναμωράθηκε.Έτσι βουίζει ανασυντασσόμενος ο άνεμος καθώς καταλαμβάνει τον ανέλπιστο χώρο που αφήνει η ρίζα καθώς ξαναμικραίνει.Αυτή η νέα της πορεία πάνω σε παλιά χνάρια- η ψευδονέα-είναι η Via Dolorosa.

*σε όλο το ποίημα ο αναγνώστης θα ήθελα να φανταστεί πως ο λόγος των δύο πρωταγωνιστών (δασκάλας-παιδιού) αρθρώνεται και ακούγεται με κλιμακούμενο κόπο εξαιτίας της παρουσίας ανέμου, ο οποίος , εντείνεται σταδιακά όπως όταν δυο ανθρώποι  συνομιλόυν σε μια κουπαστή πλοίου  ή στην άκρη ενός γκρεμού, ή πάνω σε μια μηχανή που τρέχει στην παραλιακή.

Φλούδια

Το διάπλατο στόμα του pac man μινιατούρα μοιάζει με φίδι πριν δαγκώσει
το ταίζω μικρές φλούδες τυλιγμένες σε λευκές κουκκίδες

Ξύπνα, αυτός ο τύπος θέλει να γράψει τις φλούδες
κοιμόταν πάλι πάνω στο λευκό άβολο πλήκτρο
μα το pc του αργεί και σαν φλούδα θα του γλυστρίσουν
κανείς δεν θυμάται πραγματικά το εσωτερικό απ'τις φλούδες

Μέσα στο γοριλίσιο χέρι κάθεται όπως κάθε βράδυ
στο ξύλινο δενδρόσπιτο και πετάει φλούδια πάνω στο στόχο
από κάτω κοιμούνται οικογένειες απ'τις οποίες  σαν φλούδες
απομονώνει το βρώσιμο μέρος απ'το προστατευτικό

Ο βαστάζος της κάσας έχει στη σόλα κολλημένη μια ημιθανή φλούδα
και μέσα στην τσέπη του βρίσκεται μια φλούδα ετοιμοθάνατη
και πάνω στα χέρια του αν σκαρφαλώσεις θα δεις μια φλούδα
νεκρή

Στα πεδία των μαχών όπως και στα πιάτα ματωμένες φλούδες
σε πόση επιφάνεια δέρματος εξατμίζεται ο πόθος και ο τρόμος
μόνο οι φλούδες γνωρίζουν

Οι τάφροι, τα σκάμματα, οι ραγάδες στο δέρμα
μια μέρα προσπάθησαν να μιμηθούν τις φλούδες
και τώρα χαίνουν περιμένοντάς τες να γυρίσουν για να πάρουν απαντήσεις ,
τη μέρα που θα φανούν  άθικτες ή ακρωτηριασμένες από μικρά δικά τους φλούδια
θα γίνει γλέντι  με τις κακές σκέψεις να μαραίνονται  σαν  φλούδες

Φλούδια με τυπωμένους χάρτες τατουάζ,
φλούδια με λίγο τριχωτό σε ματωμένο χέρι  Ινδιάνου,
άγρια απαραίτητα  φλούδια

Οι γερασμένες φλούδες ορμηνεύουν τι νέες  τι να κάνουν
για να μην τις αποκολλήσεις κανείς, αλλά οι πιο πολλές δίνουν
οξύμωρες  συμβουλές όπως το να καούν ως αρωματικά ή να
ζήσουν στο κελί με τα ασπρόρουχα

φλούδια στο σχήμα των ζώων λειώνουν από ζώα που σκάνε στον ήλιο
και στα μοχθηρά  παιδάκια μυτερά φλούδια εκτοξεύονται απ΄το στόμα
ηλεκτρίζοντας τις φλούδες που πλέουν στα  μυαλά των αγαθών

Τα πιο θλιβερά φλούδια είναι αυτά που παραπέφτουν από μισές στιγμές
ένα μάτι έδώ, ένας λόγος εκεί, ένα ημιπροφίλ που δεν γύρισε ποτέ
 κανείς δεν μπορεί να ξανακολλήσει τα φλούδια

Να'τοι κι οι άνθρωποι με τα δεκάδες δηλητηριασμένα φλούδια
έτοιμοι να παραβγούν σαν εκπαιδευμένα ζούδια

Φλούδια παντού,
Φλούδια από τί;

Αγάπη είναι τα πόδια του Χριστού

Το ξέρω πως γίνεται μόνο με μικρές διορθώσεις
τραγουδισμένο σωστά πάνω απ΄τους αβέβαιους τόνους
και κατά την ώρα του χειρουργείου με μια καλοζυγιασμένη βλαστήμια  που
θα βυθιστεί στο ανοιχτό σώμα του ασθενούς και θα ταφεί με τη ραφή.

Η  οπλοθήκη  της χειροποίητης αγάπης είναι άδεια
σου βάζει τη φαρέτρα στα ρουθούνια και σου λέει να πάρεις βαθιά εισπνοή
μέσα στο σκοτεινό  κύλινδρο σαν μυρμηγκοφάγος που απομυζεί τις μνήμες των μαχών
υπάρχουν και δεν υπάρχουν, κυριεύουν και όχι

Τον καιρό που ζούσα σαν διαπασών και μάζευα εαυτικές παρηχήσεις απ΄τα υπέρθυρα
είχα έναν παραστάτη που μετά τον ξέχασα
 τρέχαμε μες στην Αθήνα και με περίμενε όρθιος
μέχρι τα πόδια μου να πήξουν ξανά και ξανά αγόγγυστα
εγώ  είχα επωμιστεί το χρέος να του τρίβω το κεφάλι όταν τον πιάνανε φριχτές ημικρανίες -βαριόμουν λιγάκι είναι η αλήθεια-
όταν τα καταφέρναμε βαφτίζαμε τα μαρτυρικά μας μέλη αγαπημένα
και τα μπλέκαμε σε νέες περιπέτειες
δεν διαβάζαμε ποτέ κανένα εγχειρίδιο, ούτε εφαρμόζαμε κάποια τεχνική,ούτε μπήκαμε στο ίντερνετ, ούτε καν από διηγήσεις,
αυτό ήταν που με εκνεύριζε περισσότερο απ'όλα

Φοβάμαι να μην ξαναγυρίσω εκεί, μήπως είναι σαν κινητή εορτή,
 τα δηλητηριώδη μηνύματα, η παραδουλεύτρα που δεν χτυπάει πόρτες, τα ντεκόρ των καναλιών που πέφτουν σα χαλασμένα σκηνικά θεάτρου όλα μαζί, αυτοί με τις καλύτερες λέξεις, αυτοί με τις χειρότερες, συγκρουσιακός φθόνος, ανταγωνιστική εκρυθμία, επικράτηση, αρχαία  γλώσσα τα μάτια που ξέρουν ότι μόλις κέρδισαν

τα κορμιά των τραβεστί στη νυχτερινή λεωφόρο σαν μεταλλαγμένες σουπερ ηρωίδες
χωρίς μια αντάξια μητρόπολη να σώσουν απ'τους κακούς βγαίνουν στην πουτανιά
ενσαρκώνουν τη μοίρα όλων των υπερηρώων

Θυμάμαι μόνο τις διαυγείς στιγμές τίποτα παραπάνω
τη στιγμή που ξανακούγονταν σωστά οι νότες απ΄το χέρι της δασκάλας
και συ διαπίστωνες που αποστήθιζες λάθος όλο το Σαββατοκύριακο

αυτό το σημείο περιέχει,
μια συνέλευση ναυτών σε ένα αμπάρι Ιστιοφόρου που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη συνέργεια και τη σύμπνοια
 ένα Διευρωπαικό δρομολόγιο βυτίου που στάζει στην άσφαλτο απρόσεκτη απρόσκοπτη χαρά,
ένα  βαρέλι σε γαμήλιο γλέντι που γεμίζει τα ποτήρια  ύπουλο θαυμασμό ,
ένα κουβά σε αστικό μπαλκόνι ξέχειλο με αφρισμένη μελλοντολογική απελπισία
και μια δαχτυλίθρα που  με το κοίλο εκτεθειμένο  στη βελόνα εγκαινιάζει τον ικετευτικό φθόνο,
αυτή είναι η σύσταση της αγάπης

ακούω άτομα να πιάνουν δουλειές  και στην παρέα είναι εντελώς χαζά
και λέω εγώ γιατί όχι και θυμάμαι πάλι τον καιρό του διαπασών που ακόμα και μια είσοδος στο μετρό ήταν ένας αποτυχημένος άθλος και λέω όλα κάπου εναποτίθενται, όλα κάπου παρακρατούνται
στο εξασκημένο μάτι είσαι εύγλωττος, ξέρουν τί μπορείς να ανεχτείς, ξέρουν τί μπορείς να Μυθριδατήσεις

η αλήθεια είναι πως δυο φορές στη ζωή πίστεψα στο Κάρμα,
η μια όταν αναγκάστηκα να κάτσω στην άλλη όχθη γραφείου συνεντεύξεων για δουλεια
και η άλλη όταν βρέθηκα μέσα σε συντροφιές ανθρώπων που υποτίθεται πως είχαμε κοινά γούστα
στην πρώτη όπως διαπίστωσα  ξέρανε το μέλλον μου με το που με είδανε να μπαίνω μέσα
στη δεύτερη έτρεχα να περισώσω  λατρεμένα ονόματα και βιβλία από μυαλά εμπρηστών

η εργασία εργαλειοποιεί, η ανεργία αναχαιτίζει, η αεργία αεριοποιεί,

η αγάπη θυμάται γι'αυτό τη βάζω ξέχωρα,
είναι λίγο σαν ευγνωμοσύνη που ξεκινάει απ΄το τέλος προς την αρχή,  σε μερικούς  βέβαια που την αναφέρουν με ένα νοτερό χαμόγελο, βλέμμα στα ταβάνια σαν παράσημο απ΄την Κριμαία μου έρχεται να τους πετάξω  ότι έχει πάνω το τραπέζι.

-Η αγάπη δεν θα σε γνωρίσει Daniel Son. Θα σε αναγνωρίσει! Πέσε τώρα  και κάνε μου  μια ξεγυρισμένη Ταντρική χειρόπιπα  και μην δυσανασχετείς, είναι μέρος της εκπαίδευσής σου!

Στο μάθημα του marketing είχαμε μάθει πως τα προιόντα που είναι δοκισμένα τα αλλάζουν προς το καλύτερο με μικρές ανεπαίσθητες διορθώσεις,σαν ανάποδο μήνυμα

Ενώ, απ'τη χώρα της Γνωσιακής Ψυχολογίας μας ήρθε μια καρτ ποστάλ με  μια τροπική παραλία "38 φορές αν εκτεθείς σε κάτι, το  συνηθίζεις!" έγραφε χειρογράφως από πίσω.

Θα τους έβριζα αλλά έγραψα εντελώς ανορίοτα τελευταία και δεν θέλω να γίνω γραφικός με τον εκτροχιασμό της γλώσσας. Δεν είναι αυτολογοκρισία απλά σκέφτομαι πως στη διαρύθμιση των εξωτερικών χώρων δίπλα στο σκάμμα  για τις λασπομαχίες θα ταίριαζε ένα ωραίο μουσικό συντριβάνι σοκολάτας

Η αγάπη έπεται του έρωτα,συγκεχυμένα!
Δεν μπορώ να νιώσω εμπάθεια για τίποτα που δεν με ερεθίζει σεξουαλικά, συγκεκριμένα!

Στου Αγανακτισμένους προχτές ένιωσα σαν τη πρώτη μέρα στο στρατό, τι δουλειά έχω εγώ
μ'αυτούς τους άπλυτους με τις άτριχες γάμπες; Γιατί με αναγκάζει η χώρα μου να τους συναναστρέφομαι από τόσο κοντά; Μάλλον έπρεπε να μην πάω μόνος μου. Την επόμενη φορά θα πάρω και μια δίποδη κουλούρα καλαισθησίας μέσα σε όλες αυτές τις ζογκλερόφατσες και τους μπάτσους.Αν του πετάξουν δακρυγόνα θα πολεμήσω σαν Ιερολοχίτης.

Όλα προυπάρχουν της ανθρώπινης συνείδησης.
Γιατί,λοιπόν, δεν πιάνεις το ψαλιδάκι σου να κόψεις τις διακεκκομένες σαν καλό παιδάκι
βγάζοντας το σκασμό επιτέλους;
όσο για το  "δηλαδή να κάτσω να περιμένω;"
έχεις δει ανθρώπους να προσπαθούν να ανέβουν ανάποδα σε κυλιόμενες
ή να μην σηκώνουν το ποδι έγκαιρα, εκεί, που τελειώνουν;
Τί πλάκα!

Και  σ'αυτή τη φορεσιά που φοράς ξέρω πως όλα είναι ψεύτικα εκτός απ'τα πόδια
 ,απ'τον αστράγαλο και κάτω,
αυτά είναι θεϊκά, φτιαγμένα ειδικά  για τις λειωμένες ασφάλτους του καλοκαιρινού θερέτρου και τα αγκυλωτά  βράχια των γυμνιστών,

 πλασμένα  από σκέτη αγάπη!

Αστεία Σώματα

Τα πέλματα με τις κρυμμένες ακιδες αχινών που δεν εξήλθαν ποτέ

πόσο περήφανα και ρωμαλέα πολεμούν στα ατέλειωτα οδοστρώματα

και στα μπαλκόνια αερίζονται πιο νοτερά απ'τα άλλα σημεία

την ώρα που υπολογίζουν τί μπορούν τα λεφτά τους να τους αποκαλύψουν

ένα φράγκο δεν είναι όλο το χρήμα

μα σαν πατάς στην άκρη της θάλασσας είσαι μέσα σε όλη τη θάλασσα

ποιά να'ναι άραγε  η διαφορά;

Οι ζωγράφοι των προγραμμάτων των υπολογιστών μας έχουν δασιά μπράτσα

χωρίς λεκέδες από τέμπερες, παραμιλάνε όλη την ώρα παθιασμένες προγνώσεις

για γεμιστούς χάρτες με μελλοντικούς θησαυρούς,  νομίζω πως είναι ασφαλείς,

πρέπει να είσαι ασφαλής για να ασχολείσαι με πιθανότητες,

οι ασφαλείς κάνουν έξυπνο σεξ, άρα μακρυά!

Μου αρέσει η σεξουαλικότητα in transit όταν τη βλέπεις να εκλύεται από σώματα δοτών σε άσχετα συμβάντα σε ένα λάστιχο στην Εθνική, στους Αγανακτισμένους, μέσα από στόματα που αναμασούν αποστηθισμένες άχρηστες γνώσεις σε προαύλια εξεταστηριών,σε ιατρεία και νοσοκομεία γιατί όχι,

μου αρέσει η έλξη όταν δεν δειγματολογεί τον εαυτό της όπως σε σεσημασμένα κωλάδικα με ιστορικά και ερωτικά cv κολλημένα στα στόματα όλων για όλους, μανιερίστικες αισθητικές, ξένα σουσούμια σε σώματα που γίνονται πανομοιότυπα ανεβοκατεβάζοντας μέταλλα και μοιράζοντας tips για μοβόρες ατέρμονες ερωτικές στάσεις.

Κι έπειτα βλέπεις κάποιον που κάποτε έκανε κάποιο επίμοχθο άθλημα που του άφησε στο σώμα ένα αισθητό μα άκακο σημάδι σαν σφραγίδα στην πόρτα συναυλίας και τώρα πλέον μιλάει για φαγητά και ταινίες και λες αυτό είναι, η θεία ισορροπία!

Νιώθω πως κάποιος μου ανατέμνει την πελώρια  μέρα σαν μαγαζί που πουλάει

πίτσα με το μέτρο,διανθίζει και καρυκεύει το ίδιο προζύμι, σε νέους συνδυασμούς

το ξεφουρνίζει ώσπου το λίπος μας να σφουγγίξει τα δάκρυα ενός ατιμασμένου εξωφύλλου κρεμασμένο στο περίπτερο ξεθωριασμένο απ'τον Ελληνικό ήλιο

υπάρχει μια σκευωρία που σχετίζεται με τα περιοδικά των σταυρόλεξων, πιο δαιμονία κι'απ'τα

καπάκια με τις πεντάλφες, όλοι οι σταρς στα εξώφυλλα μοιάζουν φωτογραφημένοι ερασιτεχνικά

σαν κάποιος να θέλει ή να τους εξανθρωπίσει ή να τους κάνει θνησιγενείς,που είναι ένα και το αυτό

δεν μιλάω για τον καταναλωτισμό, μιλάω για τον μανικό  αγώνα  να αυτοφιλοτεχνηθείς

 όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε μνημείο

Αν μπορούσα θα έγραφα ποιήματα, θα πηδιόμουν,θα κολυμπούσα και θ'ακουγα μουσική

μόνο

Προς το πάρον  ξεκλέβω σωματικές ιστορίες σαν ανώδυνος δολοφόνος

που περισυλλέγει μέλη από χάρτινα stand ηθοποιών στα πολυσινεμά

Tί είναι μια σωματική ιστορία;

 Ω! μα είναι  μια νοητική φωτογραφία ενός συγχρόνου σου.

Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.

Καμία εμπλοκή, καμιά ωφέλιμη  εξέλιξη, καμιά τιμωριτική υστερολογία

Έλα τώρα λες ψέμματα, άμετρα ψέμματα

μια σωματική ιστορία είναι η λύσσα, η λατρεία του ανθρωποξεροκόμματου, η ανίερη παρεμβολή,

ένα προσβλητικό γκαγκ, μια ξετσιπωσιά, δεν μπορείς να αιτηθείς μια σωματική ιστορία χωρίς την εκπυρσοκρότηση του δικού σου σώματος μέσα στο συμβάν, οι μπουφόνοι, οι γκροτέσκοι,οι μπεκετικοί είναι οι μόνοι σύμμαχοι σου στην απέλπιδα απόπειρα για πάντα.

Κοίταγα έναν όλο to  βράδυ, ξεκίνησα να έρχεται προς το μέρος μου στα σκοτάδια, οπλίστηκα με ετοιμότητα για να καταγράψω το αποτύπωμα. Ένιωσα δυο χέρια να με κρατάνε για πέντε ολόκληρα δευτερόλεπτα. Περιμένα μια δαχτυλήθρα και μου έσκασε στη πλάτη ο Νιαγάρας. Αυτό είναι μια σωματική ιστορία με όλο της το ξεφτιλισμένο σέβας άθικτο. Τον ίδιο τον είχα ξεχάσει μέχρι που τον πέτυχα τυχαία και πλέον μου σερβίρει καφέ, μερικές φορές τα ακροδάχτυλά μας αγγίζονται στα ρέστα. Είναι κάποιος άλλος.

Εδώ και  καιρό γαμιέμαι με κάποιον που μοιάζει με μπάλα του bowling, με αγαπάει με το τρόπο του, με σέβεται

και μου κάνει σκληρό έρωτα, όταν το παρακάνει γυρνάω και τον λέω "Μαλάκα"

συναιτίζεται και κάνει τα δικά του πιο συγκρατημένα

Ζευγάρι που δεν βγάζει γέλιο στο τρίτο μάτι, δεν είναι ερωτευμένο.

Πρέπει να μοιάζουν σαν  δίδυμο γελωτοποιών που μπαίνουν με στολές 4 νούμερα πιο μεγάλες σε μια  σάλα παλατιού όπου παραπλέυρως κάθονται άξεστοι χωριάτες που καγχάζουν πετώντας απ΄τα στόματα υπολείμματα κυνηγιών και κρασιού. Αφού τελειώσουν το νούμερο τους με υγρά μάτια θα γυρίσουν και τότε μόνο θα αντιληφθούν τί υπάρχει γύρω τους και απορημένα θα πουν γιατί κοιμούνται όλοι αυτοί που στην πραγματικότητα θα έχουν πεθάνει απ΄τα γέλια.

Μόνο έτσι, αλλιώς δεν είναι ερωτευμένο.

Μπουρμπουλήθρες

Στα πάρτι έχω πάντα το άγχος να μην πληγώσω κανέναν.

Ξέρω πως οι μάνες γεμίζουν με επώδυνες ευχές τους καλεσμένους.

Μερικοί από μόνοι τους όμως καταπίνουν σε ζευγάρια ζωμό πικραμυγδάλου

και αποκαλύπτουν τη δροτσίλα στα οσχέα τους μέχρι να αποκαλύψουν την παρεξήγηση.

Πολλοί αργόστροφοι οδηγούν επικίνδυνα επειδή συνεχίζουν και έπειτα. 

Μερικές φορές σκέφτομαι τους ιππότες. Με τί προσπαθούσαν να αλληλοτρυπηθούν.

Με εκείνα τα τεράστια κωνικά δόρατα.Πάντα είχα την αίσθηση πως η πληγή θα άνοιγε 

με την αύξηση της διαμέτρου και θα ξεχείλωνε το κορμί, σαν να βγάζεις 

ένα πλαστικό χωνί κρασιού από πλαστελίνη 

Σε ένα θρίλερ μετά τον έρωτα ένας μανιακός βύθισε μια λάμα στο σβέρκο της ερωμένης του,

πέθανε τόσο ήρεμα με ένα στήλωμα των ματιών λες και υπήρχε ένα θηκάρι στη 

βάση τοιυ σβέρκου της που περίμενε την ακριβή του λάμα.

Στα όνειρα οι άνθρωποι θα πρέπει να βγάζουν μικρές μπουρμπουλήθρες απ'τα ρουθούνια,

έτσι θα ενημερώνουν τις τραβεστί δίπλα στο προσκεφάλι τους πως μπορούν να ακουμπήσουν

άφοβα το πέος τους μέσα στη χούφτα τους, σαν σανιδά κολυμβητηρίου 

Πάντα οι πιτσαδόροι θα χρειάζονται μία και μόνο διεύθυνση εις τον αιώνα τον άπαντα, 

μέχρι να τους κάνω μαθήματα πολυσημίας και βιωματικού χρόνου, μέχρι και εκείνοι 

να με βάλουν για αντζούγια στα συντεχνιακά απομνημονεύματα των ηλίθιων πελατών 

Ανακράζοντας μέχρι το λαιμό, το μόνο που χρειάζεσαι είναι άλλη μια προσπάθεια 

για να κερδίσεις το αρκουδάκι στο σφυρί της έκφρασης.
 Αν τα καταφέρεις να ξέρεις πως το πρώτο που θα ακουστεί θα είναι το μεταλλικό κουδούνι. 

Μετά το έμβολο θα ξανακατέβει μέσα σου, τα παιδιά θα γυρίσουν με γλυκά γύρω 

απ'το στόμα και εσύ θα τους δώσεις ένα ιδρωμένο αρκουδάκι.

Ξέρεις ποιός θα σε θυμάται απ'όλη τη φιέστα; 

Οι κριτικοί που εκτιμούν τους δημιουργούς με ισοβαρές έργο! Μπλιαξ! 

Ψευδοτσιτάτο no.8

«Ο πόνος είναι μια υπερτριχωμένη επιφάνεια που δεν σηκώνει laser. Η μόνη σωτηρία είναι η τριχογλυπτική!»

 

Στην οδό Αναπαύσεως, αυτή που σε οδηγεί στον πιο σένιο θανατότοπο της Αθηνούλας, με πλασιωμένο το βήμα που βαραίνει λόγω αυξανόμενης  τσίτας και φρίτας από πιτσαρίες, μαγαζιά με φωτογραφίες και μικρά ομοιώματα του Παρθενώνα που προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στα ζεματιστά κράσπεδα, υπάρχει το μαρμαρένιο tile του Νεκρού.Είναι όρθιο σαν εντοιχισμένος θαμώνας σε κωλάδικο στο μπροστά μέρος ενός ανθοπωλείου, που παράλληλα λόγω αναδουλειάς αναλαμβάνει και μαρμαροκατασκευές, στεφανιοπλέξεις, σύνθεση ρέκβιεμ και μυστικά συνοικέσια μοναχικών πενθούντων. Όταν ο καιρός είναι ανοιχτός και η μέρα καλή στην Αναπαύσεως έρχονται μυρωδιές από αντηλιακά και σάπια προφυλακτικά εξαχνωμένα στον ήλιο (μόνο ο δαχτύλιος μένει ανέπαφος στο χρόνο, αυτό πρέπει να βάλουν στην μπούκα οι οικολόγοι). Οι δαχτύλιοι απ΄τις καπότες είναι η νέα τρύπα του όζοντος, για μένα βέβαια είναι το πιο χαρμόσυνο απολίθωμα του δυτικού πολιτισμού! Σ'αυτό το μικρό φιλάνθρωπο μαστοράδικο είναι εκτεθειμένη στη βιτρίνα η εικόνα του "Νεκρού" προστατευμένη από αόρατες δέσμες λέιζερ που θα κάνουν το απρόσεκτο χέρι στεφανιογράφημα και στεφανιαία νόσο μαζί με κάτι αυτοπαθές και τρισυπόστατο. Τα φωτογραφεία είναι γεμάτα φωτογραφίες (έλα!) από διάσημους πεθαμένους σε ιδιωτικές στιγμές που είναι όμορφοι ήρεμοι,και προσηνείς σαν έχουν  κάνει σεξ πριν 10 λεπτά  ή όπως τότε όταν κατά τύχη σου άνοιξαν την πόρτα για να τους πεις τα κάλαντα και δεν μπόρεσες να αρθρώσεις κουπλέ απ'τη σαστιμάρα. Αλλά έτσι όπως είναι απροσποίητοι και διαθέσιμοι σου βγάζουν ντροπή, είναι σαν να τους προσβάλλεις. Γι'αυτό καλό είναι να μην του κοιτάς για πολύ ώρα δια γυμνού οφθαλμού αλλά να θολώνεις ένα μαύρο τζαμάκι, μετά μπορείς να συνεχίσεις το ανηφορικό δρομάκι χωρίς ενοχές. Οι πελάτες είναι όλων των ηλικιών και είναι συνήθως οι πιο αδίστακτοι,αυτοί που αντέχουν το θανατικό και δεν είναι χαπακωμένοι στο κρεβάτι ή δεν έχουν απομονωθεί σε ένα σκάφανδρο στον πάτο της λίμνης της Βουλιαγμένης απ'όπου μπορεί να τους ξαναβγάλει μόνο η εικόνα από ένα γυφτάκι να κάνει βουτιές στο συντριβάνι στη λεωφόρο με τα πολλά ιατρεία που οδηγεί στην Κηφισίας (δεν θυμάμαι ποτέ ονόματα οδών ή θυμάμαι λίγων όσο κρατάνε και τα ονόματα των διαμενόντων σ'αυτές στο κινητό μου).Αυτοί οι πελάτες θέλουν τα χωράφια και τα σπίτια και για τον νεκρό δεν δίνουν δραχμή γι'αυτό μπαίνουν στα μαρμαράδικα και μιλάνε με σθένος και κάνουν και παζάρια. ¨Οταν ο ντόπιος παπαγάλος τους κόψει το δάχτυλο θα βγάλουν ένα πνιχτό ουρλιαχτό και θα βλαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή που η Κριτική Τέχνης και τα Παρνασσιστικά έγιναν το απόλυτο άλλοθι των ξεφωνημένων media. Στα δόντια του νεκρού υπάρχουν σύμβολα από αρχαίες τροφές, ματωμένες και στεγνές, με αδρανείς και αφλόγιστες πρωτείνες και νιφάδες από θρεπτικά καλαμπόκια της Κρητιδικής περιόδου. Η εικόνα δεν πωλείται, βρίσκεται εκεί στην ίδια μοίρα με το πρώτο χιλιάρικο που ισιώνει χρόνια κάτω απ'το τζάμι του ταμείου και σαν το ξεθωριασμένο μαγιάτικο στεφάνι πάνω απ'την εξώθυρα με το Χαβανέζικο γκλιν γκλον ειδοποιητήριο. Τί είναι ένα στεφάνι που δεν πουλιέται μέσα σε ένα ανθοπωλείο; Τί είναι το ειδοποιητήριο γκλιν γκλον σε ένα θανατάδικο; Μάλλον κάτι σαν Ελβετικός σουγιάς φτιαγμένος από Ελβετικό τυρί. Ο νεκρός είναι ο Johnny Depp τον αναγνώρισα αμέσως είναι ένας διακοσμητικός Johnny Depp, που μάλλον συμβολίζει τον καλό ηθοποιό που πεθαίνει στη σκηνή. Ποιός σκέφτηκε να βάλουν έναν ηθοποιό πάνω σε μια επιτύμβια μαρμάρινη πλακέτα. Είναι μερικοί που ζουν ως σωσίες, δεν μιμούνται γίνονται τα πρόσωπα που τους καταλαμβάνουν το μυαλό. Είναι ένα μείγμα από τραβεστιλίκι, δαιμονισμό, εκδούλευση και ψεύδος. Αλλά μάλλον όλο αυτό είναι κάτι σαν να σου ρίχνει ένας λέκτορας το led στο μάτι. Για μένα, όμως,είναι το σχήμα ενός υπερτριχωμένου προσώπου, δεν μπορείς να το διαλύσεις με lazer, επομένως  πλάσε το σε κάτι ευφάνταστο,πρωτότυπο και σέξυ.Οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι είναι οι αυτοσκηνοθετημένοι. Είναι μια πιο ευέλικτή γραμμή πλεύσης απ΄του σπανού τα γένια δεν βρίσκεις; Ο πόνος είναι μια υπερτριχωμένη ευαίσθητη επιφάνεια που δεν σηκώνει laser γι'αυτό η τριχογλυπτική είναι η σωτηρία. Μερικοί είναι ανένδοτοι και δεν θέλουν να υπεκφύγουν με παιδαριώδεις στρουθοκαμηλισμούς! Τα γυαλιά του Κλαρκ Κεντ κρύβουν το Super Man όσο το βλάχο τα πτυχία.Αρνούνται και συνεχίζουν απ'το σκάφανδρο να δίνουν μια και να βρίσκονται σε μια πάνκρυα σαρκοφάγο σμιλεμένη σε ένα κρατήρα της Σελήνης, μία η άλλη, αλλά η θέα σαφέστατα καλύτερη. Η γη είναι το φωτάκι νυχτός του φεγγαριού. Γι'αυτούς υπάρχει η λύση της παρειδωλίας. Βράχοι που μοιάζουν με τραγόμορφες θεές, σπίτια που γέρνουν σαν δολοφονημένοι ένοικοι, τηλεκοντρόλ που με στον κατάλληλο συνδυασμό εμφανίζουν στην οθόνη ένα στατικό stencil του Ιησού και βλακείες βλακείες βλακείες χιλιάδες εξυπνάδες για σερβίρεις και ένα κομμάτι του ονόματός σου ,όσον το δυνατόν πιο μεγάλο, πάνω στο πιάτο της απόλυτης αλήθειας. Ότι κανένας νεκρός δεν αποτυπώνεται ποτέ, ούτε αποβουτυρώνεται μέσω μιας ταύτισης του θανόντος με ένα διάσημο, το ζήτημα είναι να τιμήσεις την παρτιτούρα του υλικού:μάρμαρο, ξύλο, πέτρα αυτά θα υποδείξουν σε τί θα τα μετουσιώσεις, αυτά θα υπαγορεύσουν ακόμα και ποιόν νεκρό θέλουν να αποτυπώσεις πάνω τους μόνο αυτά, ακόμα πιο βάναυσα; Το κοίτασμα ορίζει το format! Για τον πόνο...τριχογλυπτική!

Είσαι σίγουρος πως δεν ξέρεις ποιός είμαι;

Στο στρατό με φώναξαν με το επώνυμο και ένιωσα πολύ σπουδαίος,

μετά άκουσα να τους φωνάζουν όλους με τα επώνυμά τους,

τελικά όλο αυτό ήταν μια μοχθηρή  μορφή ανωνυμίας

γνωστός μπορείς να γίνεις ακόμα και σαν πορνοστάρ ή σαν σεσημασμένος δολοφόνος
πάντα όμως το αμείλικτο scouting του κόσμου πρέπει να σε τοποθετήσει επίσημα
 ανάμεσα στα δυο ψωμάκια του burger

H Georgia O' Keefe στέλνει στο διάολο μια φεμινίστρια
και χαίρεται που το έργο της αναγνωρίστηκε μέσα στην ίδια της τη ζωής,
μετά κλείνεται με το τεκνό της σε ένα σπίτι στην έρημο και κάνουν έρωτα  σαν  ζώα
η γυναίκα αυτή υπήρξε επώνυμη επί της ουσίας

τα πάντα είναι παράγωγα  εργασίας ή διαφύλαξης
αλλά όπως και τα αγονιμοποίητα αυγά της κότας,
 δεν συνιστούν απαραιτήτως δημιουργία

ο διάσημος  χρειάζεται το κοινό του
αλλά κρυφά το περιφρονεί
όπως ο αθλητης ενόργανης που ξέρει την κρισιμότητα του βατήρα
αλλά έχει στραμμένο το βλέμμα αποκλειστικά στον ίππο

Μια φορά στην τηλεόραση η κάμερα παρέμεινε δυο αποκαλυπτικά δεύτερα
στο πρόσωπο του παρουσιαστή ενώ νόμιζε πως είχαν πέσει οι τίτλοι τέλους
ήμουν απροετοίμαστος για να δω τόσο σκληρό θρίλερ

Δεν υπάρχουν ατάλαντοι άνθρωποι
ξέρω τουλάχιστον χίλιους που θα κοβόντουσαν απ'τα ταλέντα της Πάνια
ξέρω ,βέβαια, και άλλους τόσους που δεν τους περνάει απ'το μυαλό ότι θα πέρναγαν

Λένε πως η μόνη αγαθή περίπτωση διασημότητας υπήρξε  η "Αννα Φρανκ
θα πρόσθετα και εκείνο το παιδί που έπεσε μέσα στο λάκκο με τους γορίλες
 και το προστάτεψε απ'τους υπόλοιπους, ο πιο άγριος της ομάδας

η επωνυμία δι'αντιπροσώπου είναι η πιο καταγέλαστη μορφή ανωνυμίας
αλλά τελικά αποδεικνύεται η πιο ανθεκτική

η  Ελληνική τέχνη φαντάζει  σαν καπότα σε ημιχαλαρωμένο πεός
αυτό της δίνουν να προφυλάξει αυτό προφυλάττει
σε άλλες αγορές η ανθρωποκοπριά είναι  καλύτερο λίπασμα
 τί θα ήταν άραγε ο Philip Roth χωρίς το white trash και τους Ρεπουμπλικάνους;

Στην κυψέλη η βασίλισσα έχει φονευθεί
κλειδαμπαρωμένοι πίσω από εξαγωνικές πόρτες ασφαλείας
οι θύτες ανώνυμα προβάρουν κιτς φτερά
προσμένοντας  τα καλλιστεία Ψευδωνυμίας

η ψευδωνυμία όμως δεν είναι μεταμόρφωση
όχι τουλάχιστον αν δεν μηχανευτείς  παράλληλα κι ένα ζωτικό  μύθο
για να μεγαλώσεις μέσα του το ψευδώνυμο που θα κερδίσεις,
 συχνά πυκνά από απροσεξία βρίσκεται να ανήκει
σε υπαρκτό πρόσωπο

το ψευδώνυμο δεν είναι απαραίτητα το πρόταγμα
για μια ύποπτη ευελιξία αλλά ίσως αποτελεί
μια συγκινητική απόπειρα να κρατήσεις ένα ισόβιο
προιόν μακριά από μια ετερόδοξη χρήση του
σαν να δίνεις στο αδάμαστο  σκυλί το ψάθινο γάντι
κι όχι το χέρι,
το βρίσκω τίμιο

η αποχαλίνωση του νετ μου χάρισε ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει
ήταν η πουτάνα μου, η θρησκεία, και η μαγική μου σφαίρα
το σεβάστηκα και έβγαλα την καλύπτρα μου βγαίνοντας απ'τα λαγούμια
σε προπαραγγελμένα δεντρόσπιτα χωρίς περιορισμό
αυτό ήταν το πιο αστείο, η ευγλωττία καταντούσε πολυσημία
τους μπέρδευε εντελώς,σαν να τους ζητούσες  να γαμήσουν ένα όνειρο

περιττή φόρα,από στόμα σε στόμα κυκλώνει
τη μεγάλη σωστή πινακίδα, ναι αυτό είναι το μέρος
το ορτύκι θα ψηθεί στους  βαθμούς που αποστήθισες
αλλά η ανταρσία των κατσαρίδων στην κουζίνα
δεν θα σου επιτρέψει να παραγγείλεις τη σπεσιαλιτέ
κι αυτό είναι η δύναμη του άγνωστου πλήθους

αν αυτός που το σκέφτηκε το ξέχασε
κι αυτός που το άκουσε το αναπαρήγε
ποιός είναι ο λογοκλόπος  και ποιός ο δημιουργός;

-Ποιός το λέει;Ως τι;Ποιός είστε κύριε;

ad hominem argumentum  όταν μια μοναχική κάφτρα πετάγεται

-Ποιός το λέει;Ως τι;Ποιός είστε κύριε;

επίδειξη ταυτότητας όταν μια  μοναχική φωνή οργίζεται

-Ποιός το λέει;Ως τι;Ποιός είστε κύριε;

άρση απορρήτου όταν μια μοναχική σιωπή ακούγεται στην άκρη της γραμμής

-Ποιός το λέει;Ως τι;Ποιός είστε κύριε;

-Είμαι το φως που ταξιδεύει εκβαλλόμενο απ΄την καλύτερη στιγμή σου,
χρόνια τώρα σβηστή.Μοιάζω πια με την ανωνυμία.

Ψευδοτσιτάτο no.7

«Το "Κλέφτες" είναι εντελώς passe όνομα για συγκρότημα!»

O Mίκυ "Πιθήκι" (ψευδώνυμο λόγω έξαρσης εφηβικού μιμητισμού) είναι ο μικρός μου ξάδελφος. Είναι 17ρης, συναυλιάκιας, αυτοδίδακτος κιθαρίστας και δυστυχώς ένας ακόμα κατάπτυστος έφηβος που για χρόνια έσερνε σαν τενεκεδάκια γαμήλιας λίμο τις μομφές της γενιάς του πατέρα του για τη ρέκλα και τις τρυφηλές του  ασχολίες.Μετά τα Δεκεμβριανά, ωστόσο, ο θειός μου άρχισε να τον αντιμετωπίζει με ένα βλέμμα κουταβιού που έχει σπάσει βάζο.Από τότε  δε, που μπήκαμε στο Μνημόνιο δεν τον κοιτάζει καν κατάματα.Μαζί κατέβηκαν σήμερα στους "Αγανακτισμένους".  Εδώ και 5λεπτά έχει μπει μέσα ο πιτσιρικάς και βράζει σαν ατμοσίδερο, δεν μπορώ να τον ηρεμήσω λέμε. Του παραδίδω το πληκτρολόγιο.Θέλει λέει να γράψει τους  30 λόγους που την επόμενη φορά θα προτιμήσει ένα rock φεστιβάλ και όχι την "αγανακτισμένη" επανάσταση.Ευελπιστώ να ξεθυμάνει:

1. Στο φεστιβάλ ο κόσμος κάθεται μπροστά σε μια σκηνή που από αμνημονεύτων χρόνων  έχει τρεις  τοίχους.Στην επανάσταση κάθεται μπροστά σε μία που έχει τέσσερις και ανύπαρκτο light show! Αν δεν είσαι φαν της "Biennale" πίστεψέ με δεν έχεις τίποτα να περιμένεις!  

2.Στο φεστιβάλ αν δεν ακυρώσει το συγκρότημα -για λόγους που συνδέονται με την γνωστή Ελληνική συναυλιακή γκαντεμιά-  είναι δεδομένο πως θα βγει.Στην επανάσταση περιμένεις χωρίς να γνωρίζεις τί ακριβώς θα δεις!

3.Στις συναυλίες το κοινό μπορεί να επιλέξει μια πληθώρα χειρονομιών (κερατάκια, υψωμένη γροθιά,ανοιχτή παλάμη,χειροκρότημα),στους "Αγανακτισμένους" μόνο μούτζα κι αυτή χωρίς παραλήπτη.

4.Στη συναυλία ουρλιάζεις τους στίχους και πορώνεσαι, στην επανάσταση ουρλιάζεις τα ίδια συνθήματα ξανά και ξανά  σαν στρατιωτικά παραγγέλματα.

5.Στα φεστιβάλ το camping βρίσκεται κάπου  στα παρακείμενα  χωράφια  και όχι  μέσα  στην αρένα.

6.Οι συναυλίες βρωμάνε μπυρίλα που ,όμως,  είναι σαφέστατα προτιμότερη απ΄την τσίκνα.

7.Τα φεστιβάλ μπορεί να είναι απομακρυσμένα απ'το κέντρο,αλλά αν αναλογιστείς πως το μετρό μοιάζει  σα σκουληκιασμένη κονσέρβα  αυτές τις μέρες, η ταλαιπωρία σου είναι μία η άλλη.

8. Oι fans μπορεί να φοράνε ηλίθια μπλουζάκια, αλλά το να βλέπεις κάποιον που φοράει  t-shirt με περικεφαλαία να έχει αφήσει ένα σημαιάκι με το Μέγα-Αλέξανδρο δίπλα στο πιάτο  με τα κεμπάπια του Μπαϊρακτάρη είναι εντελώς γελοίο.

9. Στη συναυλία μπορεί να ξεμοναχιάσεις γκόμενα.Στην επανάσταση αν δεις καμιά μόνη της,το πιθανότερο είναι ότι στα 10 μέτρα θα βρίσκεται ο πατέρας της με τους φίλους του απ΄το καφενείο.

10. Ο συναυλιακός χώρος είναι πάντα συναυλιακός χώρος. Η πλατεία Συντάγματος άλλαξε μέσα σε 10 μέρες πιο πολλές ταυτότητες κι απ'τον Μπάμπη το Σουγιά: Ισπανική ξεπατικοτούρα με ερωτηματικό, Γη της Επαγγελίας, Αναίμακτη Επανάσταση, πυροστιά της Αλλαγής, απολιτική συνάθροιση,"δαχτυλίδι" που ενώνει όλες τις αστικές φυλές,νεοεκκλησία του δήμου, φεστιβάλ της ΚΝΕ χωρίς τις συναυλίες.Σύγγνωμή, αλλά αυτό που είδα σήμερα είναι απλά ο νέος «Μπακάκος»!

9.Η ύπαρξη ομάδας Πρώτων Βοηθειών  στα φεστιβάλ είναι κάτι χρήσιμο, αντιθέτως,η ύπαρξη  "Ομάδας Ψυχραιμίας" για "Αγανακτισμένους" είναι κάτι οξύμωρο.

10. Στο χώρο του φεστιβάλ το merchantice είναι πολύ πιο πλούσιο και δεν διαθέτει μόνο σημαίες.

11. Το να σκας μπάφους κάτω απ΄τους Portishead δένει απόλυτα, το να το κάνεις μπροστά στη Βουλή είναι σαν την παίζεις μπροστά στο μαιευτήριο που γεννήθηκε η ¨Ελενα Παπαβασιλείου.

12. Στο φεστιβάλ ρίχνεις ένα moshing  και ξεθυμαίνεις, στους Αγανακτισμένους ούτε να λυντσάρεις επιτρέπεται,ούτε να χαβαλεδιάσεις. Αν δεν είσαι practiotioner της Ταντρικής  τεχνικής του εσωτερικού οργασμού, σκέψου κάτι δημιουργικότερο.

13. Στη συναυλία το συγκρότημα θα εμφανιστεί την προσυμφωνημένη ημερομηνία, θα το δεις, και πάπαλα. Στην επανάσταση πρέπει να παρίστασαι σαν να περιμένεις πάνω από ξώβεργα και με παρουσία διακοπτόμενη για να πας δουλέψεις και να χέσεις.Αd coitus συνουσία δηλαδή, κανονικά!

14.Στο φεστιβάλ το μόνο που μπορεί να κάψεις είναι κανένα θαμνάκι απ'το λαθραίο κατούρημα, στο Σύνταγμα έχεις αφήσει ανέστια χιλιάδες περιστέρια. Η περιβαλλοντική σου ζημία είναι απερίγραπτη.

15. Στη συναυλία μπορεί να είσαι ντυμένος σαν super ήρωας, αλλά οι "μυστικές ταυτότητες" των παρευρισκομένων στο Σύνταγμα είναι καλά κρυμμένες μέσα απ'την ουδέτερη ενδυμασία, d'you know what i mean!

16. Στο φεστιβάλ αν το κοινό είναι εξόχως ένθερμο ο τραγουδιστής μπορεί να  πειστεί να βουτήξει απ'τη σκηνή, αν πιστεύεις πως θα συμβεί το ίδιο με τον ΓΑΠ είσαι ολίγον τι μάλαξ!

17.Στην επανάσταση μπορεί να περιμένεις να δεις 300 "καλλιτέχνες" άλλά είναι σίγουρο ότι θα πούνε όλοι το ίδιο τραγούδι.

18.H επανάσταση μπορεί να είναι τζάμπα αλλά με τόσο καφέ από αλυσίδες  και  φουλ "βρώμικο", και θα πήγαινες Ευρώπη να δεις ό,τι γούσταρες και κοντεύεις να θέσεις  υποψηφιότητα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο sequel του "Supersize me"

19. Mπορεί να περιφέρεσαι περιχαρής στην Αμαλίας κρατώντας την κοπέλα σου απ'το χέρι αλλά είναι σίγουρο πως δεν θα σου δωθεί ούτε μια ευκαιρία να ανάψετε αναπτήρα και να τη φιλήσεις τρυφερά.

20. Στο φεστιβάλ πας κάφρος και φεύγεις κάφρος, στο Σύνταγμα πας ερμαφρόδιτος και γυρνάς ερμαφρόδιτος σαν αφεντικό που με το ίδιο χέρι δέρνεις το σκύλο σου, με το ίδιο το χαιδεύεις.

21.΄Στο φεστιβάλ βλέπεις ένα σωρό κορυφαία ονόματα, ενώ στην επανάσταση όλοι φωνάζουν για να βγουν κάποιοι "Κλέφτες", που και δεν τους ξέρει η μάνα τους και έχουν εντελώς πασέ όνομα για συγκρότημα.

22.Στη συναυλία το κάγκελο πονάει γλυκά, ενώ στην επανάσταση η κατσαρόλα κοπανάει εκνευριστικά

23. Στη συναυλία μπορεί να πεις και καμιά κουβέντα με τους φουσκωτούς- με τα ΜΑΤ πάλι όχι!

24. Αν είσαι gay και την πέσεις κάτω απ'τη σκηνή που παίζουν οι "Pet Shop Boys" στο τύπο με το ξυρισμένο κεφάλι, ίσως το βράδυ τραγουδάς το "It's a sin" στο τσιγάρο. Αν πάλι αποπειραθείς το ίδιο με τον τύπο παρόμοιου  physique  που θα δεις να διέρχεται αυτές τις μέρες έξω απ'το  Ζάππειο, ίσως είναι και το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις.

25. Είναι καλύτερο να φας στο κεφάλι ένα μπουκαλάκι νερό, παρά πράσινο λέιζερ στο μάτι!

26. Στο φεστιβάλ όλοι είναι στη μούρλα τους και είναι σκοτεινά, στους Αγανακτισμένους όλοι στέκουνε και κοιτάνε γύρω γύρω οπότε  standard θα πέσεις πάνω σε γνωστό που δεν θες να χαιρετήσεις.

27. Μετά τους U2 και το υπερθέαμα του "The Wall" προ των θυρών, εσύ κάθεσαι και περιμένεις ένα φτηνιάρικο εφφέ με ελικόπτερο;

28.Στο φεστιβάλ όλο και κάτι σε συνεπαίρνει  από μέρα σε μέρα. Εδώ και δέκα μέρες είναι σαν να παρακολουθούμε "soundcheck".

29.Ποτέ δεν έχει γραφτεί απ'όσο ξέρω τραγούδι για φεστιβάλ (αν εξαιρέσεις τον ύμνο της Εurovision). Για τους αγανακτησμένους γράφονται ήδη και είναι και της συμφοράς.

30. Στο φεστιβάλ υπάρχει και μία περίπτωση να δεις ένα μουσικό  να πεθαίνει από ηλεκτροπληξία. Στην επανάσταση δεν υπάρχει καμία μα καμία περίπτωση, να δεις έναν πολιτικό να πεθαίνει  από ευθιξία!

Ψευδοτσιτάτο no.6

"Η μόνη γλώσσα που βγαίνει αλώβητη απ'τον αυτόματο μεταφραστή είναι η κυριολεκτική!"


Eχθές στο Σύνταγμα είδα έναν καθόλα συνηθισμένο  τύπο  γύρω στα 25 που κρατούσε ένα καθόλα αξιοπερίεργο πλακάτ,πάνω στο οποίο, αναγραφόταν η φράση "Εισαγωγικά στη γλώσσα ΤΩΡΑ!". Του μίλησα κάνα 5λεπτο και αφού πείστηκε για το αγαθόν των  προθέσεών μου αποφάσισε να μου πει δυο λόγια για το τί εκπροσωπεί:

Ονομάζομαι Λέξιος Σέσηπος και είμαι Γλωσσικός-αυτοδίδακτος μάλιστα. Να δες!(μια   κοκκινωπή άκρη μιας σκαμμένης γλώσσας  εξήλθε στιγμιαία απ'το στόμα του ώστε ίσα που προλαβα να αποτυπώσω στο μυαλό την εικόνα  ένος ταττουάζ με σχέδιο που θυμίζε αμυδρά το σχήμα του απείρου!) Οι γλωσσικοί είμαστε μετρημένοι στα δάχτυλα δεν προερχόμαστε από κάποια χώρα συγκεκριμένα,ούτε εκπροσωπούμε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Η Ελληνική "παροικία" συνασπίστηκε μέσα απ΄το διεθνές σάιτ των "Τοnguers"  που ίδρυσε και διαχείριζεται ο Τerry ΜcNillan στο San Francisco,το οποίο συντονίζει το ιντερνετικό φόρουμ καθώς και τις διάφορες δραστηριότητες μας ανά την Υφήλιο.Από προσωπικές αφηγήσεις του  Τέρρυ γνωρίζω πως οι περισσότεροι γλωσσικοί ανακαλύπτουν την ιδιότητα κυριευμένοι απ'το "Σύνδρομο του Γλωσσοπίεστρου", όπως, το έχουμε βαφτίσει στα ενδοκοινοτικά πρωτόκολλα. Σε 9 στις 10 περιπτώσεις συμβαίνει αυτό,και με μένα έτσι έγινε. Με είχε πάει η μάνα μου στον παιδίατρο για αμυγδαλίτιδα και θυμάμαι ότι είχα πιάσει με τα δόντια δάχτυλο και ξυλάκι και δεν το άφηνα να βγει. Η αντανακλαστική ηδονική αντίδραση στην ξενική υφή ενός αφιλόξενου υλικού σε αντίθεση  με αυτά που έχει συνηθίσει  να τέρπεται  το  συγκεκριμένο όργανο είναι αυτό που ενεργοποιεί το γνώρισμα.Υπό άλλες συνθήκες  πλην ακουσίων εντομοκαταπόσεων,δεν γίνεται να συμβεί  νωρίτερα στην ενσυνείδητη ζωή ενός ανθρώπου, όπως π.χ  σε περιπτώσεις γευστικών συναπαντημάτων  με  γλυκίσματα, ρουφήγματα αίματος από πληγές, εξευρενητικά δαγκώματα σε αντικείμενα κλπ.  Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω, η βίαιη εισβολή στην επικράτεια της συγκεκριμένης αίσθησης και η μη αναμενόμενη  έκλυση απόλαυσης από φαινομενικά ανοίκεια αντικείμενα  είναι η πραγματική παραχάραξη στη δική μας φύση. Υπάρχουν π.χ οι συρριγγολάγνοι και οι  τροχοκυνηγοί (που χαλάνε επίτηδες τα δόντια τους, για να εκτίθενται όσο το δυνατόν  συχνότερα στον τροχό). Αυτοί όμως κατατάσσονται ,πιο πολύ,  στους Δερματικούς στους οποίους απαντώνται εκ νέου ευρύτερες υποδιαιρέσεις όπως αγκωνιστές, πελματιστές, αυχενιστές, μέχρι και βόλβιστές -οι τελευταίοι σημειωτέον δεν ζουν πολύ και γρήγορα πεθαίνουν από κάποια μόλυνση.Μεταξύ μας, τους σνομπάρουμε ελαφρώς. Ο πόνος είναι ένα εντελώς παρωχημένο υλικό ,όσο και τα χρυσά δόντια στην οδοντοτεχνία-με συγχωρείς που παραδειγματίζομαι απ'το στοματολογικό βασίλειο των λέξεων, ευθύνεται καθαρά το πεδίο εξειδίκευσης! Δεν χρειάζεται άλλος πόνος,είναι μια χοντροκομμένη παλιομοδίτικη τεχνική που οι μόνοι που την περιφέρουν πια σαν ξεθυμασμένη παστίλια μέντας  (ουπς νατο πάλι) είναι οι ελλειπείς σε λεπταισθησία και  φαντασία. Στα πρώτα μου βήματα δεν το πίστευα, στην εφηβεία έκανα και γω τρέλες.Από αλκαλικές μπαταρίες και ασημόχαρτα εν μία νυχτί είχα περάσει σε άρτι σκασμένες "γουρούνες", καπνίζοντα ακόμη σπίρτα και μισοσβησμένες γόπες. Θα σου πω κάτι, κι αν θέλεις πίστεψε το, τίποτα από αυτα δεν είχε γεύση. ¨Ηταν εφφέ για να γαμήσεις και να αναρτήσεις φωτογραφίες για τα υπόλοιπα μέλη στο φόρουμ,τίποτε παραπάνω. O πόνος και ο θάνατος είναι η εύκολη λύση του αμόρφωτου και αυτουνού που δε στροφάρει. Δεν σου κάθεται τίποτα πρωτότυπο για το τέλος του βιβλίου ,φόνος, πέφτει σε τέλμα ο ήρωας στην ταινία ,αυτοκτονία, έχεις εικόνες αλλά δεν έχεις σενάριο, σφαγές, δεν σου βγαίνει η ζωή, θάνατος!Αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω προ πολλού, δεν είναι για μας. Και εμείς ,εδώ,  είμασταν ως συνήθως μετριοπαθείς, τα πολύ extreme δεν τα γουστάραμε. Αυτά που ποστάρανε  οι Ασιάτες ήταν Παναγιά βόηθα! Ένας έγλειφε τη τέφρα της γιαγιάς του, άλλος το "τυρί" απ΄τον πάτο της ποσθής του, για ουρολειχίες, κοπρολείχιες, δεν το συζητάω, μόνο αν προέρχονταν από κανένα ζώο υπό εξαφάνιση μπορούσαν να μας κάνουν να αναθαρρήσουμε λίγο. Τέλμα σου λέω, αυτό το λουστήκαμε, μια  εποχή είχαμε γίνει όλοι junkies. Είχαμε γλύψει ό,τι μπορούσαμε να γλείψουμε στην Ελλάδα και μαζεύαμε μισό χρόνο λεφτά για να φύγουμε Ευρώπη στα πάρτυ  κάποια διάσημης οργάνωσης "Γλυφτάδων". Εγώ κονεξαριζόμουν με "Γλυφτίνες" από δω και σκάγαμε στους "Βοca Babosas" (Στοματικοί Γυμνοσάλλιαγγες) στην Βαρκελώνη  όπου και γινότανε χαμός, με όλες δε γύρισα χωρισμένος. Δεν μπορείς τώρα να πας με γκόμενα εκεί. Έχεις τη βέρα να σου δείχνει τα κατατόπια, ποιό στηθαίο στο Guel Park αποκτά την πιο γαμάτη γεύση μετά από μια μέρα ταγγισμένο στην ιδρωτίλα  από χιλιάδες χέρια και να  σε πρήζει η άλλη  να πάτε για παέλια.Οι δικές μας είναι εντελώς ψωράλογα, τους δίνεις κάτι πιο προχωρημένο και τσινάνε, ούτε λόγος να συνεχίσουνε το άθλημα μετά τα 30, θα σε συναντάνε στο δρόμο και από αντανακλαστικό θα κόβουν το τεταρτημόριο με τους κάλυκες που ανιχνεύουν το ξυνό απ'το πανικό  μην τυχόν και τις χαιρετήσεις(γέλια).Έτσι όπως στα λέω είναι, κάποια παιδιά ξεφύγανε τελείως.Γίνανε νάρκισσοι βλέπανε άφθα και πέρνανε αντικαταθλιπτικά.Σε άλλους βγήκε σε ελιτισμό, συναναστρέφονταν μόνο κόσμο με  γεωγραφικές ή αυτούς που είχαν Ιατρική γνωμάτευση για μερική έλλειψη γεύσης ή αντιθέτως κυνηγούσαν μόνο όσους είχαν υπερευαισθησία ή σύνδρομο καιόμενης γλώσσας. Εγώ είχα την πιο χοντρή ντόπα ήμουν ιδρυτικό μέλος στους ¨Ελληνες "κοκτειλάδες".Είχαμε κάτι φιλαράκια στο Χημικό, βάζανε αυτοί τα χέρια και εγώ το δημιουργικό.Θέλαμε να μιξάρουμε γεύση χωρίς υφή. Παπάρια δεν μπορέσαμε ποτέ στ'αλήθεια. Αν δεν έχεις το πέτρωμα να σου ξύνει τις στοιβάδες τί να σου κάνει τώρα η πούδρα από χαλαζία μιξαρισμένη με μαγειρική σόδα και γλουταμινικό οξύ.Δύο φορές με πήγανε στα τελειώματα από αλλεργικό σοκ.Αυτό που βρίσκεις στη "φύση" δεν ανώτερο.Θα σου έλεγα πως τίποτα δεν συγκρίνεται με τα  οργανικά εκκριμάτα και τη γεύση του δέρματος -που πέρνω όρκο πως πυροδοτεί όλους τους κάλυκες τις γλώσσας απ'άκρη σ'άκρη ταυτόχρονα-  αλλά δεν θέλω να σου πω ποίημα, έχω θέματα δεν έχω γίνει ακόμα καλό παιδί.(χαμογελάει)Πίστεύω στο Θεό,τελευταία κάνω και προσευχή πριν κοιμηθώ, Του έχω πει κάτι και μόνο εσύ το μαθαίνεις. Μια τελευταία, και μετά τελειώνω με αυτά τα σκατά, θέλω να απλώσω γλώσσα στη ρόδα ενός Jumbo  ακριβώς την ώρα που σταματά ,μετα τη προσγείωση από υπερατλαντικό ταξίδι.Το οργανώνω! Να σου πω και γιατί είμαι εδώ παρεπιπτόντως.Από καθαρή ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΗ και αίσθηση δικαίου.Κοίτα ένα γύρω και πες μου είναι αυτή αρμόζουσα  χρήση της γλώσσας; Πανό, πλακάτ, λόγοι, ενστάσεις, προτάσεις,ψηφίσματα,συνθήματα, τηλεφωνικές συνομιλίες, βρισιές,ψευδίσματα,γλωσσικά άλματα, εναντιογνωμίες, αγοραπωλησίες,παραγγελιές,  και δε συμμαζεύεται, και σε ξαναρωτάω είναι αυτή χρήση της γλώσσας- γραπτής και προφορικής- ΕΙΝΑΙ; Όχι φίλε είναι αυτής της γλώσσας ( κάνει το σήμα των εισαγωγικών με τα δάχτυλα). Αυτό εδώ είναι παραφθορά, νοθεία, νεοβαβέλ  και φυγοπονία- πόνος ως κάματος, βία ως ένταση, μην τα ξαναλέμε! (γελάει) Αλλά η χρήση αυτής της "γλώσσας" βρίσκεται στο έλεος των αυτόματων μεταφραστών. Ξέρεις πια γλώσσα δεν μπορεί να παραχαράξει ο αυτόματος μεταφραστής; Αυτήν! (και πλησιάζοντας σαν αίλουρος ρίχνει μια γλυψιά στον σαν petri dish εν ώρα εργασίας αριστερό φακό των γυαλιών μου, πριν καν προλάβω να αντιδράσω!)

Φεύγοντας τον φαντάστηκα να μαλώνει με τους ομοϊδεάτες του, για το αν η γλώσσα καίγεται απ΄τον ήλιο με τα συνακόλουθα κωμικοτραγικά πειράματα. Ένας μαύρος μου βάζει στο χέρι για εκατοστή φορά το διαφημιστικό χαρτάκι για το Κυψελιώτικο medium Καμπίρου."Medium Kαμπίρου - Μεγάλο και σημαντικό".Έτσι, ως ουδέτερο, σαν από αυτόματο μεταφραστή,λες και θα ανοίξει η πόρτα και θα πέσεις πάνω σε ένα άμορφο σπινθηροβόλο κάτι. Αυτό που βρήκα και γω σήμερα, το μεγάλο και σημαντικό που διαλανθάνει της έννοιας και διαπιστεύεται μέσω μια αλλόκοτης σωματικότητας, και το 'γλείψα ολοσχερώς!

PseudoNeo "Respectable Waves"

Latest tracks by PseudoNeo