Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Ζέστη


Tα τρένα που δεν υποδύθηκαν ποτέ καμιά προθετικότητα
συγκρούονται διαμαρτυρόμενα για τα παιδάκια και τις ανθοδέσμες
που τα περιμένουν από σταθμό σε σταθμό

Οι συγγενείς ξεψυχούν αυτοδικαίως μπήγοντας τα μικρά βέλη
που τους υπενθυμίζουν πόσο βόραγο θα χρειαστούν για το κέικ γενεθλίων τους

Τα υπόγεια πέφτουν και καταπλακώνουν γιαγιάδες
που έχουν πάψει να προσφέρουν ξεχασμένα ναυτικά πηλήκια
και καραμέλες αγορασμένες από ρέστα εκτρώσεων

Υπερφιλοδοξία και καιόμενες υλικές τρούφες,
λιώνουν με γευστικό κρότο στα πολυνησιακά κιγκλιδώματα,
και στα άναρχα αραχνιασμένα ύφαλα,
τα βρεγμένα και τα τσουρούτικα απ'την πολυχρησία του ωκεανού

Στα μεγάλα λεωφορεία με τους μετανάστες
οι εγωισμοί ξειδρώνουν στης πτυχές της κονσερτίνας
στα άκρα διπλώνουν σαν σκουλήκι το όχημα από
ταμπουρωμένο αμείλικτο συμφέρον

Τα παραδείσια πουλιά που βαλλιστικά κουνιούνται πίσω
απ'την κλειστή βιτρίνα επιζητώντας ανεφοδιασμό
 εκκολαπτήριας ηρεμίας, άραγε νιώθουν ανταγωνισμό
κι αν ναι θα μπορούσαν να μείνουν με ταχύπαλμο ράμφισμα
άσαρκα στις πλάκες μπροστά από το θρόνο του φόβου;

Βλοσυρή συγχώρεση και συγκάλυψη των πληγών της ακεραιότητας
η μπέρτα του θεού στους ώμους του παραδείσου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου