Ψευδοτσιτάτο no.3

"Μακάρι στα Ελληνικά τραγούδια όλα τα Κρητικά μαχαίρια να στομώσουν σφάζοντας όλα τα διαβατάρικα πουλιά"



Μελωδός Πειθήνιος :Ο πασίγνωστος ευρασιτέχνης μουσικών οργάνων και τεχνουργημάτων μετά από μια βιογραφική συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει για το περιοδικό "Αέναο Μπεντίρ" είχε αναθεωρήσει κάποιες πυρφόρες δηλώσεις και με είχε παρακαλέσει να μην τις συμπεριλάβω στο κείμενο.Δεδομένης όμως της εκτροπής και της καταστρεπτικής γιγάντωσης των φαινομένων που ακολούθησαν τα  τελευταία χρόνια την κυκλοφορία του "Έντεχνου Ριμαριστή" με εξουσιοδότησε σε ετεροχρονισμένη δημοσιοποίηση των λογοκριμένων σημείων της συνέντευξης:

"Εμένα η αγάπη για τη μουσική ήταν ισοδύναμη με την αγάπη για τη φύση και για την αγάπη για την Αριστερά για να μην σου πω πως προήλθαν κι απ΄την ίδια κοιτίδα. Στη Κυψέλη το 70'  μικρός καθώς έπαιζα  με τα άλλα παιδιά μας ερχόταν το αγιάζι απ'τις Τρεις Γέφυρες και μας ίσιωνε τις τρίχες στο σβέρκο,μας κατέκλυε  τότε ένα ένθεο δέος, σκεφτόμασταν υπάρχει και κάτι άλλο πιο μεγάλο μετά την Πατησιών και κοιτάγαμε στον ορίζοντα με δάκρυα.Μετά στη Φυλής οι πρώτες επαφές με τις εξωτικές πόρνες που ερχόντουσαν απ'τη Σρι Λάνκα μέσα στα ψυγεία των τάνκερ και αναγκάζονταν να εκδωθούν,  χιλιάδες μυρωδιές τρυγούσαμε στα κορμιά τους λαφίνες μαριόλες όλες τους ,κόλλαγες Σύφιλλη απ΄αυτές και καθόσουν και τη χάζευες σαν πίνακας του Pollock ήτανε,  στη Φωκιώνος μετά τη κάβλα που ψοφάγαμε στη πείνα   πηγαίναμε στο Πολίτικο Ζαχαροπλαστείο του Καράμπεη και τρώγαμε ταούκ γιοκσού με κέτσαπ -αμβροσία,ήταν τότε κάποιοι εναπομείναντες ρεμπέτες και βγάζανε τα ούτι και τις Stratocaster  και γινότανε ένα πράγμα, μια μυσταγωγία, διονυσιασμός σκέτος, ερχόντουσαν και Κνίτες και λέγανε τα δικά τους και γινόμασταν όλοι ζαμπόν.Μεγαλώνοντας ήρθαν οι παρεούλες και οι διακοπές με σκηνές στα νησιά της άγονης γραμμής που εκεί θες δεν θες περνάς σε άλλη διάσταση, δεν είναι δυνατόν να έχεις πιει τώρα κανένα "καλό" να είσαι κάτω από τη ξαστεριά με τη κοπέλα σου αγκαλιά και να μην σκεφτείς πως απέναντι βρίσκονται οι χαμένες πατρίδες και από πάνω σου οι εξωγήινοι, αυτό θα ήταν πολύ εγωιστικό, δεν είσαι άνθρωπος αν δεν το σκεφτείς, δεν είσαι Έλληνας"

"Μετά ήρθαν οι σπουδές στο Μετσόβιο,διάβασμα, εργαστήρια και διασκέδαση στις μπουάτ, στις πορείες, στα συλλαλητήρια παντού, εμένα όμως με έτρωγε, έβλεπα το τέλμα, πόσο μονοδιάστατο ήταν τότε το τραγούδι.Ορχηστρικά ο ένας, τραγούδια καταγγελίας ο άλλος, τα παραδοσιακά,τα ελαφρολαικά, το ροκάδικα όλα εύτακτα και αποστειρωμένα σα κουτάκια στο ράφι του φαρμακείου  κάτι έπρεπε να κάνω να ενώσω αυτές τις ετερόκλητες δυνάμεις. Έτσι όταν ήρθε η κατάρα της Χούντας στη χώρα την έκανα με ελαφρά όχι γιατί ήμουνα κοτί τελειωμένο αλλά γιατί ένας άνθρωπος με τέτοιο μυαλό  θα μπορούσε να βοηθήσει τη πατρίδα καλύτερα απ΄το εξωτερικό, δεν ξέρεις πόσα δάκρυα έχυσα στις αφέγγαρες νύχτες στον πύργο του Welligton στην Δυτική Κορνουάλη  συλλογιζόμενος τα σπασμένα κόκκαλα και τις μόνιμες εγκεφαλικές βλάβες που υπέστησαν οι απλοί ατάλαντοι νεολαίοι στα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ"

"Η υποτροφία απ΄την Αμερικάνικη ¨Ενωση Ευρασιτεχνών μου δόθηκε όταν ένας Αμερικάνος που βρισκόταν εκείνη την εποχή στο Λονδίνο άκουσε στη Λεστερ να παίζει ένας πλανόδιος την μικροφωνική μπαγκέτα που είχα κατασκευάσει και τον είχα πείσει να χρησιμοποιήσει πιλοτικά αγοράζοντας του ένα muffin. Τότε ήταν σε ατελές στάδιο και του είχε κάνει το σώμα γεμάτο μελανιές...ήτανε ένα είδος μπαγκέτας με ανακρουστήρα πολύ ελαστικό όπου είχα προσαρτήσει μια πολύ ευαίσθητη μικροφωνική εγκατάσταση ώστε ο μουσικός να την βαράει σε διαφορετικά σημεία του σώματος και να εξάγει διαφορετικής υφής ήχο, οι Αγγλοι το λέγανε human drum, ε αυτός ο ζητιάνος ήταν ο πρώτος, μετά βέβαια τον σκότωσαν στο ξύλο για να του το πάρουν οι άλλοι ζητιάνοι γιατί κάνανε 4 ζωστήρες ο κόσμος γύρω του για να τον ακούσουν.Φεύγω Αμερική όπου μένω για 7 χρόνια και μαθητεύω δίπλα στο Τομας Τζέφερσον και τη Γερτρούδη Στάιν εκεί ήρθαν οι πρώτες εφευρέσεις που είχαν απήχηση στο ευρύ κοινό όπως το κομπολόι-μασέλα, η κουρτίνα μπαλκονόπορτα, το πηρούνι-ραδιόφωνο και άλλα πολλά δεν έχει σημασία να περιαυτολογώ, έβγαλα ένα σκασμό λεφτά απ'τις πατέντες αλλά εμένα κάτι μέσα μου με έτρωγε, η αγάπη για τη μουσική και την πατρίδα έπρεπε να νυμφευτεί, ήθελα να γύρισω πίσω και να κάνω κάτι για την Ελλάδα και το έκανα "

"(η φωνή του βαραίνει) Δεν ξέρω αν έκανα καλά που δημιούργησα τον Έντεχνο ριμαριστή. Όταν τον έφτιαχνα στο μυαλό μου είχα κάτι άλλο. Να απλοποιήσω τη δουλειά των Ελλήνων στιχουργών,να ενώσω την ποικιλομορφία των μορφών και των νοημάτων που απαντάει κανείς σ'αυτή τη χώρα  προσφέροντας τους ένα πυκνωτή ουσιαστικής Ελληνικότητας. Φύση - Ιστορία- Κοινωνικοί Αγώνες- Επιστήμη - Αρχαιοελληνικό Πνεύμα- Χριστιανισμός - Διεθνισμός - Γαστριμαργία.Το πρώτο πέιραμα  που έκανα ποτέ ήταν με τη λέξη "χαλί" που  έδωσε πίσω "Αιβαλί", "Υλαγυαλί" Ιμαμ Μπαϊλντί". Ήξερα πως ήμουν σε καλό δρόμο. Στην αρχή το προσάρμοσα σε στερεο μορφή ,ο καλλιτέχνης το είχε στο σπίτι ηχογραφούσε όλη τη μέρα τους διαλόγους από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, οικογένεια, φίλους και λειτουργούσε με δυο function είτε έγραφες μια λέξη και στη ρίμαρε με την επικρατέστερη ομοιοκατάληξία της εποχής είτε σου έβγαζε απλά ένα τοπ 100 με τις πιο συχνές λέξεις της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα.  Αυτό δεν πούλησε δεν είχε γκελ, οι καλλιτέχνες ήταν αλάνηδες και δεν μπορούσαν τώρα να κάθονται όλη μέρα στο σπίτι, το portable ήταν αυτό που με έκανε πλούσιο αλλά συνάμα κατέστρεψε το Ελληνικό τραγούδι!"

"Όταν άκουσα το ΄"Και ντρέπομαι που πίνω Coca Cola, για να 'ναι όλα ίδια αλλάζουν όλα!" άλλαξα όλα τα χρώματα του ορατού φάσματος και με έλουσε κρύος ιδρώτας, δεν χρειαζόταν καν να διασταυρώσω αν η στιχουργός είχε κάνει χρήση του μηχανήματος. Αυτή η τερατωδία της καταναλωτικής pop αγκαζαρισμένης με τις Βέδες και τη Σαμσάρα μόνο απ'το δικό μου το μαραφέτι μπορούσε να πηγάσει. Βρωμούσε η δουλειά από χιλιόμετρα. "Πότε Βούδας, πότε Κούδας!" στα αμφισβητούμενα αλλά είμαι παραπάνω από 90 τις εκατό σίγουρος πως προήλθε από υπνοπαιδεία με το μηχάνημα ανοιχτό. Ένα ρημαδοτσιφτετελάκι γαμώ το κέρατο πως αλλιώς να  παρείσφρησε ο Μανιχάϊσμος  εκεί μέσα, τι περιμένανε αυτοί οι άνθρωποι με αυτά τα τραγούδια, να ανεβαίνει το ξέκωλο στη μπάρα και να τσιφτετελίζεται φέρνοντας Σουφικές περιδινίσεις;Και μετά  δεν προλάβαινα να καταμετρώ κρούσματα.Η φύση να εκβάλλει αχτένιστη και ορμητική απ τα λαρρύγια τροβαδούρων που καπνίζαμε 3 πακέτα πριν ανέβουν στη σκηνή και είχαν να αθληθούν από τότε που τους τρέξανε οι αντίπαλοι χουλιγκανς στο γήπεδο, τί αηδόνι και πουλί διαβατάρικο, τι τρυγόνα ορφανή και αετός μπερμπάντης  δεν βγήκαν απ΄το  στήθος  τους με υπερνικοτινίαση πνιγμένα στη πίσσα , τί δροσοπηγές, νάματα και αστράμματα δεν απευθύνθηκαν σε επαρχιώτες φοιτητές που θέλανε ενα μεσοβέζικο pit stop προσαρμογής πριν μπουν σε ρυθμούς    εργασιακού bullying στη μεγάλη πόλη. Τι  περμανάντ στη Βερενική και πεντικιούρ στο Βέγα,τί μασάζ στον Αποστερίτη και απολέπιση στον Αυγερινό  δεν έγινε για να πάει το ψυχαγωγημένο  κοινό να "πάρει" την Πόλη και τη Σμύρνη και να ψηφίσει με συνείδηση! Μετά άρχισαν οι νεολεξίες και τα αρχαιοπρεπή εκεί να δεις, έμοιαζε η δισκογραφία σαν να έχεις ανοίξει οδηγό free press στη σελίδα με τα εστιατόρια στου Ψυρρή: Παυσίλυπον, Ζείδωρον, Ελίχρυσον , Ανάκλιντρον, Αχερούσια (μεγάλο στέκι η λίμνη Πλαστήρα no man's land μπροστά της) Αλάβαστρον, Σισμαρίλιον και δεν συμαζεύεται. Για μια εποχή άκουγα σκυλάδικα και μέταλ δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως είχε μεταλλαχθεί η αρχική  μου πρόθεση. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα το μόνο που μπορώ να πως είναι πως μακάρι όλα τα Κρητικά μαχαίρια να στομώσουν σφάζοντας όλα τα διαβατάρικα πουλιά στα Ελληνικά τραγούδια ( γέλια) "