'Εχουν γραπώσει την άκρη της εύπλαστης εξέδρας
αυτάρκεις εξερευνητές εν μέσω μιας κουρσάρικης ενέδρας
κανένα δεν πείθουν για το αντανακλαστικό του δραγμού
υποψιάζομαι μια παράταση απτικού αισθησιασμού
μηνύω γυμνούς εντολοδόχους να τα λιμπιστούν ορθά κοφτά
βγαίνοντας κάτω από ομπρέλες με προτεταμένα στόχαστρα
τα ξύνω σε νησιώτικο σκυλόδερμα,τα μουλιάζω με ωκεάνιο ποτιστήρι
και ανάμεσα στις μπουρμπουλήθρες χάνεται ο κόσμος τους ολότελα από ένα πόσιμο ποτήρι
τρυπήσανε το στρώμα, έκαναν εμετό ληγμένα άρμενα
τώρα τον ουρανό τους ας σηκώσουν ονειρευάμενα
η φωνή σου θα μου αφηγείται πάντα ηλιόλουστα κύματα
ενώ εγώ θα ξεβράζω ένα φιδέ από αιματηρά οδοντονήματα
σημαίες τοπογραφίας,αετοφωλιές όχι πια,
κατακρύμνιση με στυλ θα πει βουτιά
κάντε με τη μεγάλη σας ουρά!
σκάει η πλάτη!ανοίγει μέτωπο η αντηλιά!
ίδιος με χόνδρο κάτω από τάφο βλαστωμένο
χρόνος υπολειπόμενος που δεν σας καλτσοδένω
αλαλιασμένα με εκτινάσσουν
το κέντρο πώς θα χάσουν
φτου ξελευθερία άνεμε μαλάκα
πάντα στης βαρύτητας κρύβεσαι τη λάκα
δέκα πλάνες έντρομες τώρα πως κοιτούνε
στις παλάμες δουλικό που έγινα θρηνούνε
P.S (ή Ψιτ!) το ποίημα αποτελεί διασκευή του ομώνυμου ποιήματος που είχα αποστείλει πριν χρόνια στον ιστότοπο e-missos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου