Ψευδοτσιτάτο no.6

"Η μόνη γλώσσα που βγαίνει αλώβητη απ'τον αυτόματο μεταφραστή είναι η κυριολεκτική!"


Eχθές στο Σύνταγμα είδα έναν καθόλα συνηθισμένο  τύπο  γύρω στα 25 που κρατούσε ένα καθόλα αξιοπερίεργο πλακάτ,πάνω στο οποίο, αναγραφόταν η φράση "Εισαγωγικά στη γλώσσα ΤΩΡΑ!". Του μίλησα κάνα 5λεπτο και αφού πείστηκε για το αγαθόν των  προθέσεών μου αποφάσισε να μου πει δυο λόγια για το τί εκπροσωπεί:

Ονομάζομαι Λέξιος Σέσηπος και είμαι Γλωσσικός-αυτοδίδακτος μάλιστα. Να δες!(μια   κοκκινωπή άκρη μιας σκαμμένης γλώσσας  εξήλθε στιγμιαία απ'το στόμα του ώστε ίσα που προλαβα να αποτυπώσω στο μυαλό την εικόνα  ένος ταττουάζ με σχέδιο που θυμίζε αμυδρά το σχήμα του απείρου!) Οι γλωσσικοί είμαστε μετρημένοι στα δάχτυλα δεν προερχόμαστε από κάποια χώρα συγκεκριμένα,ούτε εκπροσωπούμε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Η Ελληνική "παροικία" συνασπίστηκε μέσα απ΄το διεθνές σάιτ των "Τοnguers"  που ίδρυσε και διαχείριζεται ο Τerry ΜcNillan στο San Francisco,το οποίο συντονίζει το ιντερνετικό φόρουμ καθώς και τις διάφορες δραστηριότητες μας ανά την Υφήλιο.Από προσωπικές αφηγήσεις του  Τέρρυ γνωρίζω πως οι περισσότεροι γλωσσικοί ανακαλύπτουν την ιδιότητα κυριευμένοι απ'το "Σύνδρομο του Γλωσσοπίεστρου", όπως, το έχουμε βαφτίσει στα ενδοκοινοτικά πρωτόκολλα. Σε 9 στις 10 περιπτώσεις συμβαίνει αυτό,και με μένα έτσι έγινε. Με είχε πάει η μάνα μου στον παιδίατρο για αμυγδαλίτιδα και θυμάμαι ότι είχα πιάσει με τα δόντια δάχτυλο και ξυλάκι και δεν το άφηνα να βγει. Η αντανακλαστική ηδονική αντίδραση στην ξενική υφή ενός αφιλόξενου υλικού σε αντίθεση  με αυτά που έχει συνηθίσει  να τέρπεται  το  συγκεκριμένο όργανο είναι αυτό που ενεργοποιεί το γνώρισμα.Υπό άλλες συνθήκες  πλην ακουσίων εντομοκαταπόσεων,δεν γίνεται να συμβεί  νωρίτερα στην ενσυνείδητη ζωή ενός ανθρώπου, όπως π.χ  σε περιπτώσεις γευστικών συναπαντημάτων  με  γλυκίσματα, ρουφήγματα αίματος από πληγές, εξευρενητικά δαγκώματα σε αντικείμενα κλπ.  Καταλαβαίνεις τί θέλω να πω, η βίαιη εισβολή στην επικράτεια της συγκεκριμένης αίσθησης και η μη αναμενόμενη  έκλυση απόλαυσης από φαινομενικά ανοίκεια αντικείμενα  είναι η πραγματική παραχάραξη στη δική μας φύση. Υπάρχουν π.χ οι συρριγγολάγνοι και οι  τροχοκυνηγοί (που χαλάνε επίτηδες τα δόντια τους, για να εκτίθενται όσο το δυνατόν  συχνότερα στον τροχό). Αυτοί όμως κατατάσσονται ,πιο πολύ,  στους Δερματικούς στους οποίους απαντώνται εκ νέου ευρύτερες υποδιαιρέσεις όπως αγκωνιστές, πελματιστές, αυχενιστές, μέχρι και βόλβιστές -οι τελευταίοι σημειωτέον δεν ζουν πολύ και γρήγορα πεθαίνουν από κάποια μόλυνση.Μεταξύ μας, τους σνομπάρουμε ελαφρώς. Ο πόνος είναι ένα εντελώς παρωχημένο υλικό ,όσο και τα χρυσά δόντια στην οδοντοτεχνία-με συγχωρείς που παραδειγματίζομαι απ'το στοματολογικό βασίλειο των λέξεων, ευθύνεται καθαρά το πεδίο εξειδίκευσης! Δεν χρειάζεται άλλος πόνος,είναι μια χοντροκομμένη παλιομοδίτικη τεχνική που οι μόνοι που την περιφέρουν πια σαν ξεθυμασμένη παστίλια μέντας  (ουπς νατο πάλι) είναι οι ελλειπείς σε λεπταισθησία και  φαντασία. Στα πρώτα μου βήματα δεν το πίστευα, στην εφηβεία έκανα και γω τρέλες.Από αλκαλικές μπαταρίες και ασημόχαρτα εν μία νυχτί είχα περάσει σε άρτι σκασμένες "γουρούνες", καπνίζοντα ακόμη σπίρτα και μισοσβησμένες γόπες. Θα σου πω κάτι, κι αν θέλεις πίστεψε το, τίποτα από αυτα δεν είχε γεύση. ¨Ηταν εφφέ για να γαμήσεις και να αναρτήσεις φωτογραφίες για τα υπόλοιπα μέλη στο φόρουμ,τίποτε παραπάνω. O πόνος και ο θάνατος είναι η εύκολη λύση του αμόρφωτου και αυτουνού που δε στροφάρει. Δεν σου κάθεται τίποτα πρωτότυπο για το τέλος του βιβλίου ,φόνος, πέφτει σε τέλμα ο ήρωας στην ταινία ,αυτοκτονία, έχεις εικόνες αλλά δεν έχεις σενάριο, σφαγές, δεν σου βγαίνει η ζωή, θάνατος!Αυτά τα έχουμε αφήσει πίσω προ πολλού, δεν είναι για μας. Και εμείς ,εδώ,  είμασταν ως συνήθως μετριοπαθείς, τα πολύ extreme δεν τα γουστάραμε. Αυτά που ποστάρανε  οι Ασιάτες ήταν Παναγιά βόηθα! Ένας έγλειφε τη τέφρα της γιαγιάς του, άλλος το "τυρί" απ΄τον πάτο της ποσθής του, για ουρολειχίες, κοπρολείχιες, δεν το συζητάω, μόνο αν προέρχονταν από κανένα ζώο υπό εξαφάνιση μπορούσαν να μας κάνουν να αναθαρρήσουμε λίγο. Τέλμα σου λέω, αυτό το λουστήκαμε, μια  εποχή είχαμε γίνει όλοι junkies. Είχαμε γλύψει ό,τι μπορούσαμε να γλείψουμε στην Ελλάδα και μαζεύαμε μισό χρόνο λεφτά για να φύγουμε Ευρώπη στα πάρτυ  κάποια διάσημης οργάνωσης "Γλυφτάδων". Εγώ κονεξαριζόμουν με "Γλυφτίνες" από δω και σκάγαμε στους "Βοca Babosas" (Στοματικοί Γυμνοσάλλιαγγες) στην Βαρκελώνη  όπου και γινότανε χαμός, με όλες δε γύρισα χωρισμένος. Δεν μπορείς τώρα να πας με γκόμενα εκεί. Έχεις τη βέρα να σου δείχνει τα κατατόπια, ποιό στηθαίο στο Guel Park αποκτά την πιο γαμάτη γεύση μετά από μια μέρα ταγγισμένο στην ιδρωτίλα  από χιλιάδες χέρια και να  σε πρήζει η άλλη  να πάτε για παέλια.Οι δικές μας είναι εντελώς ψωράλογα, τους δίνεις κάτι πιο προχωρημένο και τσινάνε, ούτε λόγος να συνεχίσουνε το άθλημα μετά τα 30, θα σε συναντάνε στο δρόμο και από αντανακλαστικό θα κόβουν το τεταρτημόριο με τους κάλυκες που ανιχνεύουν το ξυνό απ'το πανικό  μην τυχόν και τις χαιρετήσεις(γέλια).Έτσι όπως στα λέω είναι, κάποια παιδιά ξεφύγανε τελείως.Γίνανε νάρκισσοι βλέπανε άφθα και πέρνανε αντικαταθλιπτικά.Σε άλλους βγήκε σε ελιτισμό, συναναστρέφονταν μόνο κόσμο με  γεωγραφικές ή αυτούς που είχαν Ιατρική γνωμάτευση για μερική έλλειψη γεύσης ή αντιθέτως κυνηγούσαν μόνο όσους είχαν υπερευαισθησία ή σύνδρομο καιόμενης γλώσσας. Εγώ είχα την πιο χοντρή ντόπα ήμουν ιδρυτικό μέλος στους ¨Ελληνες "κοκτειλάδες".Είχαμε κάτι φιλαράκια στο Χημικό, βάζανε αυτοί τα χέρια και εγώ το δημιουργικό.Θέλαμε να μιξάρουμε γεύση χωρίς υφή. Παπάρια δεν μπορέσαμε ποτέ στ'αλήθεια. Αν δεν έχεις το πέτρωμα να σου ξύνει τις στοιβάδες τί να σου κάνει τώρα η πούδρα από χαλαζία μιξαρισμένη με μαγειρική σόδα και γλουταμινικό οξύ.Δύο φορές με πήγανε στα τελειώματα από αλλεργικό σοκ.Αυτό που βρίσκεις στη "φύση" δεν ανώτερο.Θα σου έλεγα πως τίποτα δεν συγκρίνεται με τα  οργανικά εκκριμάτα και τη γεύση του δέρματος -που πέρνω όρκο πως πυροδοτεί όλους τους κάλυκες τις γλώσσας απ'άκρη σ'άκρη ταυτόχρονα-  αλλά δεν θέλω να σου πω ποίημα, έχω θέματα δεν έχω γίνει ακόμα καλό παιδί.(χαμογελάει)Πίστεύω στο Θεό,τελευταία κάνω και προσευχή πριν κοιμηθώ, Του έχω πει κάτι και μόνο εσύ το μαθαίνεις. Μια τελευταία, και μετά τελειώνω με αυτά τα σκατά, θέλω να απλώσω γλώσσα στη ρόδα ενός Jumbo  ακριβώς την ώρα που σταματά ,μετα τη προσγείωση από υπερατλαντικό ταξίδι.Το οργανώνω! Να σου πω και γιατί είμαι εδώ παρεπιπτόντως.Από καθαρή ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΗ και αίσθηση δικαίου.Κοίτα ένα γύρω και πες μου είναι αυτή αρμόζουσα  χρήση της γλώσσας; Πανό, πλακάτ, λόγοι, ενστάσεις, προτάσεις,ψηφίσματα,συνθήματα, τηλεφωνικές συνομιλίες, βρισιές,ψευδίσματα,γλωσσικά άλματα, εναντιογνωμίες, αγοραπωλησίες,παραγγελιές,  και δε συμμαζεύεται, και σε ξαναρωτάω είναι αυτή χρήση της γλώσσας- γραπτής και προφορικής- ΕΙΝΑΙ; Όχι φίλε είναι αυτής της γλώσσας ( κάνει το σήμα των εισαγωγικών με τα δάχτυλα). Αυτό εδώ είναι παραφθορά, νοθεία, νεοβαβέλ  και φυγοπονία- πόνος ως κάματος, βία ως ένταση, μην τα ξαναλέμε! (γελάει) Αλλά η χρήση αυτής της "γλώσσας" βρίσκεται στο έλεος των αυτόματων μεταφραστών. Ξέρεις πια γλώσσα δεν μπορεί να παραχαράξει ο αυτόματος μεταφραστής; Αυτήν! (και πλησιάζοντας σαν αίλουρος ρίχνει μια γλυψιά στον σαν petri dish εν ώρα εργασίας αριστερό φακό των γυαλιών μου, πριν καν προλάβω να αντιδράσω!)

Φεύγοντας τον φαντάστηκα να μαλώνει με τους ομοϊδεάτες του, για το αν η γλώσσα καίγεται απ΄τον ήλιο με τα συνακόλουθα κωμικοτραγικά πειράματα. Ένας μαύρος μου βάζει στο χέρι για εκατοστή φορά το διαφημιστικό χαρτάκι για το Κυψελιώτικο medium Καμπίρου."Medium Kαμπίρου - Μεγάλο και σημαντικό".Έτσι, ως ουδέτερο, σαν από αυτόματο μεταφραστή,λες και θα ανοίξει η πόρτα και θα πέσεις πάνω σε ένα άμορφο σπινθηροβόλο κάτι. Αυτό που βρήκα και γω σήμερα, το μεγάλο και σημαντικό που διαλανθάνει της έννοιας και διαπιστεύεται μέσω μια αλλόκοτης σωματικότητας, και το 'γλείψα ολοσχερώς!