Η πειστική ζωή

ροή και fiero
στο τρέμισμα της  σταφυλής κάθε στόματος που ανοίγει
για άχρηστους λόγους βρίσκεται η αγάπη
είναι κάτι σαν τα τουβλάκια που συνεχίζουν να πέφτουν μες στο κεφάλι σου
αφού έχεις παίξει video game
αυτό είναι στα σίγουρα η αγάπη

πόσες φορές θα βρεθούν πάλι μπροστά μου
αυτοί και τα παιδιά τους
διαλαλώντας  μοναδικές ηδονές
θέλουν να σε κάνουν να τους θαυμάσεις
και το πετυχαίνουν, αλλά μόνο αυτό πετυχαίνουν

Τη μια σε χαιδεύουν, την άλλη σε χτυπούν
σαν μπάτσοι με σαρδέλες σαν μπάτσοι με νερά
και τότε αποκαλύπτεται η καταγωγή τους
έφτασαν ως εδώ  χαλκομανίες σε ερπήστρια
 ιοί απογειωμένοι από  μουσικά περιστρεφόμενα

ακόμα φτύνω ψαροκόκκαλα απ'το καλοκαίρι
ως καρτούν που ποτέ δεν σκοτώνονται θα ξαναρθώ
μόνο που τώρα θα φοράω το τάνγκα με τη στάμπα
το κηδειόγραφο των αγαπημένων τους συνηθειών

Κάπου υπάρχει μια αδήλωτη ποινή,ένας βασανισμός
για την ευφυία που απαντάται με την κρεοφαγία
εκτινάσσεται  μετά τα δείπνα αγαπημένων φίλων
όταν ανάμεσα στα στίφη των γραμμάτων αναδίδονται
νέφη εκτοπλασμάτων  βελασμάτων που πέφτουν πάνω τους
και τους κάνουν να ξεροχύνουν μέσα σε 5 λεπτά

η πειστική ζωή και τα χαμένα φεστιβάλ
εκεί όπου πάντα θα υπάρχουν πλήρεις στιγμές μέσα σε  άνισες περιγραφές
εκεί όπου πάντα θα υπάρχουν άνισες στιγμές μέσα σε πλήρεις περιγραφές

στον κάτω κόσμο -κυριολεκτώ-
βρίσκονται τα πολυτελέστερα πολυκαταστήματα
εκεί οι πατεράδες δεν πεθαίνουν ποτέ
κοιμούνται και δουλεύουν ταυτόχρονα
κι αν τους πετάξεις ένα κουβά νερό
λένε τις ίδιες ιστορίες σαν να 'ναι η πρώτη φορά
και πριν ξαναβυθιστούν μοιάζουν με παιδιά

το να γράφεις μέσα στη νύχτα δεν είναι γάλα
μπορείς να φέρεις κάτω απ'το πάπλωμα ό,τι υλικό
θες πέραν του  κέβλαρ εκτός κι αν θέλεις να με ξεκαρδίσεις
σαν τον τύπο που είπε πως το να σε πυροβολούν
είναι σαν να σε κλωτσάει άλογο

νομίζω ότι πέρασα πίστα
είναι η αγαπημένη μου  και ποτέ δεν κάνω λάθη
την βγάζω σαν κοιλιόμενη σκάλα
και μετά έρχεται για δώρο η σούπερ δύναμη
ξέρεις δεν μου αρέσουν τα πρακτικά πράγματα
αλλά ειλικρινά δεν ξέρω άλλον άνθρωπο πιο υλικό

θα φέρω το έως του νοικιασμένου μας σπιτιού
βάζοντας το καύκαλο της γριάς χελώνας μας
να οστρακίσει την πρώτη ακτίνα στο εσωτερικό
κι έπειτα όλοι θα φάμε ένα πορτοκαλί πρωινό

γελώντας και κλαίγοντας με μια technicolor ταινία
που ξέμεινε απ'τη νύχτα στην πρωινή τηλεόραση
κι έπειτα με νωπά αγγίγματα θα βγει ο καθένας
και θα πετάξει για όπου αγαπάει απ'την πλατφόρμα του μπαλκονιού