Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Αγάπη είναι τα πόδια του Χριστού




Το ξέρω πως γίνεται μόνο με μικρές διορθώσεις
τραγουδισμένο σωστά πάνω απ΄τους αβέβαιους τόνους
και κατά την ώρα του χειρουργείου με μια καλοζυγιασμένη βλαστήμια  που
θα βυθιστεί στο ανοιχτό σώμα του ασθενούς και θα ταφεί με τη ραφή.

Η  οπλοθήκη  της χειροποίητης αγάπης είναι άδεια
σου βάζει τη φαρέτρα στα ρουθούνια και σου λέει να πάρεις βαθιά εισπνοή
μέσα στο σκοτεινό  κύλινδρο σαν μυρμηγκοφάγος που απομυζεί τις μνήμες των μαχών
υπάρχουν και δεν υπάρχουν, κυριεύουν και όχι

Τον καιρό που ζούσα σαν διαπασών και μάζευα εαυτικές παρηχήσεις απ΄τα υπέρθυρα
είχα έναν παραστάτη που μετά τον ξέχασα
 τρέχαμε μες στην Αθήνα και με περίμενε όρθιος
μέχρι τα πόδια μου να πήξουν ξανά και ξανά αγόγγυστα
εγώ  είχα επωμιστεί το χρέος να του τρίβω το κεφάλι όταν τον πιάνανε φριχτές ημικρανίες -βαριόμουν λιγάκι είναι η αλήθεια-
όταν τα καταφέρναμε βαφτίζαμε τα μαρτυρικά μας μέλη αγαπημένα
και τα μπλέκαμε σε νέες περιπέτειες
δεν διαβάζαμε ποτέ κανένα εγχειρίδιο, ούτε εφαρμόζαμε κάποια τεχνική,ούτε μπήκαμε στο ίντερνετ, ούτε καν από διηγήσεις,
αυτό ήταν που με εκνεύριζε περισσότερο απ'όλα

Φοβάμαι να μην ξαναγυρίσω εκεί, μήπως είναι σαν κινητή εορτή,
 τα δηλητηριώδη μηνύματα, η παραδουλεύτρα που δεν χτυπάει πόρτες, τα ντεκόρ των καναλιών που πέφτουν σα χαλασμένα σκηνικά θεάτρου όλα μαζί, αυτοί με τις καλύτερες λέξεις, αυτοί με τις χειρότερες, συγκρουσιακός φθόνος, ανταγωνιστική εκρυθμία, επικράτηση, αρχαία  γλώσσα τα μάτια που ξέρουν ότι μόλις κέρδισαν

τα κορμιά των τραβεστί στη νυχτερινή λεωφόρο σαν μεταλλαγμένες σουπερ ηρωίδες
χωρίς μια αντάξια μητρόπολη να σώσουν απ'τους κακούς βγαίνουν στην πουτανιά
ενσαρκώνουν τη μοίρα όλων των υπερηρώων

Θυμάμαι μόνο τις διαυγείς στιγμές τίποτα παραπάνω
τη στιγμή που ξανακούγονταν σωστά οι νότες απ΄το χέρι της δασκάλας
και συ διαπίστωνες που αποστήθιζες λάθος όλο το Σαββατοκύριακο

αυτό το σημείο περιέχει,
μια συνέλευση ναυτών σε ένα αμπάρι Ιστιοφόρου που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη συνέργεια και τη σύμπνοια
 ένα Διευρωπαικό δρομολόγιο βυτίου που στάζει στην άσφαλτο απρόσεκτη απρόσκοπτη χαρά,
ένα  βαρέλι σε γαμήλιο γλέντι που γεμίζει τα ποτήρια  ύπουλο θαυμασμό ,
ένα κουβά σε αστικό μπαλκόνι ξέχειλο με αφρισμένη μελλοντολογική απελπισία
και μια δαχτυλίθρα που  με το κοίλο εκτεθειμένο  στη βελόνα εγκαινιάζει τον ικετευτικό φθόνο,
αυτή είναι η σύσταση της αγάπης

ακούω άτομα να πιάνουν δουλειές  και στην παρέα είναι εντελώς χαζά
και λέω εγώ γιατί όχι και θυμάμαι πάλι τον καιρό του διαπασών που ακόμα και μια είσοδος στο μετρό ήταν ένας αποτυχημένος άθλος και λέω όλα κάπου εναποτίθενται, όλα κάπου παρακρατούνται
στο εξασκημένο μάτι είσαι εύγλωττος, ξέρουν τί μπορείς να ανεχτείς, ξέρουν τί μπορείς να Μυθριδατήσεις

η αλήθεια είναι πως δυο φορές στη ζωή πίστεψα στο Κάρμα,
η μια όταν αναγκάστηκα να κάτσω στην άλλη όχθη γραφείου συνεντεύξεων για δουλεια
και η άλλη όταν βρέθηκα μέσα σε συντροφιές ανθρώπων που υποτίθεται πως είχαμε κοινά γούστα
στην πρώτη όπως διαπίστωσα  ξέρανε το μέλλον μου με το που με είδανε να μπαίνω μέσα
στη δεύτερη έτρεχα να περισώσω  λατρεμένα ονόματα και βιβλία από μυαλά εμπρηστών

η εργασία εργαλειοποιεί, η ανεργία αναχαιτίζει, η αεργία αεριοποιεί,

η αγάπη θυμάται γι'αυτό τη βάζω ξέχωρα,
είναι λίγο σαν ευγνωμοσύνη που ξεκινάει απ΄το τέλος προς την αρχή,  σε μερικούς  βέβαια που την αναφέρουν με ένα νοτερό χαμόγελο, βλέμμα στα ταβάνια σαν παράσημο απ΄την Κριμαία μου έρχεται να τους πετάξω  ότι έχει πάνω το τραπέζι.

-Η αγάπη δεν θα σε γνωρίσει Daniel Son. Θα σε αναγνωρίσει! Πέσε τώρα  και κάνε μου  μια ξεγυρισμένη Ταντρική χειρόπιπα  και μην δυσανασχετείς, είναι μέρος της εκπαίδευσής σου!

Στο μάθημα του marketing είχαμε μάθει πως τα προιόντα που είναι δοκισμένα τα αλλάζουν προς το καλύτερο με μικρές ανεπαίσθητες διορθώσεις,σαν ανάποδο μήνυμα

Ενώ, απ'τη χώρα της Γνωσιακής Ψυχολογίας μας ήρθε μια καρτ ποστάλ με  μια τροπική παραλία "38 φορές αν εκτεθείς σε κάτι, το  συνηθίζεις!" έγραφε χειρογράφως από πίσω.

Θα τους έβριζα αλλά έγραψα εντελώς ανορίοτα τελευταία και δεν θέλω να γίνω γραφικός με τον εκτροχιασμό της γλώσσας. Δεν είναι αυτολογοκρισία απλά σκέφτομαι πως στη διαρύθμιση των εξωτερικών χώρων δίπλα στο σκάμμα  για τις λασπομαχίες θα ταίριαζε ένα ωραίο μουσικό συντριβάνι σοκολάτας

Η αγάπη έπεται του έρωτα,συγκεχυμένα!
Δεν μπορώ να νιώσω εμπάθεια για τίποτα που δεν με ερεθίζει σεξουαλικά, συγκεκριμένα!

Στου Αγανακτισμένους προχτές ένιωσα σαν τη πρώτη μέρα στο στρατό, τι δουλειά έχω εγώ
μ'αυτούς τους άπλυτους με τις άτριχες γάμπες; Γιατί με αναγκάζει η χώρα μου να τους συναναστρέφομαι από τόσο κοντά; Μάλλον έπρεπε να μην πάω μόνος μου. Την επόμενη φορά θα πάρω και μια δίποδη κουλούρα καλαισθησίας μέσα σε όλες αυτές τις ζογκλερόφατσες και τους μπάτσους.Αν του πετάξουν δακρυγόνα θα πολεμήσω σαν Ιερολοχίτης.

Όλα προυπάρχουν της ανθρώπινης συνείδησης.
Γιατί,λοιπόν, δεν πιάνεις το ψαλιδάκι σου να κόψεις τις διακεκκομένες σαν καλό παιδάκι
βγάζοντας το σκασμό επιτέλους;
όσο για το  "δηλαδή να κάτσω να περιμένω;"
έχεις δει ανθρώπους να προσπαθούν να ανέβουν ανάποδα σε κυλιόμενες
ή να μην σηκώνουν το ποδι έγκαιρα, εκεί, που τελειώνουν;
Τί πλάκα!

Και  σ'αυτή τη φορεσιά που φοράς ξέρω πως όλα είναι ψεύτικα εκτός απ'τα πόδια
 ,απ'τον αστράγαλο και κάτω,
αυτά είναι θεϊκά, φτιαγμένα ειδικά  για τις λειωμένες ασφάλτους του καλοκαιρινού θερέτρου και τα αγκυλωτά  βράχια των γυμνιστών,

 πλασμένα  από σκέτη αγάπη!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου