Νεοπαροιμία no.8

"Ανάπηρος μένεις μόνο από ανθρώπινο δόλο"

Η αναπηρία δε ζει μακρυά απ'τον ανάπηρο
δεν είναι σαν το πνεύμα, δεν είναι σαν τη γνώση,

η ασχήμια είναι η ομορφιά που αναγκάζεται να δουλέψει,
η αναπηρία είναι η κατάργηση της ασχήμιας και της ομορφιάς

Μπορεί να υπάρχει μαύρος και σπαστικός;
Μπορεί να υπάρχει  τετραπληγικός και ζηλιάρης;
Μπορεί να υπάρχει μοχθηρός και τυφλός;
Μπορεί να υπάρχει αδελφή με σύνδρομο Down;
Μπορεί να υπάρχει κουτσός και υπερκινητικός;

Ξεκινάει πάρα πολύ νωρίς ή πάρα πολύ χαμηλά αν προτιμάτε, 

εκτινάσσεται απ'το στόμα εκείνου του  παιδιού που είδα σκαρφαλωμένο

 στα κάγκελα του ιδρύματος της Πεντέλης να ουρλιάζει

 "Το ΠΙΚΠΑ γαμάει το ΝΤΑΟΥ!"  περιλούζοντας

όλες τις κοινωνικές σχέσεις ως τα βαθιά τους γεράματα

με ακτινογραφική ευθυκρισία

Τα πόδια των ακρωτηριασμένων  κάτω απ΄το νερό της πισίνας
σε ξαφνιάζουν, είσαι προσηλωμένος στο πρόγραμμα 
αλλά προσαρμόζεις την κλίση του κεφαλιού για να τα ξανακοιτάξεις,
ενός  είναι λεπτά σαν τρία σκουπόξυλα μαζί
το στέρνο του απ'την άλλη είναι μπρούτο και τετράγωνο,
τον έχω υποβρυχίως βαφτίσει
ο άντρας  "γλυφιτζούρι"

τα τελειώματα των κομμένων μελών μοιάζουν σαν ξανακλεισμένα
σακουλάκια με καραμέλες ή  πουγγιά με λείες πειρατικές
θέλω να τους πω ένα χωρατό αλλά δεν ξέρω που θα καταταχτώ,
στους άνετους ή στους μαλάκες;
το χωρατό είναι:
"τα κολοβώματα δεν μουλιάζουν ποτέ"

Όλοι τους μου μεταγγίζουν μια προγονική ιδέα τρομακτικού πόνου
που τώρα πια  έχει κρεμαστεί σαν  μια σέπια φωτογραφία σε καλαμωτή  οικογενειακής ταβέρνας,
ασυναίσθητα δεν τους συγχωρώ που μιλάνε κανονικά για κανονικά πράγματα,
μου βγάζουν άκυρη τη θεωρία πως ο  εξωτικός εμπειρισμός είναι το μοναδικό συστατικό των πνευματικών ανθρώπων,
κι όμως το συμβάν μοιάζει ξεχασμένο και το μόνο που εμπλουτίζεται είναι η βιβλιογραφία
για τα "μέλη φαντάσματα" και οι κατάλογοι με τις νέες τεχνολογίες για καροτσάκια,

ο ψαράς που έχασε τα χέρια του απο δυναμίτη έφτιαξε τόσα αυτοσχέδια μαραφέτια-μέχρι για κυνήγι πήγαινε- που θα γέμιζαν ένα μικρό μουσείο. Έχω την αμυδρή υποψία ,βέβαια, πως, θα προσέλκυε αυστηρώς ενδάκτυλο κοινό.

ο ζητιάνος καπελώνει τον ανάπηρο,
αλλά ο ανάπηρος δεν μπορεί να σταθεί με κάποια άλλη ιδιότητα στα κέντρα των πόλεων
οι χωλοί  ζητιάνοι με τα γδαρμένα πόδια είναι απλά σιχάματα,
τους μέμφεσαι μέσα σου ότι επιδεινώνουν την κατάσταση τους για να εκλύσουν τη λύπηση,
αποστρέφεις το βλέμμα, θα τους προτιμούσες τετραπληγικές διάνοιες,
και αυτοί στην άκρη του πεζοδρομίου κοινωνούν το "λάθε βιώσας" με όλο το ασπαίρων μεγαλείο του ανέγγιχτο, ολότελα ανυπεράσπιστα πλάσματα με τα λεφτά τους σε κοινή θέα κι ούτε ένα κρούσμα, υπάρχει κάτι το δαιμονικό σ'αυτό, σαν να σου αποκαλύπτουν πως ακόμα και ο "βιαστής" αντλεί κύρος και τιμή απ'το θύμα του, το ξεσκαρτάρει και το επιλέγει με προσοχή γευσιγνώστη ακόμα και στις φαινομενικά πιο «τυφλές» επιθέσεις, κι αυτοί το ξέρουν και φωτίζουν τις κεντρικές μας λεωφόρους με την εγγαστρίμυθη αφοβιά του ανυπόληπτου.

παραπάνω απαιτήσεις,λιγότερες ευκαιρίες
ο πίνακας του κουλού και ο πίνακας του ισοβίτη,
δεν φαίνονται ποτέ πια οι ίδιοι σαν μάθεις,
και οι λειψοί  Αγώνες της μιας μέρας,
με τις νίκες μέσα τους πάντα ολάκερες

ο οικογενειακός μας φίλος είδε να ψαρεύουν το ίδιο του το πόδι απ΄τη θάλασσα
και να το πετάνε σαν ξιφία πάνω στη γέφυρα του τάνκερ,
έκτοτε κυβέρνησε Ψιλικά και φέτος του μείωσαν τη σύνταξη μετρώντας τα cm του
ποδιού του ξανά με το νέο νόμο
"Φίλε,έχεις γόνατο!" του είπαν,
 και του κουτσούρεψαν την αναπηρική

τελικά ανάπηρος δεν μένεις ποτέ από ανθρώπινο λάθος,
ανάπηρος μένεις πάντοτε από ανθρώπινο δόλο