(Στο τέλος κάθε μήνα θα σταχυολογώ τα πιο γοργόφτερα tweets της προσωπικής μου φωλεάς και θα τα διαμορφώνω σε ένα click n'cut χρονολογιακό αλμανάκ με τη μορφή ποιήματος)
Όταν ακούω πολιτικούς να μιλούν μου έρχεται πάντα στο μυαλό η φράση
"υψηλά για την εποχή επίπεδα"
αφού νομίζω πως το πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο από ένας βαρύς εθισμός
στην επιχρωματισμένη ανάσα
Κατέβηκα μετά από χρόνια σε πορεία και άλλαξα πολλές θέσεις
έχω όμως το δικαίωμα να περιγράφω το αγουροξύπνημα όσο και το ξύπνημα
Οι ιδεολογίες δεν μένουν εκτός, γίνεται σιγά σιγά σαφές δεν κασσανδρίζω
έχουμε συνδιαλλαγεί πολύ ως pixels συμβόλων και λογότυπων
για να αιτηθούμε μια άφιρμη αμεσότητα
δεν θέλουν τους ακραίους που μονοπωλούν γιορτές και γενικεύουν φάρες
έγραψα πως θα 'ρθουν να πουλήσουν φυλαχτά με τίμιο ξύλο της Κερκόπορτας
επικίνδυνο αστείο αλλά για ποιόν;
Το να φωνάζεις μπροστά σε ένα σομόν τοίχο είναι βία
πρωτίστως για τον ίδιο σου τον εαυτό
σαν το σκύλο που ένα καλοκαίρι ολάκερο γάβγιζε τα σουρσίματα στην κληματαριά
δεν ξέρω τί ένιωσε όταν μια μέρα είδε το ποντίκι στο μωσαϊκό
δεν ξέρω τί θα νιώσουμε όταν ο εχθρός μια μέρα μας κοιτάξει
και απαντήσει ειλικρινά στην Ερώτηση
αλλά είναι κάτι νέο που θυμίζει παλιό
το κέντρο χαρακτηρίζεται απ'την πύκνωση όχι απ'το σημείο
είδα ανθρώπους που έμοιαζαν σαν ενδοδιαστατικά πλάσματα άλλων συνθηκών
στη μνήμη στεγανά τοποθετημένοι σε φεστιβάλ, συνοικιακές ταβέρνες,σκαλιά πάρκων,
καθίσματα θεάτρων, χερούλια λεωφορείων,καναπέδες οικογενειακών γιορτών
και συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να δω τέτοιου είδους ανθρώπους σε κοινή μοίρα
καθαρούς, περήφανους και το καλύτερο φιλοπερίεργους σαν να μην τα 'ξεραν όλα πια, αποκαλύπτονταν μπρος στο μέγιστο μυστήριο της ισόβιας μαθητείας που ετίθετο σε επαναλειτουργία
η αγανάκτηση είναι πρόφαση, δεν υπάρχει αγανάκτηση
όλο αυτό είναι μια αγωνιώδης επίδειξη του πως μπορείς
να βιώσεις λίγη χαρά σε έναν κατουρημένο φωταγωγό
το χρωστάς στη "νιότη" και το μυαλό σου
αλλά δεν μπορείς να χαρείς αγανακτισμένος
μόνο για λίγο να ξεχαστείς μπορείς
Όταν ακούω πολιτικούς να μιλούν μου έρχεται πάντα στο μυαλό η φράση
"υψηλά για την εποχή επίπεδα"
αφού νομίζω πως το πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο από ένας βαρύς εθισμός
στην επιχρωματισμένη ανάσα
Κατέβηκα μετά από χρόνια σε πορεία και άλλαξα πολλές θέσεις
έχω όμως το δικαίωμα να περιγράφω το αγουροξύπνημα όσο και το ξύπνημα
Οι ιδεολογίες δεν μένουν εκτός, γίνεται σιγά σιγά σαφές δεν κασσανδρίζω
έχουμε συνδιαλλαγεί πολύ ως pixels συμβόλων και λογότυπων
για να αιτηθούμε μια άφιρμη αμεσότητα
δεν θέλουν τους ακραίους που μονοπωλούν γιορτές και γενικεύουν φάρες
έγραψα πως θα 'ρθουν να πουλήσουν φυλαχτά με τίμιο ξύλο της Κερκόπορτας
επικίνδυνο αστείο αλλά για ποιόν;
Το να φωνάζεις μπροστά σε ένα σομόν τοίχο είναι βία
πρωτίστως για τον ίδιο σου τον εαυτό
σαν το σκύλο που ένα καλοκαίρι ολάκερο γάβγιζε τα σουρσίματα στην κληματαριά
δεν ξέρω τί ένιωσε όταν μια μέρα είδε το ποντίκι στο μωσαϊκό
δεν ξέρω τί θα νιώσουμε όταν ο εχθρός μια μέρα μας κοιτάξει
και απαντήσει ειλικρινά στην Ερώτηση
αλλά είναι κάτι νέο που θυμίζει παλιό
το κέντρο χαρακτηρίζεται απ'την πύκνωση όχι απ'το σημείο
είδα ανθρώπους που έμοιαζαν σαν ενδοδιαστατικά πλάσματα άλλων συνθηκών
στη μνήμη στεγανά τοποθετημένοι σε φεστιβάλ, συνοικιακές ταβέρνες,σκαλιά πάρκων,
καθίσματα θεάτρων, χερούλια λεωφορείων,καναπέδες οικογενειακών γιορτών
και συνειδητοποίησα πόσο καιρό είχα να δω τέτοιου είδους ανθρώπους σε κοινή μοίρα
καθαρούς, περήφανους και το καλύτερο φιλοπερίεργους σαν να μην τα 'ξεραν όλα πια, αποκαλύπτονταν μπρος στο μέγιστο μυστήριο της ισόβιας μαθητείας που ετίθετο σε επαναλειτουργία
η αγανάκτηση είναι πρόφαση, δεν υπάρχει αγανάκτηση
όλο αυτό είναι μια αγωνιώδης επίδειξη του πως μπορείς
να βιώσεις λίγη χαρά σε έναν κατουρημένο φωταγωγό
το χρωστάς στη "νιότη" και το μυαλό σου
αλλά δεν μπορείς να χαρείς αγανακτισμένος
μόνο για λίγο να ξεχαστείς μπορείς
Δύσκολο απόφαση να βγάλεις… αν τίποτα δεν γινότανε θα μιλούσαμε για πολίτες του καναπέ. Γίνεται και βρίσκουμε, όχι αδικαιολόγητα, χίλιους λόγους για να μέμψουμε τους αγανακτισμένους…
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ύστερα… τι;
Ναι και αυτό είναι που με μπερδεύει γιατί κάτι γίνεται επιτέλους αλλά τα χαρακτηριστικά του μου φαίνονται ανάμεικτα και αταίριαστα. Οπότε φτάνω σε ένα διαταύτα του περιμένω,παρίσταμαι χωρίς ακόμα να σχηματοποιώ τον τρόπο που θα εμπλακώ προσωπικά.Πιστεύω να μου αναγνωρίζεται αυτό το δικαίωμα ειδικά με τόση χαρά διάχυτη στον αέρα ένας σιωπηλός διαβάτης δεν αποτελεί δα και κόκκινο πανί
ΑπάντησηΔιαγραφή