Διάυγεια

Αστέρια με συστήματα υδραντλιών διπλοποιούν  το παρελθόν
Ρασοφόροι εκδικητές ανεβασμένοι σε μέρες με αέρα πάνω στα γύρω-γύρω όλοι
κοιτούν την τρύπα του όζοντος και τη βαφτίζουν piercing του Θεού.

Μέσα στα κουτιά παραμυθένιες οντότητες
σκοτώνουν όσους τους κοιτούν με αληθινές φλεβαρίδες,τους ψιττακοποιούν
με όλα τα κανονιστικά Έι!Ψιτ αυτών που κακόμαθαν μια ζωή να εκπροσωπούν
αόρατους κατώτερους

Εκ του μακρώθεν όλοι είμαστε άξιοι για τα πάντα από κοντά
μόνο την αγάπη μπορείς να αιτηθείς όλα τα άλλα λιώνουν σαν λίπασμα μέσα
στα κορμιά των ανταγωνιστικότερων

Τα όνειρα της μνήμης τα βλέπω πάντα σε μικρές τηλεοράσεις από πορνομάγαζα του Άμστερνταμ.
Είναι το πιο ενδεδειγμένο format που μπορείς να τα πετύχεις.Μετά γίνονται γιγαντοοθόνες
σε στάδια ή μολυντικοί μικροοργανισμοί

Τόση ξοδεμένη χαρά,τόση ξοδεμένη υγεία σαν τον πεταμένο καφέ για τον οποίο
παραπονέθηκε στο μαγαζί και στον άλλαξαν αμέσως

Τις μέρες,κατέγραφε τις μέρες κράτα άρτια λεπτομερειακά ημερολόγια και θα δεις
όλη σου τη μοίρα καθαρή σαν βρισιά να ξεσκίζει και τα τελευταία ρούχα της αλήθειας
και να την αφήνει γυμνή και αιμόφυρτη να γυρίζει καβάλα σε ένα γκρίζο ρινόκερο
σε μια Εθνική φωτισμένη από παροδικά φώτα αυτοκινητιστών

Ο άντρας έχασε μια φλούδα απ΄το μυαλό του,έξυσε το κεφάλι του στην άσφαλτο
σαν πορτοκάλι στον τρίφτη του bar,ανασηκώθηκε και ένας πλακέ ημίρευστος καταρράχτης
έσκασε στην άσφαλτο,η κοπέλα με το μίνι φόρεμα άφηνε πια ασίελες παντομιμικές κραυγές και κλυδώνιζε όλο το κορμί ανάμεσα σε αναφιλητά έχοντας την αφύσικη κίνηση των ηρώων από πλαστελίνη στις ταινίες

Δεν ξέρω τι απέγιναν,έπρεπε να ξαπλώσω σε όλα τα παγκάκια της Αθήνας για να μετρήσω τη
θερμότητα των ξύλων και να πιω όσα περισσότερα μπουκαλάκια με νερό θα έβρισκα
μέχρι να κατουρηθώ αυτόματα μπροστά σε μια προτομή Εθνικού Ευεργέτη σαν σκυλί αμέτοχο,κυρτό,ανθρωποεξαρτημένο μόνο στους έμψυχους και στους παρόντες όπως θα έπρεπε να είμασταν όλοι μας.

Οι γονείς προσπαθούν να απασφαλίσουν λίγη ανεμελιά,τρέχουν σε ανθοκομικές εκθέσεις,πάνε στη
Βάρκιζα να φέρουν παγωτό και εικάζουν πως κάπου εκεί θα τριγυρνάω και γω και όντως κάπου εκεί
σκαρφαλώνω αλλά οι ζωές μας είναι τόσο ίδιες όσο του παραθεριστή στο ενοικιαζόμενο με το κατσίκι που πετρώνει και τον καρφώνει κατάματα καθώς πάει να το βγάλει φωτογραφία.

Ποιός τους άνοιξε την πόρτα; Ποιός παρήγγειλε πίτσα και έδωσε την διεύθυνσή μου;
Η θολή κοινωνική ποτίστρα μου γέμισε το στόμα βδέλλες,οι πηγές στα βουνά πρέπει να έχουν αυτοκόλλητο με τη σύσταση κολλημένη στη λιθια,οι αστοί πρέπει να έχουν τατουάζ με τη σύσταση κατάσαρκα την πλάτη.Από που έρχεσαι,που πας,τι ψάχνεις,από τι πάσχεις,τι γενετική προδιάθεση έχεις και για ποιές παθήσεις,μια εξονυχιστική βόλτα πίσω απ'τα σκαμπό ενός beach bar και μάνι μάνι όλες οι info-πλάτες εύγλωττες με μια ελεγκτική μακρόσυρτη ματιά.Αυτές είναι ειλικρινείς ανθρώπινες σχέσεις.

Kατά τα άλλα όπως πάντα κάπου εδώ ξεκινά το διαυγές.Αλλά ποιός το αντιλαμβάνεται εγκαίρως ,για πόσο το θυμάται και πως το τιμά ως διαυγές;